คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทารุณ....
ทารุ
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“อืม...” เสียแผร้อลั่นอสมาร์ทโฟนเรื่อหรูบนโ๊ะไม้อ่อนรหัวเียปลุายสูยาวให้เอื้อมไปหยิบ่อนะเลื่อนรับสาย แม้ไม่ใ่โทรศัพท์อัวเอ
“ฮัลโหลรับ...”
[ฮัลโหล านยอลเหรอ ไอ้หมาื่นยั]
“ยัรับพี่ลู่หาน”
[เออบอมันรับสายอิน้วย]
“รับ...” ัสายับทสนทนา้วยำสั้นๆ ผ่านเรือ่ายระบบใยแ้วนำแสไม่มีใรรู้หรอว่าอารม์อปลายสายอนนีุ้่นมัวเพียใ อาารเ็บแปล๊บแล่นสู่ั้วหัวในายหนา้อทิ้ัวลนอนอีรั้พร้อมเลื่อนมือุมที่หน้าอแน่นเนื้อ้า้าย บิเร้าายอย่าทรมานพยายามว้านมือหาระปุยารหัวเียโยที่ลืมไปแล้วว่า ่อนนอนเมื่อืนัวเอวาไว้ในห้อนั่เล่น
“อึ...บ...”
“านยอล ! ให้ายสิเอาอีแล้วเหรอ” นัวเล็ที่เพิ่ออาห้อน้ำพร้อมลิ่นายหอมฟุ้ร้อลั่นเมื่อเห็นนบนเียหน้าีเียว รีบออไปเอายาับน้ำมาส่ให้นที่มือสั่นเทาเินวบุมรับเม็ยารส่มบาอลืนลไปโยไม่รอน้ำสัหย
“อบุรับ...” เสียแผ่วเอ่ยหอบ านยอลเพิ่ผ่านวินาทีเียายอีรั้ับโรหัวใที่เิาวามเรียสะสม ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเสน่ห์ยยิ้มเหนื่อยล้าบาให้นหน้าบูหน้าบึ้ แฟนัวเล็อเาถอนหายใหน่ายๆ่อนะเอ่ยพร้อมย้ายัวเอไปอยู่หน้าระเพื่อแ่ัว
“วันนี้ออไปับอิน ลับึไม่้อรอ”
“อีแล้วเหรอ”
“อีแล้วอะไร ! เมื่อวาน็ไม่ไ้ไป” ิ้วเรียวสวยมวเ้าหาันเป็นปมแสวามไม่พอใออมาโยไม่ปิบั าเที่ยวอย่าเาะอยู่แ่ห้อน่าอึอัแบบนี้ไ้ยัไัน แล้วหน้าเอือมระอาแบบนั้นมันหมายวามว่ายัไ ่อนบ็บอแล้วว่าอบเที่ยวนะ เ้าัว็ไม่เห็นว่าอะไร บันไ้เือนว่าเ้าัวถึับเรียนเป็นอาารเ่าที่เพิ่บำบัหาย็ำเริบอีรั้
“แ่...”
“โอ้ย านยอลแบเรียเรื่อที่ทำาน็พอแล้วนะ”
“....” าสวยวัมอผลลัพธ์ที่เป็นไปามา านยอล้มหน้ายอมรับ่อนะหันไปว้าระเป๋าสา์แล้วส่ให้แฟนัวเล็ที่ปรี่เ้ามาหอมแ้มแล้วลุออไปพลาฮัมพลาสบายใ
ทันทีที่เสียใสหายออไป นัวสูยันายึ้นแล้วลุไปัารอาบน้ำอาบท่าและทำานบ้านั้แ่ัผ้าล้าานเ็บห้อ ไหนๆวันนี้็ไม่ไ้ออไปทำานและแบฮยอน็ไม่อยู่เลยถือโอาสเ็บรั้นวาอะเลย านยอลมัทำานบ้านเบาๆบ่อยรั้ที่แบฮยอนไม่อยู่ห้อในวันหยุเพราะเป็นเพียสิ่เียวที่นเป็นโรหัวใอย่าเาทำไ้และยั่วยระับอาาริฟุ้้านไ้้วย
มือให่ถือถัน้ำเล็ๆับผ้ารวมทั้ถัยะมาไว้ใล้ เมื่ออุปร์พร้อมานยอลยืัวเ็มวามสูเอื้อมไปหยิบอิ้นเล็ิ้นน้อยใส่ล่อนมาถึรอบรูปไม้สีอ่อน รอยยิ้มบา่อยๆาหายไปาวหน้าหล่อเหลาั้นหายา
ผิไหมนะถ้าเาะิถึนที่ไ้เห็นันทุวัน แ่เป็นน่อน...นที่เยน่ารัสใสแล้วมีเพียเานเียว อ่อนหวานและบอบบา เอาใใส่ึ่ันและัน แทบไม่อยาเื่อว่าะเป็นนๆเียวับที่ทำร้ายเาทั้เมื่อืนและเมื่อเ้า....
“ทำไมผมลืมุไม่ไ้ะทีนะ”
“หมายถึใร ?”
“แบฮยอน ?!” ายสูรีบหันวับไปมอ้นเสียที่ยืนอออารม์เสีย หายใฟึฟัเหวี่ย้อนวให่ใส่เสียนายาวๆที่ไม่่อยะมีแรอยู่แล้วแทบพาร่าทั้ร่าทรุลับพื้น
“เมื่อี้หมายถึใร...”
“แบฮยอน...ือ...”
“แฟนเ่าไ๊ ? แล้วที่ว่ามีแบเป็นแฟนนแรโหหรอ !” ไม่ว่าเปล่านัวเล็เหวี่ยระเป๋าไว้บนโฟาแล้วปรี่เ้ามาผลัอแร่นระแทับั้นวาอเ็มแร าโหลับแน่นเพราะแรระแทที่รุนแรว่ารั้ไหนๆส่ผลไปถึ้อนเนื้อในอ้าย ่อนะ่อยๆปรือึ้นมอใบหน้าสวยบูเบี้ยวรหน้า
“ท...ทำไม....ไหนว่าลับึไรับ”
“ไม่ใ่ธุระอนาย !” สรรพนามถูเปลี่ยนไปามแรอารม์ แบฮยอนยัยืนออมอานยอลที่ทรุลับพื้น้วยวามโรธหน้าำหน้าแ ่อนะถลึาาโทษแล้วเอ่ยเสียเย็น
“เลียที่สุือนโหเนี่ยแหละ”
“มะ...ไม่ใ่”
“แล้วมันยัไ !” ำพูทั้หมทั้มวลถูลืนลับลอเมื่อเสียแปหลอนวาใส่นไร้เรี่ยวแร แ่่อนที่านยอละไ้เอ่ยปาพูอะไรเล็บมสวยัาริลบนแ้มทั้สอ้าน้อหลับาแน่นอีรั้
“ห...ให้ผมพู่อนสิ โอ้ย !”
“แ้ัวสิไม่ว่า สู้ไม่พูอะไระีว่า”
“แ่แบฮยอน...”
เพี๊ยะ !
“เป็นโรอะไร้อให้บปิปา !!” นอารม์เสียระบายมือใส่อีสอสามที ่อนะสะบััวออมาัเสื้อัทรให้เ้าที่เ้าทา เหลือามอแบทสำรอที่ัวเอลืมไว้ รมาหยิบมันใส่ระเป๋าแล้วเินระแทส้นออไปโยไม่ลืมปิประูใส่เสียัลั่นห้อ ้อในโสประสาทอนนอนเลือมุมปาในสั่นลอนเสียวั
แบฮยอนเปลี่ยนไปอย่าน่าลัว...
นเ็บหนัยมือที่อยู่ๆ็รู้สึปวร้าวๆึ้นู อเหลวสีแสไหลท้วมนาโปรืออย่ายาลำบาหลุบ่ำมอเศษระารอบรูปที่เป็น้นเหุ แ่แม้ะเ็บหนันรู้สึึ่ปวึ่า็อยาะเสี่ยเพื่อหยิบภาพบันทึวามทรำแสนสวยามราววามฝันึ้นมา แล้ววาไว้ให้ไลเศษระ่อนะยันัวลุึ้นเ็บ้าวเ็บอ
ผ่านไปนานนับั่วโมหลัาที่านยอลอาบน้ำอาบท่าแล้วปล่อยัวเอนอน่ายหน้าผารออีนลับมา...หรืออาะไม่ลับมาแล้ว
Rrrrrrrrrrrrrrrr
เพราะวามเป็นห่วที่มันเออล้นทำให้านยอลรับสายโยหวัเพียปลายสายเป็นนที่ำลัรออยู่ แ่แล้วเสียหวานเ้าอลับไม่ใ่นที่หวั
“รับยอู”
[านยอล ! นายอยู่ไหนเนี่ย]
“นอนอยู่ห้อ มีอะไรรึเปล่ารับ”
[ห๊ะ ! แล้วทำไมปล่อยให้ไอ้หมามันนัวับอินนานี้เนี่ย]
[โอ้ยยยยไอ้เหลือ ปามึอ่ะ !]
[อุย...หลุ แฮะๆ เฮ้ านยอลยัถือสายอยู่รึเปล่า] ปลายสายพยายามเรีย แ่ลับมีเพียเสียหอบหายใหนั เาไม่ยาเลยว่านที่ถือสายอยู่ำลัอาารำเริบหนั านยอลรีบวาโทรศัพท์ไว้้าายแล้วรอเม็ยามบาระับอาารเียายอีรั้่อนะหันลับมาสนใโทรศัพท์่อ
“...รับ ยัอยู่รับ”
[เสียนายูไม่่อยีเลย ไปพั่อนไป]
“รับ...” ไม่ใ่รั้แรที่เพื่อนอแบฮยอนโทรมารายานว่าเ้าัวีอเานัวอยู่ับผู้ายนอื่นแ่สุเท้าเ้ามาแฟนัวี็มา้อเาอยู่ีแล้วนใอ่อนรัแฟนอย่าานยอละปิเสธอะไรไ้
ายสูทิ้ัวลนอน่ายหน้าผามอเพานั่วรู่เพื่อลั้นวามร้อนที่อบา่อนะเ้ัวึ้นรไปว้าเสื้อันหนาวแล้วลมายัลานอรถออนโโยไม่รีรออะไรทั้สิ้น
อยาเห็นับาเหลือเิน...
*
*
*
“เฮ้ยมึ...านยอลมาวะ”
“ิบหายแล้วไ” เสียุบิบอเหล่าเอะแ๊อแบฮยนที่พาันแฮือับารปราัวอร่าสู ่อนที่านยอละถูะนี่านาไม้ลาไปินเหล่าฝูเพื่อนแฟน็พาันึัวเ้ามานั่หลบหลืบที่นั่้านในสุแทบะในทันที
็านยอลนะหล่อเสียนนที่ไ้พบไ้เอ้อพาันลืนน้ำลายฝืๆลอเลยทีเียว...
“านยอล มาทำไมเนี่ยเี๋ยวอาาร็ำเริบหนัหรอ พยามามั้ยเนี่ย” ทุำถามที่ถูสาเ้ามา านยอลทำเพียส่ายหน้าปิเสธเท่านั้น เป้าหมายหนึ่เียวอเาือารมาลาใร้ายลับไปทำร้ายเาที่อนโ...ีเสียว่าออมามีวามสุับนอื่น
“ผมมาทำในสิ่ที่นเห็นแ่ัวเาทำัน...”
“านยอล”
“านยอล...ไม่เอาน่า แบมัน็นิๆหน่อยๆแหละอีอย่าที่มันเมาเพราะพวเรา้วย น่าๆๆอย่าโรธมันเลย ไหนๆ็มาละสัแ้ว...”
“ผมมาพาแบฮยอนลับรับ อัวรับ” นที่มีเปอร์เ็น์หลัผับัวร์ๆอย่าานยอลโ้อัวสร้าวามเป็นห่วให้เหล่าเ๊อะแ๊มาเป็นทวีู แ่อนนี้ไม่มีอะไรสามารถุเาไว้ไ้แล้ว านยอลเินฝ่าฝูนำนวนมา้วยวามรู้สึไม่่อยเ้าใเท่าไหร่นัว่าทำไมึื่นปานนี้แล้วไม่ลับบ้านนอน แ่วามสสัยนั้นหายไปแทบะในทันทีเมื่อสายาสบับสอร่าที่เาเสาะหามาลอทา
“านยอล...”
“หือ ? อะไรนะรับแบฮยอน”
“...” หนุ่มผิวแทนละออาออาว มอาสายาอแบฮยอนไปหยุอยู่ที่ร่าสูว่า สายาวาเปล่าับรอยยิ้มาวามร้าวรานถูส่มายัทัู้่่อนนแม้แ่นนออย่าอินเอยัรู้สึไ้
“นั่นใร ?”
“ือ...”
“อ๋อ...นนี้ใ่มั้ยที่แบฮยอนบอ” าสวยรีบวัลับมามอน้าัว ยัไม่ทันะเอ่ยปา้านอะไรหนุ่มผิวเ็ี่็รปรี่เ้าไประานที่หันหลัเรียมเินออไปให้หันลับมารับหมัหนัๆ นเล้ม และทำไ้เพียปัป้อหลบมือหนัๆเท่านั้น โยไม่มีวี่แวว่าะอบโ้ใๆทั้สิ้น
“เฮ้ย ! เิอะไรึ้น แบ ! มึเป็นอะไรมั้ย ?” ยอูับูโฮที่ะว่าะพาันเ้าห้อน้ำแวะผ่านมาพอีถึับ้อฝ่าฝูนมุำนวนมาเพื่อมาเ้ามาว้าัวยัย้นเหุเอาไว้ แบฮยอนยืน็อทำอะไรไม่ถูั้แ่โนสายาอานยอลเล่นานแล้ว
อะไรือเหมือนนไม่มีอะไระให้แล้ว...เหมือนเื่อนลั้นวามรู้สึมามายไม่ให้ไหลทะลัออมาพัทลายล่อหน้า่อา เพียวูบเียว....วูบเียวเท่านั้นที่แบฮยอนไ้เห็นทุอย่าาานยอล เหมือนอยู่ๆภาพในอีวนึ้นมาราวับหนัถูาย้ำ ภาพที่เาลไม้ลมือับนที่ไม่ิะโรธหรือเรียร้ออะไรเลยแม้แ่น้อย มันวนลับเสียนแบฮยอนเริ่มมือไม้า
“แบฮยอน ! ทำอะไรสัอย่าสิ านยอละไม่ไหวแล้วนะ !”
“ทะ...ทำไเล่า”
“หยุู้มึไแบฮยอน นที่มึสมวร่วยือานยอลนไม่ใ่พวรอล่อลาไปแแบบอินนะ !” แบฮยอนมอ้ายทีวาทีหาัว่วย่อนะเลือว้าวเบียร์แล้ว้าวเ้าไป้า ๆ วามรุนแรเท่านั้นแหละที่แบฮยอนะเปลี่ยนมันาารทำร้ายนรัเป็นาร่วยเหลือ
มือเล็ถือวสีเียว้าึ้นเหนือหัว่อนะหลับาแน่นเหวี่ยมาลสุแร...
เพล๊ !
“านยอล !” ัหวะเียวับที่วสีเียวถูเหวี่ยลมาามแรโน้มถ่วร่าานยอล็ไ้โอาศพลิัวึ้น้านบนบ้าโยไม่รู้เลยว่า้อมารับรรมแทนนที่เล่นััวเอแบบไม่ยั้มือ
“ะ...านยอล” อเหลวสีแสไหลลสู่้นอและยาวนถึเสื้อันหนาวสีเทาหม่น่อนที่ร่าทั้ร่าะล้มล่อหน้า่อา แล้วแน่นิ่ไป
“านยอล !”
แบฮยอนเา...ไม่่อยี้หุหิน่ะรับ ฮ่าๆๆ ผมว่ามัน็เป็นเอลัษ์อเาีนะ ไม่เหมือนใรึ่ผม็รัในแบบที่เาเป็นเา ถึแบฮยอนะอบใ้วามรุนแรไปหน่อย แ่มันะมี่วที่เาะอ่อนโยนแล้ว็น่ารัับผมมาๆ โอ้ยยย นึแล้วเินรับ ฮ่าๆๆๆ
“านยอล ! านยอล ...ฮึ นายอย่าเป็นอะไรไปนะ”
END ทารุ
-Chanyeol-
TBC
รรมามสนอ
-Baekhyun-
ความคิดเห็น