คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 ::: เพื่อนใหม่ คิม ฮยอนจุง
Chapter5
....ผมอยากให้วันนี้เป็นวันแห่งการโกหกจัง...รู้มั้ยเพราะอะไร...
มีคนเคยบอกกับผมว่า เค้าใช้วันนั้นในการสารภาพรัก.
..ถ้าเราลองสารภาพรักออกไปกับใครซักคน แล้วเค้าไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเรา
แค่เพียงเราบอกกับเค้าไปว่า เราโกหก เค้าคนนั้นก็จะไม่ถือสาอะไร
เพียงเพราะว่าวันนั้นเป็นวันแห่งการโกหก....มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าฉันสามารถทำแบบนั้นกับนายได้....ใช่มั้ยคังอิน
ตั้งแต่ผมและคังอินมาที่จีน เพื่อมาเก็บตัวและเข้าคัดเลือกนักกีฬาเพื่อลงแข่ง สองเดือนผ่านมา ที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน ได้ใกล้ชิดกัน... ผมอยากให้เวลาตอนนี้หยุดลง ผมไม่อยากกลับไปเกาหลี และพบกับความจริงที่ไม่อาจยอมรับได้...เพราะว่า ผมรักเค้า
“อีทึก เก็บของเสร็จรึยังอ่ะ?” คังอินที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตะโกนบอกกับอีทึกที่กำลังเตรียมกระเป๋าเพื่อไปเที่ยวกับซีวอนและฮีชอล
“อื้ม ไปแล้วๆ” อีทึกรีบเก็บของ แล้ววิ่งตามคังอินออกไป
“พวกนายสองคนนี่ชักช้ากันจริงๆเลยนะ” ฮีชอลบ่นอุบ เนื่องจากเขาและซีวอนมารอทั้งคู่อยู่เกือบชั่วโมงเต็ม
“ก็มาแล้วนิ่ จะบ่นอะไรอีกล่ะ พูดอย่างกับว่านายไม่เคยช้างั้นแหละ” อีทึกหันไปตอบ
“เอาน่า จะเถียงกันทำไมเล่า” ซีวอนที่เป็นสุภาพบุรุษในทุกสถานการณ์เอ่ยปรามเพื่อนทั้งสองคนที่แข่งกันตะโกนใส่กัน
“ไปกันเถอะนะ” คังอินพูดยิ้มๆก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ของตนที่วางอยู่กับพื้นขึ้นมาสะพาย แล้วค่อยๆคล้องแขนของอีทึกเพื่อเตรียมเดินทาง
ด้วยเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงทั้งสี่ชีวิตก็เดินทางมาถึงทะเลที่อยู่ทางตะวันออกของประเทศจีน ซึ่งเป็นจุดหมายของการเดินทางในครั้งนี้
“อีทึก นายนอนกับฉันนะ ฉันเบื่อซีวอนอ่ะ ไอ้สิงโตบ้ามันชอบนอนดิ้น” ฮีชอลโวยวายใหญ่เรื่องห้องนอนที่มีเพียงแค่2ห้อง
“ฉันยังไงก็ได้แหละ” อีทึกพูด หันหน้าไปมองซีวอนที่ยืนหงุดหงิดอยู่ตรงล๊อบบี้ของโรงแรม ดูท่าว่าซีวอนจะไม่ยอมเรื่องที่ฮีชอลจะนอนกับอีทึก
“นี่ฮีชอล อย่าเรื่องมากหน่อยเลยน่า นายเองก็นอนดิ้นไม่ใช่หรอไง แถมยังเคยถีบฉันตกเตียงเลยด้วย” ซีวอนพูดขึ้น
“ก็คืนนั้นไอ้สิงโตบ้าแถมหื่นที่ไหนลุกขึ้นมาจะปล้ำฉันกลางดึกล่ะ อุ๊บส์ ” ฮีชอลตะโกนเถียงอย่างหน้าแดง แต่ไม่ทันแล้ว ปากที่ไวกว่าความคิดของฮีชอล มันหลุดเรื่องน่าอายออกมาแล้ว...ให้ตายสิ่...พวกคังอินกับอีทึก ต้องรู้แน่ๆ (รู้แล้วแหละเจ๊ .. -_-“ )
“นี่พวกนายสองคน ตกลงกันได้รึยัง ฉันไม่อยากอายคนอื่นแถวนี้น่ะ” คังอินที่บอก หลังจากที่หันซ้ายหันขวา เห็นคนมากมายต่างมองมาทางกลุ่มของพวกตน
“อย่าเรื่องมากนะฮีชอล นายนอนกับฉัน โอเคม่ะ?” ซีวอนบอก พร้อมกับยื่นกุญแจอีกห้องให้อีทึก เพื่อเป็นการแก้ปัญหา
“คืนนี้เจอกันตอน 2 ทุ่มนะ”ฮีชอลบอก หลังจากที่ตกลงกันได้เรื่องการแบ่งห้องนอน ก็ทำเอาเหนื่อยไปตามๆกัน อีทึกและคังอินพยักหน้า หลังจากนั้นทั้งหมดก็แยกกัน ไปตามห้องใครห้องมัน
..................
.........
.
“.อีทึก นายนอนเตียงที่ติดกับระเบียงแล้วกันส่วนฉันจะนอนเตียงนี้เอง” คังอินบอก เพราะเนื่องจากรู้ว่าลีทึกชอบทะเลมาก
“ขอบใจนะ...” ยิ้มน้อยๆ เป็นการขอบคุณ ก่อนจะเดินไปยังเตียงที่ติดอยู่กับระเบียง ในใจรู้สึกดีไม่น้อยที่รู้ว่าคังอินยังจำได้ว่าตนเองชอบทะเล ถงได้สละเตียงที่ติดระเบียงให้แต่ตน ทั้งๆที่คังอินเองก็ชอบนอนตรงนั้นเหมือนกัน
“มองตรงนี้ เห็นทะเลชัดเลยนายว่ามั้ย?” คังอินเดินไปที่ระเบียงของห้อง มองไปยังที่ทะเลที่อยู่ไม่ไกลนัก
“อื้ม สวยจัง” อีทึกบอกกับอีกฝ่าย ใบหน้าหวานผุดยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินออกมายืนเคียงคู่กับคนที่ตนเองชอบ รู้สึกมีความสุขมากที่สุดที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคังอินขนาดนี้ ยืนรับลมได้สักพักร่างสูงก็ขอตัวกลับเข้าไปนอนต่อด้วยความเพลีย
“อีกนานกว่าจะสองทุ่ม ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ แล้วถึงเวลาช่วยปลุกด้วยละกัน” คังอินหันมาบอกพร้อมกับเดินกลับไปยังเตียงนอนของตน
“อื้ม” อีทึกที่กำลังมองดูทะเลอยู่หันไปรับปากก่อนที่จะยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงนอกห้องต่อไป
...ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้...มันเจ็บเหลือเกิน...ข้างในนี้...หัวใจของปาร์คจองซู...
...แม้จะใกล้กันมากเพียงใด...ความรู้สึกที่ไม่สามารถส่งผ่านไปถึงหัวใจของเค้าคนนั้นได้...
“.คังอินๆๆๆ ตื่นได้แล้วจะสองทุ่มแล้วนะ” อีทึกเดินเข้ามาปลุกคังอินเมื่อถึงเวลานัด แต่ทว่าร่างหนาที่นอนหลับอยู่นั้นไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย ทำให้อีทึกต้องตัดสินใจใช้เรี่ยวแรงที่มีเขย่าตัวของคังอิน
“อื้อ แปปนึงขอห้านาที ” คังอินที่เริ่มรู้สึกตัวจากแรงเขย่าของอีทึก แต่ด้วยสติที่เหมือนยังไม่กลับมา ทำให้เค้าเผลอดึงร่างบางเค้ามาในอ้อมกอด
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ?” อีทึกพูดอย่างตกใจเมื่อตนเองได้ถูกคังอินกอดอยู่ จึงรีบลุกขึ้นจากอ้อมกอดนั้นทันที
...ทั้งที่ใจต้องการมากเพียงไร...แต่ก็เหมือนมีเส้นบางๆที่เรียกว่า “เพื่อน” คอยกั้นอยู่
“เป็นไรไปน่ะอีทึก” เอ่ยถามด้วยอาการงงๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นมา
“เปล่า....เรารีบไปกันเถอะนะ เดี๋ยวฮีชอลกับซีวอนจะรอนาน” อีทึกรีบบอก พยายามกลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ก่อนที่เค้าทั้งสองจะออกไปข้างนอก เมื่อถึงเวลานัดหมาย ทั้งหมดก็ไปรับประทานอาหารกันที่ร้านซึ่งติดอยู่ไม่ไกลจากทะเลมากนัก
“นี่เพื่อนสนิทเราเอง ชื่อ ฮยอนจุง”ซีวอนกล่าวแนะนำเพื่อนของตนที่เดินมา จากด้านหลังของอีทึก
“หวัดดีครับ คุณคงจะเป็นคุณอีทึก แล้วคุณก็คงเป็นคุณคังอินใช่มั้ยครับ” ฮยอนจุงที่เพิ่งเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆของอีทึก พร้อมกับเอ่ยทักมาย
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” อีทึกยื่นมือมาสัมผัสผู้มาเยือนเป็นการทักทาย
“ครับ ” ฮยอนจุงกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะจับมือของลีทึก...ทำให้ใครบางคนแถวนี้ เริ่มร้อนผ่าว เมื่อเห็นฮยอนจุงที่คุยอยู่กับอีทึกอย่างสนิทสนม
แกร๊ง!!!! เสียงช้อนส้อมกระแทกลงบนจานของคังอิน ที่ตอนนี้อารมณ์ไม่สู้ดีนัก ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ...มันรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นเพียงอากาศธาตุ ที่คนตรงหน้าไม่สนใจ เพราะมัวแต่ไปคุยอย่างสนิทสนมกับฮยอนจุง
“ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ” คังอินพูดขึ้นพร้อมกับลุกไปทันที อีทึกได้แต่มองอย่างแปลกๆ
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ ซีวอนและฮีชอลก็ขอตัวไปเดินเล่นที่ริมชายหาด เพื่อเป็นการย่อย ทำให้ตรงบริเวณนั้นมีเพียงลีทึกและฮยอนจุงที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ในเรื่องสัพเพเหระ
“ตายล่ะ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย?” อีทึกพูดขึ้น เมื่อก้มดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง
“จริงสิ่ เราสองคนคุยกันจนลืมดูเวลาเลยนะครับ” ฮยอนจุงยิ้ม แล้วบอกกับอีทึก
“งั้น ผมขอตัวกลับ..........”
“ให้ผมไปส่งนะครับ” ฮยอนจุงพูดขึ้นโดยไม่ยอมให้ลีทึกพูดจบก่อน ร่างบางทำอะไรไม่ถูกด้วยความเกรงใจฮยอนจุง ประกอบกับตนเองเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดี จึงไม่ได้ปฏิเสธคนตรงหน้าออกไป
“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับ” ฮยอนจุงที่เดินมาส่งพูดพลางกระซิบที่ข้างหูของอีทึก ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เช่นกัน ฝันดีนะ” อีทึกเอ่ยยิ้มบางๆ ก่อนจะรีบเข้าห้องไปทันที
ภายในห้องนอน ....หลังจากที่แยกกันกับฮยอนจุงเรียบร้อย ตัวเองก็เข้ามาในห้อง กระป๋องเบียร์เปล่ามากมายที่อยู่ในห้อง ทำให้ตนเกือบสะดุดล้ม ข้าวของกระจัดกระจายภายในห้อง ราวกับว่าเกิดสงครามย่อยๆก็ไม่ปาน เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆ ก็พบคนที่คุ้นเคยนอนเมาอย่างไม่ได้สติอยู่บนโซฟา ลีทึกค่อยๆพยายามประคองพาคังอินลุกขึ้นไปนอนที่เตียง
...........
......
....
.
“อย่านะ คังอิน”
+++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น