มนต์ตราคีตา

ลำดับตอนที่ #2 : ท่วงทำนองที่1: เครื่องดนตรีผีสิง (Part01/05)

ท่วงทำนอง ที่ 1 : เครื่องดนตรี ผีสิง

ปี ค.ศ.2007  วันที่ 8 เดือน มกราคม เวลา 18 นาฬิกา

เครื่องบิน บินทางไกล จากขอบฟ้าสู่แผ่นดิน

ตัวอักษรบอกเที่ยวบินปรากฏอยู่บน จอภาพสนามบิน เที่ยวบิน 8 โมง  จาก ประเทศ เนปาล สู่ ไทย 

เด็กชายผมสีดำสนิท ดวงตากลมโตน้ำตาลและคมเข้ม จมูก เรียวสนิท ประดับอยู่บนใบหน้า

 แต่สีผิวค่อนข้างขาว กว่าปกติ  เดินถือลากกระเป๋า ใบใหญ่มามองหารถโดยสาร พลางทำหน้าตาซีเรียส

  ‘อาซะร่า แม่คงดูแลลูกที่เนปาลไม่ได้แล้ว เพราะพ่อกับแม่มีเรื่องขัดแย้งที่ต้องแยกกัน

แม่จะส่งลูกไปไทยนะ เพราะค่าเงินตอนนี้ ที่ไทยน่าจะถูกสำหรับเรา และไม่ค่อยมีปัญหาทางด้านศาสนาด้วย แม่ติดต่อโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งไว้แล้วสำหรับลูก ภาษาอาจเป็นเรื่องยากสำหรับลูก แต่ขอให้พยายามหน่อยนะ แม่จะเป็นกำลังใจ ลูกแม่เข้มแข็งมากจ้ะ ที่อยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว...’

 เขานึกหวน ทวนคำบอกกล่าวของแม่เขาได้จนหูชา

 เพราะครั้งนี้การใช้ชีวิตของเขาค่อนข้างลำบากต่อไปอีกมาก

‘เจ้าหนู!! นี้ของหนูใช่รึเปล่าที่ทำตกเอาไว้’ พนักงานคนหนึ่งได้วิ่งเข้ามายื่นถุงใส่หนังสือเอาไว้ และแบกกล่องรังกระดาษตามมาด้วย

 “อ้าว ขอโทษด้วยนะครับ ขอบคุณมากที่เก็บไว้ให้ แต่…” พนักงานคนเดิมได้วางกล่องลังนั้นที่หลังรถแท๊กซี่โดยสารให้เขาโดยเรียบร้อยแล้ว โดยที่ของสิ่งนั้น เปล่าใช่ของ อะซาร่าเลย

 แต่จะร้องเรียกบอกว่าของนี้ไม่ใช่ของเขา แต่ก็เห็นทีว่าจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะพนักงานคนดังกล่าวได้เดินออกไปขับรถตู้แล้ว รีบวิ่งด่วนไปที่อื่นทันที

 “อ้าว...ไปซะแล้ว แต่ว่าเอาไอกล่องใบนี้มันใส่อะไรอยู่กันละ...ช่วยไม่ได้แฮะ”

เขาถอนใจแล้วโยนของที่เหลือขึ้นรถไปทันที

ทันที ที่ รถจอดถึงหน้าบ้าน

แกรก!!... เสียงข้าวของที่เขาถือ ถึงกับหล่นลงทันใด ด้วยอาการตะลึงตกใจ

อะซาร่าร้องเสียงหลงด้วยความประหลาดใจ

          “แม่ฮะ...ผมรู้ว่าแม่กลัวผมจะอยู่อย่างลำบาก...แต่ว่า…นี้มันมากไปแล้วมั้งคร๊าบ!!!”

 บ้าน คฤหาสน์ ใหญ่โตมโหระทึก  ตระหง่านตรงหน้าเค้า เป็นบ้านที่กว้างประมาณครึ่งสนามม้า และบ้านที่ใหญ่โตราวกับปราสาท อะซาร่าถึงกับ ชอกช้ำ เมื่อรู้ว่าจะต้องอยู่ในบ้านนี้คนเดียว

 ถึงหน้าประตู บ้านเขาถึงกับ คิดอะไรไม่ออก ด้วยความหนักหน่วงของ สัมภาระที่ถือมา ข้ามสวนที่ใหญ่โตราวกับรู้สึกว่าเดินทางไกลมานานแสนนาน 

 หลังจากที่เดินเข้าไปในประตู

ทางบันได แยกออกเป็นสองทาง อะซาร่า มองไปข้างหน้าด้วยความไม่เชื่อสายตาว่าที่ใหญ่โตแบบนี้

จะมีแค่เขาคนเดียวที่อาศัยอยู่

 จนถึงห้องหนึ่ง ซึ่งใหญ่พอสำหรับเขาที่ใช้เวลาเลือก นาน อยู่พอสมควร  จากห้องที่มีอยู่มาก

“โอ้ยยยย...เหนื่อยเป็นบ้าเลย...หาอะไรมาทำความสะอาดห้องอยู่ดีกว่า”

…เพล้ง!!

‘เอ๋? อะไรนะ...เสียงจานแตกหรอ’ อาซาร่าตกใจและ เงี่ยหู ฟังเสียง ซึ่งเสียงนั้นดังมาจากห้องครัว แล้วรีบวิ่งตามเสียงนั้นไป

 บนระเบียงหินอ่อน มีจานวางเรียงรายออยู่เต็มไปหมด แม้ลวดลายจะดูธรรมดาไปอยู่บ้าง

“อืม...ข้าวของมีเตรียมให้หมดจริงๆด้วย บ้านถูกตกแต่งให้เรียบร้อย บ้านนี้พร้อมอยู่แล้วนะแหละ” เขาก้มมองจานที่แตก แล้วทำท่าเก็บกวาด แต่ทางที่เขาเดินมานั้น

 เขาไม่ได้เปิดไฟอยู่เลย  

ท่ามกลางความมืด....

 ตรงทางเดินนอกประตูห้องครัว  มีบางอย่างได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อะซาร่าที่กำลังเก็บเศษจาน ได้หยุดชะงัก เพราะความรู้สึก ประหลาด

 ‘อะ...อะไรวะนั้น โอ้ยยย!!’ เศษจานได้บาดมือของเขาจนเลือดออก 

จนทำให้เขาเก็บจานต่อไปได้ลำบาก

ปัง!!! <ประตูปิด>

“บ้าชะมัด” เขาเดินเข้ามาในห้องตัวเอง และพันผ้าพันแผลกับมือของเขา

‘กระซิก ฮือ...ฮือ’

          “สะ...เสียงอะไรวะ...” อะซาร่า หวาดระแวงขึ้นทันที ที่มีเสียงประหลาด แต่เขาก็มองไปรอบๆ สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซ่า.....

 ระหว่างที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เสียงอ่างน้ำร้อนกระเซ็น ลงเปียกกับพื้นดังแหมะๆ แต่เสียงที่ทำให้เขากระโจนออกมาจากอ่างน้ำไม่ใช่ เสียงแหมะๆของน้ำกระเซ็น แต่เป็นเสียงปึงปัง ของบางสิ่งข้างนอก
เมื่อเขา ชะเง้อ มองไปดู ก็พบแค่... ‘เหมี้ยว~’

 ‘มะ..แมวหรอวะ  คะ ...แค่แมวเว้ยแค่แมวเอง แฮะๆ’อะซาร่าเริ่มมีอาการเหมือนคนประสาทเสียตั้งแต่ จานตกลงมาแตกเองได้แล้วละ

 งืมมงั่มๆๆๆๆ ....

แต่เสียงที่ทำให้ อะซาร่า แทบจะออกจากห้องน้ำทั้งชุดวันเกิด คือเสียง ‘งืมงัมๆ’

ของบางสิ่งที่อยู่ข้างกำหลังกำแพง ในห้องใกล้เคียงกับห้องน้ำ

แต่เมื่อฟังดีๆแล้ว อะซาร่าก็แทบประสาทเสีย

 เพราะนั้นมันเป็นเสียงวิทยุเทป ซึ่งเงียบไประหว่างที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ และคิดว่า คงจะเป็นเสียงวิทยุจากบ้านที่ติดกันด้านหลังบ้านของเขา ที่เปิดเสียงดัง

 เขาเข้านอน ตั้งแต่ 21 นาฬิกา หรือ 3 ทุ่ม

 นาฬิกา ดิจิตอลแบบตั้ง อยู่บนหัวเตียงของเขา บัดนี้ เลขเป็น 21:12

และเมื่อทันใด ที่มันเปลี่ยนเป็น 21:13

เสียงสะอื้นได้ดังขึ้นในห้อง และดังเข้า มาในหัวของเขา ระหว่างที่กำลังหลับอยู่ แต่ยังไม่นิ่งสนิทเสีย

เขา นอนป่ายไปป่ายมา และเอาหมอนข้างขึ้นมาคว่ำหัว ด้วยความไม่รู้ตัวกับสิ่งแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น

 จนเสียงได้เงียบไป อะซาร่าเขาคิดว่า เขาเป็นเจ้าโลกแห่งความฝัน

 ที่ดลบันดาลอะไรก็ได้ให้หยุดหรือเริ่มต้น

เสียงเพลง อันอ่อนหวานชมดชม้อย พาหวนให้รู้สึก ล่องลอยไปกับสายลมได้ บังเกิดขึ้นในหัวของเขา 

 อะซาร่า นอนยิ้มด้วยความเพลิดเพลิน จน 21:20 เสียงเพลงบรรเลงอันอ่อนหวาน ได้เงียบลงเป็นปกติ

 อะซ่าร่าได้หลับสนิทไปโดยไม่รู้ตัว...

 เขาตื่นขึ้นมา ด้วยอาการ สั่นนิดๆ

อาจเป็นเพราะ อาการ ปกติของคนที่ไม่ชอบ ทำธุระส่วนตัว ก่อนเข้านอน

‘ห้อง...น้ำ อยู่ไหนหว่า’

อะซาร่า ยืน แอ่นสะโพกเพื่อทำภารกิจลับ พลางมองตัวเองในกระจกอย่าง สลึมสลือ

 แต่สิ่งที่ทำให้เขา ต้องโกยสุดชีวิต คือเสียง...

 เพราะ เสียง ดังลั่น ‘กรี๊ดดดด!!’ ดังสนั่นหวั่นไหว ได้ดังมาจากห้องครัวที่เคยมีจานแตก

ปัง!! เสียงประตูห้องของเขาได้ปิดลง อย่างรุนแรง

‘อะไรของแม่งหนั๊กหนาฟ่ะ ขืนยังอยู่ ไปต่อ มีหวัง ตูเป็นบ้าแน่ๆ เอ๋?...หรือว่า

....ขโมยขึ้นบ้าน... แต่ว่า...

....ขโมยที่ไหนจะร้องกรี๊ดตอนขึ้นบ้านคนอื่นฟะ โอ้ยยย ...

ท่านแม่ค๊าบ ผมอยู่คนเดียว แน่รึเปล่าเนี่ย...’

อะซาร่า มองออกไปที่นอกหน้าต่าง เพื่อมองวิวด้านหลัง

 เขาแลซ้าย ....และ แลขวา คงเป็นบ้า

...แถวนี้ไม่มีบ้านอื่นเลย

 “สรุปคือ เสียงประหลาดในห้องน้ำ และ ที่น่าจะเป็นวิทยุ...โกหกน่า...เมื่อไหร่จะเช้าโว้ยยย!! ”