สุดที่รัก...(ซาตาน) ของหัวใจ [ภาคต่อ:มนตร์สะกดใจนายเพลย์บอย]

ลำดับตอนที่ #2 : รักครั้งของลูกน้ำ (30%)

1

รักครั้งของลูกน้ำ

            Luknam

            ผมยังเฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลา รับรู้ถึงความโดดเดี่ยวของเธอ...และนั่นคือช่วงเวลาครบรอบสามปีเต็มที่เธอสูญเสียคนรักไป สามปีเต็มที่ผมมีส่วนอยู่ในเหตุการณ์ในครั้งนั้นด้วย สามปีเต็มที่เสียงบอกรักของริวจิยังคงดังก้องอยู่ในหูของผม และประทับอยู่ในความทรงจำของเธอไม่รู้วาย

            Tokyo Tower ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย วัดเซนโซจิที่อยู่ข้างๆ นั่นก็เช่นกัน ผมเห็นเธอเดินเข้าไปในวัด แต่ก็ต้องหยุดชะงัก หันไปมองแฝงขายดอกไม้ที่ปูพื้น เธอเลือกซื้อดอกไม้สีขาวสำหรับเขา

            จากนั้นจึงเดินอ้อมไปหลังวัด เธอไม่มีวันรู้ว่าใครคนหนึ่งกำลังตามหลังเธอ เช่นที่ผมไม่มีวันรู้ว่ามีใครอีกคนสะกดรอยตามเธออยู่ ในที่สุดเธอก็เดินมาถึงหลุมฝังศพที่มีรูปของเด็กหนุ่มหน้าตาดีอยู่ในกรอบ เธอมองรอยยิ้มของเขาอย่างเศร้าสร้อย

            ‘Oakazakia Riwji’

ลมพัดผ่าน หนาวจับใจ เธอรู้อีกเช่นกันว่าเธอกำลังรำลึกถึงความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่เคยลบเลือนจากไปเลย และในตอนนั้นนั่นที่เด็กหนุ่มอีกคนปรากฏตัวขึ้นเบื้องหลังเธอ

“แปลกเนอะ หนาวขนาดนี้ก็มาทำอะไรบ้าๆ คนเดียว”

เธอแสดงออกทางสีหน้าว่าตกใจ พลางหันไปมองหน้าคนพูดทัก

นั่นเรน...

            “ไอ้บ้า!! ตามฉันมาอีกแล้วนะ”

            “มีความสุขเมื่อได้เห็นเธอเศร้าไง เห็นเธอนั่งกินข้าวอยู่ที่สูงคนเดียว เห็นเธอซื้อดอกไม้ไปให้คนที่เธอรัก...และมายืนกอดอกตากลม”

            “เป็นเอามากนะ”

            เรนเอาเสื้อแขนยาวมาคลุมให้เธอ แล้วถามว่า

            “คิดถึงเค้ามากๆ เลยเหรอ”

            “นิดหน่อยน่ะ” เธอทำท่าจะเดินหนี

            ผมสัมผัสได้ในวินาทีที่เนิบช้า สายตาที่เรนจ้องมองเธอจากด้านหลัง สายตาที่จ้องมองด้วยความรัก...

ใช่แล้ว ทุกอย่างยังไม่จบ คล้ายกำลังเริ่มต้นขึ้น...แต่ไม่ใช่!

            ใบไม้แห้งล่วงล่น สายลมเย็นพัดผ่าน ผมยืนอยู่ตรงนี้...มองร่างสูงยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน คล้ายเขาเป็นหุ่นขี้หึ้งที่ไม่มีแม้แต่ความรู้สึก

            แต่ผมรู้ว่าเขามีความรู้สึก...เป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่แท้จริงกับเธอ และในวินาทีนั้นผมได้ตัดสินใจแล้วที่จะเป็นคนเดินจากไปตลอดชีวิตเด็กสาวที่ชื่อไวท์ตลอดกาล

ผมใช้เวทมนตร์หายตัวกลับห้องของตัวเอง

            เด็กสาวคนหนึ่งที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่เตียง ผมทิ้งตัวลงนอนเบาๆ ข้างเธอ สองมือสอดเข้ากับร่างบาง ผมกอดเธอแน่น

ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น

ก่อนที่เธอจะค่อยๆ กอดผมตอบ ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ทำให้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีเธอคนหนึ่ง…เธอคนหนึ่งที่ยังรักผม

            “หลับฝันดีนะ”

ผมกระซิบข้างหูเธอ เธอไม่ตอบ แต่พยักหน้าท่ามกลางความมืดเข้าใจ

            ลมหายใจของผมที่รดใบหน้าเธอช่างแผ่วเบา ผมจุมพิตเธอเบาๆ คล้ายกับว่าจะขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองได้รับ

            น้ำใสที่คลอเบ้า บัดนี้ไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ผมพยายามควบคุมมันเพื่อไม่ให้ร่างกายสั่นระริก แต่กลับทำได้ยาก

            “ไม่เป็นอะไรนะ...” เธอหันมาเอ่ยอย่างเป็นห่วง “พี่ลูกน้ำ”

            “ครับ” ผมตอบรับพร้อมกับกอดเธอแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

            แต่ในทันทีนั้นความเจ็บปวดเก่าๆ ก็แล่นจี๊ดเข้ามาในหัวผม อยู่ๆ ร่างกายก็เย็นเฉียบ แล้วเปลี่ยนเป็นร้อนกะทันหันเหมือนน้ำแข็งที่ถูกสาดเข้าไปในกองไฟ ผมผละตัวออกมาจากเธอ ดิ้นทุรนทุรายอย่างบ้าคลั่ง ตีอกชกหัวตัวเองพลางตะโกนคำสบถออกมาไม่หยุด

            มิโกะพยายามหลายครั้งที่จะเข้ามาช่วย แต่เพียงเธอยื่นมือเข้ามาใกล้ก็ถูกผมปัดทิ้งด้วยโทสะ