คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ห้องโถงไร้เพดาน
~*The Night Curse 4*~
สะพานเชือกข้ามฟาก ไหวไปมา ตามแรงเดิน เสียงเอี้ยดอ้าดของไม้ซึ่งสีกับเสาท่อนใหญ่ตรงหัวสะพานยิ่งทำให้รินรู้สึกใจไม่ดีเข้าไปอีก ลมพัดมาตลอดเป็นระยะ ๆท้องฟ้าเริ่มครึ้มหม่นลง เมฆจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อน บอกให้รู้ว่าจะมีฝนลงอีกห่าใหญ่
"ฝนจะตกแหงๆเลย" อาร์แหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มครึ้ม
"แกก็รีบเดินซิว่ะ แกจะรอให้มันตกใส่ให้เปียกรึไงว่ะ" พีชผู้เดินรั้งท้ายสุด เร่ง
"เออ ฉันรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ มันแปลกๆยังไงไม่รู้ "
"แกจะพูดหาวิมานไรตอนนี้ฟ่ะ เดินมา กว่าครึ่งสะพานแล้ว"
"อืม" อาร์ พยักหน้ารับ เดินต่อไป
"เดินมาเร็วๆหน่อย เป็นผู้ชายซะเปล่าเดินอืดจริงๆ ฝนจะตกอยู่แล้วน้ะ" เปรี้ยว ยืนพร้อมอยู่กับเรน และรินตะโกนเ รียก อาร์ กับ พีชที่ยังเดินอยู่บนสะพาน
เปรี้ยว เรน ริน ยืนอยู่ตรงป่าอีกฟาก รินเริ่มรู้สึก ถึงไอเย็นบางอย่างมากระทบผิวหน้า ของเธอ
"มันอะไรกัน ลมเย็นนี่อีกแล้ว"รินยืนนึก สีหน้าไม่ดี ฉายแววกังวลออกมา
"มาแล้ว" อาร์ยิ้มมาแต่ไกล แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกกังวลใจ
"กว่าจะเดินถึงน้ะ" เปรี้ยวกัด
"ก็ถึงแล้วไงเล่า แกนี่" พีชยังคงเถียง "ริน เธอเป็นไร สีหน้าไม่ดีเลย"
"เปล่าหรอก ไม่มีไร" ริน ตอบ เบี่ยงหน้าไปทางอื่น อย่างน้อยวันนี้เธอก็อยากให้เพื่อนได้สนุกกันเต็มที่ ได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ
"เป็นไรป่าวริน ไม่สบายเหรอ" เรนถามน้องสาวอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ" รินปั้นหน้ายิ้มรับไป
เมฆที่ทำท่าตั้งเค้ามานาน เริ่มกระหน่ำปล่อยเม็ดฝน ไปทั่วบริเวณ ท้องฟ้าครึ้มดำ มีฟ้าร้องแปลบๆตลอด
"หาอะไรมาปิดหัวก่อนเดี๋ยวจะไม่สบาย" เรนบอก ถอดแจกเก็ตขึ้นมาปิดหัวให้ริน และเปรี้ยว เปรี้ยวหน้าแดงแจ๋ไม่เลิก
"เราคงต้องหาที่หลบก่อนน่ะ" อาร์ว่า
ทั้งหมดจึงต้องอาศัยต้นไม้เป็นที่กำบัง จากฝนที่มีทีท่าว่าจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ลมเริ่มแรงขึ้นทุกทีๆ
"เขาว่าเวลาฝนตกไม่ให้อยู่ให้ต้นไม้สูง เดี๋ยวจะโดนฟ้าผ่า" รินพูด สีของดวงตารินเป็นประกาย แข่งกับแสงของฟ้าแลบ
"แกจะพูดหาวิมาน อะไรตอนนี้ย่ะ เราอยู่กลางป่านะ ไม่หลบใต้ต้นไม้แล้วจะหลบที่ไหนไม่ทราบย่ะ" เปรี้ยวพูด สีหน้ารำคาญ
"แกนี่มัน บ๊องทุกสถานการณ์" พีชกัด
อาร์ เรน ยืนขำโดยไม่รู้ว่าหายนะกำลังจะเข้ามา
ลมก็ยังไม่ทีท่าว่าจะเบาลง เริ่มมีคลื่นลม กรรโชกแรงขึ้น ใบไม้เริ่มปลิดปลิว ทุกคนรับรู้ถึงความไม่ปกติ ของอากาศ ทุกคนสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป ยังไม่ทันที่ทุกคนจะคิดหาทางหนี คลื่นลมลูกใหญ่พัดมาทางทะเลสาบเข้าฟากป่าที่พวกเขายืนอยู่อย่างรวดเร็ว
ทุกคนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ดั่งลมมีแรงมหาศาลผลักพวกเขาแยกจากกัน จู่ๆคลื่นน้ำจากทะเลสาบ เกิดเป็นคลื่นลูกใหญ่เข้าซัดฝั่งป่า ทุกสิ่งดับมืดลง…
ห้องโถงไร้เพดาน มีเพียงท้องฟ้าเป็นด้านบน เผยให้เห็นท้องฟ้าที่ฉาบด้วยสีแดงไม่ทั่ว ปะปนกับสีมืดทึบเทา วังเวงใจ ผู้คนสวมเครื่องแบบสีเทาบ้าง แดงบ้าง นั่งล้อมรอบนอก เสาแก้ว ที่วาง ยังคงเปล่งแสงวาบอยู่ใจกลางห้องโถงใหญ่ โดยมีนักบวชหัวโล้นยืนท่องมนต์งึมงำ จนจับใจความไม่ออก แท่นสูงสุดในห้อง มีร่างชายหนุ่มนอนเหยียดยาวอยู่บนแท่น ผมสีน้ำตาลอ่อนลงมาปรกใบหน้างาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามลดลงแม้แต่น้อย
"ท่านครับ เราพบตัวนางแล้วครับ" ทหารหนุ่มวิ่งกะหืดหอบเข้ามา ใบหน้าออกอาการดีใจมากมาย
"ดีมาก เอานางไปไว้ห้องใต้ดิน"
"ครับ"ทหารหนุ่มผู้ภักดีก้มหัวรับ วิ่งไปทำตามคำสั่งนายด้วยความปลื้มใจ
ความคิดเห็น