คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเริ่มต้นที่แท้จริง
"ใกล้วันพิธีเข้าไปทุกทีแล้วนะท่าน"
"อืม" นักบวช ศรีษะได้รูปรับกับใบหน้าเรียงงาม ดวงตาเรียวยังกับตาเหยี่ยว จมูกสันโด่งได้รูป ปากหยักแดง ใบหน้ามีริ้วรอย รอยย่น บ่งบอกถึงความสูงวัยของเจ้าของใบหน้า หันไปพยักหน้าให้คนสนิท สีหน้ามีความกังวลใจไม่น้อย "เราคงต้องรอจนวันที่ ไฟบนดวงอาทิตย์มอดลงดวงนึง เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าต้องทำอะไร นาธาน"
"พ่ะย่ะค่ะ"หนุ่มน้อยคนสนิทก้มหัวรับคำ อย่างรู้งาน เดินออกจากห้องโถงไป
เสาแก้วแท่งใหญ่กลางห้องโถง ซึ่งมีท้องฟ้าเป็นเพดาน ส่งแสงวูบวาบ แข่งกับแสงจันทร์ แสงวูบขึ้น และค่อยๆอ่อนลง จนเห็นสิ่งหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวบนแท่งแก้ว เสมือนมีการฉายละครทีวี โดยมี ริน เป็นตัวละครหลัก
"แม่หนูนี่ละ" นักบวชรำพึงกับตัวเอง ยามเห็นภาพจากเสาแก้วนั้น และถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"รินนนนน ตื่นได้แล้วแก จะนอนไปถึงไหนห๊ะ" สาวตาโตดึงแขนเพื่อรร่วมห้องให้ลุกจากเตียงอย่างยากลำบาก
"อะรายของแก ยังไม่เช้าเลย รีบตื่นไปทำไมว่ะ"
"นี่ริน แกลืมแล้วเหรอว่าวันี้ เราจะไปเดป่ากันน้ะ ทุกคน เค้าเตรียมตัวกันเสร็จแล้วเหลือแกนี่ล่ะ ที่ยังนอนอืดเป็นหมูน่ะ"
"อ้ะ" รินเบิกตากว้าง "ตายล่ะ ฉันลืมสนิทเลย" เธอสะบัดผ้าห่มออก หยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
เปรี้ยวได้แต่ยืนมองตามอย่างเหนี่อยใจกับเพื่อนคนนี้เหลือเกิน"ฉันเป็นแม่แกเหรอเนี่ย"
" ริน วันนี้แกไม่ต้องใส่เลนส์ปกปิดหรอก เดินป่า ลำบากเปล่าๆ ไม่ใครมองหรอก มีแต่พวกเราทั้งนั้น ตอนกินข้าวก็ใส่แว่นกันแดดปิกไปก่อนล่ะ" เปรี้ยวตะโกรบอก ด้วยความเป็นห่วงตาของเพื่อน
"ค่ะ แม่" รินตะโกน ตอบเชิงล้อเลียน
ริน และ เปรี้ยว ก็เดินฉับออกจากห้องไปยังลอบบี้ ซึ่งมี เรน อาร์พีช ยืนรออย่างเซ็งๆ
"ตื่นสายอีกล่ะซิ ยัยริน รู้ไมว่าเพื่อนๆเธอเค้ารอเธอคนเดียว จริงๆเลยน้ะ.......... ...... ......"
เรน พูดอย่างอ่อนใจและยังคงเทศน์ รินไม่เลิก
"ขอโต้ด" จำเลยยังคงก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
"ทำหน้าน่าสงสารอยู่นั่นแหละ มัวแต่นอนอืด เป็นหมูพะโล้อยู่ล่ะดิ่ เสียฤกษ์หมด" รินทำท่าจะอ้าปากเงแต่ไม่ทันได้เถียงพีชชิงพูดต่อ " นั่นเธอขนของมาจะย้ายบ้านมารึไงคนื่นเขาเอามาคนล่ะใบเธอคนมาสองใบใหญ่ ยังกะย้ายบ้าน เอามาเดี๋ยวช่วยถือ" พีชดึงกระเป๋าเป้จากรินใบหนึ่งเดินออก " ที่ช่วยนี่ อย่าเข้าใจผิด ก็แค่กลัวกระเป๋าจะทับไขมันเธอแตกตาบซะก่อน"
รินทำปากขมุบขมิบ แต่ก็แอบอมยิ้มกับความของเขาไม่ได้
"ไปเถอะไปห้องอาหารกันจะได้ไม่เสียเวลา" เรนตัดบทเดินตามพีชไปโดยมี เปรี้ยว อาร์ รินเดินตามไปติดๆ
ห้องอาหารมื้อเช้า เป็นบุพเฟ่ห์ มีเบคอน ไช่ดาว ไส้กรอก ขนมปัง เนย แยยม ฯลฯ วางเรียงรายอยู่กลางห้องโถงใหญ่ พวกเพื่อนๆริน และพี่ชายเริ่มหยิบไปหาอาหารที่ตัวเองต้องการ และกลับมานั่งที่โต้ะอย่างเรียร้อย
ทุกคนต่างก็ยกมือให้กับความกินจุของ ริน หมูทั้งคอกต้องยอมแพ้ อาหารถูกส่งลงกระเพราะ คำแล้วคำเล่า จนเต็มอิ่ม ทุกคนจึงเริ่มบทสนทนากันอีกครั้ง
"ทุกคนเดี๋ยวพวกเราต้องนั่งรถกอล์ฟก่อน แล้วค่อยลงเดินต่อ เมื่อถึงจุดลงเดินเข้าใจไม๊" พี่ใหญ่ออกคำสั่ง
"ค่ะ/คร้าบบ"
"รถเตรียมเรียบร้อบแล้วครับ"พนักงามฟอร์มสีฟ้าคนหนึ่งหันมาโบกมือให้
"ขอบคุณครับ" เรนพยักหน้ารับ นำพวกเด็กไปยังรถกอล์ฟนำทาง
รินเปรี้ยวขึ้นั่งคันเดียวกับเรน ต่างก้ตื่นเต้นกับการมาเที่ยวครั้งนี้มากมาย พีช อาร์ยังคงแย่งกันขับรถ ในที่สุด พีชก็ชนะ อาร์กลับไปนั่งที่นั่งอย่างเซ็งๆ และรถกอล์ฟสองคันก็ออกไปยังจุดหมาย
การขับรถกอล์ฟตลอดระยะทาง ทุกคนต่างก็ชื่นชมกับธรรมชาติ อันงดงาม ดื่มด่ำรับอากาศสดชื่นจนเต็มปอด ลมอ่อนๆพัดมาเป็นระยะๆ ช่วยคลายร้อน ให้กับผู้มาเยือนได้อย่างดี เสียงนกร้อง บทเพลงธรรมชาติที่ทำให้คนฟังไม่เบื่อ รถกอล์ฟคันเล็ก ก็มาถึงจุดหมาย ที่ผู้มาเยือนต้องใช้แรงขาของตัวเองเสียแล้ว
"เอาล่ะ ทุกคน พี่จะให้แผนที่ป่านี่ 2คนต่อ แผ่นนะ เก็บไว้ดูทาง"
"ค่ะ เราจะลงเดินกันไปเลยใช่มั้ยค่ะ" ปเปรี้ยวถาม
"ใช่" เรน หันไปยิ้มรับ ทำเอาเปรี้ยวแทบละลายไปกองตรงนั้น เพราะรอยยิ้มเทพบุตร อาร์ได้แต่ยืนมองคนที่เขาแอบรัก แววตาเศร้าสร้อย
" พีช เอากระเป๋ามาเหอะ เดี๋ยวฉันถือเองก็ได้ แกถือให้ฉันนานและ"
" ช่างเหอะน่ะ แกถือใบนั้นของแกไปเหอะ ขนมาตั้งสองใบทำไมไม่รู้" และพีชหันหลังเดินนำต่อ "ยังไงแกก็เป็นผู้หญิง"
รินหัวเราะคิก "คราวก่อนแกยังเคยว่าฉันเป็นกระเทยอยู่เลยนิ"
"อยากเป็นกระเทยจริงๆรึไง" พีชหันมาแหวใส่ ใบหน้า หู แดงแจ๋ยังกับลูกตำลึง
"มันเขินน่ะเราว่า" อาร์พูด หันมาหัวเราะคิกกับริน
"โอ้ยยยย เดินอะไรของเธอน่ะ อยู่ๆก็หยุดทำไมเล่า" รินหันไปว่าพีชที่เดินนำ
"เราเห็น อะไรวิววับ เหมือนกับแอ่งน้ำสะท้องกับแสงแดดอยู่ข้างหน้าด้วยน่ะ"
"อ่ะ ใช่ เราก็เห็น วิววับ ใช่น่าจะมีแอ่งน้ำอยู่ข้างหน้าน้ะ" อาร์ตัวสูงพอๆกับพีชซึ่งมองทางข้างหน้าได้สบายกว่า สองสาว
"กลางป่า รึจะเป็นน้ำตก" เปรี้ยวพูดอย่างตื่นเต้น
เรน แอบยื้นยิ้มเงียบ
"ไม่ใช่แอ่งน้ำหรอก หรือน้ำตกหรอกแต่มันเป้นทะเลสาปต่ะหาก" เรนเฉลย ยิ้มอย่างพอใจ "อยู่ข้างหน้านี่แหละ"
"กลางป่า มีทะเลสาปด้วยเหรอ"
พีชถามอย่างตื่นเต้น
"อืม พี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องภูมิศาสตร์เท่าไหร่หรอกน่ะ แต่ที่นี่ที่เธอเห้นมันมีใช่มั้นล่ะ" เรนอมยิ้มอย่างพอใจ
"มันสวยมากๆเลยนะ" เปรี้ยวมองอย่างปลื้มใจ เมื่อมาถึงริมทะเลสาป "ริน สีทองบนผืนน้ะ เหมือนตาแกเลยน่ะ สวยดีน่ะแก"เปรี้ยวยังคงให้กำลังใจ รินเรื่อยๆ
"แสงอาทิตย์บนผิวน้ำนี่งามจริงๆ" รินเสริม หันไปมองเปรี้ยวอย่างรู้ใจกัน "ขอบใจน้ะแก ฉันรักแกมากเลย แกอุตสาห์ให้กำลังใจฉัน" รินกอดคอเปรี้ยวจนเปรี้ยวเซแทบล้ม
"บ้ากันใหญ่แล้วสองคนนั้น" อาร์พูด
"ใครบอกว่ามันบ้าล่ะ ประสาทต่างหาก" พีชพูดเหน็บ
"นี่ๆ ได้ยินน้ะเว้ย" รินพันมาส่งรังสีอำมหิตใส่พีช เรนได้แต่ยืนขำขำน้องสาวตัวเอง
" อ่ะ เฮ้ ดูนั่นดิ่ " อาร์ชี้ไปด้านขวามือ ซึ่งอย฿ไกลลิบออกไป "มีสะพานเชือกข้ามไปป่าฝากนู้นด้วย"
" ไหนล่ะ" ทุกคนหันมองตามมืออาร์
"เอ้ะ นั่นฉันเห็นแล้ว" เปรี้ยวตื่นเต้น "ข้ามไปฟากนู้นได้ด้วย"
"เอ้ะ" เรนอุทานขึ้นมาเสียงดัง ในมือถือแผนที่ หน้านิ่วคิ้วขมวด จนทุกคนหันไปมองตามๆกัน
"อะไรเป็นไร พี่เรน"
"ทำไม ในแผนที่ไม่เห็นบอกเลยว่ามีสะพานด้วย"
"เอ้ ไหนๆ"พีชหยิบแผนที่ของตัวเองที่ไม่เคยเปิดมันเลยมาตลอดทางกางออก "อ้ะ จริงด้วย ไม่มีสะพาน" คนที่เหลือเริ่มมามุงดูแผนที่ในมือเรน พีช
"ในแผนที่มันบอกให้เราเดินเลียบทะเลสาปไปทางซ้ายนี่นา" เรนบอกอย่าง งงๆ "แล้วสะพานมาจากไหน"
"อาจจะมีคนที่มาเที่ยวคนอื่นมาทำเอาไว้ก็ได้น้ะครับ" อาร์พูด
"รึว่า เขาลืมวาดสะพานลงในแผนที่ แล้วแผนที่ก็ดูเก่ามากด้วยนะ"เปรี้ยวเสริม
"เราว่าเขาอาจจะไม่ได้เปลี่ยนแบบก็ได้"พีช พยักหน้ารับเห็นด้วยกับเปรี้ยว เดินนำไปยังสะพาน โดยทุกคนเดินตามไป
"เราน่าจะลองไปเที่ยวฟากนู้นดูนะ" เปรี้ยวเสนอ อย่างตื่นเต้น
"เอาไง พี่เรน" รินหันไปถาม หัวหน้าทีม
เรนอมยิ้ม "แล้วแต่สิ อยากไปไม๊ล่ะ"
"ผมอยากไปครับ"พีชพูดอย่างตื่นเต้นไปอีกคน
"ไปเหอะรินไปทางสะพาน ฉันอยากลองขึ้นดู"เปรี้ยวหันมาคะยั้นคะยอเพื่อนสาว
"ใครบอกว่าจะไม่ไปล่ะย่ะ"
วูบหนึ่งลมพัดผ่านใบหน้าริน ลมที่หนาวยะเยือก เข้าถึงขั้วหัวใจ ขนแขน ของรินตั้งขึ้นโดยอัตโนมัติ รินรับรู้ถึงบางอย่างแต่เธอไม่เข้าใจ ตอนนี้เธอรู้สึกไม่อยากขึ้นสะพานข้ามอีกแล้ว แต่มันสายไปแล้ว เธอตกลงไปแล้ว
ความคิดเห็น