The Night คำสาปรักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : แปลก

                         ~*The Night Curse 2*~

 รถลีมูซีนสีดำคันงาม แล่นเข้ามาจอดเรียบๆยังรีสอร์ท

 "โอ้ยๆๆ หิววว"พีชตะโกน

 "แกนี่มัน... ยังจะหิวอีกเรอะ ตอนแกอยู่ในรถ แกเอาแต่นั่งเคี้ยวถั่ว กินปลาหมึก จนเหม็นไปทั้งรถแล้ว"เปรี้ยวเหลืออด เพราะเปรี้ยวเกลียดกลิ่มปลาหมึกมากที่สุด

"เราก็หิววว" รินพูดอ้าปากกว้าง อาร์พยักหน้ารับ

 "เอาเถอะๆ"เรน รีบห้ามทัพ "เดี๋ยวให้เด็กเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วรีบไปกินข้าวกันดีกว่า"

  เปรี้ยว หันมาพยักหน้ารับ ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ

 "แม่คุณ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว" พีชได้ทีแซว จนเปรี้ยวยิ่งอายม้วน บอกปัด ให้ไปกินข้าว

 เรน พาทุกคนไปยังห้องอาหาร และสั่งอาหารอย่าเร็ว ทุกคนเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เรียบร้อบ บนโต๊ะไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงช้อรกระทบจานเท่านั้น เพราะว่า เวลาเที่ยงพอดี น้ำย่อยของทุกคนทำงานดี จนทุกคนต่างก็แสบไส้กันตั้งแต่อยู่ในรถ ซึ่งไม่ใช่แค่พีชคนเดียว

 เมื่ออาหารในจานหมด เสียงสรวลเฮฮาเริ่ม จ้อกแจ้กอีกครั้ง 
 
"โอ้ย อิ่ม ท้องจะแตกอยู่แล้ว" รินนั่งกางมือ ปล่อยให้พุงพะโล้ ยื่นออกมาเห็นๆ

 "แล้วใครเขาใช้ให้แกกินขนาดนั้นเล่า"อาร์เสริม

"เธอ พุงยื่นเป็นหมูตอน หมูพะโล้ แล้ว ฮ่าๆๆ ระวังจะแตก เหมือนชูชก กร๊ากกก" พีชว่าริน พลางลูบท้องล้อเลียน

 รินเริ่มมีน้ำโห"นี่เป็นคำพูดที่แกใช้กับเพื่อนผู้หญิงผู้น่ารักอย่างนี้งั้นเหรอ อะ ไอพีช"

 "เธออะเหรอ ผู้หญิง ถ้าบอกว่ากะเทย ฉันเชื่อสนิทเลย"

 "เธอนี่มัน แย่มาก ไอพีชหน้าม่อ" รินเริ่มโกรธจนหน้าแดง เอามือขยับขอบแว่นอย่างจริงจัง

 "เอาล่ะๆ พอเถอะๆ"เรนห้ามศึกอีกครั้ง "ไปแยกย้ายกลับเข้าห้องตัวเอง แล้วเตรียมสัมภาระที่เราจะไปเดินป่ากันวันพรุ่งนี้น้ะ"

ทุกคนหันมาพยักหน้ารับเว้นแต่ ริน ที่ยังคงแผ่รังสีอัมหิตใส่พีชไม่เลิก และสะบัดหน้า เอากุญแจห้องจากเรน แล้วเดินดุ่มๆ กลับห้องตัวเองไป โดยมีเปรี้ยววิ่งตามไปติดๆ

 เรน ได้ส่ายหน้า ถอนใจ กับอารมณ์ของน้องสาว แววตาเอ็นดู
 
 "ริน คงโกรธจริงๆน้ะ" อาร์หันไปพูดกับพีช ระหว่างเดินกลับห้องพัก "แกไม่ง้อเหรอ"
 
 "ไม่อ่ะ ไม่ได้เป็นไรกัน สักหน่อย ทำไมฉันต้องไปง้อยัยนั่นด้วยล่ะ" พีชพูด แต่ในใจกลับเจ็บแปลบๆ เพราะ ความจริงแล้วเขารักรินมานานแล้ว แต่เอาแต่ทะเลาะกัน จนเหมือนคู่กัดซะมากกว่าที่จะเป็นเพื่อนซะอีก ยิ่งเรื่องคนรักแล้ว เขายิ่งไม่มีหวัง

"ทั้งที่แกรักเค้าเนี่ยน่ะ"

"บ่ะ บ้าน่ะ กะ แก พูดไรว่ะ เข้า ห้องๆถึงแล้ว"หนุ่มเท่หมดฟอร์มหน้าแดงแจ๋
อาร์เอาแต่อมยิ้มเดินเข้าห้องตามไป

 ด้านรินเองก็โกรธหน้าแดง เดินปึงปังเข้าห้อง นั่งลงหน้าทีวีอย่างเสียอารมณ์ เปรี้ยวถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนสองคนนี้เหลือเกิน

 "แก อย่าคิดมากเลยว่ะ ไอ้พีชมันก็ปากอย่างนี้แหละ แต่จริงๆมันก็ใจดีน้ะ"

 รินยังคงเบะปาก ยี้ แต่ความทรงจำตอนอยู่ม.4 ก็แทรกเข้ามาในสมอง  ตอนนั้นเป็นวันเดินทางไกล ที่ชนบทแห่งหนึ่ง จู่ๆรินก็ปวดท้องเมนท์ระหว่างเดิน เพื่อนๆก็มีแต่ผู้หญิงที่เดินด้วยกัน แต่พีชที่เดินนำไปก่อน แล้วอุตสาห์เดินกลับมาแบกเธอขึ้นข้างหลัง และหาเธอไปส่งที่เต้นท์พยาบาล ทำให้รินเองก็รู้สึกว่าพีชเป็นคนดีคนนึงแต่รินเองก็ให้พีชได้ในฐานะเพื่อนที่กัดกันมาตลอด

 "เอาเหอะๆ หายโกรธแระ"

 "อะไรของแก เปลี่ยนง่ายดีจิง" เปรี้ยวได้แต่ถอนใจกับเพื่อนที่แสนจะอารมณ์แปรปรวนคนนี้

 "ปวดตาอ่ะ" ริน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างตาของเธอ

 "เป็นไงบ้าง"

"สงสัยใส่นานเกินไม่ได้ถอดล้าง แหงๆเลย" รินไม่ได้คอนแทคออกตั้งแต่เมื่อวานกลางคืน

"เหอะๆ ซกมกจัง เดี๋ยวก็ตาแดงหรอก"

 "อืมๆ" รินพยักหน้า และเอาเลนส์ออก เผยให้เห็นสีของดวงตาที่แท้จริง มีสีทอง เป็นประกาย บางครั้งก็จะออกน้ำตาล  แต่สีของดวงตาทำให้รินกังวลใจในความผิดมนุษย์ของเธอมากมาย เธอเอาแต่ยืนนิ่งมองกระจกในห้องน้ำอยู่นาน ความคิดแล่นออกมา อย่างรวดเร็ว เธอเป็นอะไรกันแน่ทำไมตาของเธอเป็นสีนี้กัน แม้แต่คุณหมอก็ไม่อาจหาสาเหตุได้ 
  เปรี้ยวรับรู้ถึงความไม่สบายใจของเพื่อนที่เธอรักมากคนนี้
  เปรี้ยวเดินมาตบไหล่รินเบาๆ 
 "แก ตาแกสวยดีน้ะริน อย่าคิดมากน้ะ ไม่ว่าแกจะมีตาสีอะไร แกก็เป็นเพื่อนของฉันที่ฉันรักมากที่สุด"
 ทั้งสองหันมากอดกัน รินเริ่มมีน้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตา พูดเสี่ยงสั่น"ขอบใจน้ะแก"
     การมีอดีตที่ไม่ดีทำให้รินไม่มั่นใจเรื่องสีดวงตาของเธอ รินถูกเพื่อนกลั่นแกล้งสมัยม.ต้น เพราะเธอมีสีดวงตาที่แปลก แต่งดงาม ถูกอิจฉา จึงถูกรังแกมาตลอด จน ม.ปลายเธอเริ่มใส่เลนส์ปิดบังสีดวงตาด้วยกานใส่เลนสีดำเพื่อปกปิดสีดวงตาที่แท้จริงไว้  มีเพียง เปรี้ยว อาร์ พีช เท่านั้นที่รู้ว่าเธอมีดวงตาสีทอง แต่ทุกคนก็ไม่เคยมองว่ามันแปลก แต่คิดว่านิสัยรินแปลกยิ่งกว่าดวงตาเสียอีก (แง่ว)