คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การลาจาก...(ปรับปรุง 1)
ตอนที่ 1
“ตึง ตึง ตึง” เสียงวิ่งลงบันได อย่างวุ่นวายในยามเช้า ซึ่งเป็นวันเปิดเทอมวันแรก “แม่ๆ เกนไปนะ อ้ะๆๆ” โครม!!!
“เกนเป็นไรมากไม๊เนี่ย ล้มอีกแล้ว” คุณแม่ ยังสาว ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ สะ...สะ...บาย มาก ค่ะ ดีนะ แว่นไม่แตก” ฉันลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่กระโปรง ฮืออ ซวยแต่เช้าตกบันได กลิ้งลงมาหลายตลบ ดีนะมือกุมหัวอยู่ แต่ขานี่ดิ่ถลอกปอกเปิดหมดเยย “ไอ้บันไดนี่ มันทรยศหนูเกือบทุกเช้าเลยง่ะ”T^T
“ลูกซุ่มซ่ามเองไม่ใช่เหรอ ไปๆรีบโรงเรียนได้แล้ว”
“ค่ะๆ” ฉันเดินบุ้ยหน้าออกจากบ้านไปยืนรอรถเมล์สายประจำ อย่างเซ็งๆ เจ็บตัวได้ทุกวันๆ กับบันไดนั่น (ยังไม่เลิกโทษบันไดอีกแน่ะ)
…………………………….
“ติ้ง ติ้ง ติ้งๆๆ”เสียงออดโรงเรียนดังแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเรียน ต้องเข้าไปฟังท่านอาจารย์ใหญ่ ปฐมนิเทศก่อน ทุกเทอมๆ
ฟังจนหูจะยานอยู่แล้ว - -|||
“เกน”ฉันหันหลัง ไปเจอกับ รัน ยืนยิ้มแป้น อยู่ตรงทางเดินนู่น เธอเป็นเพื่อนรักฉันเอง “ทำไมขาแกเป็นแผลอย่างงั้นละ” ยัยรันมองขาฉันที่อยู่ในสภาพยับเยินสุดๆ
“แหะๆ” ฉันยืมยิ้มแห้งๆ “ตกบันไดมานะ”
“แก โหเลือดออกเลย แกไปห้องพยาบาลก็ดีนะ” รันดึงมือฉันไปห้องพยาบาล “ไม่ต้องเข้าไปฟังปฐมนิเทศหรอกวันนี้ เดี๋ยวค่อยบอกอาจารย์และกัน”
“แอดดดด” เสียงประตูห้องห้องพยาบาลเปิดออก “อาจารย์ละ” รันมองหาอาจารย์
“เดี๋ยวเราทำแผลเองก็ได้”ฉันบอกยิ้มๆ
“ไม่ได้นะ เกน เดี๋ยวต้องลงบันทึกด้วย เดี๋ยวฉันไปตามอาจารย์ที่ห้องรวม เดี๋ยวมาแกรอแปบนะ”
“ดะ เดี๋ยว...” พูดยังไม่ทันจบ เพื่อนตัวดี วิ่งปรู๊ด ออกไปอย่างเร็วซะแระ
ห้องพยาบาลเงียบดีจัง มีลมโกรกเข้ามาสะดวก ผ้าม่านสีขาวผืนบางพลิ้วตามแรงลม ฉันเพลิดเพลินกับความสดชื่นนั่นได้ไม่นาน…
“อืม.... อื้ออ ....”
“อะ.... ดีมั้ยครับ”
.....กึก..... เสียงไรหว่า มันน่าจะอยู่ตรงเตียงด้านในสุดมุมห้องนะ เสียงแบบนี้รึว่า อ่ะ.. เลือดฉันสูบฉีดขึ้นหน้าอย่างเร็ว แย่แล้ว แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ทำไมต้องมาทำกันในนี้ด้วยเนี่ย
ฉันหันหลังกลับ อย่างรวดเร็ว “ย่ะ...แย่ แร้วววว” ฉันร้องในใจ แคร้งงงงงงงงง
เท้าเจ้ากรรมของฉันเตะเอาขวดโค้ก ที่พวกมักง่ายมาวางทิ้งไว้ อย่างเต็มรัก “ตายๆ ตายแน่ตู TT”
“ว้ายยย” คนที่เตียงในสุด หยุดภารกิจ เดินออกมา ก้มหน้างุด ฉันเองก็ก้มหน้างุดตามเค้าไปด้วย
“อ่า อาจารย์” เจ้าของเสียงไม่ใช่ใครที่ไหนค่ะ อาจารย์ห้องพยาบาลนี่เอง
“ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะ ครูขอร้อง”
แล้วจะให้ฉันพูดอะไรได้ล่ะ จึงเอาแต่พยักหน้าหงึกๆรับไป (-//-)
“เอ่อ เป็นไรรึเปล่า”
“เอ่อมาทำแผลคะ คือตกบันไดมา”ชั้นพูดไปพลางก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาอยู่ดี (-//-)
แล้วเหตุ แห่งเสียงก็เดินออกอีกคน อ่า...หมอนี่ ดูดีๆหน้าตาจัดว่าดีมากก อึ๋ยย! ตายละ มันมองมาทางนี้ทำไมหว่า อ่าๆ ตายหล่ะเดินมาทางนี้ด้วย ตายแน่ๆ ครูจ๋า YY ช่วยหนูด้วย คู่ขา’จารย์มาทางนี้แล้ววว
“ได้ยินละซิ” ไอ้หนุ่มตาสีน้ำตาล กระซิบที่หูฉันเบาๆ กรี๊สสส >o< ฉันจะถูกฆ่ามั้ยเนี่ย!!!
“อาจารย์ครับ หายเมื่อยแร้วนะครับ”
“เอ่อ จ้ะ เอ่อ…” สองคนนี้พูดเรื่องไรกันเนี่ย...
“ความจริง ครูติดการนวดนะ อายจัง ให้น.ร.มานวดให้”
“เอ๋.......” ฉันยืนเงียบ นวด การนวดด เอ้ะ งั้นที่ชั้นก็คิดลึกไปเองนะดิ่ “นะ...นวดเหรอค่ะ”
“ใช่จ้ะ” อาจารย์ยิ้มอย่าง อายๆ
หนูขอโทษ ที่คิดมากไปนะค่ะอาจารย์ ชั้นเอาแต่ขอโทษในใจ ตายแล้ว ฉันงี้หน้าแดงจนเก็บไม่อยู่แล้ว
“คิดลึกละซิ ยัยลามก” ไอ้หนุ่มนั่นกระซิบใส่หูฉันแร้วเดินจากไปเฉยๆเลย ฮึ้ยๆ!! นายหน้าตาก็ดี แต่ทำไมกวนโอ้ยอย่างนี้นะ เป็นใคร ใครก็คิดลึกกันทั้งนั้นแหละ ฮึ้ยๆๆ
“เกนนน เป็นไงบ้างฉันหา’จารย์ไม่เจออ่ะ ... อ้าว อาจารย์อยู่นี่เองเหรอค่ะ หนูวิ่งหามาตั้งนาน ”
“ขอโทษทีนะจ้ะ คือ ครูทำธุระอยู่น้ะจ้ะ” อาจารย์ยิ้มอย่างอายๆ พลางส่งสายตาให้ฉัน
“เสร็จแล้วจ้ะ ไปเรียนได้แล้วล่ะ”
“ค่ะ” แล้วฉันกับ ยัยรันก็เดินกลับห้องเรียนไป
การเข้าเรียนวันแรกไม่มีอะไรมากมาย แค่การพูดเล็กน้อยๆจากอาจารย์ แนะนำตัว ฉันอยู ม.5 ค่ะ อืม เพื่อนที่นั่งข้างฉัน ก็ยัยรัน ตามเคย จะว่าไปฉันก็สนิทกะ ยัยนี่มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วอ่าน้ะ
“ครูอยากให้น.ร.ดีเด่นออกมาพูด เคล็ดลับการเรียน ให้เพื่อนๆฟังหน่อยซิ” อ่า เบื่อจริงๆเลย ฉันอายน้า ไม่อยากออกไปพูดหน้าชั้นเลยอ่ะ >//<
แต่ ขาฉันก็พาออกมาถึงหน้าชั้นจนได้
“เอ่อ คือว่า......”แล้วฉันก็ร่ายยาว จนจบ
อืม ทุกคนปรบมือให้แฮะ แอบดีใจ -//-* ชักชอบการพูดหน้าชั้นแระ
“กิ๊ง ก่อง” พักเที่ยงแล้ว เป็นเวลาที่ฉันชอบมากที่สุด แต่ตามทางเดินวันนี้ มีผู้หญิงยืนออกันหน้าห้อง 5 เต็มไปหมด
“แกเขามาทำอะไรกันนะ ทำไมตรงนี้วุ่นวายจัง”
จู่ๆ ยัยรันหันมามองฉันอย่างตกใจ OoO
“นี่แกไม่รู้เหรอ”
“ถ้ารู้แล้วจะถามแกเรอะ” -o-
“ก็มีเด็กกลุ่มนึง ย้ายมาโรงเรียนเรา หล่อมาก ยังกะดาราเลย มีแฟนคลับด้วยละ ฉันเคยเห็นแล้ว หล่อมากเลยแก”
ฟังยัยรันพูดแล้ว ทำให้นึกถึงอีตาบ้าที่ห้องพยาบาลเมื่อเช้าเลย นึกแล้วหงุดหงิด “ฮึ้ยๆ”
“เป็นอะไรของแกว่ะ เกน”
“ป่าวอ่ะ ไปกินข้าวเหอะ ฉันหิว” โอ้ย! คนก็แสนจะเยอะเหลือเกิน เฮ้อออ
“เกน เด็กกลุ่มนั้นกำลังจะเดินออกมาแล้วอ่ะ” ยัยรันตื่นเต้นสุดๆลากฉันเข้าไปร่วมกับกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นจนได้ ไม่นะ ฉันไม่ไป ฉันหิว!! ฉันจะไปโรงอาหารตะหากเล่า
แต่........
(-//-) อือฮึ เด็กกลุ่มนี้หน้าตาดีจริงๆแฮะ
ยอมรับๆ
“นั่นแก คนผมสั้นสีน้ำตาล ชื่อ กาฟ ล่ะลูกครึ่งเกาหลี ส่วนคนผมทองตัวสูงๆนั่น ชื่อมิค ข้างๆเขาผมสีแดงชื่อเคย์ เอ๊ะคนสุดท้ายยังไม่ออกมาเลย” ยัยรันเพื่อนฉัน อธิบายซะเสร็จสรรพ ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่แต่ เอาเหอะ เพื่อไม่ต้องตกข่าวอ่าน้ะ -*-
“อ้ะ เขาออกมาแล้ว คนนี้ ชื่อ ไทร”
“เอ๊ะ” OoO นั่นมันตาบ้าที่ห้องพยาบาลเมื่อเช้านี่ ฮึ้ยๆ ตายละ มันกำลังมาทางนี้แล้ว ฉันพยายามดึงมือยัยรันให้ออกจากตรงนั้นซะที แต่ว่ายัยนั่นยังไม่ยอมออกมา ฉันเลยปล่อยมือและชิ่งออกมาซะก่อน แต่ตายล่ะ ตานั่นไม่วายมาทางนี้อีก ฮึ้ยยย!! ><||||
“ว่าไง นักเรียนดีเด่นลามก ฮึ” ตานั่นเดินมาทางชั้น ก้มลงมากระซิบที่หู ยิ้มเจ้าเล่ห์ หัวเราะในลำคอ ฉันเลยแข็งไปเลย พวกผู้หญิงซุบซิบกันมันส์ปากเลย
ฮือออ O-o
ตามทางเดิน
“ดูยัยนั่นซิ ส่วมแว่นเชยๆ ไม่รู้ ไทรไปสนใจได้ไง”
“จริงด้วย เฉิ่มจะตาย”
“ต้าย ดูสิที่ขา รอยแปะปลาสเตอร์เต็มไปหมด”
“ยัยเห่ย”
โอ้ยย!!! O^O ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ตานั่น แกล้งชั้นแน่ๆ ยัยรันก็ยังคงเซ้าซี้ถามชั้นอยู่นั่นแหละ รู้มั้ยตอนนี้ฉันหงุดหงิดอย่างแรงแล้วนะ
“เกน แกไปรู้จัก ไทรตอนไหนว่ะ”
“ห้องพยาบาล ตานั่นนะ ฮึ้ย” แล้วฉันก็สะบัดหน้าหนี เดินดุ่มๆไปซื้ออาหารท่ามกลางเสียงซุบซิบตลอดทาง
“...” รันยืนเงียบ มองเพื่อนรัก อย่าง งงๆ
....................................................................
“กลับมาแล้วคะแม่”
“มาแล้วเหรอเกน เกนเดี๋ยวมาหาแม่หน่อยนะ แม่มีเรื่องจะพูดกับลูก”
อารัยอีกละเนี่ยวันนี้ไป รร. ก็ซวยตั้งแต่วันแรก มาบ้านจะเจอไรอีกละเนี่ย
ห้องครัว
“แม่มีอะไรกับเกนเหรอ”
“เกน ...”แม่เสียงต่ำลง “คุณตาเสีย แล้วนะลูก” น้ำตาคลอเบ้าตาแม่ ค่อยๆรินลงๆทีละหยดๆ ฉันนั่งมองน้ำตาแม่ที่กำลังไหลลงมาไม่หยุด นิ่งไป ตอนนี้ ฉันร้องไม่ออก คุณตาที่ฉันรักมากเสียแล้ว คุณตาใจดีดูแลฉันมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ ตั้งแต่พ่อเสียไป คุณตาก็คือ พ่อ ที่ฉันรักมาก ฉันกับแม่ย้ายมาเมืองนี้ตอนฉันอยู่ ม.ต้น คุณตาไม่ได้ตามมา แต่ปิดเทอมฉันมักจะไปหาคุณตาประจำ แต่ไม่รู้เลยว่า คุณตาจะจากไปเร็วอย่างนี้ ถึงตอนนี้ น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลลงอาบแก้ม ของฉัน ภาพในอดีตเข้ามาทับซ้อนกัน เข็มพันๆเล่มทิ่มแทงหัวใจจนระบม
แล้วสายธารจากเบ้าตาฉันก็เริ่มหลังรินลงมา
ฉันปล่อยโฮ อย่างไม่อายอีกแล้ว....
ความคิดเห็น