คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้นแห่งการสิ้นอิสระภาพ
ณ ดวงดาวอันซาเรีย อยู่นอกเขตระบบสุริยะจักรวาล เป็นดวงดาวสีเขียว ซื่งเป็นเป็นดาวแห่งเกษตรกรรม
“เฮ้อ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย”
ชายร่างสูง อายุประมาณ 25 ปี เอ่ยขึ้น
“โฮ่ๆ ยังหนุ่มยังแน่นแค่นี้หมดแรงแล้วรึไง ซอร์น”
เด็กหนุ่มตอบกลับไปว่า “โหย ใช้คนอย่างใช้แรงงานทาส ไม่ให้เหนื่อยแล้วจะให้ผมสดชื่นรึไง”
ซอร์น เด็กหนุ่มผู้มีประวัติปริศนาอายุอานามประมาณ 25 ปี เข้ามาอาศัยในดาว อันซาเรีย เมื่อสองปีก่อน โดยทำงานเป็นคนงานในไร่ของ ลุงอันสะ เจ้า ของไร่ มันอวกาศ ซื้อเป็น มันชนิดพิเศษ ที่ให้ประโยชน์มากกว่า มันพันธุ์ต่างๆบนโลก ปลูกได้เฉพาะบนดาวอันซาเรียเท่านั้น
“เออๆ มีแรงบ่นแบบนี้แสดงว่ายังทำงานไหวสินะ” อันสะกล่าว
ได้ยินดังนั้นซอร์นก็ตาเหลือกทันที
“ขอโทษ คร้าบบบ”
“ข้าพูดเล่น เสร็จงานนี้เอ็งจะไปไหนต่อ”
“ผมก็คงกลับที่พัก แล้วก็ซ้อมวิชากระบี่ ต่อหนะครับ” ซอร์น พูดขึ้น
“ยังขยันซ้อมเหมือนเดิมนะ” อันสะกล่าวยิ้มๆ
แม้ว่า ซอร์นจะมี ประวัติปริศนา แต่ที่ ทุกคนในไร่รู้ก็คือ เค้ามีฝีมือในการใช้ กระบี่พลาสม่า ในระดับสูง อาจจะพอๆกับ อัศวิน ของ สภาสันติภาพแห่งระบบสุริยะจักวาลที่รวบรวม เหล่าผู้มีพลัง พิเศษมาฝึกปรือศาสตร์วิชาแห่งการต่อสู้เพื่อส่งไปรักษาความสงบทั่วระบบสุริยะจักรวาล และบุกเบิกดวงดาวต่างๆ
“ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ลุงอันสะ”
“เดี๋ยว ก่อนไปเอานี่ไปด้วย” อันสะเรียกแล้วยื่นกล่องสี่เหลี่ยมให้
“หืม นี่มัน เกมส์ วิถียุทธ ออนไลน์ นี่ครับ ได้ข่าวราคาสูงพอสมควร ให้ผมแบบนี้จะดีเหรอ”
ซอร์นพูดพลางทำหน้าลำบากใจ ที่จะรับของสิ่งนี้ไว้ ด้วยเทคโนโลยีทันสมัยจึงมีการพัฒนาเกมส์ออนไลนเสมือนจริงขึ้นมาโดยเล่นผ่านเตียงคลื่นสมอง เพื่อให้ประชาชนได้ผ่อนคลาย และพบปะกับผู้ที่อยู่ห่างไกลจากดาวโลก แต่ราคาต่อเครื่องค่อนข้างสูง จึกไม่แปลกที่เด็กหนุ่มจะลำบากใจที่จะรับเจ้าเครื่องเกมส์นี้ไว้และยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจ…
“ไม่เป็นไร เครื่องเกมส์นี่ลุง แจกให้กับคนงานเกือบทุกคนแหละเอาแต่ทำงานอย่างเดียว เดี๋ยวก็เครียดตายกันพอดี” อันสะพูดพลางหัวเราะไป
“แต่..ว่า” เด็กหนุ่มลังเล
“ไม่มีคำว่าแต่ ถ้าเธอไม่รับถือว่าเธอหักหามน้ำใจชั้น”
“ก็ได้ครับ” ซอร์นยอมแพ้
“งั้นก็ไปได้แล้ว”
“ครับ”
ที่บ้านพักคนงาน
“เฮ้อ ลุงอันสะ นะลุงอันสะ ทำไมถึงให้ของที่จะทำให้อิสระภาพของเราหายไปกันเนี่ย ถ้าเข้าเกมส์ไป ยัยนั่นต้องรู้แน่ๆ แล้วทีนี้เราจะทำยังไง”
ซอร์นบ่น พร้อมสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่เล่นก็ไม่ได้อีก อุส่าได้เครื่องมาแล้ว อีกอย่างไม่ได้เล่นเกมส์นี้ มาสองปีแล้วด้วย”
“ช่วยไม่ได้แฮะ เอาสะหน่อยก็ได้ ไหนๆก็ค่ำมืดแบบนี้คงไม่ได้ฝึกวิชาแล้ว งั้นก็ติดตั้งโลด”
10 นาทีผ่านไป …
“เสร็จ สักที” หลังจากเสียเวลาในการติดตั้งระบบเกมส์เข้ากับเตียงคลื่นสมอง
“โอเค ซิสเต็ม ออนไลน์”
วูบ ทุกอย่างพลันดับลงสักพักจึงสว่างขึ้น
“ยินดีต้อนรับผู้เล่น ซินเซียร์ เข้าสู่เกมส์วิถียุทธออนไลน์ ค่ะ”
จบแล้วสำหรับบทเริ่มต้น ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับเนื่องจากพึ่งเคยจะแต่งเป็นเรื่องแรก
ความคิดเห็น