ความทรงจำ กับ ยัยเพื่อนผี

ลำดับตอนที่ #2 : ดอกไม้สีเงินกับจุดเริ่มต้น

1

เป็นเรื่องที่โหดร้ายเกินกว่าจะคาดหมาย เมื่อขบวนแห่มาถึงโลงศพถูกวางลงตรงหน้าของอันนา เหล่าชายแกรรต์ต่างนำพลั่วขุดดินเพื่อวางโลงศพ กลุ่มเหล่าบรรดาญาติต่างแสดงสีหน้าสลดหดหู่ใจ แม่ของเชอร์แลนด์น้ำตายังคงเอ่อล้นคลอเบ้า ทุกคนรวมทั้งอันนายืนเคารพหลุมศพ หลังบาทหลวงกล่าวสวดมนต์เสร็จทุกคนก็แยกย้ายกลับไปในงานต่อ บังเอิญพอมีโอกาสให้อันนาได้พูดคุยกับแม่ของเชอร์แลนด์  แม้ตัวผู้เป็นแม่จะบอกว่าเธอยอมรับได้แล้วแต่ภายในใจ คงไม่มีแม่คนไหนที่จะยอมรับได้ อันนาให้กำลังใจเธอ ก่อนที่เธอจะขอลาไปร่วมช่วยงานด้วยเช่นกัน หากยังอยู่ที่นี่ต่อไปเธอคงอาจร่ำไห้ฟูมฟายอย่างคนบ้าก็เป็นได้

เด็กสาวมองผ่านแผ่นหลังของเธอ ในใจของอันนายังคงเต้นระรัวด้วยความไม่สบายใจ เธอนั่งลงข้างๆหลุมศพของเชอร์แลนด์พร้อมใช้แขนสองข้างกอดป้ายหลุมศพของเพื่อนรัก ให้แน่น ให้ได้มากที่สุด

“เธอรู้อะไรไหมเชอร์แลนด์...ฉันยังมีเรื่องมากมายที่อยากจะคุยกับเธอนะ”

“......”

“ฉันเหงามากเลยนะรู้มั๊ย?...เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตฉันเลย”

“......”

“ทำไมพวกเขาถึงไม่มาเยี่ยมเธอบ้างนะ...ทั้งๆที่พวกแมนเทิลก็ตายไปร้อยกว่าปีแล้ว?”

“.....”

“วันนี้เธอน่าจะไปเล่นดนตรีนะ”

“....”

“เราจะได้กินเค้กแล้วก็พูดคุยด้วยกันไง” ไม่ว่าอันนาจะถามคำถามไปสักกี่ครั้ง เธออยากได้ยินสักเสียงแว่วหนึ่งตอบกลับมาบ้าง ความตายบางครั้งก็คือความเงียบงันที่โหดร้าย...ที่ทนฟังได้แม้เสียงของคนเป็นที่ยังร่ำไห้ ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาพร้อมกับคลื่นลมพัดพาใบไม้ปลิวพริ้วมา เสียงฟ้าร้อนครืนต้นไม้โอนกิ่งโยกไว้ อันนายังคงนั่งกอดเพื่อนรักของเธอเอาไว้

เธอไม่ได้สังเกตผู้คนที่เดินผ่านไปมา รวมกระทั่งสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองเธออยู่

ไม่ได้สังเกตว่าจะมีหญิงชราที่ปรากฏตัวได้โดยไม่ได้เดิน เพียงแต่เป็นการปรากฏตัวขึ้นมา และยืนอยู่ตรงหน้าเธอคล้ายพึงพอใจในบางอย่าง

หญิงชรายืนปรากฏอยู่ตรงหน้าอันนา เธอมีรูปลักษณ์หลังงุมงอ ดวงตาพร่าจากต้อแต่งกายชุดที่เก่าคร่ำครึ พร้อมในมือที่ถือช่อดอกไม้สีน้ำเงินเข้มเรืองแสงอย่างน่าฉงน ทว่าดูสวยงามอย่างน่าประหลาด

ท้องฟ้ายังคงถูกเมฆดำทะมึนปิดบัง จู่ๆลมก็แรงขึ้น เด็กสาวสบตากับยายชรา “ถ้ายายจะมาหาเพื่อนหนูก็เชิญค่ะ”

หญิงชราสายหน้าพร้อมยื่นช่อดอกไม้นั่นให้ “หลานสาวของยายอายุพอๆกับเธอและเพื่อนเธอนั่นแหละ” หญิงชรายิ้มเผยให้เห็นฟันเพียงสองสามซี่ที่บิดงอ

“หลานสาวของยายฝากนี่มาให้เธอ เธอชื่อเอลเบอร์ด้า ถ้าอยากจะเจอก็ไปทางป่ามืดนั่นสิ หลานยายถูกฝังอยู่ที่นั่นแหละ”

อันนามองเข้าไปผ่านทางแนวป่ามืด  ไม่เคยมีแสงส่องถึงในเวลากลางวันจึงเป็นข้อห้ามของทุกคนไม่ให้ผ่านเข้าไป สำหรับที่ชายป่ามืดเป็นสุสานของคนรุ่นก่อนมาเมื่อร้อยกว่าปี!

และด้วยความที่เธอมองจึงไม่ได้เห็นว่าหญิงชรายิ้มแป้นได้หายตัวไปเสียแล้ว

“เอ่อคือ....”ทว่าไร้ซึ่งผู้คนที่อยู่ตรงหน้า เด็กสาวหันมองไปรอบๆไม่คิดว่ายายแก่คนนั้นจะไปเสียแล้ว เธอมองกระดาษโนตแผ่นเล็กๆที่เปื้อนดิน..ข้อความเรือนลางบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกสงสัย

“รักษาดอกไม้ของฉันให้ดี จงยื่นสิ่งนี้ให้แก่ผู้ที่ยังหลับใหล”