หนุ่มเลี้ยงแกะ I'm not lying

บทนำ           

                สายฝนโปรยปรายกระหน่ำจากฟากฟ้ายามราตรี มวลเมฆสีดำทมิฬบดบังแสงจากพระจันทร์วันเพ็ญ ความมืดกลืนกินทุกสรรพสิ่ง เสียงคำรามอันน่าสะพรึงของท้องฟ้าดังไปทั่วทุกสารทิศ ทุกชีวิตกำลังหลับใหลอยู่ภายใต้นิทราอันแสนสุข -- ภาพสถานที่แห่งหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง ก่อนที่จะค่อยๆชัดเจนขึ้นในเวลาต่อมา มันถูกถ่ายทอดจากสายตาของใครผู้หนึ่งซึ่งเขาคุ้นชินกับมันดี มันดูคล้ายห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆหลังใหญ่ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของสัตว์และสิ่งปฏิกูล ภาพนั้นถูกเลื่อนไปมาซ้ายขวา เขาผู้เป็นเจ้าของดวงตาคู่นั้นกำลังสอดส่องอะไรบางอย่างในละแวกนั้น  สัตว์เลี้ยงปุกปุยของเขากำลังอิ่มหนำสำราญกับการนอน เขาจ้องมองภาพเหล่านั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่อะไรบางอย่างจะทำให้เขาสะดุ้งขึ้น เสียงหนึ่งดังก้องในหูของเขา ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่จะกรอกมองไปรอบๆ เขาหันกลับไปมองเหล่าสัตว์ แต่ทว่ามันยังคงนอนหลับอยู่ ณ ที่เดิม และดูเหมือนว่าจะไม่รับรู้อะไรที่เกิดขึ้นทั้งสิ้น  แสงสว่างค่อยๆเล็ดลอดออกจากกลีบเมฆ มันส่องผ่านเป็นเส้นตรงลงมายังบริเวณพื้นด้านหน้า เขามองผ่านช่องประตูที่ยังคงเปิดอ้าทิ้งไว้ อะไรบางอย่างกำลังแอบอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างไปจากเขาประมาณห้าสิบก้าว เสียงลมหายใจของมันดังแทรกผ่านเสียงฝน ดวงตาคู่มันวาวอันน่าพรั่นพรึงกำลังจับจ่องมายังบริเวณที่ชายหนุ่มยืนอยู่ มันกำลังก้าวเข้ามา เขาจ้องมองภาพนั้นอย่างไม่คราดสายตา หัวใจเต้นช้าลงจนเขารู้สึกได้ เสียงลมหายใจดังแผ่วเบา ใบหน้าต้องแสงจันทร์ของสัตว์ป่าปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ ร่างของมันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะจินตนาการถึง แสงพระจันทร์ค่อยๆเลือนลับหายไป ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามาแทนที่  เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรัตติกาลอันมืดมิด ชายหนุ่มคิดในใจว่าหากมันสามารถเข้ามาได้ เขาต้องสูญเสียสิ่งที่อยู่ภายในนี้อย่างแน่นอน ไม่ทันที่ความคิดนั้นจะหยุดลง ร่างสูงรีบปรี่ตัวไปยังประตู เสียงฝีเท้าของเขา ดังแข่งกับอีกเสียงหนึ่งที่อยู่ภายนอก เขารีบเลื่อนบานประตูไม้ทั้งสองฝั่งเข้าหากัน  ก่อนที่จะคว้าท่อนไม้ยาวที่ถูกตัดไว้เป็นสี่เหลี่ยม แล้วใส่มันลงไปในช่องไม้ที่ทำไว้สำหรับคั่นประตู สำเร็จ….เขาคิดในใจ ทันใดนั้นเองเสียงดังสนั่นหวั่นไวของวัตถุที่ถูกปะทะด้วยความแรงก็ดังขึ้น ประตูไม้ใหญ่อ้าออกจากกันเล็กน้อย ท่อนไม้ที่คั่นเอาไว้มีรอบปริแตก เหล่าสัตว์ที่อยู่ภายในสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ก่อนที่มันจะส่งเสียงร้องและวิ่งหนีกันอย่างจ้าละหวั่น ไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อ เขารีบใช้ตัวเองดันประตูนั้นไว้ เสียงปะทะดังขึ้นอีกครั้ง ประตูไม้ค่อยๆแตกออกจากกัน  ขณะที่ร่างสูงรับรู้ความรู้สึกเหมือนว่าหน้าอกของตนกำลังจะฉีกออกจากกันเป็นเสี่ยง  แต่กระนั้นความพยายามของเขาก็ยังไม่สิ้นสุด เสียงคำรามอันน่าหวาดผวาดังขึ้นราวกับมันกำลังอยู่ในโมหะอันบ้าคลั่ง  ชายหนุ่มรวบรวมแรงทั้งหมดที่ตนมีดันประตูไม้นั้นไว้อีกครั้ง ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกอัดด้วยพละกำลังอันมหาศาล เขากระอักเลือดออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่ร่างกายปลิวเคว้งไปในอากาศโดยไม่สามารถควบคุมได้ ก่อนที่จะกระแทกลงบนพื้นในเสี้ยวลมหายใจต่อมา ดวงตาอันเปรอะเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวดและทรมาน ค่อยๆเบิกขึ้นเพื่อมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ภาพที่เห็นนั้นกลับดูเลือนรางแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามทำให้มันดีขึ้นแล้วก็ตาม  ภายใต้ความมืดนั้น เขาเห็นภาพของร่างยักษ์ดำทมิฬกำลังก้าวเข้ามา เสียงลมหายใจของมันแทบทำให้เขาสิ้นลมหายใจ ดวงตาคู่ใหญ่ที่ลุกวาวจับจ้องมองเขาด้วยความเคียดแค้น  ร่างนั้นก้าวเข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่ร่างของเขาชาจนไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆ ในที่สุด มันก็หยุดตรงหน้าเขา ใบหน้าใหญ่ยักษ์ของสัตว์ที่สามารถกินเขาทั้งตัวได้สบายๆ กำลังจับจ้องที่หน้าเขา มันดูน่ากลัวและขนหัวลุกเกินกว่าที่จะบรรยาย กลิ่นสาปของมันตลบอบอวลกลบทุกกลิ่นภายในนี้ ชายหนุ่มรู้ดีว่านี่คือวินาทีสุดท้ายของตน เขาหลับตาลงพร้อมที่จะรับชะตากรรม  แต่สิ่งที่เขาพบมันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ร่างยักษ์กระโจนผ่านร่างเขาไป ก่อนที่มันจะเขาไปกัดกินร่างของสัตว์ตัวน้อยๆที่บัดนี้มันอยู่รวมกันเป็นกลุ่มอย่างเหี้ยมโหด ร่างที่เคยปกคลุมด้วยขนหน้าสีขาวโพลนบัดนี้มันถูกเปรอะเปื้อนไปโดยโลหิตคล้ำข้น เสียงกรีดร้องดังระงมอยู่ภายในโรงเรือนแต่มันถูกกลบลงด้วยเสียงของน้ำฝน ใบไม้เปื้อนเลือดของเขาผู้เป็นเจ้าของภาพนั้นใกล้จะปิดลงอย่างช้าๆ ภาพที่เห็นนั้นเลือนลงจนเกือบจะมืดสนิท มันค่อยๆมืดลง…มืดลง…มืดลง…ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงแสงบางอย่างค่อยๆสว่างขึ้นในดวงตาของเขา   

                แสงสว่างยามเช้าเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังอยู่ภายใต้นิทรา ใบหน้าของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้ว่าอากาศภายในจะเย็นสบายก็ตาม ดวงตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้น หลังจากที่มันถูกรบกวนจากแสงของพระอาทิตย์ยามเช้า ในขณะที่สมองกำลังทำการประมวลถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหวนกลับคืนมา เขายังคงจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างติดตา ก่อนที่ร่างสูงจะสะดุ้งขึ้นจากเตียง ไม่ทันได้จัดการกับที่นอนเขาก็รีบปรี่ตัวออกจากห้องทันที ชายหนุ่มกำลังทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตนเมื่อคืนในขณะกำลังสาวเท้าอย่างรวดเร็ว เขาได้เพียงแต่ภาวนาอยู่ภายในใจเท่านั้นว่าขออย่าให้เป็นเช่นในความฝัน  โรงเรือนที่สัตว์เลี้ยงของเขาอาศัยอยู่รอเขาอยู่เบื้องหน้าอีกไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้า หัวใจเต้นระรัวด้วยความกังวล ก่อนที่เท้าของเขาจะมาหยุดลงตรงหน้าประตูทางเขา……..สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ มันทำให้หัวใจของเขาแทบจะหล่นลงไปที่ตาตุ่ม ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ประตูไม้แผ่นหนาถูกทำให้หักพังลงอย่างไม่เป็นชิ้นดี เขามองดูภาพนั้นอย่างใจหวั่นและยิ่งหวั่นใจกับภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปภายใน เท้าของเขาพยายามก้าวต่อไปข้างหน้า แต่เหมือนมันไม่ค่อยทำงานเท่าที่ควร ชายหนุ่มก้าวผ่านเศษซากไม้ข้างหน้าเข้าไป สิ่งที่เขาเห็นต่อไปนั้นดูเหมือนจะทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย แกะทุกตัวยังคงนอนหลับอยู่ เขากวาดสายตามองไปรอบๆทั้งสองข้าง เพื่อความแน่ใจเข้าตัดสินใจที่จะนับจำนวนของพวกมัน ซึ่งแน่นอนว่า เขาจำจำนวนทั้งหมดของพวกมันได้ – หนึ่ง…สอง…สาม…สี่… เสียงนับเลขเบาๆดังขึ้น พลางชี้นิ้วไปยังแกะตัวที่ตนกำลังนับอยู่ เขาเดินนับพวกมันไปเรื่อยๆ จนในที่สุด….สองร้อยสิบสี่…สองร้อยสิบห้า…สองร้อยสิบหก…สองร้อยสิบเจ็ด ! ทันใดนั้นเองที่หัวใจของเขาได้เต้นถี่อีกครั้ง เพราะจำนวนที่นับได้นั้น ไม่ตรงกับจำนวนที่มีอยู่….แกะหายไปเจ็ดตัว….เสียงหนึ่งดังขึ้นในใจ ก่อนที่ภาพเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวเมื่อคืนนี้จะหวนกลับมา ชายหนุ่มรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ตกลงมันคือความฝันหรือความจริงกันแน่ เขาพยายามถามตัวเอง แต่คำตอบที่ได้คือ ความสับสน ก่อนที่ภาพความทรงจำหนึ่งเมื่อไม่นานมานี่จะปรากฏขึ้นในความคิดของเขา สิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืน มันจะเป็นสิ่งเดียวกับที่เห็นเมื่อวันนั้นหรือไม่ เขาพยายามถามตัวเองอีกครั้งว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้น มันไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นจะคิดว่าเขาเป็นเพียงแค่ ‘คนโกหก’