ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3 : แผนการและลางร้าย
"ซ่าส์ ซ่าส์"เสียงกิ่งต้นไม้กระทบกันเรียกความเงียบเหงาได้ดี บางทีเธออาจจะเป็นคนเงียบ
ขรึมแต่ใช่ว่าเธอจะชอบความเงียบนี่ เมฆสีเทากลุ่มใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีเทาเงิน ทำให้โลกนี้ดูชืดเสียเหลือ
เกิน
"มิยู มิยูกิ"เสียงดังแหบพร่าดังขึ้นมาตรงมุมห้องและก้องกังวานไปเรื่อย 'กึก' จิตวิญญาญมัน
บอกให้เธอตรงเข้าไปหาที่มาของเสียง เธอหยุดอยู่มุมหลังห้อง สิ่งที่เธอเห็นคือ 'เด็กผู้หญิง'
"คิดถึงจังเลย~ คิดถึงเธอจังเลยมิยูกิ"เด็กสาวเจ้าของเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง ดวงตา
ที่เบิกโพรงสีแดงกร่ำของเด็กคนนั้นจ้องมาที่เธอ 'ทำไม? ทำไม? เด็กคนนี้ถึงดูเศร้าโศกเสียเหลือเกิน'เธอยื่นมือ
เข้าไปใกล้เด็กคนนั้น
"หมับ~"เด็กสาวจับมือเธอ 'ทำไม?' เด็กสาวจับมือเธอแทงเข้าไปในหน้าอกของเธอ เลือด
ทะลักออกมาเหมือนน้ำพุ เธอได้แต่มอง ดวงตาเบิกโพรง ปากสั่นระริก 'ทำไม?'คำถามที่วนเวียนอยู่ในใจเธอ ซึ่งไม่
สามารถพูดออกมาได้
"ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ มิยูกิ สักวันๆฉันจะไปหาเธอ เธอจะคอยฉัน....ใช่ไหม"เสียงแหบพร่าดังขึ้นอีก
ครั้ง เด็กสาวเจ้าของเสียงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ไม่มีนัยน์ตาเลือดสีแดงไหลอาบทั่วใบหน้า หน้าสีเทามอมแมมที่ถูก
แต้มไปด้วยเลือด ปากทีฉีกไปถึงรูหูแสยะยิ้มเย็นออกมา
"คิ คิ คิ ฉันจะรอเธอนะ มิยูกิ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด............... "
"แฮก!~ แฮก~!"เสียงหอบแฮกของเธอดังขึ้น 'อะไรนะ ฝันหรอ'เธอฝันแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ทุกปี ซึ่งฝันนี้จะมาในเดือนที่ 'เธอกำลังจะมีหายนะ'
"เอ่อ มิยูกิจัง ไม่สบายรึเปล่าจ้ะ"ครูถามด้วยความเป็นห่วง นั่นสิ นี่ฉันไม่สบายหรือ
เปล่านะ?
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเธอยังเด็ก
"คุณค่ะ นี่มันอะไรกันแน่ ทำไมชาวบ้านมาบอกว่ามิยูเป็นตัวนำโชคร้ายละค่ะ"หญิงสาว
วัยกลางคนพูดขึ้น เด็กสาวที่เกาะตรงขอบประตูสะอึก 'ทำไม?'
"คือ......มิยู เธอฝันนะแล้วเธอมักฝันว่าคนตาย แล้วพอรุ่งขึ้น ก...ก็มีคนตายแบบ
นั้นจริงๆ"ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอึก อัก
"กึก.."เสียงดังของประตูทำให้หนุ่มสาวสองคนเมื้อกี้หันหน้าไปมอง
"ม...มิยู"สาววัยกลางคนพูดขึ้น สีหน้าวิตกกังวล
"ไม่เป็นไรค่ะ"เด็กสาวลากตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่สีชมพูซีดเดินจากไป 'ทำไม?ฉันถึง
ได้.....'
"ข....ขอตัวไปห้องน้ำนะค่ะ"เธอพูดขึ้นพลางลุกขึ้นยืน เธอไม่ได้ปวดท้องหรอกแต่เธอ
แค่ขอเวลาปรับใจ
"ตึก ตึก"เสียงรองเท้ากระแทกลงมาบนบันไดอย่างเบาๆ ทำไมฝันนี้ถึงกลับมาอีก จะมี
อะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ? สิ่งใดที่ทำให้เธอรู้สึกเช่นนี้
"อ๊ะ มุคุโร่นี่"เธอพูดเสียงเบาพลางวิ่งลงไปหามุคุโร่
"โอ๊ยยยยยยยยย"เธอร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆก็มีเมฆลอยขึ้นเหนือหัวเธอแล้วก็ปล่อย
กระแสไฟฟ้าตามมา และถุกๆอย่างก็ค่อยๆเลือนหายไปในความมืดมิด 'มุคุโร.....' ความคิดสุดท้ายก่อนที่ฉันจะถูก
ความมืดมิดล้อมรอบตัว
"มิยู ทำใจดีๆไว้ มิยูๆ" เสียงใครนะ ยูกิหรอ เธอค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเมื่อกระทบกับ
แสงหลอดไฟนีออนสีขาว 'ที่นี่ที่ไหน อ๊ะ! มุคุโร่นี่'
"ถ้าจะถามว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่คือห้องพยาบาลในโรงเรียน"ยูพูดพลางมองออกไปนอก
หน้าต่าง แววตาเย็นชานั้นเหมือนเหวลึกเลย แววตาที่เหมือนเหวลึก แววตานั้นเหมือนตอนที่เธอลงมาเจอมุคุโร่
เลย
"เกิดอะไรขึ้นนะมิยู"โอเชียนถามเธอ พลางเขย่าตัวเธอเสียจนหัวแทบหลุด
"เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ไปเขย่าแบบนั้น มิยูก็ตายคาเตียงพอดีสิ"มิโดริพูดห้าม
"อะ..โทษที"โอเชียนพูดเสียงอ่อย ทำให้เธอที่อยู่บนเตียงคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ"เธอค่อยๆบรรจงเล่าไปทีละตอน ทีละตอน จนจบ
"ฝันนั้นกลับมาอีกแล้วสินะ"หลันพูดขึ้นพลางเอามือลูบคางตัวเอง
"จะว่าไป มุคุโร่ นายไปเจอกับมิยูเข้าพอดีนี่ เห็นคนร้ายบ้างไหม" เอ๊ะ! แววตาเย็นชานั่น
"ไม่เห็นเลยนะ"ม....ไม่ใช่ ไม่ใช่มุคุโร่
"ม...ไม่ใช่"เธอพูดเสียงตะกุกตะกัก ซึ่งทำให้ทั้งห้องหันมามอง เธอลุกขึ้นนั่ง ดวงตาเบิกโพรง
"นี่มัน...มุคุโร่ตัวปลอม"เธอพูดพลางชี้ไปที่มุคุโร่
"หึ"มุคุโร่หัวเราะออกมาทางลำคอ แล้วกระโดไปทางหน้าต่าง แล้วตัวเขาก็กลายเป็นหมอกไป
"ฉันจะไปเรียน"เธอพูดพลางลุกขึ้นยืน
"เธอในตอนเนี้ยยังไปไม่ได้หรอกนะ"สึนะร้องห้าม โธ่! ฉันสบายดีแล้วนะ
"เห็นไหม ฉันสบายดี"ฉันพูดพลาง กวัดแกว่งขาและกระโดดตีลังกา โอ้! การ
ฟื้นคืนชีพจากความตายมันรู้สึกดีเช่นนี้นี่เอง
"ช่างเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ"มุคุโร่พูดขึ้น
"โครม!"เสียงตัวเธอที่สะดุดขาตัวเองลงไปนอนกับพื้น ง่า~เจ็บจัง
"นายหายไปไหนมา หะ! ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ"เธอตะโกนใส่มุคุ
โร่อย่างไม่ยั้ง
"ผมก็อยู่ในห้องเรียนผมสิ"มุคุโร่พูดหลังจากถูกบ่นเป็นชุด
"เฮ้อ! ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"โอเชียนพูดขัดขึ้นมา
"เชอะ"เธอพูดพลางกอดอก เชิดหน้า อะไรกัน คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง
"งั้นฉันไปเข้าเรียนก่อนนะ"เธอพูดพลางเดินออกจากห้องไป
"ขออณุญาตค่ะ"เธอพูดพลางเดินมานั่งที่ตัวเอง
"อ๊ะ มาพอดีเลยพวกเธอ"ครูพูดพลางมองมายังพวกเธอ
"อ...อะไรหรอค่ะ"เธอพูดเสียงตะกุกตะกัก เมื่อสายตาทั้งห้องจับจ้องมาที่พวกเธอ
"ก็รุ้งของโรงเรียนไง"คุณครูพูดพลางยื่นหน้ามาหาเธอ
"รุ้งของโรงเรียนก็คือตัวแทน 14 คนของโรงเรียนที่จะเป็นรุ้งไง"หัวหน้าห้องพูดขยายขึ้น
"แล้วไงค่ะ"จิซึรุถามขึ้นเสียงใส
"แล้วแต่ละห้องต้องส่งผู้หญิง 7 คน กับผู้ชาย 7 คนไปประกวดไงจ้ะ ซึ่ง
ห้องของเราก็คือพวกเธอ"ครูพูดตาเป็นประกาย เหอๆ งานเข้าละ
"หา!"พวกเราพูดพร้อมกันยกเว้นฉันที่ตอนนี้กำลังคิดแผนการจับตัวปลอม
อยู่
"ได้สินะ"คุณครูพูดเสียงเหี้ยมพลางส่งยิ้มหวานสุดสยองมาให้
"ค่า T^T"พวกเราตอบรับครูอย่าง(ไม่)เต็มใจ
"ดีละ งั้นเรามาเลือกฝ่ายชายกันดีกว่า"คุณครูพูดเสียงกรี๊ดกร๊าด แล้วการ
เลือกก็เริ่มขึ้น
"ครบแล้วจ้า ขอให้ทุกคนทำความรู้จักกันให้ดีนะ ^O^"ครูพูดเสียงใส
"ต่อไป งานโรงเรียนที่จะจัดขึ้นในวันพุธหน้า ห้องเราจะทำบ้านผีสิงนะจ้ะ"
หัวหน้าห้องพูดเสียงใส ทั้งห้องเฮลั่น ยกเว้นพวกเธอ ที่สติลอยไปนอกห้องแล้ว มันจะไม่มีปัญหานะถ้าคู่ของเธอมี
แต่วองโกเล่! T^T
ยู้ฮู! ช่วงนี้อัพช้านิดนึงเพราะกำลังคิดพล็อตอยู่แต่ก็จะพยายามเน้อ
แจ้งข่าว :: 1.ตอนหน้าจะขอคั่นเพื่อแนะนำเพื่อนในห้องหน่อยนะจ้ะ
2.ตอนหน้าจะเผยโฉมคู่ของยูด้วยจ้า (เพราะไม่มีใครมาสมัครลุยT^T)
3.ตอนนี้อาจสั้นไปหน่อย ก็ต้องขอโทษด้วยนะ (_ _)
4.ใครมีรูปของตัวละครของตัวเองเยอะเอามาลงก็ได้น้า
5.มีอะไรแนะนำก็บอกได้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น