คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 : โรงเรียนที่วุ่นวาย
ณ ร.ร.นามิโมริ
เวลา 7.30
ดวงอาทิตย์ทอแสงใสลงบนผืนถนน ที่มีกลีบดอกไม้กลิ่นหอมคละคุ้งไปทั่ว อากาศยามเช้าในฤดูใบไม้
ผลิแลดูสดชื่น ก้อนเมฆขาวบางลอยตามลมอย่างไม่มีจุดหมายในผืนฟ้าใสสีสวย
ภายในโรงเรียนชื่อดังในแถบกลางเมืองที่เต็มไปด้วยพรรณไม้ใหญ่ต่างๆกลิ่นหอมอ่อนของดอกซากุระ
ที่เบ่งบานต้อนรับวันใหม่ลอยมาเป็นระยะ
ในห้องอำนวยการที่มีคนไม่กี่คนอยู่ในนั้น เสียงแอร์ที่ดังเป็นระยะๆเรียกความเหงาได้ดี ใบหน้าแต่ละ
คนต่างเงียบสงบ ทั้งนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพวกเธอที่ได้ก้าวเข้ามาในห้องผ.อ
ยังไงก็ตาม ด้านในห้องอำนวยการนี้ มีหญิงสาว 7 คน นั่งอยู่ในนี้ พวกเธอก็ไม่ต่างจากนักเรียนอื่น
หรอกหากไม่ใส่ชุดนักเรียนที่แปลกจากคนอื่น และ ใบหน้าสะสวยไร้การตกแต่ง
พวกเธอมีชื่อว่า 'โลมิเลส'
[Jizuru's part]
"นักเรียนจ้ะ.....วันนี้เราจะมีเพื่อนใหม่ 7 คนน่ะจ้ะ เข้ามาสิ"คุณครูสาวพูดขึ้นก่อนที่จะพยักหน้ามาทาง
เธอ เธอเดินมาหยุดหน้าห้องเรียนพร้อมเพื่อนๆของเธอ สียงซุบซิบดังไปทั่ว
"ไอซากะ มิโดริค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เสียงเพื่อนสาวของเธอก้องกังวานไปทั่วห้อง เสียงซุบซิบจอแจ
ราวกับเสียงแมลงในฤดูร้อน ดังสู้เสียงแนะนำตัวของเพื่อนเธอ
"ไลอาร์ แกรนฟิลด์ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ"เพื่อนสาวของเธอพูดอย่างนอบน้อม พลางยิ้มให้
ทุกคนอย่างอ่อนโยน
"มิซึจิชิ ไทโยะ ฝากตัวด้วย"เสียงของเพื่อนสาวแสนแสบของเธอดังออกไป พร้อมกับเสียงหนึ่ง
ที่มากระทบหู
"น่ารักดีนะ แต่ใส่ที่คาดผมรูปหูสุนัขจิ้งจอกและหูฟังมาด้วย แปลกเนอะ" เธอหันไปมองเพื่อน
ของเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง แล้วเพื่อนเธอก็ตะโกนออกไปด้วยเสียงดังกระหึ่ม
"ขอโทษนะจ้ะ ฉันใส่แบบนี้แล้วฉันไม่คิดว่าแปลกกว่าเธอสักเท่าไหร่นะ"เสียงประชดของเพื่อน
สาวดังไปทั่วพร้อมกับร้อยยิ้มอันตราย เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี แต่สองสาวที่เพิ่งกระซิบกันเมื่อกี้กลับหน้า
เสียไปตามกัน
"คามิซากะ จิซึรุ ดูแลเราด้วยนะ" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ พร้อมกับ
เพื่อนสาวเธอที่ตอนนี้พยายามสะกิดเธอ
"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ" เพื่อนสาวกระซิบพลางทำหน้าสงสัย ทำเอาเธองงไปตามๆกัน
"ทำไมล่ะ ก็อย่างฝากเนื้อฝากตัวมันก็คือให้เขาดูแลเราไม่ใช่เหรอ"เธอพูดพลางทำหน้าสงสัย
แต่เพื่อนในห้องกลับหัวเราะ
"ฮินาตะ มิยูกิ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" มิยูกิพูดด้วยสายตาเย็นชาและน้ำเสียงเย็นชา เธอชักสงสัยว่า
ทำไม คนก็น้อยแต่เธอดันทำตัวเงียบขรึม สงสัยว่าเพื่อนของเธอกำลังตื่นเต้น
"อิซึคุรีมุ ยูกิ ฝากเนื้อคนดีด้วยนะจ้ะ"เสียงของยูกิเรียกเสียงหัวเราะได้อีกครั้ง
"ไดร์ ดีเมดฟอร์ด ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ"
"โอเชียโน่ แกรนดีน ฝากเนื้อฝากตัวด้วย"
"อ้าว! ซาวาดะ ฮายาโตะ ทาเคชิ ยังไม่มาอีกหรอเนี่ย"เสียงครูสาวผมสีขาว ตาสีัเขียวดั่งทุ่ง
หญ้า ในวัย 25 พูดขึ้น
"มาแล้วครับ!! แฮ่กๆ แฮ่กๆ" เสียงตะโกนจากประตูหลังดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มสามคน ที่
ตอนนี้หอบจนไม่เป็นเสียงแล้ว โกคุเดระเงยหน้าขึ้นมามองไทโยะด้วยหน้าตาที่ช็อคสุดๆ เขาชี้หน้าไทโยะและ
ตะโกนลั่นห้อง
"เธอมาอยู่ที่นี้ได้ไง ยัยจิ้งจอก! "โกคุเดระหันไปพูดกับไทโยะด้วยเสียงตกใจ ถึงฉันจะไม่ใช่ไทโยะ
แต่ฉันก็มั่นใจว่าไทโยะต้องโกรธอยู่แน่ๆ
"ครูค่ะ นี่เป็นคำทักทายเพื่อนใหมของที่นี่เหรอค่ะ" ไทโยะพูดด้วยน้ำเสียงยั่วโมโหกับครูแต่สายตา
ของไทโยะมองไปที่โกคุเดระ
"เธอนี่มัน!!!"โกคุเดระพูดขึ้นโดยที่กัดฟันอยู่ แล้วโกคุเดระก็เดินดุ่มๆมาที่ไทโยะด้วยสีหน้าอาฆาต
แค้น โกคุเดระกำลังจะจับข้อมือของไทโยะแต่ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
ปัง!!!!!
"เธอ! ตามฉันมา"ผู้ชายคนหนึ่งผู้มีใบหน้าคมเข้ม ที่แสนเย็นชาเจ้าของดวงตานั้นมีนามว่า'ฮิบาริ'
ฮิบาริมองมาทางเธอด้วยสายตาเย็นชา 'อะไรของหมอนั่นนะ'
"ครูค่ะ ขออนุญาตค่ะ" เธอพูดพลางมองไปที่ครู ซึ่งครูก็พยักหน้ารับ จากนั้นเธอจึงลุกจากเก้าอี้
ไม้ตรงไปยังชายหนุ่ม และก้าวออกจากห้องไปพร้อมชายหนุ่ม
"จะไปไหนนะ"เธอโพล่งออกไป เมื่อทนความสงสัยไม่ไว้ที่ชายหนุ่มตรงหน้าเรียกเธอออกมาก็
เพื่อเดินเล่นงั้นเหรอ? เธอไม่เชื่อหรอก!
"นี่! ฉันถามว่าจะไปไหน ขอคำตอบด้วย"เธอพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทำให้ชายหนุ่ม
ข้างหน้าหยุดเดินกะทันหัน
"โอ๊ย! อยู่ๆหยุดเดินทำไมเนี่ย"เธอโพล่งออกไปพลางลูบจมูกตัวเองป้อยๆ ฮิบาริจึงหันหน้ากลับ
มา
"บ้ารึเปล่ายัยสัตว์กินพืช อยู่ๆเอาจมูกมาชนหลังฉัน"ฮิบาริพูดเสียงเรียบ เหมือนกับว่าเรื่องนี้
เป็นผิดของเธอ
"นายนี่มัน! !@#$%^$#@$%^&%"เธอตะโกนใส่หลังฮิบาริ จนฮิบาริหันกลับมาพร้อมท่อนฟา
ในมือ
"หยุดเห่า! แล้วตามมา"ฮิบาริพูดทั้งกัดฟัน ทำเอาเธอที่เมื่อกี้ยังบ่นฉอดๆใส่เขา หุบปากลง
ทันที
"อะไรกันนะ สู้ไม่ได้แล้วจะใช้กำลัง"เธอบ่นพึงพำอยู่คนเดียว จนมาสะดุดอยู่หน้าห้องนึง
ประตูไม้บานใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นด้านในที่กว้างขวาง พื้นกระเบื้องลายตารางหมากรุก ได้รับการตกแต่งใน
สไตล์ญี่ปุ่นที่รับได้ดีกับพื้นห้อง แต่แล้วเธอก็ไปสะดุดตากับเตียงนอนกว้างมุมห้อง 'เขาเอาเตียงนอนมาใส่ในห้อง
สภานักเรียนเหรอเนี่ย!' ในอีกด้านฮิบาริจ้องมองไปยังเด็กสาวข้างๆ เหมือนเค้าได้เห็นของหายากยังไงยังงั้น
"นี่! นายจ้องฉันทำไม หรือหน้าฉันมีอะไรติด"เธอพูดพลางลูบมือไปทั่วหน้า ทำให้ฮิบาริ
แอบยิ้มที่มุมปาก
"ฉันเห็นเธอในตอนนี้ แล้วมันนึกถึง 'ลิงเจอพวงกล้วยยักษ์'น่ะ"
"ไอ้บ้า! ว่าแต่นายพามาที่นี่ทำไม" เธอพูดพลางทำหน้าสงสัย
"เธอเป็นบอร์ดี้การ์ดฉันนะ ก็ต้องอยู่เฝ้าเจ้านายสิ"
"โถ่! ฉันก็อยากไปเรียนกับคนอื่นบ้างนี่"เธอพูดพลางทำหน้างอน
"ไม่ได้ฉันไม่ให้เธอไป"
"ทำไมอ่ะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ฮิบาริทำหน้าครุ่นคิดสักครู่ ขนาดตัวเค้าเองยัง
ไม่รู้เลยว่าทำไม
"เธอต้องช่วยงานฉันก่อนนะสิ"
"หา! ฉันเป็นบอร์ดี้การ์ดนะ ไม่ใช่เบ๊ทำไมต้องมาทำงานให้นายด้วยละ"เธอโพล่งออก
ไป เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม
"บอร์ดี้การ์ดต้องปกป้องเจ้านายไม่ใช่รึไง ถ้าเกิดเจ้านายเขียนจนมือหงิกตาย เธอก็
ผิดนะสิ" 'โอ๊ย!! ถ้าฉันเอานายกับไทโยะมาเปรียบเทียบกัน ใครจะแหลสดเก่งกว่ากันนะเนี่ย' เธอได้แต่คิดอยู่ในใจ
ถ้าเกิดเธอพูดออกไป รั้วของนรกคงจะเปิดรับเธอเป็นแน่
"ไปได้แล้ว"
"ไปไหน?"เธอพูดพลางทำหน้าสงสัย
"ไปเรียน"
ณ ห้องเรียน "ขออณุญาตเข้าห้องค่ะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนพลางก้มหัว
"จ้า"ครูสาวยิ้มรับ เธอจึงเดินไปเข้าที่ของเธอซึ่งอยู่ข้างๆที่ของไลอาร์ เธอจึง
เตรียมหยิบหนังสือขึ้นมาจากโต๊ะ พลางมองไปที่ไลอาร์ที่ตอนนี้กำลังตั้งใจเรียนเต็มที่
"นี่คาบอะไรเหรอ"เธอหันไปถามโอเชียนซึ่งอยู่ข้างหลังเธอ
"คาบการงานแล้วย่ะ เธอนะมาสายจังนะ"โอเชียนพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พลางหรี่ตามองเธอ
"อ....เอ่อ ขอบคุณ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก แล้วหันกลับไปมองกระดาน ซึ่ง
ตอนนี้จากระดานก็กลายเป็นหน้าสุดสวยของครูไปเสียแล้ว
"นี่! มาช้าก็ต้องตั้งใจเรียนสิจ้ะ งั้น ลองมาทำอาหารหน้าห้องสิ"เธอจึงมองไปหน้า
ห้อง จึงเห็นเซ็ตทำครัวอยู่หน้าห้อง 'ซวยแล้ว ฉันทำอาหารไม่เป็น!' เธอได้แต่คิด
"ครูค่ะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่ครูของเธอกลับอุดหูและหลับตาจนเธอ
จำใจ
"ก็ได้ค่ะ หนูจะทำ"เธอตะโกนขึ้นมาเพราะครูอุดหูอยู่ เมื่อครูได้ยินดังนั้นก็ยิ้มรับ
"งั้นเริ่มเลยจ้ะ"เธอจึงก้าวขาไปยังหน้าห้องอย่างสั่นๆ ฉันไม่มีความเป็นกุลสตรี
เอาซะเลยT^T เอ๊ะ! ไม่มีความเป็นกุลสตรีหรอ จริงด้วยงั้นเราก็โชว์ความไม่มีกุลสตรีในตัวไปเลยสิ ตอนนี้ขาเธอ
มาหยุดตรงเซ็ททำครัว ซึ่งด้านหน้ามีแต่ 'ผัก!'
"......."เธอใช้เวลาคิดอยู่นานประมาณ 3 นาที แล้วจึงเริ่มทำด้วยความเร็ว แต่
ไม่คล่องแคล่วเลย
"ฉับๆๆ"เธอเริ่มจากการหั่นผักออก ซึ่งตอนนี้คนทั้งห้องยังไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร
กันแน่ มีแค่เด็กสาวอีก 6 คน ที่ตอนนี้นั่งยิ้มจนหน้าบานแล้ว เธอหั่นผักต่อไปเรื่อยๆ
"สวบ สวบ~"เสียงเธอคนคัสตาร์ดเข้ากับผักส่วนนึง อย่างรวดเร็วจนเหมือ
นคัสตาร์ดถูดแบ่งเป็นสองข้างโดยไม่ไหลกลับมารวมกัน
"เสร็จแล้ว!"เธอพูดพลางชูจานที่เธอทำอาหารใส่ไว้ คุณครูจึงเดินไปดูผล
งาน เป็นสลัดที่ทำโดยใช้ซอสคัสตาร์ดผสมผักโขม ทำให้หน้าตาซอสสลัดมันออกเขียวๆ
โครม!
เสียงโต๊ะครัวที่แยกจากกันตกลงบนพื้น เรียกอาการกรามค้างจากคนในห้องได้ดี เธอมองไปข้าง
หลังพลางลูบท้ายทอยไปด้วย
"ฮะๆๆ โต๊ะนี่ไม่แข็งแรงเลยเนอะ งั้นเดี๋ยวหนูไปหาอันดีๆมาให้แล้วกัน ^^;"เธอพูดพลางเดินออก
จากห้องไป 'ฉันทำของๆโรงเรียนพัง ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ><"' เธอจึงเดินย้อนกลับมาทุกคนกำลังซ่อมแซมโต๊ะอยู่
ซึ่งเป็นผลงานมาจากพลังล้มช้างของเธอคนเดียว เธอจึงเดินเข้าไปหาพวกเพื่อนๆ
"ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"เธอพูดพลางก้มหัวหลับตาปี๋ ความรู้สึกผิดเอ่อล้นออกมา เป็นครั้ง
แรกในชีวิตที่ทำของพัง = ="
"ฮะๆๆ ฮะๆ ไปคิดมากน่าโต๊ะเนี้ยเราใช้มาจะครบ 3 ปีแล้ว ไม่พังก็คงจะเป็นโต๊ะแรงควายแล้ว
ล่ะ" พวกเพื่อนๆ พูดออกมา ทำให้รอยยิ้มของเธอปรากฏบนใบหน้า
"อื้อ เธอพูดพลางเดินเข้าไปซ่อมกับทุกๆคน บรรยากาศคึกคัก ในห้องสนุกสนานกันอย่างเต็ม
ที่
กริ๊ง~ กริ๊ง~
"ขอบคุณค่ะ"เสียงทุกคนทำความเคารพคุณครูสาวที่เดินออกไป วันนี้เธอต้องไปหาฮิบารินี่นา
เธอจึงเดินไปหาพวกเพื่อนๆ
"นี่ ฉันแยกตัวไปหาฮิบาริก่อนนะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"อื้ม พวกเราก็ต้องไปหาเจ้านายพวกเราเหมือนกัน"ยูกิพูดเสียงใสพลางเลียไอศกรีม ยูกิเจ้านาย
คือแรมโบ้นี่
"นี่ ยูกิเธอต้องเฝ้าแรมโบ้นี่ ทำไมถึงมาโรงเรียนละ"เธอถามพลางทำหน้าสงสัย
"นี่ไง! ฉันซ้อนไว้ตลอด 3 คาบเลยนะ เธอก็รู้ว่าอยู่บ้านแล้วแรมโบ้เป็นยังไง ฉันเลยพกมาด้วย
เลย" เธอพูดพลางชูแรมโบ้ขึ้นมา ซึ่งแรมโบ้ถูกเอาเทปมาปิดปาก มัดแขน มัดขา เธอควรจะสงสารใครดีเนี่ย
"แล้วมิโดริล่ะ เธอเป็นอัลโกบาเลโน่นี่นา ทำไมถึงได้?"เธอถามมิโดริพลางทำหน้าฉงน
"โอ๊ย! ฉันก็คล้ายๆรีบอร์นนั่นแหละ เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ารีบอร์นอยู่ในห้องนี่มา 3 คาบแล้ว" มิ
โดริ พูดเสียงดังพลางทำหน้าสงสัย
"รู้สิ! แต่ว่าฉันได้ยินแค่เสียงนะ"เธอพูดพลางมองไปรอบห้อง 'เอ~ รีบอร์นซ่อนอยู่ตรงไหนน้า'
"ดีจ้า~"เมื่อหันไปอีกทีก็เจอรีบอร์นเต็มหน้า รีบอร์นมาในชุดอาจารย์ช้างสีฟ้าสุดน่ารัก เธอมองรี
บอร์นตาเป็นประกาย
"ฉันพาทุกคนมารับแล้ว"รีบอร์นพูดพลางพยัีกเพยิดไปข้างหลัง ซึ่งมีผู้พิทักษ์มากันตรึม
"กรี๊ด~ กรี๊ด"คนในห้องและนอกห้องต่างส่งเสียงกรี๊ดเหมือนเจอดาราดังจากเกาหลี
"ขอโทษนะค่ะ! กรี๊ดหาบรรพบุรุษฝ่ายใด"ไทโยะตะโกนเสียงใส
"เงียบ กริบ~"ไทโยะพูดจบเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูเมื่อกี้เงียบลงทันที
"ทำไม ก็ฉันสวย ฉันเริด ฉันเชิด ฉันเหวี่ยง"เด็กสาวคนนึงเดินออกมาจากฝูงชนพูดขึ้น พลาง
กอดอกเชิดหน้า
"...."พวกโลมิเลสรวมถึงฉันด้วย ต่างไม่สนใจคำหยิ่งผยองเหมือนหนอนพองขนของเด็กคนนั้น
พลางจับมือฮิบาริเดินออกไปทางประตูหลังห้อง
"เฮ้อ! อะไรกันนักหนานะ"เธอพูดพลางถอนหายใจ 'ทำไมวุ่นวายกันจัง' พอเธอรู้ตัวเธอก็รีบ
ปล่อยมือทันที
"อ๊ะ! โทษทีนะ"เธอพูดขึ้นเมื่อชนกับใครระหว่างไปโรงอาหาร เธอหันไปมองพลางพบว่าเป็น
ฮิบาริ!
บ้าน่า!ฮิบาริอยู่ตรงนั้นไง แล้วนี่ใคร?
"หึ"ฮิบาริตัวปลอมพูดขึ้นแล้วเดินจากไป ใครมันจะไปปล่อยเล่า ฉันรีบวิ่งตามไปทันที จนพวก
เราไปหยุดอยู่ตรงสวนหลังโรงเรียน
"เธอคือผู้พิทักษ์ธาตุวายุสินะ"ฮิบาริตัวปลอมพูดขึ้นโดยหันหลังให้ฉัน
"ใช่ แล้วนายเป็นใคร"เธอตะโกนถามไป แต่ไม่ทันที่เธอจะได้คำตอบ
"แล้วเราจะได้เจอกัน...สักวัน"ฮิบาริตัวปลอมพูดขึ้นแล้วลมพายุสีดำทะมึนก็มาล้อมรอบตัวเข้า
ไว้ เมื่อเธอลืมตาอีกทีฮิบาริตัวปลอมก็หายไปแล้ว
Hi!~ สวัสดีค่ะ ช่วงนี้ขาดแคลนคนมากT^T และจะมาแจ้งข่าวให้ทราบ
1.โนเปลี่ยนการเขียนไปเป็นอีกแบบ ชอบแบบนี้ หรือแบบเก่ามากกว่าก็บอกน้ะค้า
2.ใครอยากจะมาเป็นผู้ร่วมเขียนกับโนก็ติดต่อได้นะคะ
3.รบกวนทุกๆคนกรอกตรงนี้ด้วยค่ะ ในใบสมัครลืมไปเลย
ชอบ/เกลียด/กลัว ::
อาการเมื่อเจอสิ่งที่ชอบ/เกลียด/กลัว ::
ประวัติ(ถ้าสะดวกช่วยบอกด้วยนะค่ะว่าเข้าวองโกเล่ได้ยังไง) ::
ความสามารถพิเศษ(แบบที่ไม่ผิดมนุษย์มนา) ::
ความสามารถของสัตว์ประจำธาตุ ::
ความคิดเห็น