ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : {Part 1.2} Min.3
{ MISSION 1 part 2 }
name : Lloyd Raydawn
min. : 3
#และนาทีถัดๆไปในช่วงท้าย
...โอเค ผมเห็นด้วยกับแผนของหนุ่มผมทองนั่นทุกอย่าง...
ประตูโบกี้ด้านหัวขบวนเปิดออก...ลมแรงและกลิ่นไอธรรมชาติปะทะเข้าประสาทสัมผัส
ผมกระโดดข้ามไปยืนที่แท่นเหล็กตัวพ่วงของขบวนโบกี้ด้านหน้า
มือแกร่งเกาะขอบประตูระหว่างโบกี้ไว้เพื่อความปลอดภัย
พร้อมชายเจ้าของแผนการที่ตามออกมา ยืนประจันหน้ากันจากคนละฝั่ง..
ชายคนนั้นพยักหน้าส่งสัญญาณ ผมส่งยิ้มน้อยๆผ่อนคลายความตึงเครียด
หนุ่มผมทองสับคานโยกจนเสียงสนิมลั่น...เดาว่ามันคงฝืดไม่น้อยเลย...
. . .
หืม..? ผมประหลาดใจเล็กน้อยผู้หญิงคนนั้นมาช่วยสับคาน
..มิสซินเดีย..
นัยน์ตาคมหรี่มองเหล็กพ่วงรถไฟที่ตัวล็อกเริ่มคลายออกอย่างไม่ละสายตา...
" ฝากที่เหลือด้วยครับ! " หนุ่มผมทองเอ่ย.. ผมส่งยิ้มให้ทั้งสองคน
..เอาล่ะ...ได้เวลาของผมแล้ว.. " อย่าห่วงเลย.. พวกนายหลบเข้าไป "
อากาศบริสุทธุิ์เฮือกใหญ่ไหลลงปอด...ผมยิ้มมุมปากเมื่อเริ่มรู้สึกถึงอะดรีนาลีนในตัว
ขาแข็งแรงกระโดดถีบตู้โบกี้ที่ถูกปลดล็อกตัวพ่วงแล้วอย่างสุดแรง!!
เพื่อให้โบกี้ทั้งสองนั้นแยกจากกัน...และลูกถีบนั้นคงช่วยให้มันหลุดจากกันเร็วขึ้นแน่!..
ผมพุ่งตัวไปเกาะที่โบกี้เดิม...ขาข้างที่ถนัดกระหน่ำเตะตัวพ่วงเหล็กให้มันหลุดออกจากกันซ้ำๆ
อ่า...ผมคงสติหลุดเล็กๆ ก็นะมันปลดล็อกตั้งแต่สับคานแล้วล่ะ
ภาพตู้โบกี้หน้าที่เคลื่อนตัวห่างออกไป และความรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ที่ช้าลงเป็นสัญญาณของความสำเร็จ
ลอยด์เดินกลับเข้าไปในโบกี้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม " เรียบร้อยแล้วล่ะ.. "
" อ่า.. แล้วก็.. " ผมพูดทั้งๆที่ตายังมองนอกหน้าต่าง...วิวทิวทัศน์ด้านนอกหยุดนิ่ง
แรงเฉื่อยที่น้อยลงเรื่อยๆส่งผลให้ตู้โบกี้นี้และตู้ถัดๆไปไม่ได้เคลื่อนที่แล้ว
" ถึงเราจะปลอดภัยแล้ว แต่ผมว่าเราควรทำมิชชั่นให้สำเร็จนะ "
ผมพูดยิ้มๆกับทั้งสองคนที่ได้ช่วยกันไว้เมื่อซักครู่ แล้วเดินนำลงจากขั้นบันไดของรถไฟ
" เมอร์ลินบอกให้ออกจากรถไฟน่ะ.. " ผมมองวิวจากรางรถไฟที่สูงจากทุ่งรกร้างสามพันฟุต
แล้วหันมองชายหนุ่มผมทองและมิสซินเดียที่เดินตามลงมา
" ผมลอยด์ เรย์ดอว์นยินดีที่ได้พบครับ "
พร้อมชายเจ้าของแผนการที่ตามออกมา ยืนประจันหน้ากันจากคนละฝั่ง..
ชายคนนั้นพยักหน้าส่งสัญญาณ ผมส่งยิ้มน้อยๆผ่อนคลายความตึงเครียด
หนุ่มผมทองสับคานโยกจนเสียงสนิมลั่น...เดาว่ามันคงฝืดไม่น้อยเลย...
. . .
หืม..? ผมประหลาดใจเล็กน้อยผู้หญิงคนนั้นมาช่วยสับคาน
..มิสซินเดีย..
นัยน์ตาคมหรี่มองเหล็กพ่วงรถไฟที่ตัวล็อกเริ่มคลายออกอย่างไม่ละสายตา...
" ฝากที่เหลือด้วยครับ! " หนุ่มผมทองเอ่ย.. ผมส่งยิ้มให้ทั้งสองคน
..เอาล่ะ...ได้เวลาของผมแล้ว.. " อย่าห่วงเลย.. พวกนายหลบเข้าไป "
อากาศบริสุทธุิ์เฮือกใหญ่ไหลลงปอด...ผมยิ้มมุมปากเมื่อเริ่มรู้สึกถึงอะดรีนาลีนในตัว
ขาแข็งแรงกระโดดถีบตู้โบกี้ที่ถูกปลดล็อกตัวพ่วงแล้วอย่างสุดแรง!!
เพื่อให้โบกี้ทั้งสองนั้นแยกจากกัน...และลูกถีบนั้นคงช่วยให้มันหลุดจากกันเร็วขึ้นแน่!..
ผมพุ่งตัวไปเกาะที่โบกี้เดิม...ขาข้างที่ถนัดกระหน่ำเตะตัวพ่วงเหล็กให้มันหลุดออกจากกันซ้ำๆ
อ่า...ผมคงสติหลุดเล็กๆ ก็นะมันปลดล็อกตั้งแต่สับคานแล้วล่ะ
ภาพตู้โบกี้หน้าที่เคลื่อนตัวห่างออกไป และความรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ที่ช้าลงเป็นสัญญาณของความสำเร็จ
ลอยด์เดินกลับเข้าไปในโบกี้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม " เรียบร้อยแล้วล่ะ.. "
" อ่า.. แล้วก็.. " ผมพูดทั้งๆที่ตายังมองนอกหน้าต่าง...วิวทิวทัศน์ด้านนอกหยุดนิ่ง
แรงเฉื่อยที่น้อยลงเรื่อยๆส่งผลให้ตู้โบกี้นี้และตู้ถัดๆไปไม่ได้เคลื่อนที่แล้ว
" ถึงเราจะปลอดภัยแล้ว แต่ผมว่าเราควรทำมิชชั่นให้สำเร็จนะ "
ผมพูดยิ้มๆกับทั้งสองคนที่ได้ช่วยกันไว้เมื่อซักครู่ แล้วเดินนำลงจากขั้นบันไดของรถไฟ
" เมอร์ลินบอกให้ออกจากรถไฟน่ะ.. " ผมมองวิวจากรางรถไฟที่สูงจากทุ่งรกร้างสามพันฟุต
แล้วหันมองชายหนุ่มผมทองและมิสซินเดียที่เดินตามลงมา
" ผมลอยด์ เรย์ดอว์นยินดีที่ได้พบครับ "
ผมแนะนำพร้อมส่งนามบัตรให้หนุ่มผมทองซึ่งหลังจากนี้คงได้กลายเป็นเพื่อนใหม่
" เซนิธ ดอลเดอร์ครับ ยินดีที่ได้พบเช่นกัน และหวังว่าคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายครับ(?) "
ผมยิ้มน้อยๆกับมุกตลก(?) แล้วส่งมือไปแชคแฮนด์กับเซนิธ
" เซนิธ ดอลเดอร์ครับ ยินดีที่ได้พบเช่นกัน และหวังว่าคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายครับ(?) "
ผมยิ้มน้อยๆกับมุกตลก(?) แล้วส่งมือไปแชคแฮนด์กับเซนิธ
#การโรลช่วงท้ายนี้มีจุดประสงค์เพื่อบอกว่าเซนิธออกจากโบกี้รถไฟแล้ว คล้ายแปะมือส่งต่อโรลนะครับระบบ
Ps.ขอนุญาตส่งเป็นลิงค์ครับเนื่องจากอักษรเกิน ระบบสามารถเช็คได้ว่าผมไม่ได้แก้ไขหลังจากส่งได้จากวันที่โพสต์ครับ(ใต้เฮดขวาบนๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น