คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I need a guy 5 : พลาด
I need a guy!!!
พลาด..
พลาดแล้วไอ้หน้ากบ หึ หึ
“ผลั่วะ ผลั่วะ พลั่ก นี่แหน่ะ ไอ้หื่นนนนนเอ๊ยย” โคมไฟหัวเตียงถูกใช้เป็นอาวุธชั้นเลิศ มันถูกนำมาตีหัวอีกคนแบบไม่ยั้งจนเลือดสีแดงสดไหลซิบลงมาจากหน้าผากเป็นทาง เท่านั้นไม่พอร่างบางด้านบนยังข่มเข่าตัวเองลงไปบนจุดสำคัญของมินโฮแรงๆ ทำเอาคนโดนร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดและจุกหมดท่า มือหนากอบกุมตรงนั้นไว้ ขดตัวคู้ด้วยความเจ็บปวด อารมณ์หวามหวิวกระเจิดกระเจิงจนไม่อาจเรียกคืน
“ โอ๊ โอ โทษทีน่ะ ไม่ได้ตั้งใจ” การแสดงออกช่างแตกต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง มินโฮมองรอยยิ้มเหี้ยมบนใบหน้าอีกคนเจ็บใจ แสบมากคนสวย หลอกยั่วให้ตายใจงั้นเหรอ ร่างสูงได้แต่ขบเคี่ยวเคี้ยวฟันอยู่อย่างนั้น ณ ตอนนี้ถึงอยากจะเอาคืนยังไงคงต้องยอมปล่อยเหยื่อไปอยู่ดี เพราะสภาพของเค้าไม่พร้อมที่จะออกรบจริงๆ และเพราะอีกคนคงรู้เลยแยเค้าไม่หยุดแบบนี้
“ ยังใช้การได้อีกมั้ยน่ะ” ร่างบางยันมือลงบนเตียงพลางโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้ามินโฮ ตากลมมองสบตาคมเย้ยหยัน “.....น้องชายมึง” สรรพนามที่ใช้เรียกอีกคนเปลี่ยนไป อากัปกิริยาที่แสดงออกมาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยน จนไม่เหลือเค้าแทมินคนก่อนหน้านี้แม้แต่นิด “ว้า...อดเล่นสนุกเลยวันนี้“ ร่างบางเลื่อนสายตามองสภาพของเชวมินโฮหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียนทำหน้าเหมือนเสียดายแต่ริมฝีปากอิ่มกลับแย้มยิ้มถูกใจ แทมินยืดตัวขึ้นจนเต็มความสูงมือเรียวยกขึ้นบรรจงติดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด ตั้งใจยั่วให้คนที่ทำอะไรไม่ได้เจ็บใจเล่น
“เอาไว้เล่นสนุกกันวันหลังน่ะ ถ้ามึงสามารถ หึ หึ” คำพูดเหมือนกันแต่สถานการณ์ต่างกันสิ้นเชิง เมื่อครู่มินโฮได้เปรียบแต่ตอนนี้แทมินได้เปรียบ “ บาย”ว่าก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องอย่างเป็นต่อ
มินโฮมองตามหลังบางออกไป นัยน์ตาฉายแววเจ็บปวดให้เห็นเค่นชัดแต่ที่ชัดกว่าคือความมาดมั่นจนน่ากลัว
รู้เอาไว้คนอย่างเชวมินโฮอยากได้อะไรก็ต้องได้ ยิ่งอะไรที่ได้มายากยิ่งอยากได้ โดยเฉพาะคนอย่างนาย นายต้องโดนหนักๆ จัดการให้เข็ดหลาบ มันถึงจะสาสม... อีแทมิน
ตอนนี้พวกเค้ากำลังนั่งชิลๆ ดื่มด่ำบรรยากาศยามค่ำคืนในผลับเช่นปกติแต่ที่ไม่ปกติเห็นทีจะเป็นหน้าผากของเชวมินโฮ
“หัวมึงไปโดนอะไรมาว่ะ ไอ้โฮ ” จงฮยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าผากเพื่อนมีสิ่งแปลกปลอมติดอยู่
“นี่เหรอ” ร่างสูงยกมือหนาขึ้นลูบพลาสเตอร์เบาๆก่อนจะยกยิ้มมุมปาก“หึ โดนคนสวยฟาดมาหว่ะ”
“ ......อะ อะไรน่ะ”
“ฟังไม่ผิด ฟาดกันบนเตียง” อันที่จริงเค้าคนเดียวที่โดนฟาด
“หมายความว่า มะ มึงเผด็จศึกแทมินแล้วเหรอ “ จงฮยอนทำตาโตแบบไม่อยากจะเชื่อ มันเร็วเกินไปมั้ยเจอกันไม่กี่วันเอง
“ คงจะเสร็จ ถ้ากูไม่พลาดท่าหลงหน้ายั่วๆนั่นซะก่อน” ว่าพลางหยักยิ้มน้อยๆ ถึงแม้คนสวยจะทำเค้าเจ็บแสบเพียงใด แต่ต้องยอมรับหล่ะว่าเรือนร่างสวยๆ กับใบหน้าแสนเย้ายวนนั่นยังติดตราต้องใจเค้าอยู่ไม่จาง มินโฮยังอยากจะใช้สายตาโลมเลียไปทุกสัดส่วนบนร่างนุ่มนิ่ม ยังอยากจะสัมผัสและครอบครองทุกอณูผิวเนียนตึงอีกหลายครั้งหลายครา ยิ่งเจอแบบนี้ยิ่งอยากจะขบเม้มเนื้อนวลนั่นแรงๆหลายๆที สั่งสอนให้หลาบ... ให้จำรสรักของเค้าไปชั่วชีวิต
“ดูมึง จะมีความสุขน่ะ ทั้งๆที่โดนตีหัวจนแตกแบบนี้”
“ หึ ก็มันคุ้มกับความสวยงามที่กูได้สัมผัสนี่หว่า” มินโฮมองแก้วเหล้าที่เค้าเฝ้าคลึงเคล้าจนกลมกล่อมก่อนจะบอกขยายความถึงสิ่งที่เพิ่งเอื้อนเอ่ยไป “จะพูดไงดีหล่ะ เอาเป็นว่าคนนี้กูโคตร อยาก..ได้เลย...”เงยหน้าขึ้นมองสบตาจงฮยอน ทำเอาร่างล่ำกลืนน้ำลายอึกใหญาเพราะ รู้สึกถึงความต้องการมหาศาลทะลุออกมาจากดวงตาคมราวเหยี่ยวนั่น สงสัยแทมินคงสะเด็ดสุดติ่ง หรือไม่ก็ได้ยากสุดโต่ง มินโฮมันถึงแสดงออกมากมายจนน่ากลัว แบบนี้
“ละ แล้วมึงมั่นใจเหรอ ว่าวิธีนี้จะดันแทมินออกจากตำแหน่งหนุ่มฮอตได้”
ร่างสูงชะงักนิดนึง ยอมรับว่าเล่นสนุกจนเกือบลืมจุดประสงค์ที่จงฮยอนร้องขอไปซะแล้ว และต้องยอมรับด้วยว่าเค้าชูจุดประสงค์ของตัวเองเหนือจุดประสงค์ของเพื่อนซะลิบลิ่ว “ กูก็ไม่รู้สิ อาจจะได้มั้ง” ก็เลยต้องตอบความเป็นจริงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ มึงอย่าพูดอย่างนี้สิว่ะ “ จงฮยอนโวยวายใหญ่หลังจากได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้น
“ เออ กูจะพยายาม แต่ตอนนี้มึงเห็นผู้หญิงเห็นโต๊ะนู้นมั้ย” บอกปัดก่อนจะชี้ให้เพื่อนดูโต๊ะที่ห่างออกไปอีกสามตัวหลังจากที่เล็งมานานและคาดว่าสาวเจ้าคงอยากได้เค้าจนตัวสั่นระริกเหมือนกัน” ไปชวนเธอมา สิ” สั่งก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างเท่ห์ พักยกเรื่องแทมินไว้เอาเรื่องปากท้องตอนนี้ก่อน บอกตรงๆเมื่อตอนเย็นค้างจับจิต
จงฮยอนเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะลุกเดินออกไป ขนาดเจ็บขนาดนั้นเรื่องแบบนี้ยังไม่ขาดสายน่ะมึง
“ ยิ้มจังเป็นอะไรมากป่าว มึง” คีย์เห็นแทมินนั่งยิ้มนั่งหัวเราะคนเดียวเลยอดจะเหน็บแนมเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้พวกเค้าอยู่ในช่วงพักระหว่างคาบในห้องจึงชุลมุนวุ่นวายเป็นพิเศษ เพื่อนคนอื่นๆก็เล่นสนุกกันตามประสา อนยูไปเข้าห้องน้ำเห็นบ่นว่าปวดท้อง จะมีก็แต่แทมินที่นั่งยิ้มนั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
“ กูแค่สะใจ 555 ” เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวานร่างบางก็หลุดหัวเราะออกมาอีกครา
“สะใจเรื่องอะไร”
“ป๊าวว ไม่มีอะไร” แหมะ เสียงสูงเชียว เชื่อตายหล่ะ
“ มึงทำใจเรื่องหอได้แล้วเหรอ”
พอพูดถึงเรื่องนี้ หน้าที่บานอยู่ของเพื่อนข้างๆถึงกับหุบลงทันที ร่างบางขมวดคิ้ว คิดแล้วน่าจะย้อนเวลากลับไปเมื่อวานจริงๆเค้าน่าจะแก้แค้นให้มันใช้การไม่ได้กันไปข้างนึง จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวล จนจะบ้าตายอยู่แบบนี้ แทมินรู้ว่ามินโฮต้องเอาคืนแน่ๆและรู้ด้วยว่าจะโดนเอาคืนยังไงแต่ทั้งๆที่รู้ขนาดนี้ก็ยังหาวิธีป้องกันไม่ได้สักที
“ เฮ้อ กูกำลังหาวิธีอยู่” ถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะหมดแรง
คีย์มองสภาพเพื่อนแล้วนึกสงสารดูท่าแทมินท่าจะเจองานยากงานหนักจริงๆแล้วคราวนี้ มือขาวยกขึ้นตบไหล่เพื่อนปุๆปลอบใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเขย่าแรงๆหลายที ร่างบางจิ๊ปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตั้งใจจะด่าให้ฐานลงแรงเกินไปแต่ต้องหุบปากลงฉับพลันเมื่อเห็นคีย์ทำปากยื่นๆไปหน้าประตูเหมือนชี้ให้เค้าดูอะไร
“ คู่แค้นแสนรักมึงมาโน่นแล้ว” ริมฝีปากอิ่มถึงกับเบะลงทันทีเมื่อเห็นว่าใครอีกคนกำลังเดินมุ่งตรงมาหาตน
“ คีย์กูออกไปตอนนี้ทันมั้ยว่ะ” ไม่ว่าเปล่าแทมินลุกขึ้นแตรียมจะเดินออกไปจริงๆ แต่เพิ่งมาขยับตัวตอนนี้คงไม่ทันซะแล้วเพราะมือยาวๆของร่างสูงตรงเข้ามาจับแขนเค้าไว้ซะก่อน ร่างบางเงยหน้าส่งสายตาดุๆให้มินโฮเหมือนเช่นเคย
ตราบใดที่ไอ้กบไม่เหนื่อยที่จะรั้งเค้าแบบนี้ร่างบางเองก็ไม่เหนื่อยที่จะฟาดฟันกลับด้วยสายตาเหมือนกัน
“ เมื่อวานโดนน้อยไปเหรอ ” แทมินหยักยิ้มมุมปากเมื่อเหลือบไปเห็นพลาสเตอร์บนหน้าผากของมินโฮ ตากลมไล้ลงมาเรื่อยๆจนถึงเป้าหมายสำคัญที่เค้าเพิ่งจะทำให้เกือบใช้การไม่ได้ไปเมื่อวาน “วันนี้ถึงได้วอนอีก” ว่าก่อนจะเปลี่ยนเป็นแย้มยิ้มสะใจ มินโฮมองหน้าตาเย่อหยิ่งของอีกคนพลางส่งยิ้มร้ายกาจกลับมาไม่ยอมกัน
“ กำลังพอดี” ร่างสูงโน้มหน้าลงกระซิบข้างหูพลางผ่อนลมหายใจเบาๆ “รุนแรงกว่านั้น ฉันยังรับได้เลย หึ หึ” แทมินรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับคำตอบที่ได้รับฟัง ในใจเริ่มตื่นกลัวแต่แววตากลับไม่แสดงออกถึงอะไรนอกจากความรั้นไม่ยอมใคร “ได้เห็นหน้านายตอนเคลิ้ม ได้เห็นเรือนร่างขาวสวยนี่” มินโฮไล้มือไปบนหน้าสวยเรื่อยลงมาตามแนวลำตัวเพรียวระหง“รู้มั้ยมันคุ้มน่ะ” ก่อนจะหยุดคลึงเคล้าบนช่วงเอวบางย่ามใจ สีหน้าแววตาแสดงออกถึงความหื่นกระหายยากปิดบัง
“เชี่ยเอ๊ยย” แทมินรีบปัดมือหยาบคายนั่นออกจากตัว โกธรจนหน้าดำหน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากลำคอของอีกคน ร่างบางหันหน้ามองรอบๆห้องเห็นนักเรียนหลายคนกำลังเพ่งความสนใจมาที่พวกเค้าโดยเฉพาะนักเรียนหญิง พวกเธอกำลังยืนเอาหนังสือปิดปาก ทำท่าตกใจยังกับเห็นผีกลางวัน เวรเอ๊ยยย คิดอะไรกันอยู่รึเปล่าเนี่ย
“พวกนายมีอะไรรึเปล่า” เป็นเสียงคีย์ที่พูดแทรกขึ้นดึงสติเค้าจากเหตุการณ์น่าสติแตกนี่ มือสวยดึงรั้งแทมินมาใกล้ตัวฉุดให้มืออีกข้างหลุดจากการเกาะกุมของเชวมินโฮทันที สายตาเฉี่ยวจ้องไปที่คนตัวสูงเขม็งก่อนจะเลื่อนไปที่คนตัวเตี้ยข้างๆกัน
แทมินนึกอยากกราบเท้าคีย์งามๆที่ไม่เสนอหน้าเข้ามาช่วยเค้าเอาตอนไม่ทันการ มึงน่าจะมาช่วยตอนที่ไอ้หมอนี่จูบกูเป็นครั้งที่ 100 กูลืมไปแล้วน่ะเนี่ยว่ามึงยืนอยู่ด้วย
“มีอะไรก็รีบๆพูดมาซะสิ ยืดยาดน่ารำคาญ”
“ ก็ ไม่มีอะไรหรอก แค่จะพาไปเอาของเข้าหอ” จงฮยอนเป็นคนให้คำตอบหลังจากที่ยืนเงียบปากอยู่นานสองนาน คงเป็นเพราะคีย์ถามด้วยหล่ะมั้งคนหน้าเป็ดเลยชิงตอบเร็วรี่
“ ทำไมต้องพาไป กูไม่ได้ต้องการคนขับรถ”คีย์ว่าพลางเชิดหน้าขึ้น
“ ตอนนี้อาจต้องการ เพราะพวกนายไม่มีรถแล้ว”
“ อะไรน่ะ” ถึงกับอุทานพร้อมกัน เพราะสิ่งที่มินโฮทำให้คนรักรถอย่างแทมิน และคนหวงสมบัติอย่างคีย์ ตกใจมาก
“ รถกูไปไหน” แทมินตะคอกใส่คนตัวสูงเสียงดัง รถเป็นสิ่งท่เค้ารักมากถึงมากี่สุด แล้วหมอนี่ว่าไงน่ะรถไม่มีแล้วงั้นเหรอ มึงเอารถกูไปไหนว่ะไอ้เชี่ย
“ ไม่ได้ไปไหน ก็แค่ล็อคล้อไว้เท่านั้นเอง” มินโฮหย่อนก้นลงนั่งบนโต๊ะ ยกขาขึ้นไขว่ห้างทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับอาการโกธรหน้าดำหน้าแดงของแทมิน “ ล็อคล้อแบบนี้ นายก็ไปไหนไม่ได้จะได้ตั้งใจทำงานเต็มที่ไง”
ยิ่งได้ฟังยิ่งทนไม่ไหว ยิ่งอยากจะกระโดดขย้ำคอคนตรงหน้าซะเดี๋ยวนี้ “ มึงมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับกูหา”
“สิทธิ์ของหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งและผู้ควบคุมงานของพวกนาย เท่านี้พอมั้ย”ตอบชัดถ้อยชัดคำพร้อมรอยยิ้มสะใจตรงมุมปาก
“ไอ้ห่า เอ๊ย มันจะมากเกินแล้วน่ะ บอกมาดีกว่าว่ามึงจะเอาคืนกูอ่ะ” และทั้งหมดทั้งมวลมันทำให้แทมินเดือดดาลจนแทบระเบิด ร่างบางทำท่าจะกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อมินโฮเข้ามากระหน่ำต่อย แต่กลับไม่สามารถทำได้ดังใจเพราะถูกคีย์กับจงฮยอนดึงแขนห้ามเอาไว้ซะก่อน
“ ใจเย็น ไอ้แทม”
“ ไม่เย็นเว้ย มึงก็ลองดูหน้าไอ้กบนี่สิว่ะ ดูหน้ามันสิว่ะ” กวนตรีนขาดใจจนอยากจะถีบให้กระเด็นแบบนี้ กูไม่มีทางเย็นไหวหรอก
“ ก็ถ้าอยากจะเอาคืนจริงๆแล้วนายจะทำไม” มินโฮหยัดยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเหยียดยิ้ม นอกจากจะไม่ยี่หระกับท่าทางอันธพานของแทมินแล้วยังพูดจากวนประสาทใส่โหมไฟแห่งโทสะให้ลุกฮือขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
“หนอยยย”
ก็บอกมาหน่อยสิว่าจำเป็นต้องกลัวอะไรในเมื่อเค้ากับแทมินต่างกันมากทั้ง ขนาด ส่วนสูง หรืออย่างอื่น(?) ต่างกันมากขนาดนี้ ร่างเล็กๆตรงหน้าจะมีปัญญาทำอะไรได้
เพราะแค่ดึงรั้งเบาๆแบบนี้ร่างทั้งร่างก็ปลิวมาแนบอกซะแล้ว
“ตุ่บ”
ท่ามกลางความตะลึงและเสียงกรี๊ดเบาๆของสาวๆในห้อง แทมินได้แต่ยืนดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง ร่างนุ่มนิ่มทั้งร่างถูกรัดรึงด้วยอ้อมแขนแข็งแรงจนไม่สามารถทำอะไรได้ “ ทำไม นายต้องดื้อตลอดเลยน้า” ยิ่งแทมินดิ้นยิ่งรู้สึกถึงแรงรัดแน่นกว่าเก่าแถมหน้าของเค้ายังจมเข้าไปในอกหนาจนไม่สามารถเปล่งคำพูดใดๆออกมาได้นอกจากเสียงอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ มินโฮหัวเราะในลำคอถูกใจกับสภาพการณ์ที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้นัก อารามอยากแกล้งทำให้มือหนาเลื่อนเข้าไปไล้แผ่นหลังนวลเบาๆไม่แคร์สายตาใคร “ยิ่งดิ้น ยิ่งทำร้ายตัวเองรู้ป่าว” กระซิบข้างหูเบาๆ พร้อมยิ้มรับแรงดิ้นที่เพิ่มขึ้น
บางทีมนุษย์เราก็แปลกทั้งๆที่รู้ว่าคนโดนแกล้งโกธรขนาดไหนแต่ก็ยังอยากจะแกล้งให้โกธรยิ่งกว่า แปลกที่รู้ว่าอีกคนไม่พอใจตัวขนาดไหนก็ยังอยากจะแกล้งให้ไม่พอใจยิ่งกว่า...แบบนี้.
“ อื้อ อ่อย อู ออม แอ้ววว(ปล่อยกู ยอมแล้ว) ” เมื่อตระหนักรู้แล้วว่าดิ้นไปเท่าไหร่ก็เสียแรงเปล่า แถมยังทำให้ตัวเองอายยิ่งกว่าเก่า แทมินเลยหยุดดิ้นและยอมทำตามที่มินโฮบอกแต่โดยดี แม้จะมีอาการฟึดฟัดฮึดฮัดให้เห็นประปราย(?)
“ ไปก็ไปเซ่” ตะคอกเสียงดังก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องนำหน้ามินโฮไป
“เฮ้ย แทมิน มึงจะไปไหนว่ะ” อนยูที่เดินเข้ามาในห้องพอดีร้องถามเมื่อเห็นแทมินดินปึงปังออกมาจนเกือบจะชนเค้า
“ ไปตาย” และคำตอบที่ตอกกลับมาก็ไม่ทำให้เกิดความกระจ่างอันใดเลย คนหน้าเต้าหู้ยืนนิ่งครุ่นคิดก่อนจะเดินเกาหัวเข้ามาในห้องก่ะจะถามคีย์สักหน่อยว่าแทมินเป็นอะไรอีก แต่พอเดินเข้ามาในเห้องเค้าก็รู้คำตอบทันที ก็ตัวต้นเหตุเดินโทงๆอยู่แบบนี้จะถามให้เปลืองน้ำลายไปเพื่ออะไรกัน มินโฮยักคิ้วให้อนยูทีนึงก่อนจะเดินผ่านไป อนยูก็หยักยิ้มแหยๆไปให้ถ้ามองดีๆจะรู้ว่าแยกเขี้ยวใส่มากกว่า ก็จะให้เค้าทำยังไงหล่ะการยิ้มคือมารยาทแต่นี่มันศัตรูเพื่อนหนิ
ps หายไปนานเลย แต่ก็ไม่ได้ทิ้งน่ะคร้าา รีดเดอร์ก็อย่าทิ้งกันไปก่อนน้า 555 ใครได้ไปดู ชายนี่ บ้าง เวิ่นให้ฟังหน่อย ไรเตอร์ไม่ได้ไปอ่า เสียดายจัง + +
ความคิดเห็น