คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : I need a guy 19 : มีเรื่อง
I need a guy!!!
มีเรื่อง
แทมินรีบสะบัดมือใหญ่ออกทันทีเมื่อมาถึงหน้าห้องเรียนแต่สะบัดยังไงก็สะบัดไม่หลุด หน้าสวยเงยขึ้นมองมินโฮถึงได้รู้ว่ารายนั้นคงแกล้งไม่ปล่อยมือเค้าเองเพราะมุมปากหนาเอาแต่ยกยิ้มแล้วมองเค้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เลิก ร่างบางหันซ้ายแลขวาเพื่อดูว่าใครมองพวกเค้าอยู่บ้าง
ถึงได้รู้ว่า......แม่ง ไม่มีใครไม่มองกูเลยเหอะ!!!
ร่างบางพยายามบิดข้อมืออีกทีเมื่อเห็นเพื่อนในห้องพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บ้างก็หัวเราะคิกคัก บ้างก็หันไปซุบซิบกัน แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมินโฮก็ไม่ยอมปล่อยให้เค้าเป็นอิสระสักทีจนคิ้วสวยเริ่มจะขมวดเข้าหากันอย่างม่พอใจ
“นี่จะปล่อยได้ยัง” มินโฮส่ายหน้าไปมา มองคนหน้าหงิกที่เอาแต่ดิ้นเร่าๆเหมือนคนทำอะไรไม่ได้แล้วก็อมยิ้มเล็กๆ ร่างสูงก้มหน้าลงจนจมูกเกือบชนเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาลสวย แทมินตกใจรีบผละออกมาแต่ก็ขยับออกมาไม่ได้เพราะมินโฮรั้งแขนเล็กไว้แน่นตอนนี้ภาพที่เห็นเลยดูเหมือนว่ามินโฮกำลังหอมแก้มเค้าอยู่
“เย็นนี้กลับด้วยกัน”ร่างสูงกระซิบเบาๆแกล้งให้คนตัวเล็กหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมแล้วมันก็ได้ผลซะด้วยเมื่อตอนนี้แทมินกำลังยืนกัดปากพลางทำหน้าแดงใส่เค้าไม่หยุด ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์อาศัยจังหวะที่แทมินกำลังเผลอลูบหัวทุยๆไปหนึ่งทีแล้วเดินออกไป ร่างบางยืนนิ่งอยู่แบบนั้นพักใหญ่รู้สึกว่าบรรยากาศเงียบเชียบกำลังโรยตัวปกคลุมไปทั่วและมันก็ทำให้เค้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนๆในห้อง ไม่อยากจะรับรู้ว่าพวกนั้นกำลังทำหน้ายังไงหรือคิดไปถึงไหนแล้วเมื่อเห็นฉากเมื่อกี๊เข้าไป
โหยยยย แมร่งงไอ้กบสร้างงานให้กูอีกแล้ว!!!!!
หลังจากบรรยากาศสงบเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผ่านไปสึนามิก็ซัดใส่เค้าลูกใหญ่จนเกือบเอาตัวไม่รอด คำถามมากมายพุ่งตรงมาจากเพื่อนในห้องทำเอาเค้าบาดเจ็บสาหัส เพราะไม่ว่าจะตอบว่าม่ใช่ ไม่ได้เป็นอะไรกันพวกมันก็จะตอบว่าไม่เชื่อ แล้วเอาแต่ถามไม่หยุด
โว๊ยยย อะไรกัน ถามกู พอกูบอกว่าไม่มีอะไรจริงๆ แล้วมึงก็บอกว่าไม่เชื่อ แล้วก็ถามกูซ้ำอีกรอบ พอกูตอบเหมือนเดิม มึงก็สวนกลับเหมือนเดิม มึงต้องการอะไรจากกูกันว่ะ!!!!!!
เรื่องสืบเนื่องจากเมื่อเช้าทำเอาวันทั้งวันของแทมินวุ่นวายไปหมด และทันทีที่เห็นคนตัวสูงมาคอยอยู่หน้าห้องในตอนเย็นร่างบางก็บอกลาอนยูแล้วรีบเดินออกไปหาเพราะกลัวว่าฝ่ายนั้นคิดจะทำอะไรพิเรนทร์อีก เท้าเล็กพาตัวเองมาหยุดหน้ามินโฮก่อนจะเงยหน้าสวยมองใบหน้าเรียบนิ่งอย่างไม่พอใจแล้วเดินกระทืบเท้านำออกไปไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว มือเรียวกระชากประตูรถออกเมื่อมินโฮปลดล็อคประตูรถแทรกตัวเข้าไปนั่งข้างคนขับ แล้วเสหน้าออกไปมองข้างทางไม่สนใจอีกคนที่กำลังเข้ามานั่งในรถด้วยกันสักนิด คนโดนเมินเหลือบมองท่าทางของแทมินนิดหน่อยก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไปจากลานจอดของโรงเรียนโดยไม่พูดอะไร รถคันสวยแล่นมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารเล็กๆข้างทางร้านหนึ่ง
“ทานอะไรมายัง” มินโฮหันมาถามแทมินพลางเลี้ยวรถเข้าจอดในที่จอดรถที่ทางร้านเตรียมไว้ให้
“ ยัง” ตอบทั้งที่ยังไม่ยอมหันหน้ามามองคนถามสักนิด
“งั้นแวะทานอะไรก่อนแล้วกัน”
แทมินไม่ได้พูดตอบอะไรมือเล็กเปิดประตูเตรียมลงหลังจากที่รถจอดสนิทแต่มินโฮไวกว่าทันคว้าแขนเล็กเอาไว้ก่อนแทมินจะย่างเท้าลงจากรถไปร่างบางหันหน้ามามองร่างสูงหัวคิ้วพากันขมวดมุ่นพลางทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากอีกคนแต่อย่างใด มินโฮพอจะเดาออกอยู่หรอกว่าอะไรทำให้แทมินไม่พอใจ และถ้าปล่อยไปแบบนี้สงสัยคงจะอึดอัดจนอกแตกตายไปข้างแน่ๆ
“ เป็นอะไร หืม”
เสียงทุ้มนุ่มพาให้คนฟังใจอ่อนยวบเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาพาให้แทมินต้องเงยหน้าสอบสายตาเข้ากับสายตาคมที่เรียบนิ่งแต่ติดจะเว้าวอนอยู่ในทีแล้วได้แต่กัดริมฝีปากอิ่มเอาไว้ ใจก็เจ้นตึกตักกับความอ่อนโยนที่แฝงมากับสายตาที่ดูเหมือนจะมีพลังทำลายล้างมหาศาลนั่น..และแทมินเองก็คิดว่าถ้าเชวมินโฮเอาแต่มองเค้าแบบนี้อีกนิดความโกธรของเค้าคงมลายหายไปแน่แล้ว..
“บอกสิแทมิน เอาแต่เงียบแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะคุยกันเข้าใจ”
“ก็มึงอะแหละแมร่ง ” หันมาตวาดใส่มินโฮแล้วก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหมั่นไส้ ทำเรื่องไว้ซะแสบสันแต่กลับไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรเลยเนี่ยน่ะ มันยุฒิธรรมที่ไหนกัน..
“ฉัน..ฉันทำไม” มินโฮเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงเป็นเชิงถาม ทั้งๆที่ตัวเองก็พอรู้อยู่ว่าแทมินไม่พอใจเค้าเรื่องอะไรแต่ก็อยากฟังจากปากแทมินมากกว่า ร่างบางมองหน้ามินโฮแล้วอยากจะตั๊นหน้าหล่อๆนั่นสักทีโทษฐานทำให้เค้าต้องเจอเรื่องวุ่นวายมาทั้งวัน จวบจนตอนที่กำลังโกธรก็ยังมิวายมาทำให้คนอื่นเค้าวุ่นวายอีก..วุ่นวายใจอ่ะน่ะ
“มึงทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดหมดเลย อ่ะ“ พูดไปก็หน้าแดงไปยิ่งเห็นสีหน้าเหมือนสงสัยเต็มที่ของมินโฮแล้วยิ่งไม่อยากพูดไม่อยากบอกอะไรต่อ
“ เข้าใจผิดว่าไง”
“ว่า...............ช่างเถอะ!!!!!!ไม่ต้องรู้หรอก”
ร่างสูงแอบอมยิ้มเล็กๆเมื่อพวงแก้มนวลของแทมินเริ่มซับสีเรื่อ ไอ้สิ่งที่แทมินไม่อยากพูดต่อคงถือเป็นเรื่องราวดีๆสำหรับเค้าสิน่ะ
“หึ หึ”
“อะไร หัวเราะอะไรเล่า”
“ไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันดีกว่า” ร่างสูงลงจากรถพลางทำสีหน้าที่บ่งบอกว่าพึงพอใจมากจนแทมินรู้สึกหมั่นไส้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำท่าฮึดฮัดฟึดฟัดและเดินนำร่างสูงเข้าร้านอาหารไป
ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็รับประทานอาหารเสร็จแทมินเดินนำออกมานอกร้านโดยมีมินโฮเดินตามมาร่างบางลูบพุงตัวเองเบาๆปากก็บ่นว่าอิ่มแปร้ไม่หยุด มินโฮมองแล้วได้แต่อมยิ้มเล็กๆให้กับท่าทางน่ารักๆของคนตรงหน้า ร่างสูงก้าวเท้าเร็วๆตั้งใจจะเดินไปจับข้อมือเล็กให้เดินไปด้วยกันแต่ยังก้าวไม่ทันถึงตัว แทมินกลับล้มลงก้นจ้ำเบ้าเอาซะก่อน มินโฮรีบเดินไปพยุงร่างบางขึ้นมาก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เดินชนคนของเค้าอย่างเอาเรื่อง
มินโฮจ้องพวกนั้นเขม็งในขณะที่แทมินเพิ่งเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่ก้มหน้าสำรวจร่างกายตัวเองเสร็จ ร่างบางกวาดตามองกลุ่มคน 5-6 คนอย่างเอาเรื่องแล้วก็ต้องคิ้วขมวดมุ่นเพราะรู้สึกคลับคล้ายคลับคราคนที่เดินชนเค้าอย่างประหลาดแต่ตอนนี้แทมินไม่มีเวลาสนใจเพราะความโกธรที่ไอ้พวกนี้ไร้มารยาทมันมีมากกว่า
“เฮ้ย พวกมึงเดินชนกูเห็นมั้ย” ร่างบางพูดเสียงลั่นทำให้มินโฮซึ่งยืนอยู่ข้างหลังกระตุกแขนเล็กเบาๆพลางดึงให้คนร่างเล็กที่ทำสีหน้าเหมือนกำลังหาเรื่องเต็มที่ไปยืนอยู่ข้างหลังตน แทมินเงยหน้ามองมินโฮพลางทำท่าทางฮึดฮัดที่มินโฮทำเหมือนกับจะปรามไม่ให้เค้าไปหาเรื่องพวกนั้น “ชิ อะไรเล่าก็มันชนกูก่อนนะ มึงก็เห็น”
“อยู่นิ่งๆไปก่อน..แทมิน” มินโฮว่าพลางมองประเมินฝ่ายตรงข้าม มากันเยอะกว่า แถมรูปร่างยังพอๆกันกับเค้ามีเรื่องกับแทมิน หึ คงไม่คุ้ม แต่ดูเหมือนไอคนตัวเล็กข้างหลังเค้าอยากจะมีเรื่องเต็มแก่โดยไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าจะเอาอะไรไปสู้เค้าได้
“เฮ้ย อีแทมินนี่หว่าพวกเรา ..” หนึ่งในกลุ่มนั้นตะโกนแหวกอากาศขึ้นมาทำให้แทมินนึกหน้าคนที่เดินชนเค้าซึ่งกำลังยืนยิ้มแสยะขึ้นมาได้ทันที
“ พวกมึง ไอ้พวกโรงเรียนอินเตอร์นี่หว่า” นึกขึ้นได้ว่าเค้ากับคนพวกนี้เคยมีเรื่องกันเมื่อคราวที่เค้าไปแข่งรถแทนอนยูตอนนั้นก็ทำปากดีกับพวกนี้ไว้เยอะโดยไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดเหวี่ยงพวกเค้าให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ในสภาพที่น่าเสียเปรียบอะไรอย่างนี้ ..
“ หึ นึกออกแล้วเหรอ” เรียวอุคพูดขึ้นมาก่อนจะหันมากวาดสายตามองแทมินตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไร้มารยาท “ไม่เจอกันนานยังสวยเหมือนเดิมน่ะแทมิน”
“เชรี่ยยยย สวยบ้านเตี่ยมึงดิ” แทมินตวาดกลับไปทันทีพร้อมกับคิ้วที่เริ่มกระตุกยิกๆ มินโฮกำข้อมือเล็กแน่นขึ้นกว่าเก่าพลางจ้องหน้าคนพูดเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ทำไมผู้ชายด้วยกันถึงจะมองไม่ออกว่าไอ้คนที่เดินชนแทมินกำลังสนใจแทมินอยู่
หึ จากที่เฉยๆตอนนี้ชักจะเริ่มโกธรจนเลือดขึ้นหน้าซะแล้วสิ
“ ชนแล้วยังปากหมาอีกน่ะพวกมึง” มินโฮพูดลอดไรฟันด้วยน้ำเสียงและแววตาแข็งกร้าวแต่ก็ไม่ได้ทำให้เรียวอุคสำนึกขึ้นมาสักนิดเปลี่ยนเป้าหมายจากมองแทมินมามองมินโฮอย่างท้าทายแทน
“มึงเป็นใคร ยุ่งไรด้วยว่ะ.... เป็นผัวมันหรือไง” คนในกลุ่มนั้นพากันหัวเราะเยาะเสียยกใหญ่หลังจากที่เรียวอุคพูดจบทำให้แทมินที่ยืนข่มอารมณ์อยู่ถึงกับไฟลุกโชนขึ้นมาอีกรอบ
“กรอดดด ไอ้พวกเชรี่ยนี่”ร่างบางทำท่าจะพุ่งออกไปหาเรียวอุคแต่มินโฮรั้งเอวเล็กไว้ได้ทันร่างทั้งร่างของแทมินก็เลยเสียหลักเซกลับมาชนอกแกร่งของร่างสูงข้างหลังแทน มือใหญ่ข้างหนึ่งโอบเอวคอดบางไว้มั่นพลางดึงลำตัวบางของแทมินให้มาติดชิดลำตัวหนาของตัวเองแสดงความเป็นเจ้าของ
“หึ ถ้าเป็น ผัว แล้วมึงจะทำไม” ไม่ว่าปล่าวร่างสูงยังก้มลงหอมกลุ่มผมนุ่มพลางมองเรียวอุคแล้วยิ้มแสยะใส่อย่างเย้ยหยัน แทมินเงยหน้ามองมินโฮแล้วทำท่าจะคัดค้านแต่แววตาแข็งกร้าวเอาจริงเอาจังของมินโฮทำให้เค้าสงบนิ่งแล้วยอมให้มินโฮกอดอยู่แบบนั้น
“ หึๆ งั้นก็ดี จำเอาไว้ว่าเมียมึงทำกูแสบมากแล้วตอนนี้กูอยากจะเอาคืน เห้ย พวกมึงจัดการไอ้นี่แล้วลากแทมินมาให้กู”
หลังจากจบคำเรียวอุคก็เกิดการตะลุมบอลกันเสียยกใหญ่ มินโฮที่เหมือนชั้นเชิงมากกว่าทั้งเตะทั้งต่อยพวกนั้นจนล้มพับกันไปบ้างแต่คนเดียวหรือจะสู้คนหกคนได้
“ เฮ้ย หมาหมู่นี่หว่า “ แทมินที่เข้าร่วมวงมาตะลุมบอลด้วยโดนล็อคตัวไว้จากด้านหลังแล้วโดนต่อยหน้าท้องไปหนึ่งครั้งจนตัวงอสีหน้าเหยเก ร่างสูงรีบปรี่เข้าไปช่วยขณะเรียวอุคก็ตามมากะจะกระทืบแต่มินโฮกระโดดหลบเท้าเรียวอุคทันแล้วเตะกลับเรียวอุคจนล้มลงไปแต่เค้ากลับโดนเท้าของใครบางคนที่มาจากด้านหลังเตะจนล้มพับ แทมินที่เห็นท่าว่าคนสองคนคงจะสู้คน 6 คนที่ตัวขนาดควายไม่ไหวเลยกัดฟันฝืนตัวเองไปจับข้อมือมินโฮแล้วพาวิ่งแหวกวงล้อมออกมาด้วยกัน
“เฮ้ยย พวกมันหนี ตามไปสิว่ะ”
วิ่งมาสักพักใหญ่แล้วแต่พวกนั้นก็ยังวิ่งตามมาไม่ห่าง ร่างสูงเห็นแทมินที่วิ่งแล้วต้องงอตัวเป็นครั้งคราวก็นึกเจ็บใจอยากจะกลับไปเตะพวกนั้นตงิดๆ ร่างสูงเปลี่ยนเป็นฉวยจับข้อมือบางเอาไว้แล้วพาวิ่งลัดเลาะไปตามถนนในซอยเล็กๆแทน วิ่งมาเจอตรอกแคบๆระหว่างตึกตรอกหนึ่งมินโฮผลักแทมินเข้าไปแล้วเอาตัวบังเอาไว้ หูก็เงี่ยฟังเสียงพวกที่วิ่งตามมา เสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายค่อยๆหายไปจากประสาทการได้ยินร่างสูงถึงได้ถอนหายใจพรืดใหญ่ ตาคมหลับลงขณะหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด แทมินเอนตัวมาข้างหน้าพิงอกแกร่งของมินโฮเอาไว้พลางหลับตาลง ร่างกายเล็กหอบโยนจนร่างสูงต้องประคองเอาไว้
“แฮ่ก แฮ่ก แล้วก็มีเรื่องจังเลยกูเนี่ย มีดีอะไรนักหนาว่ะถึงได้ขยันเข้าหากูจัง” พึมพำออกมาเสียงแผ่วพลางทอดถอนหายใจอย่างหมดแรง มือเล็กเกาะไหล่มินโฮเอาไว้เพื่อพยุงตัว
“ มึงเป็นอะไรรึเปล่า” แทมินผล่ะออกมาจากอกแกร่งเมื่อหายเหนื่อยร่างบางใช้แขนเสื้อซับเหงื่อออกจากใบหน้าหล่อเหลาให้ พลางสอดสายตามองหารอยแผลตามหน้าตามตัวของมินโฮ ถึงได้รู้ว่าคนตรงหน้าได้แผลมาเยอะใช้ได้แถมมุมปากมีรอยแตกเล็กๆแล้วยังมีเลือดซิบออกมาด้วย แทมินเอามือไปแตะเบาๆแล้วทำหน้าเจ็บแทน
“แหมกูนี่ขยันทำให้มึงเจ็บตัวจังเลยน่ะ”ว่าพลางทำหน้าเหยเกร่างสูงมองแล้วยิ้มเล็กๆ มือใหญ่ถูกยกขึ้นมากุมมือเล็กเอาไว้เรียกให้แทมินเงยหน้าสวยขึ้นมองก่อนจะประสานสายตากับตาคมนิ่ง แววตาทรงเสน่ห์ของมินโฮแลดูอ่อนโยนแต่ก็แฝงไว้ด้วยความร้อนแรงราวจะแผดเผาร่างทั้งร่างของเค้าให้เป็นจุณ ร่างบางใจเต้นตึกตักเมื่อมินโฮยกแขนข้างหนึ่งขึ้นท้าวกำแพงกักขังเค้าเอาไว้ในอ้อมแขน
“ ไม่ได้เจ็บ ขนาดนั้นสักหน่อย “เสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยกับน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ใกล้จนแทบไม่เหลือช่องว่างพาเอาแทมินจะละลายเสียให้ได้ มินโฮค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน แต่หน้าสวยกลับเร่งเบี่ยงไปอีกทางทิ้งไว้เพียงแก้มนวลชื้นเหงื่อที่ค่อยๆซับสีเรื่ออย่างน่ามอง มินโฮยิ้มเล็กๆให้กับท่าทางของแทมินก่อนจะใช้ปลายจมูกไล้ซับเหงื่อให้คนตัวเล็กไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ไรผมชื้น พวงแก้มเนียน จนถึงปลายคางมน
“ไม่เจ็บสักนิด”ว่าแล้วก็เลื่อนไล้ปลายจมูกโด่งมาซุกอยู่แถวใบหูนิ่มพลางฟอนเฟ้นไปมา แทมินหลับตาลงพลางขยุ้มชายเสื้อของร่างสูงไว้แน่น มินโฮเชยคางมนให้แทมินหันมาสบตากันตรงๆแววตาสื่อความหมายและแฝงไปด้วยความต้องการกำลังทำให้แทมินใจอ่อนยวบจนยอมเผยอริมฝีปากให้มินโฮได้ครอบครอง มินโฮขบริมฝีปากนุ่มเบาๆพลางส่งเรียวลิ้นเข้าไปฟอนเฟ้นทั่วโพรงปากหวานแล้วกวาดต้อนลิ้นเล็กจนจนมุม ยิ่งได้ยินเสียงลมหายใจของแทมินยิ่งทำให้เค้าร้อนจนต้องเพิ่งดีกรีของรสจูบให้ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงผละออกมาเมื่อรู้สึกว่าแทมินกำลังขาดอากาศหายใจ แล้วเฝ้ามองดวงตาสวยที่ปรือปรอยกับริมฝีปากที่เผยอออกรับอากาศอย่างหลงใหล ก่อนจะก้มลงไปฉาบฉวยริมฝีปากอิ่มอีกครา ถ้าถาม จะบอกเลยว่า..ริมฝีปากของแทมินให้กินกี่ครั้งก็ไม่พอ....และจะบอกด้วยว่าอยู่ใกล้แทมินทีไรร่างกายมันร้อนขึ้นทุกที
“อื้อออ “ มินโฮดันร่างที่หมดแรงขัดขืนจนชิดผนังแล้วตามไปบดเบียดจนแทบไม่เหลือช่องว่างริมฝีปากก็เอาแต่คลอเคลียริมฝีปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจอยู่แบบนั้น มือใหญ่เลื่อนไล้เข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชื้นเหงื่อของแทมินแล้วลูบไล้หน้าท้องเนียนเบาๆ แต่แทมินกลับร้องโอ๊ยจนมินโฮต้องผล่ะออกมาก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแทมินเพิ่งโดนต่อยหน้าท้องและมันคงแรงซะจนช้ำแน่ ร่างสูงกุมขมับอย่างเสียดายพลางถอนหายใจแรงอย่างพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้พลางนั่งลงกับพื้นตรงหน้าแทมินแล้วเลิกเสื้อเชิ้ตชื้นเหงื่อของแทมินขึ้น
“ เขียวแล้ว “ มินโฮว่าพลางลูบไล้รอยเขียวช้ำเบาๆร่างบางที่ยังคงหอบหายใจแรงเพราะอารมณ์ที่ค้างคาอยู่เมื่อครู่ซี๊ดปากพลางเกาะไหล่มินโฮไว้แน่นรู้สึกเหมือนตัวเองจะยืนไม่อยู่เอาซะดื้อๆ ดวงตากลมก้มมองมินโฮแล้วกัดปากแดงฉ่ำของตัวเองเอาไว้เพื่อข่มความเจ็บ มินโฮมองแล้วถอนหายใจอีกรอบ
“มันเจ็บน่ะ” แทมินเอ่ยบอกคนตรงหน้าเสียงแผ่ว มินโฮพยักหน้ารับรู้ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง
“อืม รู้แล้วไปทายาก่อน” มินโฮฉวยจับข้อมือเล็กเอาไว้แล้วพาเดินออกมาจากตรอกเล็กๆด้วยกันแทมินมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าแล้วใบหน้าก็พากันเห่อร้อนขึ้นมาอย่างคุมไม่อยู่
ก็ถ้าเมื่อกี๊จะบู๊แหลกขนาดนั้นแล้วทำไมต้องจบหวานขนาดนี้ด้วยเล่า!!!!! ตอบบบ
to be con
x] เหยยย นี่เราเเก้ไขจนเหนื่อยเเล้วน่ะ อยุ่ดีๆคอมก็พิมไม่ติดอ่ะ โฮฮฮฮฮ เตรียมส่งร้านซ่อมม T^T ตอนนี้เเทมินเจอคู่อริเก่าแหละตอนที่ไปเเข่งรถครั้งก่อนจำได้มั้ยก่ะจะบู๊สักหน่อยเเต่งไปเเต่งมาอิโฮดันหื่นซะงั้น 55 บ่งบอกมากว่าไรต์เป็นคนยังไง +;=+ เเต่ก็สงสารเเมียนเหมือนกันนะ เมื่อไหร่จิได้กินเเทมินก็ไม่รู้
x] อ่านเเล้วเป็นยังไงไม่ชอบตรงไหนบอกกันบ้างน่ะเออ
ปล ชายนี่คัมเเบคเเล้ว ปั่นวิวๆ (เพื่อ? << ไม่รู้เหมือนกัน
ปลอีกที ตอนหน้าจะมีอะไรดีๆเเหละ
ความคิดเห็น