คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : I need a guy 16: หึง
I need a guy!!!
หึง /2
ตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับอาการมึนหัวเล็กๆ เปลือกตาสวยค่อยๆลืมขึ้นแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเจอเข้ากับใบหน้าคมคายของเชวมินโฮพอดิบพอดีหน้าตาของคนที่หลับบสนิทดูไร้พิษสงแตกต่างกับตอนตื่นโดยสิ้นเชิง แทมินกัดปากเมื่อเผลอมองริมฝีปากได้รูปที่คอยแต่ฉวยโอกาสขโมยริมฝีปากเค้า แล้วก็ได้แต่กัดปากตัวเอง เมื่อคิดได้ว่าเค้าเองก็ไม่เคยปฏิเสธมันนี่หว่า ร่างบางสะบัดหัวพรืดไล่ภาพหวามๆที่เหมือนจะไหลเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกออกจากเอวตน
แต่ไม่ว่าจะแกะยังไง มือมินโฮก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน นานเข้าคิ้วของแทมินก็เริ่มผูกโบว์ หน้าก็พับยู่ อยากจะมะเหงกหัวไอ้คนหลับนัก วิวเวว ไม่ต้องดูมันแล้วเนี่ย ดูแต่หน้ามึงเหอะ!!!!
“ย๊าๆๆๆๆ ไอ้กบ ตื่นได้แล้วๆๆ จะดูวิวข้างนอก” ถึงดวงอาทิตย์จะขึ้นมาแล้วสักพักใหญ่ แต่น้ำทะเลที่ระยิบระยับราวกากเพชรต้องแสงก็ทำให้เค้าอยากดูไม่น้อยไปกว่ากันนั่นแหละ
“ตื่นๆๆ ไอ้กบ จะนอนไปถึงไหนหา” มือเล็กฟาดหนักๆไปบนหัวไหล่คนขี้เซาครั้งแล้วครั้งเล่า จนคนที่นอนอยู่หรี่ตาขึ้นมามองแต่สักพักก็ปิดลงเหมือนเดิม มุมปากอิ่มกระตุกยิ้มยียวนพลางดึงคนชอบทำร้ายเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิมอีก
หนอยย ทำแบบนี้แทมินก็เดือดสิครับบเพ่!!!
ตื่นแล้วแต่ไม่ลุกขึ้นงั้นเหรอ นี่กะแกล้งกันใช่ม่ะ+++
“งึ่ม หนอยๆๆๆ”
มินโฮร้องก่อนจะยกมือถูหน้าท้องแบนราบของตัวเองเมื่อแทมินออกแรงบิดหนักๆจนต้องยอมปล่อยแทมินออก ร่างบางเด้งตัวออกจากอ้อมกอดของเชวมินโฮ มายืนยิ้มหวานอยู่ข้างเตียงก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปคนอย่างไม่สนใจ แต่เชวมินโฮไวกว่าลุกขึ้นมาคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทันแล้วก็ดึงให้ลงมานอนด้วยกันบนเตียงอีกครั้ง แทมินดิ้นขลุกขลัก ทั้งหยิกทั้งตี แต่มินโฮไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรัดแน่นกว่าเดิม
“ อีแทมิน หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ” ร่างสูงยกตัวขึ้นมาคร่อมแทมินกดมือเล็กจมไปกับเตียงนุ่ม
หน้าตาเหมือนโกธรกับแรงที่กดลงมาจนข้อมือเล็กทำให้แทมินหยุดดิ้นทันที ร่างบางทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่มินโฮขึ้นเสียงใส่เค้า สักพักจึงเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งแล้วก็ขึ้นเสียงกลับไปอย่างไม่ยอมเช่นเดียวกันก็รู้อยู่ว่าไม่ขึ้นเสียงใส่ก็ยังจะขึ้นเสียงอยู่ได้
“ ไม่หยุดจะทำไมหา!!!!!”
จ้องตาอย่างเคียดแค้นอยู่พักใหญ่ อีกคนกลับกระตุกยิ้มมาให้ซะงั้น ร่างบางมองคนบนร่างอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเร่งปิดตาลงเมื่อหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้
“ หึๆ น่ารักจัง” มินโฮกระซิบเบาๆเหนือริมฝีปากเล็กก่อนจะกดจูบหนักๆลงไปหนึ่งครั้ง” อรุณสวัส” แล้วก็ลุกออกไปทิ้งให้แทมินอนอึ้งอยู่อย่างนั้น
ชะ เชวมินโฮ แกล้งกูงั้นเหรอ อร๊ากกกก ไอ้โรคจิต
พลั่กกก หมอหนุนถูกโยนไปติดหัวเชวมินโฮอย่างแม่นยำจนคนโดนเกือบหน้าคะมำ มินโฮหันหน้ามามองคนทำช้าๆ เห็นแทมินยกมือกอดอกยักคิ้วใส่แล้วมันหมั่นเขี้ยวจนต้องตามไปทำโทษอีกคนบนเตียง
“เฮ้ยยยย ไม่เอา ทำไรว่ะ “ เชวมินโฮกระชากข้อเท้าแทมินพรืดเดียวร่างเล็กก็ไถลมานอนใต้ร่างเค้าอย่างง่ายได้ แทมินพยายามดิ้น เท้าเล็กเตะคนด้านบนจนเจ็บไปหมดแตระดับเชวมินโฮแล้วแรงแค่นี้อย่าหวังว่าจะหลุด
“มินโฮ ปล่อยยย กรูๆๆๆๆ”
“ ไม่ปล่อย” และเหมือนแทมินรู้เพราะก่อนที่ร่างสูงจะได้ก้มหน้าลงไปทำโทษริมฝีปากแทมินให้สมใจร่างบางก็เอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้ริมฝีปากหนาจมลงไปบนหมอนแทน มินโฮยกตัวขึ้นมาแล้วพยายามดึงหมอนออกจากหน้าสวยแต่แทมินก็รั้งไว้ซะเน่นจนดึงออกไม่ได้ ร่างสูงหัวเรา หึ ก่อนจะเลื่อนหน้าลงต่ำเรื่อยๆ
ในเมื่อไม่ได้ที่ปากก็ขอที่อื่นแทนแล้วกัน
มินโฮเลิกชายเสื้อของแทมินขึ้นก่อนจะกดจูบลงบนหน้าท้องแบนราบเบาๆ เล่นเอาคนโดนจู่โจมสะดุ้งซ้ำยังโยนหมอนที่ปิดหน้าตัวเองไปไกลก่อนเปลี่ยนมาเอามือจับหัวเค้าไว้แทน
“ เชวมินโฮ ไม่เล่นนน หยุดน่ะ “ เสียงเข้มกับแรงที่จับหัวของมินโฮไม่ได้ทำให้ร่างสูงผละออกมาแต่อย่างใด ซ้ำยังรับรู้ถึงแรงขยุ้มเส้นผมที่แรงขึ้นยามเค้าแกล้งผ่อนลมหายใจร้อนๆไปบนหน้าท้องราบเรียบนั่น ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะแกล้งกัดเนื้อนิ่มตรงนั้นไปหนึ่งทีจนแทมินร้องโอ้ยแล้วเปลี่ยนเป็นตีหัวเขาแทน
พลั่ก พลั่ก พลั่ก
“แทมิน หยุด” มินโฮละใบหน้าออกมาจากหน้าท้องแทมิน แล้วจับข้อมือเล็กเอาไว้แน่น ขืนยังไม่ปล่อยได้ไปนอนโรงพยาบาลกับไอ้จงแน่
เชรี่ยย!!!!! มือหนักชิบ....
“ยอมแล้ว” มินโฮว่าก่อนจะลงจากตัวแทมินแล้วตรงเข้าห้องน้ำอีกรอบ ปล่อยให้แทมินนอนหายใจแรงด้วยความระทึกอยู่แบบนั้น
เย็นวันนั้นทั้งสองก็เชคเอาท์จากเสต์เฮาส์พร้อมคำพูดที่ทำให้เชวมินโฮยิ้มไม่หุบ สงสัยต้องพาแทมินมาพักที่นี่บ่อยๆซะแล้ว(ถึงเมื่อคืนจะไม่ได้ทำอะไรก็เถอะ ..นึกแล้วก็เสียดายโคตร!!!!)
“ถ้ามาคราวหน้าเรามีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคู่รัก บ้านพักตากอากาศกลิ่นอโรม่าพร้อมถุงยางหนึ่งกล่อง” และคาดว่าพนักงานต้อนรับคนนั้นคงจะหน้าบุบไปแถบถ้าเค้าไม่รั้งเอวอีแทมินเอาไว้หน่ะน่ะ
..............................................................................
มินโฮขับรถพาแทมินกลับจากชลบุรี แต่ก็ไม่ได้ตรงกลับคอนโดเพราะมินโฮตั้งใจมาเยี่ยมจงฮยอนที่โรงพยาบาลก่อนนี่ก็เกือบสามวันแล้วที่มินโฮปล่อยให้เพื่อนตัวเองอยู่กับคีย์พยาบาลจำเป็นที่เป็นต้นเหตุให้คนหน้าเป็ดมานั่งพังงางพาบด่าเค้าอย่างลำบากอยู่แบบนี้
“มึงอ่ะ ไม่เคยมาเยี่ยมกู มึงไม่รักกูแล้วใช่มั้ย ##%@%^&^*&^%%*&*” พอจงฮยอนเห็นเพื่อนตัวเองโผล่หัวมาก็บ่นชนิดไม่ลืมหูลืมตา ส่วนแทมินตอนนี้ก็โดนคีย์ลากไปซักไซร์ไล่เรียงเรียบร้อยแล้วเช่นกัน
ไม่รู้สองเพื่อนซี้งุบงิบซุบซิบอะไรกันแต่ถ้าให้เดาคงหนีไม่พ้นเรื่องที่มีคนร่างสูงมาเกี่ยวข้องเพราะสายตาคู่สวยแอบหันมามองทางนี้บ่อยครั้ง ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบจนแทบจะกินหัวกับคีย์ต่อ
ระยะห่างที่เหมือนจะใกล้ชิดเกินพอดีกับปฏิกิริยาที่คีย์เอื้อมมือมาจับหน้าจับมือจับคอ เลิกเสื้อแทมิน ทำให้คิ้วหนากระตุกยิกๆและมันยังทำให้ร่างสูงรู้สึกจุกโดยไม่ทราบสาเหตุ ยิ่งเห็นแทมินกุมมือของคีย์เอาไว้แถมยังเอื้อมมือไปลูบแก้มนุ่มนิ่มของคีย์ด้วย มันยิ่ง...
“ โอ้ยยยย” ร่างสูงเดินไปกระชากมือแทมินที่จับมือคีย์อยู่มากุมไว้เสียเองแรงจนแทมินร้องโอ้ย ตาคมจ้องคีย์เขม็งก่อนจะตวัดมามองคนที่ตัวเองกุมมือไว้ มาถึงตอนนี้มินโฮก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมรู้สึกเหมือนเลือดมันไหลเวียนเร็วจนพลุ่งพล่านเมื่อเห็นแทมินไปจับมือถือแขน แนบชิดกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ยอมรับว่าไม่พอใจมาก แต่จะถึงขั้นหึงหรือไม่ก็ไม่อาจทราบได้
“ กลับได้แล้ว”
“อะไรของมึงเนี่ย” แทมินทำหน้าบูดเมื่อจู่ๆมินโฮก็มาดึงเค้าออกจากเพื่อนตัวเองด้วยแรงที่ทำให้ร่างเล็กชนปั๊กเข้ากับอกแกร่ง แถมยังมาทำถมึงทึงยังกับยักษ์ปักหลั่น ทั้งๆที่เค้ายังไม่ทันได้ทำอะไรให้ต้องโกธรด้วยซ้ำ คนก็แค่กำลังจะบิดแก้มไอ้เพื่อนขี้แกล้งให้หายเขินเท่านั้น แล้วไอ้กบยักษ์ตัวโตข้างหน้าเค้ามันเป็นอะไร เห็นเมื่อกี๊ยังดีๆอยู่เลยแล้วตอนนี้ผีป่าช้าไหนเข้าสิงก็ไม่รู้ถึงได้ทำหน้าเหมือนโกธรเค้ามาเป็นชาติขนาดนั้น
“กลับก็กลับ แค่นั้น ยังต้องถามอะไรมาก”
“แล้วมึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย กูคุยกับคีย์ยังไม่เสร็จเล้ยยยย” แทมินพยายามรั้งมืออกจากการเกาะกุมของมินโฮแต่มือใหญ่กลับบีบมือเค้าแน่นจนเจ็บแปลบ
“ โอ้ย!!! อะไรของมึงเนี่ยไอ้กบ เป็นบ้าอะไรวะห๊ะ”
มินโฮหันไปบอกลาจงฮยอนโดยไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของแทมิน ตวัดสายตามองคีย์นิดหน่อยแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาลากแทมินออกไปพร้อมกัน
“ เพื่อนมึงนี่ขี้หึงเนอะ” หลังจากที่นิ่งอึ้งอยู่นานคีย์ก็หัวเราะออกมาก่อนจะหันไปพูดกับจงฮยอนอย่างอารมณ์ดีอารมณ์ดี ส่วนจงฮยอนก็ได้แต่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเพื่อนเค้ามาไวไปไว คุยกันยังไม่ทันได้ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
หลังจากที่ลากแทมินออกมาจากโรงพยาบาลได้สำเร็จมินโฮก็โยนคนตัวเล็กเข้าไปในรถก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับก่อนจะออกรถไปด้วยความเร็ว ภายในรถเงียบกริบมีแต่เสียงหวี่เบาๆของแอร์และเสียงหายใจฟืดฟาดด้วยความโกธรของแทมินผสมกับของคนขับที่ดันเป็นบ้า ห่าเหว อะไรไม่รู้ขึ้นมา
“ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย” แทมินตะโกนถามใส่หน้าอีกฝ่ายเมื่อไม่สามารถนั่งสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไปเสียงไม่ได้ดังอะไรมากหรอกน่ะก็แค่รถที่จอดไฟแดงอยู่ข้างๆสะดุ้งโหยงแค่นั้น
“ นายกับคีย์เป็นอะไรกัน” มินโฮไม่ตอบแต่เอ่ยถามเสียงเย็นกลับมาแทน ร่างบางถึงกับอึ้งเมื่อเจอคำถามพร้อมสีหน้าจริงจังของเชวมินโฮเข้าไป
อึ้งในตรรกะการตั้งคำถามของอีกคนหน่ะน่ะ งี่เง่ามั้ยคนเรา...
“จะเป็นอะไร ก็เป็นเพื่อนไง”
“ เพื่อน เฮอะ แล้ว ทำไมต้องลูบแก้ม ลูบหน้า ล้วงเสื้อกันด้วย”
มาถึงตอนนี้ แทมินเริ่มรู้ลางๆแล้วว่ามินโฮเป็นอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมินโฮต้องรู้สึกอย่างนั้นกับตัวเองด้วย
“ล้วงเสื้อ อะไรของมึง มันก็ เอ่อ ก็แค่ เป็นห่วงกูอ่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงอ่ะ กูจะกอดจะจูบกับคีย์ยังได้เลย”
ปึ้งงง!!!
แทมินสะดุ้งเมื่อมินโฮทุบพวงมาลัยเสียงดัง ก่อนดวงตาคมกริบของมินโฮตวัดมามองให้เอาเสียวสันหลังวาบ
แต่แทมินก็ยังเป็นแทมิน ถึงแม้จะแอบกลัวแต่หากมาขึ้นเสียงใส่ ร่างบางก็ไม่ยอมเหมือนกัน นึกแล้วแอบโทษการจราจรที่แมร่งติด จนแทบไม่กระดิก จนทำให้เค้าต้องมานั่งทนอึดอัดกับไอ้ยักษ์ข้างๆนานจนจะเป็นบ้าได้ขนาดนี้
“ มึงมันบ้าไปแล้ววไอ้มินโฮ มึงเป็นไรกับกูงั้นเหรอหา!! ถามหน่อย ไม่ต้องทำมาหวงกูเพราะมึงไม่ได้เป็นไรกับกู”
“แล้วอยากให้เป็นมั้ยหล่ะหา จะได้สนองให้ตรงนี้ เอาให้ไม่กล้าไปกอดไปจูบใครเลยดีมั้ย” เสียงเย็นกับดวงตาที่จ้องเขม็งมา ทำให้คนที่เปิดปากจะเถียงเลือกที่จะเงียบลง ร่างบางมองหน้ามินโฮนิ่ง ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มลงแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด มือเล็กก็กำกางเกงตัวเองไว้จนมันขึ้นสีแดงเพราะแรงที่ใส่ลงไป ก่อนหน้าสวยจะเลือกมองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน ปล่อยให้มินโฮจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างอยู่แบบนั้น
ไม่ได้อยากจะลงให้ แต่รู้สึกว่าถ้ายังดื้อดึงเถียงอยู่ มินโฮอาจจะทำจริง หึ น่าเจ็บใจดี เพราะตัวเล็กกว่าหรือยังไงเค้าถึงสู้มินโฮไม่ได้สักทาง?
มินโฮมองคนที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วหันกลับไปมองถนนข้างหน้าเหมือนเดิม
“ ขอโทษ...
.ก็แค่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นาย”
แทมินไม่ได้พูดอะไรและมินโฮเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบครอบงำรถคันหรูไปเรื่อยๆมินโฮจอดรถเมื่อมาถึงร้านอาหารร่างสูงหันไปมองแทมินแล้วเอ่ยเรียกซึ่งร่างบางเองไม่ได้หันมาสนใจ แถมยังเดินนำเข้าไปในร้านโดยไม่ได้พูดอะไรกับมินโฮสักคำเรียกให้ร่างสูงต้องคิ้วขมวดมุ่นพลางถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน แทมินสั่งอาหารโดยไม่หันมาถามความเห็นของมินโฮซึ่งร่างสูงเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะหนักใจมากกว่าที่เเทมินไม่ยอมพูดอะไรกับเค้าเลย พออาหารหน้าตาน่าทานสองสามอย่างมาเสริ์ฟทั้งสองก็นั่งกินกันอย่างเงียบๆ
“กินเลอะอีกแล้วน่ะ” มินโฮเอื้อมมือไปเช็ดซอสตรงมุมปากให้แทมิน ร่างบางชะงักนิดหน่อยก่อนจะกินต่อโดยไม่ว่าอะไรออกมา มินโฮลอบมองหน้าใสขณะสมองเฝ้าประมวลว่าจะทำยังไง ให้คนตรงหน้ายอมพูดด้วย แต่ดูเหมือนมีใครมาปิดสวิตซ์ในหัว สมองมันมืดบอดซะทุกทาง
จึ่กก
ส้อมของมินโฮกับส้อมของแทมินจิ้มลงบนไก่ชิ้นเดียวกันโดยไม่ได้ตั้งใจ “อันนี้ฉันเล็งไว้ก่อนน่ะ” มินโฮแกล้งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พลางคิดว่ายังไงซะแทมินจะต้องโวยวายและจะเอาไก่ชิ้นนี้ให้ได้
แต่เหตุการณ์กลับไม่ใช่อย่างที่คิดเมื่อ..... แทมินดันเอาส้อมไปจิ้มไก่ชิ้นอื่นโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เล่นเอาร่างสูงเหวอไปชั่วขณะ แต่ความพยายามของมินโฮยังไม่สิ้นสุดแค่นี้ ร่างสูงยังแกล้งทำน้ำหกใส่กางเกงแทมิน แกล้งเอื้อมมือไปเช็ดหน้าให้ทั้งๆที่เศษอาหารไม่ติด แกล้งขึ้นเสียงใส่เมื่อแทมินเอาแต่เขี่ยผักออกนอกจานแต่ไม่ว่าจะทำยังไงแทมินก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียวด่าว่ากันสักนิดยังไม่มี จนตอนนี้คนโดนโกธรอย่างเค้า ชักจะอารมณ์ขมุกขมัวซะเองแล้ว
เมื่อกลับถึงหอแทมินก็ตรงเข้าไปอาบน้ำก่อนหลังจากอาบน้ำเสร็จร่างบางในชุดคุมอาบน้ำก็เด็ดหัวออกมา ขณะสวนทางกันมินโฮเอื้อมมือออกไปตั้งใจจะจับมือเล็กข้างที่ว่างที่อีกคนปล่อยไว้ข้างตัวแต่ร่างบางกลับบิดข้อมือออกจนเค้าต้องปล่อยข้อมือบางไปอย่างยอมแพ้แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำต่อ
แม้สีหน้าร่างสูงตอนนี้จะเรียบซะจนดูไม่ออกแต่ในใจกลับว้าวุ่นไปซะหมด และถึงแม้สายน้ำที่ไหลผ่านไปตามร่างกายแกร่งจะเย็นสักแค่ไหนกลับไม่ช่วยทำให้หัวใจที่ร้อนรุ่มเย็นลงได้เลย และเค้าคงจะเป็นบ้าไปจริงๆหากหลังจากนี้แทมินจะไม่ยอมพูดกัน ร่างสูงเอามือขยี้ผมสีดำสนิทจนน้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว ไม่ได้อยากให้แทมินมามีอิทธิพลขนาดนี้หรอกน่ะ ทำไมทุกอย่างมันกลับตาลปัตรไปหมดก็ไม่รู้
หลังจากที่มินโฮออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าแทมินหลับไปแล้ว ร่างสูงถอนหายใจหนักๆหนึ่งครั้งก่อนจะขึ้นไปนอนข้างๆแทมินมือยาวรั้งคนที่นอนหันหลังให้เข้ามาในอ้อมกอด ก่อนจะซุกปลายจมูกบนกลุ่มผมนุ่มแล้วเลื่อนลงไปซุกนิ่งตรงท้ายทอย
“ฉันไม่เคยเป็นบ้ากับใครแบบนี้มาก่อนเลยน่ะ เฮ้อ โกธรกันขนาดนี้เลยเหรอแทมิน” มินโฮกดจูบบนซอกคอขาวของแทมินก่อนจะปิดตาและหลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการขับรถตลอดทั้งวัน
เป็นจังหว่ะเดียวกับที่แทมินลืมตาขึ้นมาแล้วแย้มยิ้มให้กับรัตติกาลอันเงียบสงัดที่ไม่เงียบสงัดอีกต่อไปเพราะมีเสียงลมหายใจของมินโฮแทรกขึ้นมาเป็นระยะแต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญให้แทมินสักเท่าไหร่
ร่างบางพลิกตัวหันหน้ามาหามินโฮ ขยับตัวเข้าชิดร่างใหญ่อีกนิด แล้วยกมือกอดเอวแน่นหนั่นเอาไว้ หน้าสวยซุกเข้าหาอกอุ่นของมินโฮพลางพูดเสียงอู้อี้
“ ก็ไม่ได้โกธรขนาดนั้นหรอก แต่มันโกธรไปแล้วไง ก็เลยต้องโกธรให้สุด”
ว่าแล้วก็แอเเหงนหน้าขึ้นจูบปลายคางเชวมินโฮเบาๆก่อนจะรีบซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นๆของมินโฮเหมือนเดิม มาถึงตอนนี้แล้วแทมินได้เเต่กัดเสื้อยืดสีเทาที่อีกคนใส่อยู่อย่างไม่เชื่อตัวเอง เมื่อกี๊เค้าทำอะไรน่ะ ทำอะไรน้าาาาา ไม่มีใครเห็นใช่มั้ยยย เชรี่ยยยยยยยยยยยย เขินอ่า.. แต่ก็น่ะอ้อมกอดมินโฮมันอุ่นดี ^^
ย้าาาาฮู้้้ กว่าจะเเต่งตอนใหม่เสร็จจ 5555 (นานไปน่ะ ) รีดเดอร์ยังอยู่มั้ยยย ขอเสียงรีดเดอร์หน่อย เรื่องนี้มันชักจะหวานเกินไปมั้ย จัดดราม่าไปหน่อยมั้ย
( อันนี้เค้าไม่ได้เรียกดราม่าใช่มั้ยย อืมม t^t) ขอบคุณรีดเดอร์สุดน่ารักทุกคนที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้น่ะค่ะ
ps : และขอบคุณพี่ปิ๋ว พี่สาวสุดน่าร๊ากกกมว๊ากกกก ที่มากระตุ้นฮานาให้แต่งได้เร็วขึ้น (ได้ข่าวว่านานไป 5555) ยื่นแก้มให้หยิกเบาๆ ><
@BarBinkyZ นี่ทวิตไรเตอร์มาทักตบจิกทึ้งหัวได้น่ะ (ยิ้มหวาน^^X
ปล 23:19 ดิทคำผิด
ความคิดเห็น