ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    I need a guy !! แผนรักร้ายของนายสุดฮอต [ 2min SHINee]

    ลำดับตอนที่ #12 : I need a guy 11 : หึงเหรอ?

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 664
      1
      3 ก.ย. 55















             I need a guy!!!   
     

    หึงเหรอ?

     

    หลังจากที่พวกเค้ากลับมาจากโรงพยาบาลดูเหมือนแทมินจะไม่มีไม่มีอะไรทำเอาซะเลย ร่างเพรียวทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวยกขาขึ้นพาดไปกับความยาวของมัน ก่อนจะยกมือก่ายหน้าผาก  เฝ้าฟังเสียงน้ำเงียบลงพร้อมฝีเท้าหนักๆของใครบางคนดังตามมา เชวมินโฮออกจากห้องน้ำแล้วและคงกำลังแต่งตัวอยู่

    อา พอนึกว่าอีกคนกำลังแต่งตัวเรื่องเมื่อคืนวานพาลเด้งขึ้นมาในสมองอย่างช่วยไม่ได้  ด้วยความเขินอายระคนสับสนแทมินเลยได้แต่ดิ้นพรวดพราดอยู่บนโซฟาอย่างกับคนทำอะรไม่ได้

    “ เป็นอะไร  หืม ” เสียงทุ้มนุ่มกับกลิ่นน้ำหอมที่ลอยอยู่ใกล้จมูกทำให้ร่างบอบบางดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรงพลางตีหน้าบึ้งตึงในทันที 

    “ ปะ  เปล่า”  

    “ หึ”

    เสียงหัวเราะหึจากร่างสูงที่ย้ายตัวเองมานั่งข้างเค้าทำให้ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันอย่างลืมตัว ร่างบางขเยิบหนีห่างมินโฮไปอีกมุมโซฟาก่อนมินโฮจะเขยิบตามมาไม่ทิ้งห่าง

     “ ไหนดูซิ หน้านายหายดีแล้วยัง”  ตากลมเบิกโพลงเมื่อมือใหญ่ของคนข้างๆถือวิสาสะเชยคางมนของเค้าขึ้นพลางกรอกตาสำรวจถี่ยิบ สายตาคมที่มองรอยช้ำตรงโหนกแก้มอย่างพินิจนั่นทำให้ร่างเล็กนิ่งไปชั่วขณะ 

    เชวมินโฮมีใบหน้าคมคาย  ผิวสีแทนแถมยังมีร่างกายกำยำสมชายชาตรี ร่างกายนี้ออกจะหน้าหลงใหลน่ะ หากไม่นับความหื่นของหมอนี่แล้วหล่ะก็..

    “อ๊ะ”ได้สติทันทีเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาคมที่สอบขึ้นมามองเค้า มือสวยเร่งปัดมือหนาออกจากใบหน้าของตัวเองเมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายตรงมุมปากของหมอนั่น

    “ยะ  อย่า มายุ่งกับหน้ากูน่ะ ฮึ่ย”

    ได้ยินเสียงที่สั่นเกินควบคุมของตัวเองแล้วพาลจิตตก  ตั้งแต่เมื่อคืนวานดูอะไรก็จะหวิวไหวไปหมด ทำไมกันน่ะ  ฮึ่บ!!  ไม่ได้ก่อนที่จะสับสนมึนงงไปมากกว่ากว่านี้  อีแทมินต้องเรียกสติกลับมาอยู่กลับตัวออย่างเร่งด่วน

    “นะนาย  เอ๊ยย  มึงจะไปไหน ” แต่โว๊ะ  จะเรียกขานไม่วายพูดผิดพูดถูกอีก แง่งงงง

    “ หึ อะไรน่ะ”

    “ กูถามว่ามึงจะไปไหน  ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้กูเลยไอ้กบ” กระดกลิ้นรัวจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์จนอีกคนต้องแสร้งยื่นหน้าเข้ามาฟังใกล้ๆ  ไม่ใช่อะไรหรอกแค่เมื่อครู่มินโฮรู้สึกเหมือนจะได้ยินคนสวยเรียกเค้าว่านายด้วย ฟังรื่นหูกว่ามึงตั้งเยอะแยะ

    “ออกไปข้างนอกอยากไปด้วยกันมั้ยหล่ะ”

    ร่างบางทำท่าครุ่นคิดนิดหน่อย  ก็ดีเหมือนกันน่ะ เกลียดการนั่งหง่าวมากที่สุดแล้วตอนนี้  อีกอย่างปกติเวลาอยู่บ้านเค้าก็ไม่ใช่คนติดบ้านอะไร  ออกจะไปเตร็ดเตร่อยู่สนามแข่งรถหรือไม่ก็ผลับเสียด้วยซ้ำ งั้น....

    “ ไปสิ”  ตอบโดยไม่ลังเลสักนิด

     

    “   อย่าหวัง รอให้แผลหายดีก่อนสิ”

    ไอ้บ้ากบเอ๊ยย แล้วมึงจะมาถามกรูทำเชี่ยไรว้าถ้ามึงไม่ให้ไปตั้งแต่ต้นหน่ะ .ห่า ใครก็ได้เอาหน้ากวนส้นนออกไปจากรัศมีการมองเห็นของเค้าที..

    “เออ  กูไม่ไปก็ได้โว้ยย เชรี่ยยย”   ตะโกนใส่หน้ามินโฮไปเต็มๆ ร่างบางลุกขึ้นพรวดแล้วทำท่าจะเดินออกไปอย่างแค้นเคือง    แต่ไม่นานร่างทั้งร่างก็ถูกกระตุกจนหล่นตุ่บลงไปนั่งบนตักของมินโฮไม่ทันตั้งตัว แทมินเบิกตากว้างพลางดิ้นหนักเข้าไปใหญ่เมื่อมือใหญ่ที่กระชากข้อมือเค้าเมื่อครู่เปลี่ยนมาสวมกอดเอวคอดไว้แทน

    “จูบฉันก่อนสิ แล้วฉันจะพาไป ”   เสียงเบาหวิวที่คลอเคลียอยู่ริมใบหูทำให้แทมินต้องเอามือปิดหน้าพลางดิ้นหนักกว่าเก่า ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะแทมินกลัวว่าอีกเดี๋ยวริมฝีปากของเค้าอาจจะไม่ใช่ของเค้าอีกต่อไปหน่ะสิ

    “ม่ายยย  กูไม่ไปแล้วววว” ปฏิเสธบนฝ่ามือของตัวเองเสียงอู้อี้ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้ายจากเชวมินโฮดังตามมา  ท่าทางน่าชังของแทมินทำให้หมาป่าอย่างเชวมินโฮอดที่จะแกล้งเล่นไม่ได้ ร่างสูงยกคนตัวบางลงจากตักตัวเองก่อนจะกดไหล่เล็กไว้จนเจ้าของร่างเกือบจมไปกับโซฟานุ่ม  แล้วโซฟาก็พานยวบลงอีกทีเพราะแรงกดทับจากเข่าแกร่งทั้งสองข้าง มินโฮคร่อมแทมินเอาไว้ขณะแทมินได้แต่กรีดร้องตกใจและเผลอเอามืออกจากใบหน้าของตัวเองมายันอกแกร่งของร่างสูงแทน

     “ โอ๊ะ เปลี่ยนใจเร็วจัง”

    “ปล่อยกูน้าไอ้หื่นปล่อยกูเซ่”  ร่างบางดิ้นหนักทั้งตีทั้งถีบขณะมินโฮได้แต่ยกยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างไม่ยี่หระ  ทำเหมือนแรงมหาศาลที่แทมินใส่ลงไปไม่ได้สะกิดเนื้อหนังเจ้าตัวสักนิด

    “  ไม่อยากจูบเหรอ  อืม งั้นก็มีอีกทางนึง “ ร่างสูงยังคงแกล้งอีแทมินอยู่ไม่เลิก เค้าทำท่าคิดก่อนจะรวบมือเล็กที่พยายามประทุษร้ายไปไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียแก้มนิ่มใสอย่างยั่วเย้า “ ให้ฉัน..กินนายสิ แล้วเราจะได้อยู่ในห้องอย่างเท่าเทียมกัน    

    =0= “ กระซิบติดชิดใบหูก่อนขโมยจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มที่เผลอเผยอขึ้นด้วยความตกใจ

     “ อื้อออ “  แทมินส่ายหัวดิก พลางส่งเสียงองผ่านลำคอเมื่อริมฝีปากไม่ว่างจะเปิดพูด

    เท่าเทียมเหรอเท่าเทียมบ้านมึงสิ นั่นมันกูเสียเปรียบชัดๆอ่ะ อร๊ากกก นี่แหละเชวมินโฮตัวจริงเสียงจริง  เชวมินโฮผู้อ่อนโยนไม่มีหรอกมีแต่เชวมินโฮจอมหื่นแบบนี้แหละ

    “ ฮา  “ มินโฮยอมปล่อยริมฝีปากอีแทมินให้เป็นอิสระหลังจากดื่มด่ำความหวานจากมันจนหนำใจ ฉวยโอกาสขณะแทมินนอนหอบหายใจไม่มีแรงยกมือหนาขึ้นไล้ริมฝีปากสีชมพูมันวาวไปมาเหมือนจะสัมผัสว่ามันอ่อนนุ่มแค่ไหนหลังจากเค้าทำให้มันแหลกเหลวด้วยสัมผัสร้นระอุเฉพาะตัว เมือ่ได้ผลลัพธ์เป็นแก้มใสแดงระเรื่อผิดกับหน้าตาบูดบึ้งอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ เชวมินโฮจึงยอมหยุดแกล้งอีแทมินแล้วเปลี่ยนเป็นใช้มือนั้นเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าหวานใสอย่างชอบใจ

    “   คิดให้ดีน่ะอีแทมิน”

    “ ไม่  แฮ่ก ไปกินที่อื่นไป”

    ร่างสูงยกยิ้ม ถูกใจกับสายตาเขียวปั้ดและมือที่พยายามปัดมือเค้าออกแม้จะไม่ได้ช่วยอะไรก็ตาม มือของเค้ายังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมตรงที่มันเลื่นลงมาคลอเคลียแก้มใสของคนใต้ร่างอย่างพึงใจเพียงเท่านั้น

     “  ก็นึกอยู่แล้ว  ทายาซะด้วยน่ะ “ บีบแก้มนิ่มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากคนตัวเล็ก  แทมินมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนสุดสายตาแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนโซฟาอย่างหมดแรง...

    เชวมินโฮ  คนๆนี้มันน่ากลัวและอันตรายเสียจริง  ทำยังไงเขาจึงอยู่เหนือมันได้บ้าง เพาะกล้ามซะเลยดีมั้ย....

    ตื่นมาตอนเช้าท่ามกลางความอึดอัด แทมินครางอืออึงเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย ตาสวยหรี่ขึ้นนิดหน่อยเพื่อกวาดมองหาสาเหตุของความอึดอัดนี่ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมือหนาของคนที่ไม่รู้กลับมาตอนไหนรัดรึงเอวบางของเค้าเสียแน่นขนัด แทมินพยายามแกะมือปลาหมึกนั่นออกจากร่างกายของตนแต่ก็โดนมินโฮดึงตัวทั้งตัวเข้าสู่อ้อมที่รัดแน่นยิ่งกว่า จนหน้าหวานใสจำต้องซุกหน้าลงกับอกแกร่งของมินโฮอย่างเสียไม่ได้

    บอกตรงๆกลิ่นแอลกอออล์ที่ปะปนมากลับกลิ่นกายหอมนี่ทำให้แทมินมึนหัวอยู่ไม่น้อย

    “อื้อ  นี่ตื่นสิ”  ร่างบางใช้มือเล็กๆของตัวเองยันอกของคนตรงหน้าไว้พยายามเงยหน้าขึ้นเรียกเชววมินโฮจนสำเร็จ แม้สิ่งที่เห็นจะเป็นแค่คางได้รูป   ลำคอแกร่ง  และรอยอะไรบางอย่างบนลำคอ  เพียงเท่านั้น

    เอ๊ะ...  รอยอะไรบางอย่างบนลำคองั้นเหรอ  แทมินใช้สายตาเพ่งรอยนั้นก่อนจะพบว่าเป็นรอยฟัน...ไม่ผิดแน่

    มาถึงตอนนี้ร่างกายเล็กพลันหยุดทุกการกระทำเสียดื้อๆ  ก็รู้ว่ามินโฮทิ้งเรื่องแบบนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ชอบใจที่คนตรงหน้าใช้ร่างกายสกปรกจากกิจกรรมอย่างว่ามากอดเค้า  ไม่ชอบมากๆมากจนคล้ายสะอิดสะเอียน

    ตนตัวสูงก้มลงมองเมื่อเห็นเจ้าของเรือนผมนิ่มสลวยนิ่งไป อันที่จริงมินโฮตื่นตั้งแต่แทมินพยายามแกะมือเค้าออกแล้วหล่ะ ที่แกล้งทำเป็นหลับต่อก็เพื่อจะให้คนตรงหน้าโวยวายเล่นเท่านั้น แต่ดูเหมือนจะผิดคาดไปเยอะโข

    “แทมิน”

    “ปล่อย”

    เสียงเย็นๆของแทมินให้ความรู้สึกต่างออกไป เหมือนกับว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่จริง

    “เป็นอะไร  หืม”

    “.......................”

    “แทมิน”

    “บอกให้ ปล่อยไงเชวมินโฮ”  เสียงดังจนเกือบคล้ายตะโกนผิดกันตรงที่ร่างบางไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพ่นมันใส่หน้าเค้าเช่นทุกครั้ง และเช่นทุกครั้งที่ร่างเล็กๆนี่โกธร สรรพนามเรียกขานชื่อมักจะเปลี่ยนเป็นสุภาพและเต็มยศจนน่าใจหาย  แต่ถึงกระนั้นแขนแกร่งก็ยังดึงดันไม่ยอมละออกจากร่างนุ่มนิ่มตามคำสั่งอยู่ดี

    “ อย่าเอาร่างกายที่เพิ่งเสร็จจากเรื่องอย่างว่ามากอดกู  เพราะมันสกปรก ”

    ในที่สุดเชวมินโฮก็ได้รู้คำตอบของการกระทำทุกอย่าง  


                หึ ควรจะคิดเข้าข้างตัวเองดีมั้ยน่ะ ว่าบางที...


    “หึงเหรอไง” คนตัวเล็กนี่อาจจะหึงเค้า

    “................." แทมินนิ่งไปเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น

                 หึงเหรอ...  หึงงั้นเหรอ  สำคัญตัวผิดเกินไปแล้วเชวมินโฮ 






    ไรเตอร์หายไปนานและได้มาแค่เท่านี้ 55 ช่วงนี้ไรเตอร์งานยุ่งจริงจังยังไงก็ขอโทษรีดเดอร์ด้วยน้า 
    ปล แอบเห็นว่ารีดเดอร์หายไปเยอะแต่ไม่เป็นไร  55.....

    ขอบคุณ
    น่ะค่ะรีดเดอร์ทีรออ่านฟิคไรเตอร์   รักรีดเดอร์  ม๊วฟฟฟฟฟ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×