คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : I need a guy 11 : หึงเหรอ?
I need a guy!!!
หลังจากที่พวกเค้ากลับมาจากโรงพยาบาลดูเหมือนแทมินจะไม่มีไม่มีอะไรทำเอาซะเลย ร่างเพรียวทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวยกขาขึ้นพาดไปกับความยาวของมัน ก่อนจะยกมือก่ายหน้าผาก เฝ้าฟังเสียงน้ำเงียบลงพร้อมฝีเท้าหนักๆของใครบางคนดังตามมา เชวมินโฮออกจากห้องน้ำแล้วและคงกำลังแต่งตัวอยู่
อา พอนึกว่าอีกคนกำลังแต่งตัวเรื่องเมื่อคืนวานพาลเด้งขึ้นมาในสมองอย่างช่วยไม่ได้ ด้วยความเขินอายระคนสับสนแทมินเลยได้แต่ดิ้นพรวดพราดอยู่บนโซฟาอย่างกับคนทำอะรไม่ได้
“ เป็นอะไร หืม ” เสียงทุ้มนุ่มกับกลิ่นน้ำหอมที่ลอยอยู่ใกล้จมูกทำให้ร่างบอบบางดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรงพลางตีหน้าบึ้งตึงในทันที
“ ปะ เปล่า”
“ หึ”
เสียงหัวเราะหึจากร่างสูงที่ย้ายตัวเองมานั่งข้างเค้าทำให้ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันอย่างลืมตัว ร่างบางขเยิบหนีห่างมินโฮไปอีกมุมโซฟาก่อนมินโฮจะเขยิบตามมาไม่ทิ้งห่าง
“ ไหนดูซิ หน้านายหายดีแล้วยัง” ตากลมเบิกโพลงเมื่อมือใหญ่ของคนข้างๆถือวิสาสะเชยคางมนของเค้าขึ้นพลางกรอกตาสำรวจถี่ยิบ สายตาคมที่มองรอยช้ำตรงโหนกแก้มอย่างพินิจนั่นทำให้ร่างเล็กนิ่งไปชั่วขณะ
เชวมินโฮมีใบหน้าคมคาย ผิวสีแทนแถมยังมีร่างกายกำยำสมชายชาตรี ร่างกายนี้ออกจะหน้าหลงใหลน่ะ หากไม่นับความหื่นของหมอนี่แล้วหล่ะก็..
“อ๊ะ”ได้สติทันทีเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาคมที่สอบขึ้นมามองเค้า มือสวยเร่งปัดมือหนาออกจากใบหน้าของตัวเองเมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายตรงมุมปากของหมอนั่น
“ยะ อย่า มายุ่งกับหน้ากูน่ะ ฮึ่ย”
ได้ยินเสียงที่สั่นเกินควบคุมของตัวเองแล้วพาลจิตตก ตั้งแต่เมื่อคืนวานดูอะไรก็จะหวิวไหวไปหมด ทำไมกันน่ะ ฮึ่บ!! ไม่ได้ก่อนที่จะสับสนมึนงงไปมากกว่ากว่านี้ อีแทมินต้องเรียกสติกลับมาอยู่กลับตัวออย่างเร่งด่วน
“นะนาย เอ๊ยย มึงจะไปไหน ” แต่โว๊ะ จะเรียกขานไม่วายพูดผิดพูดถูกอีก แง่งงงง
“ หึ อะไรน่ะ”
“ กูถามว่ามึงจะไปไหน ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้กูเลยไอ้กบ” กระดกลิ้นรัวจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์จนอีกคนต้องแสร้งยื่นหน้าเข้ามาฟังใกล้ๆ ไม่ใช่อะไรหรอกแค่เมื่อครู่มินโฮรู้สึกเหมือนจะได้ยินคนสวยเรียกเค้าว่านายด้วย ฟังรื่นหูกว่ามึงตั้งเยอะแยะ
“ออกไปข้างนอกอยากไปด้วยกันมั้ยหล่ะ”
ร่างบางทำท่าครุ่นคิดนิดหน่อย ก็ดีเหมือนกันน่ะ เกลียดการนั่งหง่าวมากที่สุดแล้วตอนนี้ อีกอย่างปกติเวลาอยู่บ้านเค้าก็ไม่ใช่คนติดบ้านอะไร ออกจะไปเตร็ดเตร่อยู่สนามแข่งรถหรือไม่ก็ผลับเสียด้วยซ้ำ งั้น....
“ ไปสิ” ตอบโดยไม่ลังเลสักนิด
“ อย่าหวัง รอให้แผลหายดีก่อนสิ”
ไอ้บ้ากบเอ๊ยย แล้วมึงจะมาถามกรูทำเชี่ยไรว้าถ้ามึงไม่ให้ไปตั้งแต่ต้นหน่ะ .ห่า ใครก็ได้เอาหน้ากวนส้นนออกไปจากรัศมีการมองเห็นของเค้าที..
“เออ กูไม่ไปก็ได้โว้ยย เชรี่ยยย” ตะโกนใส่หน้ามินโฮไปเต็มๆ ร่างบางลุกขึ้นพรวดแล้วทำท่าจะเดินออกไปอย่างแค้นเคือง แต่ไม่นานร่างทั้งร่างก็ถูกกระตุกจนหล่นตุ่บลงไปนั่งบนตักของมินโฮไม่ทันตั้งตัว แทมินเบิกตากว้างพลางดิ้นหนักเข้าไปใหญ่เมื่อมือใหญ่ที่กระชากข้อมือเค้าเมื่อครู่เปลี่ยนมาสวมกอดเอวคอดไว้แทน
“จูบฉันก่อนสิ แล้วฉันจะพาไป ” เสียงเบาหวิวที่คลอเคลียอยู่ริมใบหูทำให้แทมินต้องเอามือปิดหน้าพลางดิ้นหนักกว่าเก่า ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะแทมินกลัวว่าอีกเดี๋ยวริมฝีปากของเค้าอาจจะไม่ใช่ของเค้าอีกต่อไปหน่ะสิ
“ม่ายยย กูไม่ไปแล้วววว” ปฏิเสธบนฝ่ามือของตัวเองเสียงอู้อี้ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้ายจากเชวมินโฮดังตามมา ท่าทางน่าชังของแทมินทำให้หมาป่าอย่างเชวมินโฮอดที่จะแกล้งเล่นไม่ได้ ร่างสูงยกคนตัวบางลงจากตักตัวเองก่อนจะกดไหล่เล็กไว้จนเจ้าของร่างเกือบจมไปกับโซฟานุ่ม แล้วโซฟาก็พานยวบลงอีกทีเพราะแรงกดทับจากเข่าแกร่งทั้งสองข้าง มินโฮคร่อมแทมินเอาไว้ขณะแทมินได้แต่กรีดร้องตกใจและเผลอเอามืออกจากใบหน้าของตัวเองมายันอกแกร่งของร่างสูงแทน
“ โอ๊ะ เปลี่ยนใจเร็วจัง”
“ปล่อยกูน้าไอ้หื่นปล่อยกูเซ่” ร่างบางดิ้นหนักทั้งตีทั้งถีบขณะมินโฮได้แต่ยกยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างไม่ยี่หระ ทำเหมือนแรงมหาศาลที่แทมินใส่ลงไปไม่ได้สะกิดเนื้อหนังเจ้าตัวสักนิด
“ ไม่อยากจูบเหรอ อืม งั้นก็มีอีกทางนึง “ ร่างสูงยังคงแกล้งอีแทมินอยู่ไม่เลิก เค้าทำท่าคิดก่อนจะรวบมือเล็กที่พยายามประทุษร้ายไปไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียแก้มนิ่มใสอย่างยั่วเย้า “ ให้ฉัน..กินนายสิ แล้วเราจะได้อยู่ในห้องอย่างเท่าเทียมกัน
“ =0= “ กระซิบติดชิดใบหูก่อนขโมยจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มที่เผลอเผยอขึ้นด้วยความตกใจ
“ อื้อออ “ แทมินส่ายหัวดิก พลางส่งเสียงองผ่านลำคอเมื่อริมฝีปากไม่ว่างจะเปิดพูด
เท่าเทียมเหรอเท่าเทียมบ้านมึงสิ นั่นมันกูเสียเปรียบชัดๆอ่ะ อร๊ากกก นี่แหละเชวมินโฮตัวจริงเสียงจริง เชวมินโฮผู้อ่อนโยนไม่มีหรอกมีแต่เชวมินโฮจอมหื่นแบบนี้แหละ
“ ฮา “ มินโฮยอมปล่อยริมฝีปากอีแทมินให้เป็นอิสระหลังจากดื่มด่ำความหวานจากมันจนหนำใจ ฉวยโอกาสขณะแทมินนอนหอบหายใจไม่มีแรงยกมือหนาขึ้นไล้ริมฝีปากสีชมพูมันวาวไปมาเหมือนจะสัมผัสว่ามันอ่อนนุ่มแค่ไหนหลังจากเค้าทำให้มันแหลกเหลวด้วยสัมผัสร้นระอุเฉพาะตัว เมือ่ได้ผลลัพธ์เป็นแก้มใสแดงระเรื่อผิดกับหน้าตาบูดบึ้งอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ เชวมินโฮจึงยอมหยุดแกล้งอีแทมินแล้วเปลี่ยนเป็นใช้มือนั้นเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าหวานใสอย่างชอบใจ
“ คิดให้ดีน่ะอีแทมิน”
“ ไม่ แฮ่ก ไปกินที่อื่นไป”
ร่างสูงยกยิ้ม ถูกใจกับสายตาเขียวปั้ดและมือที่พยายามปัดมือเค้าออกแม้จะไม่ได้ช่วยอะไรก็ตาม มือของเค้ายังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมตรงที่มันเลื่นลงมาคลอเคลียแก้มใสของคนใต้ร่างอย่างพึงใจเพียงเท่านั้น
“ ก็นึกอยู่แล้ว ทายาซะด้วยน่ะ “ บีบแก้มนิ่มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากคนตัวเล็ก แทมินมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนสุดสายตาแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนโซฟาอย่างหมดแรง...
เชวมินโฮ คนๆนี้มันน่ากลัวและอันตรายเสียจริง ทำยังไงเขาจึงอยู่เหนือมันได้บ้าง เพาะกล้ามซะเลยดีมั้ย....
ตื่นมาตอนเช้าท่ามกลางความอึดอัด แทมินครางอืออึงเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย ตาสวยหรี่ขึ้นนิดหน่อยเพื่อกวาดมองหาสาเหตุของความอึดอัดนี่ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมือหนาของคนที่ไม่รู้กลับมาตอนไหนรัดรึงเอวบางของเค้าเสียแน่นขนัด แทมินพยายามแกะมือปลาหมึกนั่นออกจากร่างกายของตนแต่ก็โดนมินโฮดึงตัวทั้งตัวเข้าสู่อ้อมที่รัดแน่นยิ่งกว่า จนหน้าหวานใสจำต้องซุกหน้าลงกับอกแกร่งของมินโฮอย่างเสียไม่ได้
บอกตรงๆกลิ่นแอลกอออล์ที่ปะปนมากลับกลิ่นกายหอมนี่ทำให้แทมินมึนหัวอยู่ไม่น้อย
“อื้อ นี่ตื่นสิ” ร่างบางใช้มือเล็กๆของตัวเองยันอกของคนตรงหน้าไว้พยายามเงยหน้าขึ้นเรียกเชววมินโฮจนสำเร็จ แม้สิ่งที่เห็นจะเป็นแค่คางได้รูป ลำคอแกร่ง และรอยอะไรบางอย่างบนลำคอ เพียงเท่านั้น
เอ๊ะ... รอยอะไรบางอย่างบนลำคองั้นเหรอ แทมินใช้สายตาเพ่งรอยนั้นก่อนจะพบว่าเป็นรอยฟัน...ไม่ผิดแน่
มาถึงตอนนี้ร่างกายเล็กพลันหยุดทุกการกระทำเสียดื้อๆ ก็รู้ว่ามินโฮทิ้งเรื่องแบบนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ชอบใจที่คนตรงหน้าใช้ร่างกายสกปรกจากกิจกรรมอย่างว่ามากอดเค้า ไม่ชอบมากๆมากจนคล้ายสะอิดสะเอียน
ตนตัวสูงก้มลงมองเมื่อเห็นเจ้าของเรือนผมนิ่มสลวยนิ่งไป อันที่จริงมินโฮตื่นตั้งแต่แทมินพยายามแกะมือเค้าออกแล้วหล่ะ ที่แกล้งทำเป็นหลับต่อก็เพื่อจะให้คนตรงหน้าโวยวายเล่นเท่านั้น แต่ดูเหมือนจะผิดคาดไปเยอะโข
“แทมิน”
“ปล่อย”
เสียงเย็นๆของแทมินให้ความรู้สึกต่างออกไป เหมือนกับว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่จริง
“เป็นอะไร หืม”
“.......................”
“แทมิน”
“บอกให้ ปล่อยไงเชวมินโฮ” เสียงดังจนเกือบคล้ายตะโกนผิดกันตรงที่ร่างบางไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพ่นมันใส่หน้าเค้าเช่นทุกครั้ง และเช่นทุกครั้งที่ร่างเล็กๆนี่โกธร สรรพนามเรียกขานชื่อมักจะเปลี่ยนเป็นสุภาพและเต็มยศจนน่าใจหาย แต่ถึงกระนั้นแขนแกร่งก็ยังดึงดันไม่ยอมละออกจากร่างนุ่มนิ่มตามคำสั่งอยู่ดี
“ อย่าเอาร่างกายที่เพิ่งเสร็จจากเรื่องอย่างว่ามากอดกู เพราะมันสกปรก ”
ในที่สุดเชวมินโฮก็ได้รู้คำตอบของการกระทำทุกอย่าง
หึ ควรจะคิดเข้าข้างตัวเองดีมั้ยน่ะ ว่าบางที...
“หึงเหรอไง” คนตัวเล็กนี่อาจจะหึงเค้า
“................." แทมินนิ่งไปเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น
หึงเหรอ... หึงงั้นเหรอ สำคัญตัวผิดเกินไปแล้วเชวมินโฮ
ไรเตอร์หายไปนานและได้มาแค่เท่านี้ 55 ช่วงนี้ไรเตอร์งานยุ่งจริงจังยังไงก็ขอโทษรีดเดอร์ด้วยน้า
ปล แอบเห็นว่ารีดเดอร์หายไปเยอะแต่ไม่เป็นไร 55.....
ขอบคุณน่ะค่ะรีดเดอร์ทีรออ่านฟิคไรเตอร์ รักรีดเดอร์ ม๊วฟฟฟฟฟ
ความคิดเห็น