คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : sf : U don't know me iii
sf : U don't know me iii
สายตาหม่นทอดมองออกไปนอกหน้าต่างไร้จุดวางที่แน่นอน ปล่อยความคิดในหัวไปกับเรื่องราวที่โลดแล่นแบบเอื่อยๆระหว่างเค้ากับเพื่อนสนิท เรื่องราวความผูกพันที่พัฒนาขึ้นจากความใสซื่อและไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ความผูกพันทีไม่คิดว่าวันนึงมันจะแปรเปลี่ยนเป็นความรักใคร่เสน่ห์หาที่ผูกติดหัวใจของเค้าแน่นขัดจนไม่อาจดิ้นหลุด
ตอนประถมแทมินเข้าใจว่าการติดมินโฮก็คือการติดเพื่อนแบบปรกติ ใครๆเค้าก็ติดกัน
ตอนมัธยมต้นแทมินพยายามคิดว่าอาการหวงเวลามินโฮอยู่ใกล้ใครคืออาการหวงเพื่อนแบบปกติใครๆเค้าก็เป็นกัน
จนกระทั่ง...... มัธยมปลาย ร่างบางถึงได้รู้ว่าอาการทุกอย่างที่เค้าแสดงออกไปมันมาจากความรัก ความรักที่เค้าไม่เคยพยายามทำความเข้าใจมัน...จนปัจจุบัน
และนั่นหล่ะเมื่อหัวใจคนหนึ่งคนรับรู้ถึงรัก..ใครเล่าจะไม่อยากให้คนที่รักรับรู้ด้วย ในกรณีนี้ก็เหมือนกันแทมินพยายามเข้าหามินโฮพยายามทำให้รู้ว่าความสัมพันธ์แบบเพื่อนไม่อาจทำให้หัวใจของเค้าได้ลิงโลดอีกต่อไป...แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามเข้าหา ยิ่งพยายามก้าวย่นระยะห่างความสัมพันธ์เพื่อให้รักได้เข้าถึงอีกคนมากเท่าไหร่กลับยิ่งห่างไกลออกไปเท่านั้น... เชวมินโฮไม่เคยเข้าใจเค้าเลย ไม่เคยเข้าใจคนหนึ่งคนกับความรักที่มือบางๆพยายามหอบหิ้วเอาไว้จนปวดชาพอๆกับที่เจ้าบ้านั่นไม่เคยเปิดตาให้กว้างแล้วดูซะให้เต็มๆว่าไอ้การกระทำผิดแผกที่มินโฮเรียกว่า ยั่ว ไม่ได้มาจากพื้นฐานอื่นใดเลย นอกจาก อยากสื่อให้รู้ว่าเค้าต้องการมินโฮ เค้าอยากรักมินโฮในฐานะอื่น ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิท
แต่มินโฮกลับทำทุกอย่างพังร่างสูง ทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวด
“แทมิน” หน้าสวยหันขวับเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคนที่ตนเองเพิ่งนึกถึงดังกระทบโสตประสาท แล้วก็ต้องลุกขึ้นผลึงเมื่อเจ้าของเสียงเมื่อครู่มายืนอยู่ตรงหน้าเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนแต่ละก้าวมั่นคงกำลังลดระยะห่างระหว่างเค้ากับคนร่างสูงมากขึ้น มากขึ้น และก่อนที่จะใกล้กันจนแทมินอึดอัด มือสวยก็คว้าหยิบมีดพกขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นมันไปจ่อคอมินโฮอย่างรวดเร็ว
คนๆนี้แค่จะแตะต้องตัวก็อย่าหวัง
มินโฮยืนนิ่งสนิทไม่ขยับเขยื้อน ตาคมมองสบตาดึงดันอย่างสื่อความหมาย
“นายพกของแบบนี้ด้วยเหรอแทมิน”
“ เออ เอาไว้จัดการคนแบบนายไง” แววตามุ่งมุ่นทั้งๆที่ใจสั่นจนแทบบ้า ที่ทำแบบนี้ก็แค่ขู่ไม่ได้คิดจะทำจริงๆหรอก ที่เค้าเอามีดจ่อคอมินโฮก็แค่ขู่ไม่กล้าทำร้ายมินโฮจริงๆหรอก “อย่าคิดจะมาแตะต้องตัวฉันอีกน่ะ”
“งั้นก็แทงฉันเลยสิ ถ้ามันจะชดใช้เรื่องที่ฉันทำกับนายเมื่อวานได้”
สอบสายตาประสานกันอยู่เนิ่นนานไม่มีใครคิดขยับเขยื้อนไปไหน
“จึ่ก..”
“เฮ้ย ทำบ้าอะไรว่ะ” แทมินทิ้งมีดลงพื้นทันทีเมื่อคนร่างสูงเล่นพิเลนทร์กดคอลงรับปลายแหลมคมหลังจากที่ยืนวัดใจกันอยู่นาน เลือดสีแดงสดที่ไหลซิบออกมาจากแผลเป็นทางทำให้มือบางสั่นอย่างคุมไม่อยู่ นัยน์ตาหวานระริก ยอมรับว่าเค้าเองก็ทำไม่ถูกที่เอามีดไปจ่อคอมินโฮแบบนั้นแต่เค้าไม่คิดหนิว่ามินโฮจะใจกล้าขนาดหาเรื่องเจ็บตัวเสียเอง
“แทมิน...ยกโทษให้ฉันได้มั้ย..”
“นายทำกับฉันขนาดนั้น คิดว่ามันจะลบล้างกันง่ายๆเหรอไง”แม้ร่างบางจะตัวสั่นอยู่มากแต่ระดับเสียงไม่ได้ลดลงจากเดิมแม้สักนิด
พูดมาได้ยังไงกัน ยกโทษให้เหรอ เพราะแผลขี้ประติ๋วแค่นี้ทั้งๆที่นายสร้างแผลให้ฉันขนาดนั้น หวังสูงเกินไปมั้ยมินโฮ
“ ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้านายไม่ยกโทษให้ฉัน ไม่รู้จะทำยังไงถ้าฉันแตะต้องนายไม่ได้อีก” ร่างสูงเอื้อมมือกุมมือบางที่ไหวสั่นไว้ พลางทอดมองหน้าสวยด้วยแววตาสำนึกผิดแกมขอความเห็นใจ บอกสารภาพทุกความรู้สึกออกไปแบบไม่ปิดบัง แทมินชักสีหน้าไม่พอใจนิดหน่อยเมื่อมือบางถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่แต่ร่างบางก็ไม่ได้ชักมือออกอย่างที่อยากทำในตอนแรก เค้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามินโฮจะพูดอะไรต่อเลยยอมยืนฟังเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกความอึดอัดในใจนิ่ง
”ฉันจำไม่ได้ว่าฉันเริ่มต้องการนายมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
กลิ่นหอมของแทมิน ใบหน้าของแทมิน ต้นคอของแทมิน ท่าทางเล็กๆน้อยที่แทมินแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว มันเขย่าหัวใจเค้าจนเสียศูนย์ไปหมด คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเค้ารู้สึกอย่างไรยามต้องอยู่ใกล้ชิดคนตัวเล็กตรงหน้านี้
“ที่ฉันเลิกมาบ้านนายตอนพ่อแม่นายไม่อยู่เพราะฉันกลัวจะอดใจไม่ไหวแล้วเผลอทำร้ายนายไปหากต้องอยู่กับนายสองต่อสอง ฉันพยายามไม่ใกล้ชิดกับนายจนเกินไปเพราะฉันกลัวว่าฉันจะพลั้งเผลอทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเรา” มินโฮยังคงพลั่งพลูคำพูดมากมายราวกำลังเปิดสวิซต์ปลดปล่อยสิ่งที่สั่งสมมานานออกมาขณะแทมินยังคงก้มหน้ากำหมัดยืนฟังนิ่ง เริ่มยั๊วที่มินโฮไม่ยอมฟังใจตัวเองบ้าง ไม่ยอมฟังใจเค้าบ้าง
“ นายเหมือนสมบัติล้ำค่าที่ใครก็แตะต้องไม่ได้แม้แต่ฉัน พอฉันคิดไปว่าพวกนั้นทำลายสมบัติที่ฉันเฝ้าถนุถนอมยังไงมันก็เลยอดไม่ได้ที่จะโกธรแล้วเผลอทำอะไรบ้าๆลงไป
ฉัน..ขอโทษน่ะแทมิน”
“ ไอ้บ้าเอ้ยย” หมัดลุ่นลอยปะทะหน้ามินโฮอย่างยังไม่อยู่ ร่างบางออกแรงผลักจนคนสองคนล้มลงไปบนพื้นพร้อมๆกันก่อนจะลงมือกระชากคอเสื้ออีกคนทั้งที่ยู่ในสภาพนั้น
“ทั้งที่ฉันยั่วนายไปสารพัดขนาดนั้นนายก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วปล่อยฉันไปทุกครั้งแต่พอได้ยินข่าวแบบนั้นมานายก็กลับมาทวงสิทธิ์ของนายคืนอย่างเจ็บแสบ นายมันงี่เง่ามากรู้มั้ยเชวมินโฮ” แทมินทอดมองมินโฮด้วยสายตาที่แสดงออกว่าอยากตั๊นหน้าอีกคนให้เงิบมากแค่ไหน
ร่างบางเพิ่งรู้ว่าคนตรงหน้าเค้างี่เง่าสุดติ่งก็วันนี้
“ ไอ้ทึ่มเอ๊ยยยย ฉันบอกนายไว้เลยว่า
ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้เป็นของนาย ก็อย่าหวังว่านายจะได้แตะต้องฉันอีก” แต่ถึงคนตรงหน้าจะงี่เง่ายังไงก็คงต้องยอมรับหล่ะว่าทุกคำพูดที่สรรหามาเอื้อนเอ่ยมันทำให้เค้ารู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ และมันก็ดับไฟโกธรที่คุกรุ่นอยู่ในหัวใจซะหมดเกลี้ยง
เหลือไว้เพียงความสนิทเสน่ห์หาและอาการอยากรัก รักเหมือนที่คนรักทั่วไปเค้าทำกัน เพราะงั้นจะผิดมั้ยถ้าเค้าอยากลองถูกมินโฮรักอีกสักครั้ง
“นายจะไหวเหรอแทมิน จะไม่เจ็บจากวันนั้นแน่น่ะ”
“แล้วนายจะไหวมั้ยหล่ะถ้าฉันจะบอกให้เราหยุด”
“ โทษที แต่ฉันคงทนไม่ไหว ถ้าวันนี้ ไม่ได้..นาย”
“ ฮะๆ งั้นก็เข้ามาสักทีสิมินโฮ รักฉันแบบนุ่มนวล นายทำให้ฉันได้มั้ย”
รักแบบนุมนวล รักแบบอ่อนโยน รักแบบที่ทำให้เค้าไปถึงสวรรค์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งโดยไม่จำเป็นต้องอาศัยความดีอะไร แบบนี้
“ อ๊ะ อ๊า มินโฮ อา”
“ ขอโทษฉันเข้าใจผิดอ่ะฉันนึกว่าแกเป็นคนที่เค้าพูดถึงกันอ่ะ จริงๆน่ะ ฉันสับสน”
“อ๋อเหรอ” เสียงร้องขอไม่ได้ทำให้คนลงมือนึกสงสารแต่อย่างใดกลับยิ่งทำให้ความโกธรโหมกระพือขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า จากหมัดเดียวเป็นสองหมัดสามหมัดและสี่หมัดจนหน้าคนโดนเป็นแผลแตกเหวอะและเริ่มจะมีเลือดไหลซิบออกมาเป็นทาง มีดพกคู่ใจถูกหยิบออกมาจากถุงกางเกงก่อนจะถูกควงเล่นอยู่ในมือบางอย่างช่ำชอง
“ นายไม่รู้จักฉันแต่ดันแกว่งเท้าหาส้น งั้นเหรอ ทั้งที่ไมรู้จักกันก็ยังเอาไปโพนทะนาซะขนาดนั้น แมร่งเฉือนทิ้งซะดีม่ะ “
ร่างบางๆกับกิริยาที่ต่างกันลิบกับหน้าตากำลังทำให้คนที่ลงไปฟุบกับพื้นยกมือขึ้นอ้อนวอนขอโทษขอโพยอย่างเสียไม่ได้
“ มะไม่น่ะ ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏขึ้นบนเรียวปากอิ่มก่อนคำพูดฆ่าคนฟังจะเล็ดลอดออกมา
“มินฮวาน จัดการมันซะอย่าให้เหลือช่องว่างบนตัวมันแม้สักนิดน่ะ ”
“ตามนั้น แทมิน”
“อ๊ะ อ๊า มินโฮ” ยามขาเรียวตวัดแทรกตัวรับมินโฮให้ลึกสุดมันช่างสุขสมจนเกือบทนไม่ไหว ยิ่งกระแทกกระทั้นดึงดันยิ่งอยากร้องครางให้ถึงสวรรค์
“มินโฮ ฮ้า”ยามจี้โดนจุด มันเสียวซ่านจนอยากจะดิ้นเร่าๆ
“เป็นอะไร เจ็บเหรอ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก อ๊ะ รักฉันให้มากเท่าไหร่ก็ได้ตามที่นายต้องการ”
ฉันแข็งแกร่งกว่าที่นายคิดเยอะน่ะ ”
ขอบคุณเชวมินโฮที่ทำให้เค้าได้เยือนสวรรค์แม้ว่าเค้าจะไม่มีความดีอะไรเลย
to be con
ตอนต่อค่ะ สั้นเกินก็อย่ามาตบเค้าน้า 555 คราวนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยใครเป็นคนทำร้ายอีเป็ด เอริ๊กกกกกกก เรื่องนี้คงมีต่ออีกหลายตอนอ่ะถ้าเบื่อแล้วขอให้บอกน่ะค่ะ หรือยิ่งแต่งยิ่งโหลยโท่ย(เหมือนที่เพื่อนไรเตอร์บอก - -) ก็บอกไรเตอร์ได้ไม่ต้องเกรงใจ 55
x] ไรเตอร์แอบเสียใจที่เมนต์น้อย รู้มั้ย - -
ปลอีกที สองอาทิตย์ข้างหน้าไรต์จะสอบกลางภาคแล้วน่ะค่ะ เลยไม่แน่ใจว่าจะได้ลงเร็วๆมั้ยถ้ามาลงช้ายังไงก็ขอโทษด้วยเน้อ เพราะไรเตอร์ต้องอ่านนังสือสอบด้วย
สุดท้าย รักรีดเดอร์ค่ะ จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น