คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 :: reverse
LOVE is vengeance
“แต่งงานกันนะ”
“ครับ.....” ทั้งสองร่างโอบกอดกันด้วยความรัก ……
5 years ago
“ไอ้ยุนวันนี้มึงมาเช้าได้ไงวะเนี่ย เห็นทุกทีมึงมาเรียนทีก็จะหมดคาบสองอยู่และ” ปา ร์ค ยูชอน เพื่อนสนิทของยุนโฮ ปากห้อยพอกัน แต่ยูชอนหล่อกว่านิดนึง รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ เห็นหน้าไอ้ห่านี่ตั้งแต่เด็กๆ บ้านอยู่ข้างๆกัน แถมพ่อและแม่ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก
“เออ วันนี้กุอยากเห็นหน้านักเรียนใหม่ห้องเราวะ เมื่อวานจารย์’บอกว่าจะย้ายมาอยู่ห้องเราด้วยนิ”
วันนี้ เป็นสัปดาห์ที่สองของการเปิดภาคเรียนแล้ว แต่ทำไมอยู่ๆนักเรียนคนนั้นถึงได้ย้ายมากลางเทอมแบบนี้กันนะ ทุกคนในห้องตั้งตารอสมาชิกคนใหม่อย่างจดจ่อ
“เอา หละนักเรียน ครูพาเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก” หลังจากที่ครูพละ ครูประจำชั้นเช็คชื่อและโฮมรูมเรียบร้อย ถึงเวลาแนะนำสมาชิกคนใหม่สักที
“จุนซู เข้ามาสิ”
เด็ก หนุ่มตัวเล็ก ผิวขาว แก้มป่อง นี่หรอเด็กมัธยมปลาย ท่าทางเงอะๆงะๆแบบนั้นอีก ไม่เชื่อเลยจริงๆ ถ้าบอกว่าเป็นเด็กประถมยังน่าเชื่อซะกว่า
“สะ สะ สวัสดีครับ เราชื่อจุนซู ฝากตัวด้วยนะครับ “ ไอ้ท่าที่ก้มตัวหัวแทบจะติดพื้นอย่างนั้นอีก อะไรจะแอ๊บแบ๊วขนาดนั้นวะ ยุนโฮได้แต่คิดในใจ หึหแบบนี้ได้มีคนใช้คนใหม่และ จะได้เขี่ยไอ่เรียวอุคออกไปสักที ไอ่นั่นก็อ่อนปวกเปียกเกินไป อะไรนิดไรหน่อยก็ร้องไห้
เพื่อนๆในห้องเงียบกริบ น่เค้าทำอะไรผิดหรอ จุนซูที่ค่อยเงยหน้าขึ้น แง้มดวงตาซ้ายดูทีละนิดๆ เอ๋??????
ทำไมเพื่อนๆในห้องนั่งน้ำลายไหลกันขนาดนั้นหล่ะ???
“เฮ้ พวกนายหน่ะเก็บน้ำลายหน่อยๆๆ เอาหล่ะ ทำความรู้จักกันไว้นะ ให้จุนซุนั่งตรงไหนดีน้า งั้นนั่งข้างนายแล้วกันยุนโฮ”
เพื่อนในห้องต่างโห่ร้องด้วยความเสียดาย อยากจะนั่งข้างๆคนน่ารักซะหน่อย
หลัง จากได้ที่นั่งแล้ว จุนซูก็พยามชวนยุนโฮคุยนู่นนี่นั่นตลอด คนจะหลับ ไอ้ตัวเล็กนี่ก็ชวนคุย เสียงแง้วๆข้างหูฟังแล้วน่ารำคาญชะมัด ทั้งๆที่เค้าฟุบหน้าลงกับโต๊ะก็แล้วหันหน้าไปอีกทางก็แล้ว เค้าเริ่มจะหมดความอดทนกับหมอนั่นและ
“นี่ ยุนโฮ พักเที่ยงเราไปกินข้าวด้วยคนนะ” พุดจบแล้วหมอนั่นก็ฉีกยิ้มแป้นหน้ากลมดิ๊กมาให้
“นาย นี่ ไม่ได้รู้เรื่องเลยนะ ใครอยากเป็นเพื่อนกับนายกัน เสียงของนายก็แสบแก้วหูพอแล้วยังจะมาทำตัวน่ารำคาญอีก เงียบๆซะบ้างก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ แล้วอย่ามาเรียกร้องความสนใจจากฉันอีก ไม่มีประโยชน์หรอก” ยุนโฮหันไปพูดกับเด็กใหม่สุดง๊องแง๊งด้วยความสุดจะทนพูดเสร็จก็นั่งหันหลัง ให้คนตัวเล็กตามเดิม
จุน ซูหน้าเสีย หลังจากที่ยุนโฮพูดแบบนั้นมา ทั้งๆที่เค้าทำดีอยากเป็นเพื่อนด้วยแท้ๆ แต่ทำไมยุนโฮต้องพูดทำร้ายจิตใจเค้าขนาดนี้ เค้าทำอะไรผิดหรอ
“อะ อืม เข้าใจแล้ว ขอโทดนะ”
ยุ นโอที่แกล้งหลับหันหลังให้นั้นก็รับรู้ถึงน้ำเสียงที่ดูสั่นๆ ของตัวเล็กข้างๆ แค่นี้ต้องร้องไห้เลยหรอ อ่อนด๋อยชะมัด ไม่ใช่ว่าสงสารหรอกนะ รำคาญเท่านั้นเอง
ยุนโฮหันกลับไปทางเด็กตัวเล็กข้างๆ หมอนั่งนั่งก้มหน้า น้ำใสๆ หยดลงบนสมุดเต็มไปหมด ด้วยความที่รำคาญเลยพูดไปว่า
“นายอยาก เป็นเพื่อนกับฉันแน่นะ” จุซูเมื่อได้ยินคำนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้า กลัวว่ายุนโฮจะพูดจาทำร้ายจิตใจเค้าอีก ห๊ธเมื่อกี้ยุนโฮถามเราใช่ไหมว่าอยากเป็นเพื่อนหรอ??? เค้าไม่กล้าตอบอะไรออกไปกลัวยุนโฮจะว่าอีก
“ฉันถามนาย ไม่ได้ยินหรอ ตกลงจะเอายังไง “ น้ำเสียงเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
“ยะ อยากสิ จุนซู อยากเป็นเพื่อนกับยุนโฮนะ” จุนซุที่ตอบด้วยน้ำเสียงร่างเริง ผิดกับเมื่อกี้มาก เหมือนหมาน้อยชะมัด ยุนโฮได้แต่คิดในใจ
“ก็ดี งั้นเย็นหน้ามาเจอฉันที่โรงยิมนะ มาคนเดียวหละ”
พูด จบก็หันไปฟุบหลับที่โต๊ะต่อ เค้าไม่จำเป็นต้องเรียนหรอก สมองเค้าอัจฉริยะอยู่แล้ว เรื่องนี้ที่อาจารย์หน้าห้องสอน เค้าเรียนพิเศษตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว
ช่วง เวลาทั้งวัน เพื่อนๆทั้งห้องให้ความสนใจกับจุนซูเป็นอย่างมาก ตัวเล็กจะทำอะไรก็มีแต่คนเอาใจ ข่าวของเด็กใหม่ตัวเล็กน่ารัก ดังเกือบทั้งโรงเรียน จุนซูเหมือนจุนศูนย์กลางของโลกเลยก็ว่าได้ แม้ช่วงพักเที่ยงเค้าไม่ได้ไปกินข้าวกับจุนซู เพราะ หมดคาบก็รีบเดินๆดุ่มๆลากไอ้ยูชอนออกมาด้วย ไอ้ไก่มันโอดครวญว่าจะแจกขนมจีบให้จุนซูผมก็ลากมันออกมากินข้าว ป่านนี้พวกซีวอนทำคะแนนไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ พอนั่งกินข้าวสักพัก จุนซูและพวกผู้ชาย(?)ที่มาล้อมหน้าล้อมหลังตัวเล็กชวนกินนู่นกินนี่ แต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นตัวเล็กคอยชะเง้อมองหาผมตลอด
“ไอ้ยุน กูว่ากูจะจีบจุนซูว่ะ” ผมเห็นมันพูดอย่างนี้มาเกือบจะทุกครั้งเวลาที่เห็นครน่ารักๆ
“อืม” ผมตอบมันสั้นๆ ไม่ได้คิดอะไร คนอย่างมันไม่จริงจังกับใครหรอก
“เห่ย แต่คนนี้กุเอาจริงนะ สเปคกุเลยว่ะ มึงคิดว่าไงวะ”
“เออ กุว่าไม่ไงหรอก แล้วแต่มึงเลย”
สองหนุ่มนั่งกินข้าวอยู่ที่ชั้นสอง ของแคนทีน ทั้งสองต่างจับจ้องไปที่จุนซู สองคนสองความคิด
“นาย พอจะจำอะไรได้บ้างหรือยังหละ ร่านๆอย่างนายเนี่ย ผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ ทิ้งน้องชายฉัน ก็รีบหาผัวใหม่เลยนะ คิมจุนซู” ชายหนุ่มตรงหน้ากระชากผมร่างบางขึ้นจากเตียงนอนที่เขามัดมันไว้ที่เตียงนอน
“ผม ไม่รู้เรื่อง ผมทำอะไรให้คุณ ฮึก ผมเจ็บ ปล่อยผมไปเถอะนะครับ คุณอยากได้เงินเท่าไหร่ ผมจะบอกคุณพ่อให้ ปล่อย ผมไปเถอะนะครับ” จุนซุ อ้อนวอนด้วยสายตา และคำพูดต่อคนตรงหน้า เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าได้ยินดังนั้น ก็เพิ่มน้ำหนักมือให้แรงกระชากผมแรงขั้นไปอีกเท่าตัว
“แค่นี้แกเรียกว่าเจ็บหรอ มันยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่นายทำกับน้องชายฉันไว้ นังร่าน” ร่างสูงปล่อยผมที่ศรีษะให้ไปตามแรงสะบัดอย่างรุนแรง
“คังอิน จับมันไปกดน้ำ” เขาตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทที่หน้าประตูห้อง
“จุนซูแกต้องชดใช้กับสิ่งที่ฉันเสียไป”
ความคิดเห็น