ตอนที่ 53 : เรื่องของดาว the series - 04 ดาวไม่ใช่สาวขายยำ
ดาวไม่ใช่สาวขายยำ
“อีดาว แดกยำร้านพี่ซินดี้กัน” เม้งเดินมาพร้อมกับจูปาจุ๊บที่ยังค้างไว้ในปาก แขนสะพานกระเป๋าลายกางเกงยีนส์ที่ซื้อมาจากตลาดนัดมหาวิทยาลัยเมื่ออาทิตย์ก่อน ดอนมองหน้าเพื่อนแล้วก็ต้องถอนหายใจ ทำไมชอบชวนไปกินอะไรตอนที่มีธุระอยู่เรื่อยเลย
“กูบอกน้องหลินว่าจะพาไปกินข้าว”
“ก็ไปแดกยำ พาน้องไปด้วยไง” เม้งยังคงหาช่องทางที่จะรวบเอาทั้งเพื่อนและแฟนเพื่อนไปด้วยกัน พี่ซินดี้ดูเหมือนการที่มีชีวิตอยู่เพื่อรอเก็บหน่วยกิตมันจะว่างเกินเหตุเกินเบอร์ ถึงได้คิดอุตริเปิดร้านยำตามเส้นทางสายรุ้งไปอีกคน แต่เห็นรีวิวจากเพื่อนๆ น้องๆ แล้วถือว่ารสชาติดีแดกแล้วไม่ขาย วัตถุดิบสดใหม่ ไม่ได้สดจากทะเลแต่สะจากตลาดเพราะของหมดต้องวิ่งไปซื้อเป็นรอบๆ ทุกที
“เดี๋ยวขอถามเมียก่อนนะ” พอได้ยินเช่นนั้น เม้งก็ยกมือขึ้นมาทำรูปโทรศัพท์เพื่อเร่งให้เพื่อยกหูหาคนที่ได้ชื่อว่าเมีย
ดอนกดโทรศัพท์ยกไปหาแฟนเด็ก พร้อมกับเอ่ยชักชวนตามที่เพื่อนสนิทบอก และคำตอบที่ได้รับก็คือ ตกลง
ถือว่าวันนี้เมียผมอารมณ์ดี แดกยำก็ได้ ถึงแม้มันจะไม่อิ่มก็ตาม
.
.
.
.
.
“ยำปูม้า ยำหมูยอไข่แดง เอาปูไข่ดองด้วยนะแม่” ดอนจัดการสั่งเมนูเองทั้งหมด แต่พอหันไปเจอหน้าแฟนเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็นึกได้ว่าเกือบจะลืมสั่งเมนูสำหรับน้องหลิน “อ้อๆๆ เอายำทะเลไม่เผ็ดให้เมียหนูด้วย”
“ไม่เผ็ดแบบไหนก่อน มาแดกยำ มันต้องเผ็ดๆ” พี่ซินดี้ที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนลายม้ายูนิคอร์นเท้าเอวพร้อมกับเอาทัพพีชี้หน้าน้องรัก
“ก็ไม่เผ็ดอะ เข้าใจคำว่าไม่เผ็ดมั้ย แม่อย่าทำตัวเป็นช่างตัดผมที่ไม่เข้าใจคำว่าเล็มออกนิดเดียวดิ” ดอนเถียงคืนคอเป็นเอ็น มือก็เลื่อนไปจับมือของแฟนที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมส่งสายตาขอความเห็นและอยากให้หลินเออออห่อหมกตามตัวเองไป
ซินดี้ตาโตมองลูกค้าเจ้าปัญหา พร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนแล้วยื่นให้
“อีดาว มึงไปทำเองยำเมียมึงน่ะ ทำเสร็จแล้วเรียก นอกนั้นกูทำเอง”
พอได้ยินเช่นนั้นเป็นหลินเองที่ตาเหลือกโพลงขึ้นมา ดึงแขนเสื้อแฟนเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ ดอนใช้มือลูบหัวแฟนก่อนจะบอกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ทำให้กินเอง ใส่จุ้งเยอะๆ เนอะ”
“ไม่ หลินไม่ได้กลัวไม่อิ่ม หลินกลัวมันกินไม่ได้”
เม้งที่นั่งฟังอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาลั่นร้าน จากที่จกเป็นเป้าสายตาของโต๊ะข้างๆ แล้วตอนนี้ยิ่งเด่นขึ้นมากกว่าเดิมอีก กอนใช้เท้ายันเก้าอี้พลาสติกที่เพื่อนนั่งอยู่ด้วยความโมโห ก่อนจะหันไปพูดเสียงสองกับเมียว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ให้พี่ซินดี้ช่วย แต่รับรองไม่เผ็ดแน่นอน หลินกินได้”
หลินพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยมืออกจากแขนเสื้อแฟน ดอนเดินไปหน้าร้านพร้อมกับลากพี่ซินดี้ไปด้วย
“ยังไงแม่ ใส่ไรก่อนหลัง”
การสอนหมีทำอาการก็เริ่มขึ้น ทุกอย่างอยู่ในสายตาของหลินทั้งหมด ทั้งการลวกกุ้งแบบเงอะงะ ใส่พริกแบบไม่รู้จะกะยังไง สุดท้ายแล้วก็ใส่แค่นิดเดียวพอมีรสชาติ ขนาดการจับขวดน้ำปลายังดูไม่ถนัดอะไรเลย ยังไม่นับรวมการค้นยำที่ดูเหมือนการปั่นไฟของพวกคนงานก่อสร้างแถวหออีกนะ
มองไปก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ว่าเอ็นดูหรือตลกท่าทางแบบนั้นของแฟน หลินยกเอามือถือขึ้นมาถ่ายภาพที่ดอนทำยำจากด้านหลัง ผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับหมีที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายยูนิคอร์นแล้วทำยำแบบนั้น มันก็น่ารักพอตัวอยู่นะ
ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่เขาทำ ทำให้ตัวเอง ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
ไม่นานยำทะเลที่มีแต่กุ้งก็ถูกวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับใบหน้าหล่อของแฟนหนุ่มที่เต็มไปด้วยเหงื่อ การทำยำมันดูเหนื่อยขนาดนั้นเลยนะ หน้าเปียกไปหมดแล้ว
“กินได้มั้ยอะพี่?” หลินเอ่ยถามออกไป สายตาพยายามมองหน้าทิชชู่เพื่อซับหน้าให้อีกคนแต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจใช้แขนเสื้อซับเอาเหงื่อบนใบหน้าของดอนออก เสือตัวโตเวลาโดนเจ้าของใส่ใจมันก็เป็นได้แค่แมวลายเบงกอลเท่านั้นแหละ ดอนเอียงหน้าให้แฟนตัวขาวซับเหงื่อให้อย่างว่าง่าย
ขณะที่กำลังเคลิ้มกับการดูแลของงน้องดอนก็เหลือบไปเห็นโต๊ะข้างๆ ที่แอบเอาโทรศัพท์มือถือ่ายรูปพวกเขาไว้ พอเห้นเช่นนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มใส่อย่างผู้ชนะ
น้องหลินทันตะฯเป็นของอีดาวคนนี้
ถ่ายไปสิ ถ่ายไปคุณก็ไม่ได้เป็นผัวเมียผม
“หลินชิมดู กินได้มั้ย?” ดอนบอกพร้อมกับใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังมองไปยังคนรัก น้องเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย ใช้ส้อมจิ้มไปยังกุ้งตัวโตๆ ที่แฟนใส่มาให้ ไม่รู้ว่าจานนี้เท่าไหร่แต่กุ้งเยอะเกินเบอร์มาก
ทันทีที่เข้าปากคนตัวขาวก็ต้องหยีตาทันที รสเปรี้ยวมะนาวที่สัมผัสลิ้นก่อนจะตามมาด้วยความหวานของน้ำตาลปีปก่อนจะมีรสเผ็ดเล็กๆ ตามสไตล์ยำที่ดีก่อนจะยิ้มบางส่งไปให้พ่อครัวจำเป็นพร้อมกับตอบไปว่า “กินได้ อร่อยดี”
รอยยิ้มของแฟนทำให้ดอนอยากจะลากกลับห้องแล้วฟัดแก้มให้ช้ำไปหมดเลย ดีนะที่ยังหิวอยู่ถ้าท้องอิ่มคาวเมื่อไหร่ ได้กินของหวานต่อแน่
เสียงซุบซิบจากโต๊ะข้างๆ ก็ยังไม่หยุดลงเช่นเดียวกัน ทำให้ดอนนึกในใจว่าอยากจะเชิญมานั่งกินโต๊ะเดียวกันให้มันจบๆ ไป จะได้ไม่ต้องชำเลืองมองอยู่แบบนี้
ไม่นานของที่สั่งไปทั้งหมดก็มาวางอยู่บนโต๊ะจนแทบจะไม่มีที่เหลือ ทำให้เราต้องช่วยกันเขยิบเอาสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะออกให้มีที่ว่างสำหรับวางจาน ใครบอกว่ากินยำแล้วไม่อิ่ม ถ้าคุณสั่งยำเยอะมากไ คุณจะไม่มีคำว่าไม่อิ่มอีกต่อไป
เวลาผ่านไปพร้รอมกับหมูยอและไข่แดงที่เริ่มหดหายไปจากจาน ตัวเม้งเองก็ไม่ใช่คนที่จะกินเผ็ดได้เยอะ กินไปนิดเดียวก็ยกมือบอกลาไปแล้วทั้งที่เป็นคนเอ่ยชวนเพื่อนมา จริงๆ ที่พี่ซินดี้ทำมันก็ไม่ได้เผ็ดมาก แต่พอกินไปเยอะๆ สำหรับคนไม่ทานเผ็ดมันก็แย่อยู่ มีแต่ดอนนี่แหละที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่สั่งมาท่ามกลางสายตาของเพื่อนสนิทและแฟน แต่คนที่คาดคั้นให้กินให้หมดนั้นไม่ใช่ใคร พี่ซินดี้เจ้าของร้านปู้ยี้ปู้ยำต่างหาก
“ร้านแม่น่าจะไปได้รอดอยู่นะ” ดอนเอ่ย “แต่ท้องหนูน่าจะไม่ไหวแล้ว ขอยาดกลับห้องก่อนนะปวดขี้”
พูดจบก็ควักเอาเงินมายัดใส่มือของพี่คนสนิทก่อนจะเอ่ยชวนแฟนของเขากลับห้องด้วย ซินดี้มองตามน้องแล้วก็ต้องนึกขำ ก็มันเล่นยัดห่าคนเดียวทั้งหมดแบบนั้น ถ้าท้องไส้ไม่เกิดอะไรเลยก็แย่แล้วแหละ
ขอให้รอดคืนนี้ไปได้นะอีดาวลูกแม่
.
.
.
.
.
“เป็นไงบ้าง?”
น้องหลินเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นยาเม็ดสีดำและขวดน้ำให้แฟน ดอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำจากการถ่ายหนักครั้งที่สองเริ่มมีสีหน้าไม่ดีแล้ว
“หลินบอกแล้วว่าไม่ต้องกินขนาดนั้นก็ได้ พี่ซินดี้แกไม่ว่าหรอก”
ดอนที่นั่งลงบนเตียง ตามด้วนแฟนเด็กที่นั่งลงข้างๆ เอามือเช็ดเหงื่อให้อีกคนพร้อมกับยื่นยาให้อีกครั้ง ดอนรับมาพร้อมกับโยนเข้าปากตามด้วยกรอกน้ำกลืนลงไปตามคำสั่งของแฟน
“ไม่ห่วง มีแฟนเรียนทันตะไง จ่ายยาให้เลย”
“บ้าป้ะ พึ่งเรียนวิชารวมเอง แล้วแค่ท้องเสียใครก็รู้ว่าต้องกินอะไรมั้ยอะ” หลินพูดพร้อมกับเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา หน้าที่เปิดค้างไว้ก็คือ ‘ท้องเสีย กินยาอะไร’ ดอนเห็นแบบนั้นแล้วก็อดขำไม่ได้
ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีแรงหรอกแต่ขอหอมแก้มซักทีได้มั้ยนะ
ไม่ปล่อยความคิดให้ลอยไป ร่างกายก็ปฏิบัติตามทันที ริมฝีปากแนบลงที่แก้มเนียนของแฟนเด็ก พร้อมกับขยับจมูกถูไถอย่างออดอ้อน มือที่ดื้อซนแม้ในยามที่ใกล้จะหมดแรงแบบนี้ก็ยังดื้อซนอยู่ไม่เปลี่ยนไป ดอนโอบรอบเอวบางของน้องเอาไว้ ก่อนจะดึงเข้ามาให้อ้อมกอด
“ขอบคุณนะหลิน”
“ขอบคุณอะไรอีก บ้าเปล่า ขี้ขึ้นสมองรึไง” หลินเอ่ยถามแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆ ให้อีกฝ่ายกอด
ดอนยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร นั่งมองหน้าคนรักแล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียวจนคนถูกมองเริ่มมีอาการเคอะเขิน ไม่นานใบหน้าหล่อก็ค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ ดวงตาผลุบต่ำมองที่ริมฝีปากอิ่มอวบสีชมพูหวานของน้อง ล็อกเป้าหมายก่อนจะ—
“พี่อยากจูบหนูนะ...” ดอนเอ่ยเสียงพร่า “แต่พี่ปวดขี้อีกแล้ว เดี๋ยวมา!”
หลินหลุดหัวเราะทันทีเมื่อเห็นคนตัวโตที่รีบผละออกจากตนวิ่งหนีหายเข้าห้องน้ำไป ก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องกินหมดก็ได้ แล้วลำบากใครดูแลถ้าไม่ใช่เมียพี่น่ะ
.
.
.
.
.
TBC
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตลกมากกกกกกกกก ขำจนปวดท้องงง 55555555
กรี้ดดด เจ๊ดาวผัวออกสาวของนุ !!