(produce101) กรุณาระบุอาชีพที่ต้องการ - sf holin ♡

ตอนที่ 46 : CAKE 1995 - cakeverse -

CAKE 1995

 

ไลควานลินเป็น ฟอร์ค

                มนุษย์พิเศษที่ร่างกายที่ปกติเหมือนคนธรรมดาทุกอย่าง แต่สิ่งที่ต่างออกไปก็คือสัมผัสลิ้มรสที่พวกฟอร์คไม่สามารถรับรู้รสชาติอะไรได้เลย ถ้าอยากรู้ว่าพวกเรารู้สึกอย่างไรคุณก็ลองเอากระดาษชำระแช่น้ำแล้วเอามาเคี้ยวเล่นดูซิ นั่นแหละ คืออาหารที่พวกเรากินอยู่ทุกวัน

                ทุกอย่างบนโลกล้วนจืดชืด ไร้รสชาติ สัมผัสสากลิ้นที่เมื่อเอาเข้าปากแล้วก็รู้สึกอยากคายออกมา ฟังดูแล้วเหมือนพวกฟอร์คจะไม่มีอะไรที่พิเศษเลยใช่ไหมล่ะ มันดูทรมานและไม่มีความสุข แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งบนโลกที่พวกเราชอบมากจนถึงขนาดหลงใหลในรสชาติ นั่นก็คือ เค้ก

                เค้กที่พูดถึงไม่ใช่ขนมรสชาติหวานปะแล่มที่ใครหลายคนรู้จัก แต่คือมนุษย์เค้ก กลุ่มคนพิเศษที่มีรสชาติหอมหวาน ทุกหยาดหยดทุกส่วนในร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นเลือก เนื้อ กระดูก หรือรวมไปถึงของเหลวที่อยู่ในร่างกาย เขาว่ากันว่าพวกเค้กจะมีรสชาติต่างออกตามลักษณะของบุคคล สีผิว อายุ และนิสัย

                แต่ไลควานลินไม่เคยพบเจอเค้กเลยซักคน จนป่านนี้เขาใช้ชีวิตแบบไร้รสชาติมาแล้ว 28 ปี ถือว่านานมากใช่ไหมล่ะ ตัวเขาเองก็แอบทึ่งอยู่เหมือนกัน

                กรุ๊งกริ๊ง

                เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังเตือนเมื่อมีผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามา  ไลควานลินเงยหน้าขึ้นมาเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่กำลังก้าวเดินเข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่หลังเคาท์เตอร์ หนุ่มมหาลัยฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้พร้อมท่าทางลุกลี้ลุกลนปกเขินอาย ถ้าเดาไม่ผิดคงจะมาซื้ออะไรที่เกี่ยวกับเรื่องเพศแน่นอน

                “มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ?” ควานลินเอ่ยทักถามไป ลุกขึ้นเดินจากเก้าอี้ตัวสูงไปประจันหน้ากับหนุ่มหล่อ แอบใช้สายตาพินิจรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายแล้วก็อดชื่นชมไม่ได้         

เป็นคนวัยมหาลัยที่ดูดีใช้ได้เลยนะ หุ่นหนากำยำแบบคนออกกำลังกายหนัก ส่วนที่เห็นได้ชัดสุดก็คงเป็นไหล่กว้างในแบบที่ผู้ชายหลายคนอยากมี กล้ามหน้าอกที่เด่นชัดแม้จะถูกปกปิดด้วยเสื้อยืดสีดำตัวโต ใบหน้าหล่อคมคายที่เหมือนพึ่งก้าวผ่านช่วงวัยรุ่นมาสู่วัยหนุ่มเต็มตัวได้ไม่นาน หนวดเคราเขียวครึมเล็กน้อยแต่ก็ไม่ทำให้เจ้าของใบหน้าดูแย่เลยซักนิด สำหรับควานลินแล้วเขาคิดว่ามันยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

                หนุ่มมหาลัยยิ้มหวานส่งกลับมา พร้อมกับมองหน้าคุณเภสัชกรตรงๆ เป็นครั้งแรกที่ควานลินได้สบเข้ากับดวงตาสีเฮเซลนัทนั่น สีของมันอ่อนและสวยมากอย่างเห็นได้ชัดจนดูคล้ายสีตาของคนต่างชาติ หากได้กระทบแสงแดดมันคงจะสวยเหมือนแก้วประดับราคาแพง พาลทำให้คนมองรู้สึกดั่งต้องมนต์สะกดไม่อาจละสายตาออกไปไหนได้ เภสัชหนุ่มกระพริบตาถี่เรียกสติของตนให้กลับเข้าร่างก่อนจะเอ่ยถามออกไป

                “ว่าไงครับ มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย?” 

                ท่าทางเขินอายของคนตรงหน้าทำเอาควานลินหลุดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

                “คือผมไม่สบายครับ พี่พอจะจัดยาให้ผมหน่อยได้มั้ย?” ในที่สุดก็ยอมพูดออกมา ผิดคาดแฮะ ท่าทางแบบนี้นึกว่าจะมาซื้อถุงยางหรือชุดคุมกำเนิดให้แฟนเสียอีก

                “แล้วอาการเป็นยังไงบ้างเอ่ย พอจะบอกได้มั้ย?” ควานลินเริ่มซักอาการอีกฝ่าย แขนเรียวยกขึ้นมาวางที่หน้าเคาท์เตอร์ก่อนจะใช้เท้าคางมองอีกคนอย่างตั้งใจฟัง

                “มีน้ำมูกไหลครับ บางครั้งก็จามบ้างแต่ไม่ถี่มาก มันจะมาแบบเป็นระยะๆ น่ะคะ— ฮะ ฮะ”

                เด็กหนุ่มหยุดเล่าอาการของตัวเอง พร้อมกับท่าทางประหลาดที่เราทุกคนคุ้นเคยกันดี ริมฝีปากอ้ากว้างออกมา ดวงตาคมตอนนี้หรี่เล็กลง จมูกขยับบานออกตามจังหวะการหายใจ

เด็กคนนี้กำลังจะจามใส่หน้าเขา!

“ผิดปากเอาไว้นะ!” ขึ้นชื่อว่าทำงานสายสุขภาพแน่นอนว่าความสะอาดต้องมาเป็นอันดับต้นๆ ควานลินพยายามควานหาทิชชู่ใกล้ตัวแต่ดูเหมือนมันจะถูกหยิบไปไว้ไหนซักทีแล้ว ขืนปล่อยให้เด็กตรงหน้าจามใส่เขาทั้งน้ำมูกน้ำลายต้องกระจายเต็มไปหมดแน่ๆ

และเขาจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่า—

“ฮะ ฮัดชิ้ว!”  อย่างนั้น  ใช่ เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้น

อย่างที่ตอนนี้มันได้เกิดขึ้นไปแล้ว คนถูกจามใส่หลับตาปี๋กลั้นหายใจด้วยความรู้สึกขยะแขยง ป่านนี้น้ำลายและน้ำมูกของคนไม่สบายคงเปรอะเปื้อนใบหน้าของเขาเต็มไปหมด และที่สำคัญคือเชื้อโรคที่ฟุ้งกระจายไปทั่วร้าน ไอ้เด็กคนนี้มันน่าจับตีจริงๆเลย!

“ก็บอกว่า— หือ“ ทันทีอ้าปากพร้อมพ่นคำตำหนิอีกฝ่าย ควานลินกลับต้องกลืนคำพูดทุกอย่างลงคอไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงรสชาติหวานๆ ที่ติดอยู่ปลายลิ้น รสชาติของนมและวนิลา แม้ทั้งชีวิตนี้จะไม่เคยได้ลิ้มรสเลยซักครั้ง แต่เขาก็รู้จักมันและมั่นใจว่าไม่ผิดเพี้ยนแน่

เด็กคนนี้เป็น เค้ก

ดวงตากลมโตเบิกค้างเมื่อสมองรับรู้ตัวตนของเด็กหนุ่มตรงหน้า ควานลินลอบกลืนน้ำลายลงคอเผลอแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่มีน้ำลายของอีกฝ่ายปะปนอยู่ หลับตาพริ้มปล่อยให้ประสามรับรสของตนทำงานต่อไปอย่างนั้นดื่มด่ำกับความหวานเพียงน้อยนิดที่ไม่เคยได้ลิ้มชิมมาตลอดทั้งชีวิต

“เอ่อ เดี๋ยวผมเช็ดให้นะ” เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล พร้อมกับเจ้าตัวที่รีบล้วงกระเป๋าเป้หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีน้ำตาลออกมาก่อนจะตรงเข้ามาหาเขาหมายจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้ แต่กลับถูกควานลินปฏิเสธด้วยการร้นถอยหลังชิดตู้กระจกด้วยหน้าตาตื่นๆ

ปกติต้องเป็นเค้กไม่ใช่เหรอที่กลัวฟอร์คน่ะ!

หลายครั้งที่พวกเค้กต้องวิ่งหนีเอาตัวรอดจากการกระทำอุกอาจของฟอร์คแปลกหน้าที่บังเอิญเดินเตร็ดเตร่ไปเจอตัวเข้า และหลายครั้งที่เหล่าฟอร์คถูกดำเนินคดีข้อหาล่วงละเมิดทางเพศหรือทำร้ายร่างกายฟอร์คด้วยกันเองเพื่อแย่งชิงเค้ก เมื่อได้รู้จักรสชาติที่พิเศษแบบนี้ไม่ว่าใครก็ทนต่อรสชาติหวานหอมของเค้กได้หรอกนะ...

เค้กกับฟอร์คไม่ใช่คนธรรมดาที่เดินไปแล้วจะเจอง่ายๆ  ควานลินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฟอร์คคนอื่นถึงหาเค้กได้เจอง่ายนักนะ แต่นี่คือครั้งแรกของเขาที่เจอเค้กด้วยตัวเอง แถมคนตรงหน้ายังอร่อยมากด้วย...

มันเหมือนเค้กรสนม แต่ก็ไม่ใช่ ถึงจะไม่แน่ใจนักว่าเป็นเค้กชนิดไหนแต่สิ่งที่เขามั่นใจมากคือความอร่อย

น่ากินจัง...

คิดแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง ดวงตากลมโตมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยประกายระยิบระยับอย่างปิดไม่มิด หนุ่มมหาลัยที่ชะงักมือที่ยื่นออกมาก่อนจะหดกลับไปในใจพลางคิดว่าคงถูกเกลียดเข้าให้แล้ว เดาเอาจากท่าทางที่ตื่นกลัวและดูรังเกียจนั่นคิดแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆ ออกมา

“ผมขอโทษครับพี่ มันกลั้นไม่อยู่จริงๆ” อาการตื่นกลัวและกังวลควานลินจู่ๆ ก็เลือนหายไปเพราะท่าทางเงอะงะของเด็กตรงหน้า ที่เอาแต่ก้มหัวขอโทษ ใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงถึงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด เภสัชกรหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยกยิ้มบางไปให้อย่างใจดี

“ไม่เป็นไรหรอก คราวหลังก็ระวังแล้วกัน” คนตัวขาวเดินไปหยิบทิชชู่เปียกที่วางอยู่อีกฝั่งมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้าและลำคอ แม้คราบน้ำลายพวกนั้นมันจะน่ารังเกียจสำหรับคนที่พึ่งเจอกันวันแรก เอาจริงๆ มันก็น่ารังเกียจไม่ว่ากับใคร แต่สำหรับฟอร์คอย่างควานลินแล้ว มันเหมือนไซรัปที่หอมหวานเสียมากกว่า

ทำยังไงจะได้กินอีก...

นั่นคือความคิดที่โผล่ขึ้นมาในหัว  ข่มอารมณ์ตัวเองที่เอาแต่คิดถึงความหอมหวานที่พึ่งได้ลิ้มรสไป เภสัชกรตัวขาวเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เพื่อแสดงให้เด็กหนุ่มคล้ายความกังวลลงบ้าง แต่ดูเหมือนเด็กตัวโตจะยังรู้สึกผิดอยู่นะ

“นี่ ไม่เป็นไรจริงๆ พี่พอจะรู้อาการเราแล้ว งั้นจะให้ยาลดน้ำมูกไปด้วยนะ  รู้สึกจะมีน้ำมูกด้วยใช่มั้ย?” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรัวๆ เดินเข้ามาใกล้เพื่อดูคนตัวขาวหยิบกระปุกยาจัดแจงใส่ซองให้เรียบร้อย ควานลินทำหน้าที่ตัวเองโดยพยายามไม่นึกถึงรสหวานที่ยังติดอยู่ปลายลิ้น พยายามไม่มองหน้าเด็กคนนั้นเพราะกลัวจะรู้สึกอะไรที่แปลกไปมากกว่านี้

“อืม แล้วก็ทานยาให้ครบเวลาตามทีพี่เขียนไว้บนซองนะ พยายามอย่าดื่มน้ำเย็นมาก แล้วนี่ไม่ได้เจ็บคอใช่มั้ย?”

“ไม่ครับ ไม่เจ็บเลย” อีกฝ่ายตอบกลับมา รับถุงพลาสติกที่บรรจุยาไปไว้กับตนพร้อมจ่ายเงินตามที่ควานลินแจ้ง แต่ดูเหมือนหนุ่มมหาลัยคนนี้จะไม่ได้มาเพราะเรื่องหวัดอย่างเดียว...

“เอ่อ พี่ครับ” ควานลินส่งเสียงตอบรับในลำคอ ตาก็นับเงินทอนในมือไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตาอีกฝ่าย “ช่วยหยิบถุงยางแบบเรียบยี่ห้อไหนก็ได้ให้ทีครับ”

นั่นไง ไอ้อาการเคอะเขินตอนก้าวเข้ามาในร้านน่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องอาการไข้หวัดอย่างเดียว ควานลินเงยหน้าสบตาพร้อมยิ้มขบขันให้ หันหลังไปมองโซนถุงยางอนามัยที่วางเรียงรายหลากหลายยี่ห้อพร้อมกับเอ่ยถาม

“ไซส์ไหนล่ะ?”

หนุ่มมหาลัยเริ่มมีอาการประหม่าอายขึ้นมา ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเบาๆ และตอบว่า “52 ครับ”

แต่คราวนี้เป็นควานลินต่างหากที่รู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งหน้า มือเรียวเลื่อนไปหยิบสินค้าที่เด็กหนุ่มต้องการก่อนจะหันหลังกลับมา พยายามจะนำกล่องสี่เหลี่ยมในมือไปใส่ไว้ในถุงยาที่อีกคนถืออยู่ แต่ด้วยอาการเงอะงะ ทำให้มือของทั้งคู่เผลอสัมผัสกันเข้า มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านร่างทั้งร่าง เภสัชหนุ่มชักมือกลับมาทันทีก่อนจะแก้เขินด้วยการคิดเงินอีกครั้ง ใบหน้าใสที่มัวแต่ก้มงุดคงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์จากเด็กหนุ่มที่ไร้ความเขินอายต่างจากตอนแรกราวฟ้ากับเหว

“ขอบคุณครับ พอดีร้านสะดวกซื้อข้างๆ คนเยอะน่ะ แล้วจะมาซื้อยาพอดี”

“อืม ครับ” ควานลินตอบพยักหน้ารับแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้ามาสบตาอีกอย่างอยู่ดี

“ครับพี่ งั้นไว้จะมาใหม่นะ”

เค้กกำลังจะหลุดมือไปแล้ว รสหวานๆ นั้นกำลังจะเดินออกไปจากร้านของเขา

ต้องทำอะไรซักอย่าง

“เดี๋ยว!” ควานลินเอ่ยเรียกเพื่อรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ เด็กหนุ่มชะงักฝีเท้าหันมามองคนเรียก สีหน้างงๆ พร้อมกับเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“นายเป็นเค้กใช่มั้ย?”

“!!!” เด็กหนุ่มตรงหน้าตกใจพร้อมกับดึงประตูกระจกปิดไว้ตามเดิม หันมองซ้ายมองขวาเพื่อตรวจเช็คให้ดี ว่าไม่มีใครเดินผ่านหน้าร้านในขณะที่อีกคนพูดถึงสถานะของเขา เมื่อเช็คดีแล้วก็ยกยิ้มพอใจ ป้ายเล็กที่แขวนไว้หน้าร้านตอนนี้มันถูกพลิกเปลี่ยนด้วยฝีมือหนุ่มมหาลัย

“ทำอะไรน่ะ” เจ้าของร้านเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ร้านของเขาก็ถูกปิดโดยเค้กเด็กนี่ มันยังไม่ถึงเวลาปิดร้านเสียหน่อย!

“ถ้าไม่ปิดร้าน พี่จะรู้ได้ไงว่าผมเป็นเค้กหรือเปล่า”

.

.

.

.

คัง แบคโฮเป็นเค้ก

ตัวเขาเองก็พึ่งรู้ตัวตอนอายุ 16 ปี ในวันที่ริอาจมีคู่นอนคนแรก หญิงสาวแปลกประหลาดที่ชอบบ่นว่าเธอไม่รู้สึกถึงรสชาติใดๆ แม้จะใส่เครื่องปรุงไปเยอะมากก็ตาม แต่แปลกที่จูบแรกของเราดันเป็นตัวกระตุ้นต่อมรับรสของเธอ เธอเล่าว่ามันหอมหวานแต่เบาหวิวราวกับน้ำตาลไอซิ่ง แต่พอดูดกลืนตัวตนของเขาเธอกลับบอกว่ามันละมุนนุ่มลิ้นเหมือนเค้กกำมะหยี่ ผิวขาวของแบคโฮคือสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด กว่าเราทั้งคู่จะเสร็จภารกิจทำลายพรหมจรรย์ก็เล่นเอาแดงเถือกไปทั้งตัว เพราะถูกเจ้าหล่อนทั้งกัดทั้งดูดไปทั่ว และวันต่อมาเขาก็เลือกที่จะตัดช่องทางการติดต่อกับเธอทันที

แบคโฮรู้ว่าเจ้าของร้านยาเป็นฟอร์ค

ไม่งั้นไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก เขาเจอฟอร์คมาหลายคนและส่วนมากจะเป็นแบคโฮเองที่เดินเข้าไปหา หลอกล่อด้วยความหอมหวาน นำเอาลักษณะพิเศษของตัวเองมาเป็นเหยื่อล่อให้เหล่าฟอร์คติดกับและยอมมอบทุกอย่างแลกกับการได้ลิ้มชิมรสชาติของเรดเวลเวทเค้กก้อนโต

“ขอชิมหน่อยได้มั้ย?”

“แล้วพี่มีอะไรมาแลกกับผม”

ควานลินนิ่งค้างก่อนจะครุ่นคิดถึงสิ่งมีค่าที่พอจะนำมาแลกเปลี่ยนกับรสชาติของคนตรงหน้า

“ตอนนี้ไม่มีเงินสด”

คำตอบของคนโตกว่าทำเอาแบคโฮหลุดหัวเราะออกมาเพราะความไร้เดียงสา ทั้งๆ ที่ลืมตาดูโลกก่อนเขาแท้ๆ ทำไมถึงได้ใสซื่อขนาดนี้นะ ยิ่งได้พูดคุยยิ่งอยากแกล้งคนตรงหน้า

“พี่คิดว่าผมว่าขายตัวเหรอ?”

“ปะ เปล่านะ คือตอนนี้ไม่รู้จะเอาอะไรมาแลก คิดอะไรไม่ออกเลย” ท่าทีร้อนรนเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิดและพาลจะโกรธเอาทำให้เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพื่อปิดบังรอยยิ้มของตนเองที่มีต่อเจ้าของร้าน

“ก็ตัวพี่ไง เอาตัวของพี่มาแลกสิ”

ควานลินอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาขาดน้ำ พูดอะไรไม่ออก ไม่สามารถคิดคำเพื่อต่อรองอีกฝ่ายได้เลยทั้งความต้องการที่จะลิ้มรสชาติของเค้กตรงหน้าก็มีมากกว่าที่จะทำให้เขาปฏิเสธออกไป คนอายุมากกว่าก้าวถอยหลังหนีด้วยความกลัว ตั้งแต่เกิดมา 28 ปี ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับเขาเลยซักครั้ง เด็กนี่เป็นคนแรก... และเขาก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มยังไงด้วย

“อะ อืม ได้” ตอบตกลงไปทั้งที่ท่าทางยังหวาดระแวง ดวงตากลมโตสั่นระริกจ้องมองเด็กตรงหน้าที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาเรื่อยๆ อย่างใจเย็น “แต่พี่จะได้ชิมนายใช่มั้ย?”

“แน่นอน ส่วนมากพวกฟอร์คเขาชอบกินตรงไหนล่ะ”

.

.

.

ฉากคัทอยู่ในไบโอทวิตค่ะ

ให้กำลังใจกันเหมือนที่เดิมฮับ

#อาชีพโฮลิน

.

.

.

รูปจากน้อง @aayXX8812 เจ้าเก่าคับ <3