ตอนที่ 33 : FATTY FATTY CAT 03
เหมียวแบคโฮ x ไลควานลิน
-ฉากคัท ในแท็กเด้อ-
“แล้วแบบนี้จะท้องมั้ย?”
“ไม่ท้องหรอก ฉันรู้ว่าควานลินยังไม่พร้อม” พูดพร้อมกับกดจูบลงที่หน้าผากมน ใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่เล่นอย่างเบามือ พลางนึกขึ้นได้อีกเรื่องที่สำคัญสำหรับเขาและเอ่ยถามคนน้องออกไป “มีอะไรกันแล้ว จะเรียกพี่ได้รึยัง?”
“อายุเท่าไหร่จะให้มาเรียกพี่น่ะ” ควานลินขืนตัวออกจากอ้อมกอดของอีกคน แต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกลเพราะอาการขัดที่ช่วงล่างทำให้เขารู้ว่าการอยู่เฉยๆ มันดีที่สุดแล้ว
“26 ปี แบบมนุษย์” แบคโฮยกยิ้มกว้าง บี้แก้มนุ่มๆของอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยวพร้อมกับกดจูบแรงๆ ลงริมฝีปากบวมเจ่อนั่น ควานลินเผยอปากรับเรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาอย่างว่าง่ายไม่ต้องเอ่ยถามหรือขอร้องให้ตอบรับ ร่างกายของควานลินก็ตอบสนองเองตามธรรมชาติ
แบคโฮละริมฝีปากออกพร้อมจูบซับน้ำใสที่เยิ้มเปรอะข้างริมฝีปากสวยของอีกคน แก้มยุ้ยของคนน้องขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ดวงตากลมหวานมองคู่ของตนนิ่งพินิจพิจารณาใบหน้า คิ้วเข้ม ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนที่เอาแต่จับจ้องมาที่เขาตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นตอนเถียงกัน ทะเลาะกัน หรือกอดกัน ควานลินไม่นึกมาก่อนว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาคือเรื่องจริง มันเหมือนเรานอนหลับฝันแล้วไปโผล่ที่ดินแดนมหัศจรรย์ที่มีแมวตัวอ้วนพุงพลุ้ยเดินเข้ามาแล้วกลายเป็นผู้ชายตัวโตที่กำลังกอดเขาเอาไว้ตอนนี้
“แบคโฮ แล้วพี่จะเอายังไงต่อ” ควานลินถามถึงอนาคตที่กำลังจะใกล้เข้ามาในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าลากยาวไปจนชีวิตของพวกเขาจะตายจากกันไป ถึงตอนแรกจะไม่ได้ยอมเป็นของเจ้าแมวอ้วนนี่แต่ตอนนี้เราทั้งคู่ก็ได้ทำสัญญากันแล้ว ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน จะดูแลกัน
“ไม่เอายังไง ชีวิตของฉันก็เหมือนมนุษย์นั่นแหละ แต่แค่เราสามารถเปลี่ยนร่างเป็นแมวได้ เลยทำให้การดำรงชีวิตอันตรายขึ้นมาก” แบคโฮย้ำเตือนถึงอันตรายที่สามารถมาพรากชีวิตของเขาได้ตลอดเวลา “วันดีคืนดีออกไปเดินเล่นข้างนอกอาจจะถูกพวกล่าเมาเนียซจับตัวไปขายก็ได้ ถ้าถึงวันนั้นนายก็ค—”
เพี้ยะ
เสียงฝ่ามือตบเข้าที่ซีกหน้าข้างขวาของแบคโฮด้วยแรงที่มากทำให้เสียงตบดังจนวิ๊งขึ้นหู แบคโฮเอามือจับหน้าตัวเองที่ถูกตบมองเด็กหนุ่มที่นอนจ้องหน้าเขาด้วยอารมณ์ไม่พอใจอย่างมาก ดวงตากลมโตสั่นระริกคล้ายเด็กกำลังจะร้องไห้ ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันแน่นเหมือนทุกครั้งที่ควานลินโกรธ
“อย่าพูดแบบนั้นอีกได้มั้ย พี่บอกว่าจะอยู่ด้วยกันไง ถ้าพี่ไม่พูดแบบนั้นคิดเหรอว่าผมจะยอมนอนด้วยน่ะ” ควานลินพูดด้วยเสียงสั่น “ถ้ารักษาสัญญาไม่ได้ก็ลุกออกจากตัวผมไป”
“ขอโทษ”
“ใครจะอยากแยกจากคู่ของตัวเอง ไม่มีหรอก” บ่อน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็พังออกเป็นเขื่อนแตก ควานลินสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน ร้อนถึงแบคโฮที่ต้องกอดปลอบอยู่นาน ไม่น่าปากดีเอาแต่พูดลองใจอีกฝ่ายเลย แบคโฮก็แค่อยากรู้ว่าน้องจะเป็นห่วงและรักเขาบ้างหรือเปล่า แต่ผลตอบรับที่กลับมามันก็ทำให้เขารู้สึกดีมากๆ
คำว่าคู่ที่ออกมาจากปากของควานลิน เป็นคำพูดธรรมดาที่ทำให้หัวใจของเจ้าแมวอ้วนพองโตเหมือนมีคนมาเติมลมใส่จนแทบจะลอยขึ้นได้อยู่แล้ว มือใหญ่ลูบศีรษะกลมอย่างเบามือโยกคนในอ้อมแขนไปมาคล้ายปลอบประโลมเด็กน้อย ริมฝีปากอุ่นก็ประทับจูบลงบนไหล่เนียนค้างไปเนิ่นนานจึงผละออกแล้วเลื่อนมาจูบซับที่หลังคอไปจนถึงแก้มนุ่มอย่างเอาใจ
“หายโกรธได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปทำความรู้จักดาเนียล” พูดจบ เสียงสะอื้นของเด็กน้อยก็เงียบลงทันที คนน่ารักหันมามองอีกฝ่ายงงๆ กระพริบตาไล่หยาดน้ำที่เปียกขนตาออกถี่ๆ
“ดาเนียลคือใคร?” เสียงนุ่มเอ่ยถาม แบคโฮอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงที่ริมฝีปากบวมๆ นั่นอีกครั้ง โดยมีเสียงครางอื้อท้วงออกมาจากคนเจ้าของ
“ดาเนียลคือน้องชาย เรียลเมาเนียซอีกตัว แล้วก็เป็นเจ้าชายอีกคนของเผ่าด้วย” ควานลินพยักหน้ารับรู้เมื่อแบคโฮได้แนะนำให้รู้จักคนชื่อดาเนียลแบบคร่าวๆ
“และจะเป็นคนทำคลอดให้ควานลิน” เด็กหนุ่มตาโต อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก แบคโฮหัวเราะกับท่าทางตลกๆ ของคนรัก
“ดาเนียลเป็นหมอ พวกเราที่เหลือถูกส่งเรียนหนังสือและเข้าทำงานในสายอาชีพที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิต เพื่อพยุงเผ่าพันธุ์ให้อยู่รอด และขยายเผ่าพันธุ์ไม่ให้สูญหายไป ไม่มีใครอยากให้ครอบครัวของตัวเองล้มหายตายจากกันไปหมดหรอกใช่มั้ย” แบคโฮอธิบาย ค่อยๆบอกเล่ารายะเอียดของตัวเองให้อีกฝ่ายทำความเข้าใจทีละนิดๆ ไม่ยัดเยียดจนเกินไป
“ถ้าเกิดพี่มีคู่เป็นผู้หญิ—” ยังพูดไม่จบ ควานลินก็ถูกอีกฝ่ายทำตาดุใส่ “ยังพูดไม่จบ ก็แค่จะถามว่าถ้ามีคู่เป็นผู้หญิงยังเข้าใจเรื่องการสืบพันธุ์ เอ่อ ตั้งครรภ์ได้ แต่ในเมื่อผมเป็นผู้ชายจะเอามดลูกที่ไหนมาท้องกันล่ะ”
“เมาเนียซเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ แต่เราก็ต้องการพึ่งวิทยาศาสตร์ เพราะงั้นเราถึงนำเอาความสามารถพิเศษของเผ่าพันธุ์มารวมกับเทคโนโลยีปัจจุบันเพื่อเป็นตัวช่วยในการสืบพันธุ์ในตอนนี้ เพราะอดีตก็มีคู่รักเมาเนียซที่เป็นเพศผู้ทั้งสอง หรือเพศเมียทั้งคู่ แต่ใครๆ ก็อยากมีลูก เราถึงต้องหาวิธีสืบพันธุ์ให้ได้”
“ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” ควานลินสารภาพออกมาตรงๆ
“เดี๋ยวก็เข้าใจตอนโดนเอง”
“อะไร โดนอะไร?” ควานลินตกใจ เอ่ยถามทันที
“โดนทำให้ท้องไง” พูดจบควานลินก็เขินม้วนไป ล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว แบคโฮหัวเราะลั่นกับท่าทางของอีกฝ่าย ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ พร้อมกับสวมกอดคนรักเอาไว้แน่น สูดความหอมจากกลุ่มผมสีดำขลับอย่างหวงแหน
“พี่...” ควานลินเรียก
“ครับ?”
“มันจะอันตรายมั้ย?” ฟังดูก็รู้ว่าน้ำเสียงของน้องเจือความกังวลเอาไว้มากแค่ไหน แบคโฮกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเพื่อยืนยันว่าหากเราอยู่ด้วยกันทุกอย่างจะปลอดภัย เจ้าแมวอ้วนกำลังจะเอ่ยปากตอบแต่ดันถูกอีกฝ่ายชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“หมายถึง ลูกของเราจะปลอดภัยใช่มั้ย?”
แบคโฮยิ้มกว้างในแบบที่ไม่เคยมีความสุขมากขนาดนี้ ไลควานลินเอาความน่ารักของทั้งโลกมาไว้กับตัวเองคนเดียวหรือไงกันนะ
“อืม ปลอดภัยสิ ทั้งแม่ทั้งลูกเลย”
.
.
.
.
“ลองถามเล่นๆ นะ พี่ท้องแทนผมได้มั้ย?”
ควานลินถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าคอนโดหรูที่อีกฝ่ายบอกว่าบ้านของเขาดาเนียล แบคโฮหน้าเสียเมื่อได้ยินคำถามนั้น และแน่นอนว่าคำตอบคือได้ แต่เขาเองก็ไม่อยากตอบเท่าไหร่นัก
“ได้สิ แต่พี่อยากเป็นพ่อมากกว่า” แบคโฮตอบตามตรงและป้องกันตัวเองด้วยการบอกเหตุผลไป
“แล้วยังไง พอลูกคลอดออกมาผมค่อยบอกเขาว่าผมเป็นแม่ก็ได้นี่” เจ้าเด็กดื้อยังคงตั้งข้อสงสัยและชี้ทางออกให้ผู้เป็นสามี ส่วนคนฟังตอนนี้หน้าถอดสีไปเรียบร้อยแล้ว
“ก็ควานลินเป็นเมีย จะมาให้พี่ท้องแทนได้ยังไง” แบคโฮยืนหยัดที่จะสู่เพื่อสมาคมพ่อบ้านเมาเนียซต่อไป เจ้าเด็กน้อยพองลมจนแก้มป่องริมฝีปากเล็กเชิดขึ้นเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย
“ผมก็เป็นผัวได้นะ”
“หยุดความคิดแบบนั้นไปเลยนะควานลิน” พูดพร้อมกับเร่งฝีเท้าให้ห่างจากเจ้าเด็กน้อยของเขาเพื่อหนีบทสนทนาแปลกๆ แต่ดันลืมว่าอีกฝ่ายเองก็ยังเดินได้ไม่สะดวกนัก ควานลินพยายามวิ่งตามแต่ก็ต้องสะดุดล้มพับลงไปกองที่พื้น แบคโฮรีบวิ่งเข้าไปประคองพร้อมกับอุ้มขึ้นแนบอกอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องมาอุ้มเลยนะ” น้ำเสียงติดจะงอแงทำเอาแบคโฮหน้าเสียกว่าตอนแรกอีก เขาไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องงอนซักเท่าไหร่
“ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวอุ้มเอง” ยืนยันในการกระทำของตัวเอง แม้ควานลินจะสูงกว่าเขาอยู่เล็กน้อยแต่ร่างหายของน้องน่ะเหมือนกระดาษเลย ทั้งขาวทั้งบาง แค่อุ้มเดินแค่นี้สบายมาก
เด็กหนุ่มที่ถูกอุ้มเดินเข้ามาในคอนโดผ่านผู้อาศัยคนอื่น ไหนจะคนดูแลความปลอดภัยที่รีบวิ่งมากดลิฟต์ให้อีก ใบหน้าขาวซุกเข้ากับอกแกร่งของผู้เป็นสามีด้วยความเขินอาย ใบหูเล็กขึ้นสีจัดอย่างสังเกตได้ แบคโฮลอบมองเด็กน้อยของเขาแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา ไม่นานเสียงเตือนจากลิฟต์โดยสารก็ดังพร้อมกับประตูที่เปิดออก ควานลินถูกอุ้มมาอยู่หน้าห้องที่ไม่มีหมายเลข แบคโฮปล่อยอีกคนให้ยืนก่อนจะสแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อคประตูห้อง
ประตูบานใหญ่เปิดกว้างออกพร้อมกับเผยให้เห็นภายในตัวห้องที่กว้างขวางมาก ภายในมีเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งอย่างเรียบง่าย หรูหรา และทันสมัย แถมยังมี... คอนโดแมว ตั้งอยู่หลายชิ้น
ควานลินเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับสำรวจด้วยสายตา ก่อนจะได้ยินเสียงเหมียวๆ ของแมวตัวอื่นดังทักทายจากบริเวณแถวโซฟาใหญ่
เมี๊ยว~
แมวตัวสีขาวนวลอ้วนกลมกระโดดลงมาจากคอนโดแมวสีขาว พร้อมกับเดินพุงย้วยเข้ามาหาเข้า หยุดมองหน้าและส่งเสียงร้องเรียกเพื่อนตัวอื่นตามมา ควานลินมองตามเสียงก๊อกแก๊กที่ดังจากโซนห้องครัวก่อนจะร้องตกใจเมื่อเจอเจ้าแมวสีดำขนฟูกระโดดลงมาจากช่องเก็บจาน และมันก็เดินมาสมทบกับเจ้าขาวที่มองหน้าเขาเขม็ง
เสียงร้องเมี๊ยวๆ ดังระงมไปทั่วราวกับว่ามันกำลังสื่อสารกัน เด็กหนุ่มยืนเกร็งอยู่นานสองนานแต่ก็ต้องเพิ่มความลำบากใจเข้าไปอีกเมื่อเจ้าแมวสีน้ำตาลตัดลายขาวปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลัง เสียงร้องเรียกแสบแก้วหูนั่นทำให้ควานลินต้องถอยหลังหนี
ไหนบอกว่าดาเนียลตัวเดียวไง ไหงมาทั้งฝูงแบบนี้ล่ะไอ้อ้วน
“พวกนายจะแกล้งพี่สะใภ้อีกนานมั้ย?” แบคโฮที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยขึ้น พร้อมท่อนแขนหนักๆ ที่พาดมายังลำคอของควานลิน เด็กหนุ่มถูกดึงรั้งเข้าไปกอดพร้อมกับจมูกโด่งที่ฝั่งเข้าแก้มนุ่มเพื่อแสดงโชว์ให้ไอ้แมวสามตัวนั่นดู
แมวสามแสบสะบัดหน้าหนีไปคนละทางก่อนจะเปลี่ยนร่าง ตัวแรกเป็นชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ผิวสีขาวเนียนพร้อมกับผมสีบรอนด์ทอง ดวงตาเรียวเล็กที่ดูน่ารักเวลายิ้มตอนนี้มองเขาอย่างมีเลสนัย ตัวต่อมาคือแมวสีน้ำตาลลายขาวที่กลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีราวกับเทพบุตรในตำนานกรีกโรมันที่มาพร้อมกับดวงดาวสามดวงประทับที่ข้างแก้ม เขายิ้มทักทายพร้อมกับสะกิดเด็กหนุ่มผิวแทนอีกคนที่เปลี่ยนร่างมาจากเจ้าแมวน้อยสีดำ เด็กหนุ่มยิ้มโชว์เขี้ยวมาให้อย่างเป็นมิตรพร้อมโบกมือทักทาย
แต่อะไรก็ไม่หนักใจเท่ากับการที่ทั้งสามคนอยู่ในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว เมื่อไหร่แมวพวกนี้จะรู้จักหาเสื้อผ้าใส่ทันทีหลังจากเปลี่ยนร่างมนุษย์กันนะ!
“สวัสดีพี่สะใภ้” ทั้งสามคนเอ่ยทักทายพร้อมกับราวกับนัดมา ควานลินโค้งตัวให้ก่อนจะเขยิบถอยหลังไปหลบหลังแบคโฮอย่างกลัวๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก พวกนี้ไม่อันตราย” แบคโฮพูด แต่ควานลินก็ยังรู้สึกแปลกๆ กับแมวชีเปลือยตรงหน้าอยู่ดี
“บอกพวกเขาไปใส่เสื้อผ้าได้มั้ย?” ควานลินพูด ซุกใบหน้าเข้ากับแผ่นหลังกว้าง แขนยาวสอดเข้ามากอดคนตัวโตเอาไว้แน่น
เสียงหัวเราะคิกคักจากเจ้าสามแสบทำเอาควานลินยู่ปาก แถมยังมาเรียกพี่สะใภ้อะไรนั่นอีก ไอ้พวกแมวขี้แกล้ง
แบคโฮไล่น้องชายทั้งสามคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมชุดสบายๆ เป็นชายหนุ่มผมทองที่เดินนำเพื่อนมาและนั่งลงโซฟาตรงหน้าควานลิน
“ไอ้เตี้ยนั่นชื่ออูจิน คนข้างๆ ชื่อซองอู” แบคโฮแนะนำน้องชายให้ควานลินรู้จักทีละคน ก่อนจะมาหยุดที่คนตายิ้ม “ส่วนนี่ดาเนียล”
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” ควานลินเอ่ยทักทายบ้าง “ผมไลควานลินนะ”
“เรารู้แล้วหน่า พี่ชายเราแอบไปเฝ้านายอยู่เป็นเดือน สุดท้ายก็ได้กินจนได้สินะ” ซองอูพูดยิ้มๆ ทำท่าทางยียวนใส่กับคนที่ชื่ออูจินจนน่าหมั่นไส้
“เลิกเล่นได้แล้วไอ้พวกนี้” ดาเนียลดึงคอเสื้อแมวตัวน้องเอาไว้พร้อมกับหันหน้ามามองสมาชิกใหม่ของครอบครัว ดวงตาเรียวสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถามออกมาว่า
“ที่พามาเพราะจะให้ช่วยทำลูกเหรอ?”
“ใช่ ขอแบบด่วนๆเลย”
ควานลินตาโตกับหัวข้อสนทนาใหม่ของพวกแมวอ้วน ตกลงกันแบบนี้ได้ยังไง ทำไมไม่ถามกันก่อน
“แต่ผมยังไม่พร้อม” เด็กหนุ่มร้องท้วงขึ้นมาดังลั่น แบคโฮรวบคนผอมมากอดเอาไว้แน่น มองลึกเข้าไปยังนัยน์ตาหวานพร้อมเอ่ยอย่างหนักแน่น
“จะช้าจะเร็ว พี่ก็ทำควานลินท้องเหมือนเดิมนั่นแหละ”
ไอ้ ไอ้แมวอ้วนเอ้ย!!
กำลังใจและคอมเม้น + ฟีดแบคจากคนอ่าน = สิ่งที่มีที่สุดของคนแต่ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เกลียดความต่างๆ นานาของพี่อะ
บ้าจริงงงงง น้องสิบเจ็ดดดดด
นี่มันล่อลวงผู้เยาว์ กรี๊ดดดดดด