ตอนที่ 3 : Playing with Firefighters -special part-
ตั้งแต่ตกลงคบกับควานลิน ดงโฮก็ถูกเพื่อนที่ทำงานทักเสมอว่าหน้าตาดูสดใส ยิ้มบ่อยขึ้น และที่สำคัญพวกเขาก็ไม่เจอพ่อหมีร่างอวตารเลยตลอดสองเดือน ดงโฮเองก็ยอมรับว่าควานลินเข้ามาในชีวิตแล้วช่วยปรับเปลี่ยนอะไรที่ไม่ดีหลายๆ อย่างออกไปจากตัวเขา ไอ้เด็กแสบที่คอยมาดูแลตลอดไม่เคยหายไปไหน เขาเองก็ไปส่งควานลินที่โรงเรียนบ่อยขึ้นเหมือนกัน แต่อาจจะดูแก่ไปหน่อยเลยทำให้ถูกเพื่อนควานลินยกมือไหว้เพราะนึกว่าคุณพ่อมาส่ง
“นี่ พี่ดงโฮ ผมถามจริงๆนะ” แดเนียลแอบดึงหน้าให้ดูว่าคำถามที่เขาจะถามนั้นมันสำคัญต่อประเทศและความมั่นคงของชาติมากแค่ไหน ดงโฮละมือออกจากเอกสารเลิกคิ้วมองหน้ารุ่นน้องที่ดูจริงจังมากจริงๆ
“กับน้องหลินอะ... ได้ยัง?” พูดจบกะโหลกที่ปกหลุมไปด้วยเส้นผมสีชมพูสายไหมก็ถูกฝ่ามือใหญ่ตบแสกเข้ากลางกระหม่อม แดเนียลร้องลั่นยกมือขึ้นมากุมหัวของตนที่ดูเหมือนจะมีรอยแยกให้สมองไหลออกมาเดินเล่นข้างนอกแล้ว
เขาก็แค่ถามด้วยความสงสัยจริงๆ ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีเลย อีกอย่างก็เป็นห่วงรุ่นพี่คนสนิทที่คอยไปรับไปส่งเด็กทุกวันแต่มากสุดทำได้แค่จับมือเนี่ยดิ
“อะไรกันพี่ ตีผมทำไมผมก็แค่เป็นห่วงพี่เฉยๆ เนี่ย คบมาทำนานไปรับส่งตลอดเคยทำแค่จับมือ โคตรกากเลยว่ะ”
ดงโฮถอนหายใจยาวส่ายหน้าเอือมระอากับหมีขนฟูตรงหน้า
“ใครบอกว่าได้จับแค่มือ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องประกาศบอกชาวบ้านทั่วเมืองซักหน่อย อีกอย่างหลินยังเด็กอยู่ กูไม่อยากทำอะไรลูกเขาแล้วที่คบกันนี่พ่อแม่น้องยังไม่รู้เลย" ดงโฮตอบตามความจริง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดที่จะบอกครอบครัวของฝั่งควานลิน มีหลายครั้งที่น้องมาเล่นที่ห้องแล้ววิดีโอคอลหาคุณแม่เขาก็ถูกแนะนำตัวว่าเป็นพี่ชายคนสนิทไม่ใช่ในฐานะแฟน ควานลินให้เหตุผลว่ายังไม่อยากให้แม่ตกใจว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชายเพราะกลัวว่าทางครอบครัวจะค่อนข้างอ่อนกับเรื่องพวกนี้ ดงโฮเองก็เข้าใจและพร้อมอยู่กับเด็กหนุ่มเสมอมันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะมานั่งน้อยใจเป็นเด็กเมื่อถูกแฟนบอกว่าเป็นพี่ชาย โตๆ กันแล้วควรรักกันด้วยเหตุผลมากกว่างอแงเอาแต่ใจ
ตั้งแต่คบกันมาควานลินทำให้เขาแปลกใจอยู่หลายอย่าง แต่หลักๆ ก็คือความเป็นผู้ใหญ่และใช้เหตุผลมากกว่าที่ดงโฮคิดไว้ ตอนแรกนึกว่าจะมาในแนวเด็กเวรเอาแต่ใจดื้อเพ่งทุกอย่าง แต่ควานลินไม่ใช่ น้องมีเหตุผล เวลาทำผิดก็ยอมรับผิดและไม่อาบที่จะพูดขอโทษ แต่ถ้าไม่ผิดรายนั้นก็เถียงสู้ด้วยเหตุผลเหมือนกัน
“พี่จะไปกลัวอะไร ขนาดพี่ซังกยุนกับน้องจัสตินยังกินหัวกินหางกันแล้วเลย อายุไม่เกี่ยวหรอกพี่ขอแค่ใจเราต้องการ มันก็ไม่มีข้อโต้แย้งใดใด” แดเนียลลุกขึ้นยืนชูกำปั้นขึ้นเหนือหัวก่อนจะชักกลับมาวางไว้ที่อกข้างซ้าย ใบหน้าที่ดูเหมือนอาแปะขายเต้าหู้แสดงความภาคภูมิใจออกมาเมื่อตนพูดจบ
“มึงไม่พาดพิงพี่ซักครั้งจะได้มั้ยวะ” ซังกยุนที่อยู่ในห้องพักส่งเสียงโวยวายออกมาลั่น ดงโฮหัวเราะกับสงครามขนาดย่อมที่ถูกก่อขึ้นโดยแดเนียล
“ก็มันเรื่องจริงนี่ พี่ซังยุนไม่เห็นกลัวอะไรเลย”
พลันสายตาคมก็มองเห็นนาฬิกาแขวนผนังชี้เตือนบอกเวลา 4 โมงเย็น มันได้เวลาที่เขาต้องไปรับควานลินที่โรงเรียน ชายหนุ่มลุกขึ้นเก็บของของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะพายกระเป๋าสะพายไหล่ใบโปรดแต่ไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกไปก็ถูกอุ้งมือหมีของแดเนียลรั้งเอาไว้ก่อน
“พี่จะไปไหนอะ ยังคุยกันไม่เสร็จเลย”
“ไปรับหลิน” ดงโฮตอบตามความจริง ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังกัน ถ้าแดเนียลอยากแซวมากก็แซวต่อไป แต่ถ้าวันไหนเลิกแซวระวังปากแตก
“โห นี่รักน้องเขามากป่ะ รู้จักพี่มาเป็นปีไม่เคยจะใส่ใจใครเท่านี้เลย รักมากก็ดูแลน้องดีๆนะพี่ ทำตัวเป็นหมีจำศีลแบบนี้ระวังน้องเบื่อแล้วไปหาคนเขาเร้าใจกว่า” ดงโฮยักไหล่ไม่สนใจคำพูดยุแยงของแดเนียลและเดินออกจากสถานีทันที
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำมากกว่าจูบ ทุกวันนี้ที่อยู่กับควนลินเขาคิดเรื่องลามกวันละสามรอบ ยิ่งวันไหนคนน้องมาขอนอนด้วยแล้วชอบเอาตัวเองมาเป็นหมอนข้างให้เขาอย่างน้อยคืนนั้นต้องมีแอบเข้าห้องน้ำเพื่อความปลอดภัยของน้องบ้างแหละ
ถึงควานลินจะโดนเขาดุว่าเป็นเด็กแก่แดดลามกชอบคิดเรื่องลามกตลอด แต่ตัวน้องเองก็ไม่ได้เอ่ยปากหรือแสดงท่าทางไปในทางนั้นเลย เด็กนั่นก็เป็นเด็กธรรมดาที่ปากเก่งปากดีเรื่องลากมกไปวันๆ จะมีบ้างที่ชอบยั่วเขาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว แต่คนที่ถูกอ่อยนี่สิมันเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว
ไม่นานดงโฮก็เดินทางมาถึงโรงเรียนมัธยมของคนรัก เขายืนรอควานลินอยู่หน้าโรงเรียนเช่นเดิมพลางหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความบอกว่าตอนนี้มาถึงแล้วนะ แต่ก็ไร้วี่แววว่าปลายทางจะตอบกลับมา ดงโฮเริ่มสอดส่องสายตาเข้าไปในรั้วโรงเรียนที่กำลังมีเด็กมัธยมชายหญิงเดินออกมากันเต็มไปหมด หมายจะค้นหาตัวเด็กดื้อที่ปล่อยให้เขารอนาน
ดูท่าแฟนหนุ่มรุ่นใหญ่จะเบื่อที่ต้องรอ ดงโฮตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อตามหาตัวควานลินอย่างน้อยขอให้เจอเพื่อนของควานลินก็ยังดี อย่างเช่นเด็กหน้ากลมซอนโฮ เขาน่าจะถามหาควานลินได้บ้าง
ชายหนุ่มเดินมาเรื่อยๆ จนพบเข้ากับแผ่นหลังคุ้นตาในชุดนักเรียนที่นั่งอยู่ม้านั่งใต้ต้นไม้ และที่สำคัญกำลังหัวเราะต่อกระซิบกับเด็กหนุ่มอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ดงโฮยืนมองสถานการณ์อยู่พักใหญ่ ไม่รู้เด็กสองคนนั้นพูดเรื่องอะไรกันอยู่แต่บทสนทนานั่นทำให้แก้มใสของแฟนเขาแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุก สร้างความไม่พอใจให้กับชายหนุ่มเล็กน้อยแต่ภาพที่เห็นมันไม่สามารถตอบได้ทั้งหมดว่าควานลินกำลังเขินเด็กนั่น
มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์ที่เขาจำได้อย่างแม่นยำ ควานลินหุบยิ้มลงก่อนจะรับสายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ
กลัวไอ้เด็กนั่นรู้เหรอว่าแฟนโทรมา มันอดไม่ได้ที่จะน้อยใจ ภาพตรงหน้ามันชวนให้คำพูดของแดเนียลมันลอยเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ แม้ดงโฮจะพยายามหาเหตุผลมาช่วยสยบอารมณ์ของตัวเองลงแค่ไหน แต่ใจของเขาก็รู้สึกอยู่ดี
“ครับ พี่ดงโฮ”
“พี่มารับกลับห้อง หันมาหาพี่สิ” ตอบกลับปลายสาย
เด็กหนุ่มหันรีหันขว้างมองหาบุคคลที่โทรมา จนสายตาสบเข้ากับคนรักที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ ควานลินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าตกใจและรีบบอกลาเพื่อนเดินสะพายกระเป๋าออกมาอย่างลุกลี้ลุกลนโดยไม่ลืมจะหันไปโลกมือให้กับคนที่เขาจากมา
“พี่มานานยัง”
“นานแล้ว นานพอจะเห็นเด็กแถวนี้ยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่น”
“นี่พี่หึงผมเหรอ” ควานลินฉีกยิ้มกว้าง กึ่งเดินกึ่งวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาคนรักพร้อมก่อนจะใช้มือคล้องแขนอีกฝ่ายเอาไว้ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าบูดบึ้งของพี่หมี แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายมองกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง คล้ายจะบอกว่า พี่หมีกำลังงอนอยู่นะ
“พี่คิดมากไปป่าว ผมกับพี่หมูนยอนไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย”
สรรพนามที่ใช้เรียกบ่งบอกความสนิทสนมทำให้ดงโฮรู้สึกเคืองหนักกว่าเก่า แต่ก็ไม่อยากแสดงอาการอะไรออกไปมาก เดี๋ยวจะโดนเด็กว่าเอาได้ว่างอแงไม่ดูอายุ
ระหว่างทางกลับบ้านดงโฮและควานลินไม่ได้คุยอะไรกันต่อ ชายหนุ่มที่เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จากับเด็กน้อยที่เอาแต่ก้มเล่นมือถือ ด้วยความไม่ระวังไม่ไม่ดูทางทำให้ควานลินเผลอเดินเลยถนนออกไปประจวบเหมาะกับรถจักรยานยนต์ที่ขับสวนเข้ามา
ปี้นนน ปี้นนน
ดงโฮคว้าเอวบางไว้แล้วออกแรงกระชากให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ดวงตากลมโตเบิกกว้างชีพจรเต้นตุบตับรู้สึกว่าขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“ทำไมเอาแต่ก้มเล่นมือถือ รถเกือบจะชนอยู่แล้ว” ดงโฮดุคนอายุน้อยกว่า สีหน้าจริงจังปนความเป็นห่วงทำให้ควานลินหน้าหงอยไปเพราะครั้งนี้เขาผิดเต็มประตู
“ขอโทษครับ”
“ไม่ต้องขอโทษพี่ แต่ดูแลตัวเองให้ดีเพราะถ้าหลินเจ็บตัวมา พี่คง...”
ว่าจะไม่แล้วเชียว นี่ดงโฮกำลังงอนไอ้เด็กนี่อยู่นะ
“หัวใจพี่คงเจ็บแน่ๆ เพราะผมอยู่ในนั้น” เด็กดื้อพูดสวนขึ้น นิ้วเรียวจิ้มลงไปที่อกจ้างซ้ายของดงโฮ ใบหน้าหวานประดับไปด้วยรอยยิ้ม ไม่นานดงโฮก็รับรู้ถึงสัมผัสนิ่มๆ ที่ประทับลงมาที่ริมฝีปากของเขา ควานลินประกบปากไปเนิ่นนานก่อนจะผละออกมา คนที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนหน้าแดงก่ำไปถึงหูประจวบเหมาะกับไฟจราจรบอกสัญญาณข้ามถนน ควานลินเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งระเบิดลูกโตให้อีกคนที่ยืนใจเต้นตุบตับเพราะโดนจู่โจมขโมยจูบไปหยกๆ
ไม่เพียงควานลินที่แอบไปค้างห้องคนรักบ่อยๆ ดงโฮเองก็มาค้างกับเด็กหนุ่มบ่อยเช่นเดียวกัน และวันนี้เขาก็ถูกควานลินอ้อนให้มานอนด้วยและเด็กดื้อให้เหตุผลว่าพรุ่งนี้วันหยุดอยากจะตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าดงโฮก่อนใคร ด้วยความที่รักแฟนมากของดงโฮก็ยอมน้องแต่โดยดีและบังเอิญวันนี้เขาไม่มีเวรกลางคืนที่สถานีด้วย มีหรือที่ดงโฮจะไม่คว้าโอกาสนี้ไว้
ควานลินนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนใช้ผ้าห่มม้วนตัวคล้ายกับดักแด้ดิ้นขลุกขลักอยู่ไม่ไกลดงโฮที่นอนดูรายการเกมโชว์อยู่ จนเขาต้องใช้มือกอดเอาไว้เพื่อให้อีกคนอยู่นิ่งๆ เพราะน้องรบกวนสมาธิของเขามาก
“ดิ้นอยู่ได้ หิวหรือไง” ดงโฮถาม แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่โทรทัศน์
“ไม่ได้หิว แต่พี่ไม่สนใจผม” เสียงบ่นกระปอดประแปดพร้อมกับร่างโปร่งที่ซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอกกว้างของหมีตัวโต ขายาวๆ พาดเข้าที่เอวหนาพลางเบียดตัวชิดหนักกว่าเดิมคล้ายเรียกร้องความสนใจ
ก็พี่ดงโฮมาถึงก็เอาแต่ดูรายการทีวี ไม่ชอบสนใจเขาเลยสักนิด จะไม่ให้งอแงได้ยังไง
“นี่หลิน อย่าเบียดเข้ามาใกล้นักสิ” คนตัวโตเอ่ยท้วงไม่ใช่เพราะเขาร้อนหรือรำคาญ แต่ร่างโปร่งที่กำลังเบียดกายเข้ามาเขามันใกล้กันมากเกินไปแล้ว ยิ่งเอาขามาพาดเอวเขาแบบนี้อะไรต่อมิอะไรที่มันอยู่ใต้ร่มผ้าก็บดเบียดเสียดสีไปมาไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆ ประจำตัวของควานลินที่เขาชอบอีก ถ้าใกล้กว่านี้คงไม่ต้องรอบรรลุนิติภาวะแล้วมั้งเนี่ย
“ทำไมอะ สนใจทีวีมากกว่าผมเหรอ” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันแทบจะไร้ช่องว่างให้อากาศไหลผ่าน เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อ เขาไม่มีสติสนใจรายการทีวีทั้งแต่โดนขายาวๆ นั้นพาดเอวแล้ว ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้กระทั่งจะกอดควานลินเอาไว้ เพราะกลัวว่ายิ่งสัมผัสร่างกายกันมากเท่าไหร่โอกาสที่อารมณ์ของเขาจะปั่นป่วนก็มีมากเท่านั้น แค่ตอนนี้จะกลืนน้ำลายลงคอยังยากเลย
“ไม่ใช่ แต่หลินกำลังเบียดเป้าพี่ พี่กลัวมันจะตื่น” ดงโฮตอบไปตามความจริง คู่ของเขาเป็นคู่ที่ชอบพูดกันตรงๆ เบียดเป้าก็บอกว่าเบียดไม่ใช้พูดอ้อมโลกว่าร้อนหรือเขินอาย เด็กดื้อยิ้มเข้าเล่ห์ก่อนจะใช้หน้าขาสัมผัสกับส่วนกลางลำตัวของคนรักไปมา มือหนาคว้าหมับเขาที่ขาอ่อนใช้แรงดันออกมาก่อนจะแกะเด็กดื้อออกผละตัวลุกขึ้นนั่งพิงกำแพงห้อง
ใบหน้าหวานบึ้งตึงลงเล็กน้อยแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ ควานลินลุกขึ้นนั่งตาม กอดอกมองดงโฮนิ่ง
“นี่พี่... พี่ไม่จำเป็นต้องห้ามอารมณ์ตัวเองหรอกนะ”
“.......”
“พี่จะทำก็ได้นะ ไม่ต้องรออายุ 20 หรอก”
“ไม่ รอให้อายุครบก่อน พี่ไม่อยากให้หลินดูไม่ดี” ดงโฮปฏิเสธ ตอนนี้เขาเหมือนหมีตัวโตที่กำลังโดนเจ้าเด็กหน้าตาคล้ายสล็อตข่มขู่ สีหน้าจริงจังของควานลินทำให้เขารู้สึกหวิวๆ คล้ายจะเสียตัวด้วย
“แล้วใครมันจะมารู้ว่าพี่ทำอะไรผม ถ้าผมไม่บอก”
เออ ถูกของมัน
“แต่ที่บ้านหลินยังไม่มีใครรู้เลยว่าเราคบกัน” ดงโฮหาเหตุผลแย้งเพื่อให้ควานลินเลิกพูดเรื่องนี้ซักที
“โถ่พี่ ตอนพ่อกับแม่จีบกันไม่เห็นอาม่าจะรู้เลย มันไม่เกี่ยวป่ะ” เด็กดื้อยังไงก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่วันยันค่ำ ควานลินเอื้อมมือไปคว้ามือหนามากอบกุมเอาไว้ยกขึ้นมาแนบแก้มใส่ถูไถเบาๆ อย่างออดอ้อน
“............” ดงโฮมองภาพนั่นด้วยสายตาที่อ่านยาก ตอนนี้เขากำลังสับสนกับตัวเองว่าจะเลิกโครงการ 20 ปีพี่จะกินน้องดีหรือเปล่า ในเมื่อเด็กมันอ้อนมาขนาดนี้แล้ว.......
แต่ยังไงมันก็ยังไม่ถูกต้องอยู่ดี!
“นะพี่ดงโฮ เลิกเป็นคนดีซักเรื่องเถอะ วันนี้ขอแค่จูบก็ได้”
“จูบกันทั้งคืนเลยนะ นะนะ”
ทันทีที่พูดจบร่างของควานลินก็ถูกรวบเข้าในอ้อมกอดริมฝีปากสีสวยถูกเบียดจูบหนักแน่น ควานลินเผยอปากรับเรียวลิ้นที่ถูกสอดเข้ามาอย่างรู้งาน แขนเรียวโอบรอบคอของอีกคนไว้เป็นที่ยึดเกาะ ตลอดเวลาที่คบกันมาควานลินรู้สึกเหมือนเขาจะติดใจรสสัมผัสจากดงโฮและเป็นฝ่ายร้องขอเสมอ ถึงแม้บางครั้งจะถูกปฏิเสธแต่อย่างไลควานลินถ้าขอดีๆ ไม่ให้ก็ต้องใช้เล่ห์กลให้สมกับเป็นเด็กเวรที่พี่ๆ เรียกกัน
ริมฝีปากร้อนที่แทบจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ลิ้นสากที่กวาดต้อนเรียวลิ้นเล็กไม่หยุด เสียงริมฝีปากดูดดึงจนเกิดเสียงน่าอาย ดงโฮส่งเสียงทุ่มต่ำออกมาอย่างพอใจเมื่อควานลินกลายเป็นฝ่ายรุกนำเขาแทน ริมฝีปากสีเชอร์รี่ถอนออกมาตอนนี้ปากของควานลินแดงหนักกว่าเดิมอีก หน้าอกบางกระเพื่อมขึ้นลงหอบหายใจหนักดวงตากลมโตสบตากับคนรัก สายตาที่แสดงออกถึงความรักและความพอใจที่ดงโฮยอมตามใจเขา
ควานลินเคลื่อนตัวเข้าไปประทับรอยจูบที่แก้มของอีกคน และเลื่อนลงมายังสันกราม จนถึงปลายคาง และจบลงที่ลำคอแกร่ง เด็กดื้อปืนขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของดงโฮให้ร่างกายเบียดชิดกันมากขึ้นไปอีก มือใหญ่จับใบหน้าควานลินขึ้นมามอบจูบให้กันอีกครั้ง ควานลินเอียงคอปรับองศาตามที่ดงโฮสอนเรียวลิ้นชื้นหยอกล้อกันไปมา รสจูบที่แทบจะกลืนกินวิญญาณของทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร
จากสัมผัสเนิบนาบค่อยทวีความร้อนแรงหนักขึ้นตามอารมณ์ที่ถูกเร้า มือขาวเลื่อนไปจับมือของอีกคนก่อนจะนำมาวางทาบไว้ที่สะโพกของตนดงโฮรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยที่จะสัมผัสสะโพกมนของคนรักแต่สุดท้ายเขาก็ขย้ำส่วนนั้นจนเต็มมือ เด็กดื้อเบียดกายเข้าหามากยิ่งขึ้นมืออีกข้างก็เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนรักไล่ตั้งแต่เม็ดแรกจนถึงเม็ดสุดท้าย ควานลินผละริมฝีปากออกมองแผงอกที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมาใช้มือแหวะสาบเสื้อออกช้าๆ ลากมือผ่านกล้ามหน้าอกที่เห็นประจำ แต่ก็ทำได้แค่เฝ้ามองมันอยู่ห่างๆ ไม่เคยได้สัมผัสขนาดนี้
“พี่... ไม่ต้องตามใจผมก็ได้นะถ้าลำบากใจ”
“ขนาดนี้ยังคิดว่าพี่ลำบากใจอยู่เหรอ” ดงโฮตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าโครงการที่เขาตั้งเป้าหมายไว้มันจะถูกล้มลงเพียงเพราะถูกควานลินอ้อนไม่กี่ประโยค
“พี่ดงโฮครับ หลินรักพี่นะ.... พี่รักหลินมั้ย?”
ไอ้เด็กนี่มันเสือร้ายในคราบแมวจริงๆ
“พี่รักหลินครับ รักมากๆ”
ควานลินยกยิ้มด้วยความพอใจพร้อมดึงเสื้อของดงโฮถอดออกให้พ้นทาง เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ช่วยถอดเสื้อของเขาเช่นกัน ดงโฮปล่อยให้ร่างกายของเขาได้สอนบทเรียนใหม่ที่ความลินไม่เคยรู้จัก
แต่เมื่อมันเป็นครั้งแรกมีหรือที่จะไม่เกิดความกังวล
แต่ควานลินคิดว่าถ้าอีกคนเป็นคังดงโฮ มันก็ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง
เพราะว่าเขามั่นใจ ว่าพี่ดงโฮจะเอ็นดูเขาอย่างทะนุถนอมแน่นอน
.
.
.
.
.
.
โดยหารู้ไม่ว่า คังดงโฮ นี่แหละ ที่จะทำให้ ไลควานลิน
นอนพักยาวในวันหยุดสุดสัปดาห์
END
(Special part)
“แล้วเด็กหมูนยอนนั่นที่ยิ้มให้กันคืออะไร ทำไมต้องเขินหน้าแดงขนาดนั้นด้วย”
“อ๋อ เขาแค่บอกว่าให้ผมรวบหัวรวบหางพี่ได้แล้ว ก่อนที่พี่จะเบื่อผมแล้วไปหาเด็กคนใหม่”
ไอ้เด็กนี่..... ส่งไปอยู่กับแดเนียลดีมั้ยนะ ?
“อย่าไปว่าพี่เขาเลย หลินขอคำปรึกษาพี่เขาเองแหละ ว่าอยากมีอะไรกับแฟนทำไงดี”
คำตอบของควานลินทำเอากุมขมับแน่น
REAL END
แต่อารมณ์ดีมั่กๆ เลย ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
มีแรงฮึดมาต่อสเปให้อ่านเล็กๆ น้อยๆ ><
แต่ไม่ดียังไงขอโทษเด้อเจ้า เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้มีแรงจะปั่นเรื่องต่อไปต่อ
ทำไมชอบอัพฟิคตอนเช้าๆ นี่ไม่ได้หมายความว่าตื่นเช้านะ ยังไม่ได้นอน ฮ่าๆ นอนไม่หลับ
เวลาการนอนรวนและชิบหายมากๆ เลยจ้า
ที่อยากแต่งตอนนี้เพราะว่าน้องยังไม่โดนพี่ย่ำยี เราอยากให้พี่ดงโฮมีตราบาปก่อนจบเรื่องเฉยๆ ฮ่าาาา
1 คอมเม้น = 1 บาท สมทบทุน โว๊ะ ไม่ใช่
1 คอมเม้น = หลายกำลังใจให้คนๆ นี้เดินต่อปัยส์ ><
ปล. เรื่องหน้าพี่ดงโฮเป็นตำรวจเด้อจ้า
แต่จะมาสายฮาหรือสายอะไร รอลุ้นกันอีกที ฮ่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กรีดร้องอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง หลิน นายแม่งเป็นไอดอลเรยว่ะๆ ยั่วมาก อ่อนมาก โอ้ยยยยยย ชอบยวบยบบบบ
พี่ดงโฮก็แบบบบ กี้สสสสส เจนเทิลแมนเว่ออออ
สงสารคุณแดนจังเลยคะ
น่ารักมากเลยค่ะ ไม่เรยคิดเลยว่าการเป็นนักดับเพลิงกับเจ้าเด็กเสี่ยวจอมกวนจะทำให้เขินได้มากขนาดนี้ น้องจั้ลร้องงงงง
ชอบมากค่ะ น่ารักมาก เขียนคิสซีนได้ดีมากค่ะ กลั้นยิ้มไม่ได้เลยด้วย ปากฉีกถึงหูแล้วค่ะตอนนี้ แงงงงงงงง จะมีสเปอีกมั้ยคะ โฮวววววว ดูร้อนแรงประหนึ่งเล่นกับไฟ นาวเบิร์นเบบี้เบิร์นนนนนน
นี่สถานีดับเพลิงหรือโรงพักค้าา