คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : B L U R : 2
2
ฟ้าผ่า... ตลกร้าย...หรือลงโทษ ?
เหมือนโดนแก้วน้ำที่เพิ่งยื่นให้จงออบเมื่อครู่ปาใส่หน้า ก้นแก้วกระแทกเข้ากลางหน้าเต็มๆ ตกใจและชาจนแสดงความรู้สึกไม่ทัน จุนฮงเพียงคิดเล่นๆว่าจะทำยังไงถ้าจงออบจำเขาไม่ได้ แต่ไม่ได้คิดไปถึงตอนที่มันกลายเป็นเรื่องจริง หมอและพยาบาลกรูเข้ามาหลังจากได้รับแจ้ง ตัวเขาถูกกันออกจากคนป่วย ความคิดเหมือนควันบุหรี่ลอยอวลอยู่ในหัว อึมครึม...หาคำตอบไม่ได้...และทิ้งกลิ่นเอาไว้
หมอและพยาบาลเดินออกมาหลังจากใช้เวลาไปประมาณสามสิบนาทีเศษ พยาบาลเดินล่วงหน้าไปจนหมดคุณหมอจึงหันมาพูดกับเขา
จงออบความจำเสื่อม...
นั่นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ตลกร้ายหรืออะไรก็ตามที่จุนฮงพยายามหลอกตัวเองมาตลอดระยะเวลาที่ยืนรออยู่ข้างนอก มองผ่านช่องว่างเล็กๆส่วนที่ผ้าม่านปิดไม่มิดเห็นจงออบนั่งสำรวจร่างกายอยู่บนเตียงนิ่งไม่ได้มองหาคนแรกที่ตื่นมาเจออย่างเขาซักนิด คิดได้อย่างนั้นเท้าที่หุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินเข้มที่เคยไปเลือกด้วยกันก็ถอยออกห่างจากประตูห้องพักพิเศษไปสองก้าวก่อนจะหยุดนิ่ง... จากมุมนี้มองไม่เห็นแล้วว่าคนข้างในทำอะไรอยู่ จุนฮงพยายามถามตัวเองอีกครั้งว่าเขาควรเดินหน้าเข้าไปใหม่ หรือถอยไปตั้งหลักดี แล้วความพร้อมที่มีน้อยนิดก็สั่งให้จุนฮงถอยหลังกลับไประดมความกล้ามาเพิ่ม
จากเตียงผู้ป่วยมองออกไปทางประตูตรงกระจกที่มีผ้าม่านปิดอยู่หมิ่นๆจะเห็นเงาตะคุ่มเลือนราง จงออบรู้ว่าคนแรกที่เขาลืมตาขึ้นมาเจอยืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาไม่คิดจะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารับรู้ว่ามีอีกคนอยู่ข้างนอกนั่น ตาเรียวสำรวจร่างกายที่มีผ้าพันแผลและเฝือกอ่อน แขนซ้ายโดนกระแทกเล็กน้อยแต่ก็ทำให้การขยับแต่ละครั้งเหมือนโดนลวดเบอร์ใหญ่รัดแน่นไม่ยอมให้เขาได้ไปไกลเกินกว่าที่มันขีดเส้นไว้ หงุดหงิดเหมือนเข้าสปาแล้วได้กลิ่นเทียนหอมขึ้นหืนกับหมอนวดที่กดผิดเส้น เขาคิดว่าตัวเองจะทักทายแขกแปลกหน้าได้ดีกว่านี้ แต่เด็กคนนั้นกลับทำหน้าประหลาดตอนโดนถามว่าเป็นใคร จงออบจึงอยากให้ใครก็ได้ที่อยู่ในความทรงจำเขาอย่างฮิมชาน ยงกุก หรืออีกสองคนที่เหลือในกลุ่มมาอธิบาย ถึงตอนนี้จงออบรู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดพลาดเกี่ยวกับความทรงจำของตัวเอง มันมีที่ว่าง ฮิมชานฮยองกับยงกุกฮยองมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันส่วนแดฮยอนฮยองและยองแจฮยองก็เป็นรูมเมทกัน เพราะฉะนั้นที่ว่างนั่นจึงอยู่ข้างๆเขา
ขณะเดียวกันขายาวของเด็กหนุ่มร่างสูงค่อยๆเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าบนถนนใกล้ๆโรงพยาบาล สายตาและสีหน้าไม่คุ้นเคยของจงออบเหมือนถูกตั้งเป็นภาพพักหน้าจอของประสาทตาเขา แปลกใจที่ตัวเองไม่ได้เจ็บปวดหรือผิดหวังที่จงออบจำตัวเองไม่ได้ เขาเพียงแต่หวาดกลัว... หากจงออบลืมไปว่าเคยรับรู้อะไร เขาจำเป็นต้องหรือฟื้นมันไหม สามารถแกล้งลืมตามคนป่วยได้ไหม... หรือจะหายไปเลยดี... ความคิดในหัวตีกันวุ่นวาย แก้วคอกเทลสีชมพูสวยถูกยื่นให้ในความทรงจำ จุนฮงหยุดเท้าหน้าคอนโดขนาดกลางใจกลางเมือง หัวเราะให้กับอาการใจลอยของตัวเองที่เดินมาถึงที่หมายโดยไม่รู้ตัว ก้าวต่อไปข้างในกดลิฟท์หมายเลขที่คุ้นเคย แล้วก็นึกภาพเขารับแก้วนั้นมา พยายามบอกคนที่ยื่นให้ว่าเขาดื่มไม่เป็น แต่อีกคนบอกว่ามันก็แค่แอลกอฮอล์อ่อนๆ ถึงตอนนี้แสงสีแดงของปุ่มเลขชั้นในลิฟท์สว่างอยู่รอบตัวเลขสิบ เหลืออีกสามชั้น ในความคิดตอนนี้คอกเทลรสหวานถูกกรอกลงปากรสหวานอมเปรี้ยวและซ่าเล็กๆไหลผ่านคอ รู้สึกดีเหมือนนั่งอยู่ในลูกโป่งใบโต ก่อนที่ลูกโป่งใบนั้นจะแตกโพละ... ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นสิบสาม แก้วคอกเทลและรสชาติต่างๆในความคิดหายไปกลายเป็นเพียงฝุ่นผง มีเพียงตัวเลขห้องของคนที่เขาต้องการมาหาเท่านั้น ดูเหมือนจุนฮงเริ่มเมาคอกเทลในความคิดของตัวเองจริงๆเข้าแล้ว
1308
จุนฮงไล่สายตามองตัวเลขสีทองบนบานประตูสีน้ำตาลอีกครั้ง เขามาที่นี่บ่อยแต่นี่กลับเหมือนครั้งแรกบานประตูตรงหน้าดูดีเหมือนทุกที เขาชอบให้ตัวเลขสีทองติดอยู่บนประตูสีน้ำตาลมากกว่าประตูสีขาว การจัดวางแบบนั้นดูไร้รสนิยมสำหรับเขา จุนฮงสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ตอนนี้เขาลืมจุดประสงค์ที่มาที่นี่ไปแล้ว จำได้ว่าระหว่างทางก็เรียบเรียงมาอย่างดีแท้ๆ เสียงกริ่งดังขึ้นสองครั้งเมื่อนิ้วเรียวแตะลงไปบนนั้น
บานประตูเปิดออก ยองแจเป็นคนออกมารับเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย นี่ผิดปกติ เพราะปกติก็คือยองแจมักจะมีรอยยิ้มต้อนรับจนแก้มเล็กๆทั้งสองยกขึ้นชวนหยิก แดฮยอนคงทำอะไรให้ยองแจรำคาญหรือหัวเสีย
“นายยอมออกจากจงออบแล้วเหรอ” ใช่... ก็จงออบไม่ได้ต้องการเขาแล้ว จุนฮงคิด แต่ก็ยิ้มเนือยๆให้ยองแจแล้วพยักหน้า
“เขาฟื้นแล้ว” คำบอกเล่าสั้นๆเปลี่ยนสีหน้าเบื่อหน่ายของยองแจ ฉีดความสนใจเข้าไปในใบหน้าเล็กน่ารักนั่นมากขึ้น
“แล้วอาการเป็นไงบ้าง” จุนฮงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่อารมณ์และการแสดงออกของยองแจเปลี่ยนไป พี่ชายที่แสนฉลาดกลับมาเก็บอารมณ์อย่างดีเยี่ยมเหมือนเดิม
“ความจำเสื่อม... หมอบอกอย่างนั้น เขาจำผมไม่ได้” คิ้วสองข้างของยองแจขมวดเป็นปม น้ำส้มสำเร็จรูปที่เทใส่แก้วเรียบร้อยแล้วถูกดันมาตรงหน้าจุนฮง
“แล้วจงออบได้เจอใครนอกจากนายรึยัง” จุนฮงส่ายหน้า
“ไม่” ถ้าเกิดจงออบลืมแค่เขามันก็ตลกร้ายเกินไปแล้ว จุนฮงกำลังคิดจะป้อนความทรงจำแบบใหม่ให้จงออบถ้าเขาลืมทั้งหมด แต่ถ้าจงออบลืมแค่เขา... มีอีกตัวเลือกหนึ่งกะพริบแสงในหัวของจุนฮงเรียบร้อยแล้ว ยองแจพยักหน้ารับรู้แล้วยกแก้วน้ำส้มของตัวเองขึ้นจิบ ริมฝีปากของจุนฮงแห้งผากทั้งที่อากาศยังเย็นสบายอยู่ มันแห้งเสียจนเขาไม่กล้าขยับริมฝีปากเพื่อรับรสชาติน้ำส้มที่ถูกยื่นมาให้
“นายมาที่นี่เพื่อบอกข่าว ?”
“เปล่าครับ ผมมาหาแดฮยอนฮยอง” ยองแจพยักหน้าแล้วมองไปทางห้องนอนของร่างสูง
“อยู่ในนั้นน่ะ งั้นพี่ไปเยี่ยมจงออบละกันนะ”จุนฮงพยักหน้า ไม่แปลกใจที่ยองแจจะทิ้งเขาไว้อย่างนี้ ยองแจมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง หรือเรื่องที่ตัวเองไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสีย ว่าแต่การที่ยองแจปล่อยเขาไว้อย่างนี้มันหมายความว่าให้เขาเดินเข้าไปหาแดฮยอนเลยหรือเปล่า...
ไม่ทันได้เอ่ยปากถามอะไรเสียงประตูปิดก็ตัดความหวังของจุนฮงลง เด็กชายยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาและพยายามดื่มมันเข้าไปอึกหนึ่งเพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะวางแก้วน้ำส้มที่เหลือทิ้งไว้แล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องนอนของแดฮยอน ประตูบานนี้เขาคุ้นเคยกับมันดี จุนฮงเคาะประตูสองสามทียืนนิ่งรอให้เจ้าของห้องมาเปิดแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เขาเคาะอีกครั้งแต่เจ้าของห้องยังคงส่งเสียงตอบรับอัตโนมัติเป็นความเงียบมาให้เขาเหมือนเคย ครั้งนี้มือเรียวไม่ได้ยกขึ้นเพื่อเคาะประตูเหมือนก่อนหน้า เขาแตะลูกบิดและลองหมุนออกทำให้รู้ว่าบานประตูนั้นไม่ได้ล็อค ลูกบิดทองเหลืองหมุนไปทางขวาจนสุด บานประตูถูกดันออก ในห้องไม่มีแสงสว่างจากด้านนอกเข้ามา มีเพียงแสงสีส้มอ่อนจากหลอดไฟดวงเล็กตรงขอบเพดาน จุนฮงก้าวเขาไปในห้องแล้วหน้าก็ต้องขึ้นสีเมื่อภาพที่เห็นคือแดฮยอนกับหญิงสาววัยทำงานดูซ่อนรูปกำลังแลกลิ้นกันอยู่ เขาจึงก้มหัวให้เจ้าของห้องและเพื่อนร่วมห้อง(?)ที่หันมาอย่างตกใจเมื่อพบว่าบานประตูที่เป็นสัญลักษณ์บ่องบอกเขตแดนถูกเปิดออก เพราะอย่างนี้สินะ ยองแจถึงไม่ได้พูดอะไร จุนฮงหงุดหงิดตัวเองหน่อยๆที่โดนรุ่นพี่แกล้งเอาอีกแล้ว ยองแจขี้แกล้ง... กระทั่งเวลาแบบนี้ก็ยังแกล้ง... เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองเก็บรายละเอียดคนข้างในมาเยอะแค่ไหน แต่ที่แน่ๆเขาเห็นมือของแดฮยอนสอดเข้าไปในสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุ่ย เดาว่าคงหวังเคลมวันนี้...
หญิงสาวที่อยู่ในห้องของแดฮยอนเดินออกมาก่อนในเสื้อผ้าที่เรียบร้อยกว่าที่จุนฮงเห็นก่อนหน้ามาก ใบหน้าสวยเก๋ของเธอขึ้นสีเล็กน้อยและไม่ได้เหลือบมองมาทางจุนฮง ขาเรียวของเธอก้าวเร็วๆเพื่อไปให้ถึงประตูแต่แดฮยอนที่เดินออกมาทีหลังก็วิ่งพรวดเข้าไปรั้งเอวเธอไว้แล้วจุมพิตแผ่วที่ริมใบหูเรียกยิ้มอ่อนที่มุมปากของเธอได้ก่อนที่เธอจะหันมาสัมผัสริมฝีปากเขาตอบแล้วเอ่ยลา จุนฮงนั่งมองภาพเหล่านั้นอย่างไม่รู้สึกผิดเท่าที่ควร เพราะเขาโยนความผิดไปให้ยองแจเรียบร้อยแล้ว
“เอาน้ำอะไรมั้ย” เสร็จจากแขกคนก่อนแดฮยอนก็เดินเข้ามาหาแขกใหม่โดยไม่มีท่าทีใส่ใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า จุนฮงส่ายหน้าแล้วชี้ไปยังแก้วน้ำส้มที่ยองแจเอามาให้ก่อนจะทิ้งเขาไป แดฮยอนหัวเราะในลำคอเมื่อมองแก้วน้ำส้ม มันทำให้เขาเข้าใจที่มาของเหตุการณ์เมื่อครู่
“ว่าแต่หมอนั่นไปไหน” แดฮยอนไม่ได้บอกชื่อแต่จุนฮงรู้ว่าเขาหมายถึงยองแจ
“ไปเยี่ยมจงออบฮยอง” คำตอบทำให้การรินน้ำให้ตัวเองของแดฮยอนสะดุดลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะรินน้ำต่อแล้วหันหน้ากลับมาหาจุนฮง
“ฟื้นแล้วเหรอ หมอว่าไงบ้าง”
“ความจำเสื่อม....” ตอบแค่นั้น แล้วความคิดของจุนฮงก็ไม่ได้อยู่ที่เหตุการณ์ปัจจุบันอีกต่อไป มันอยู่ที่นี่... ในห้องนี้ แต่คนละเวลา...
รสหวานเปรี้ยวของคอกเทลในปากถูกส่งต่อให้อีกคนแลกกับรสชาติขมปร่าของอะไรซักอย่างที่อีกฝ่ายดื่มเข้าไป สติที่พร่าเลือนรับรู้รสชาติริมฝีปากอีกฝ่ายเหมือนไอศกรีมทีรามิสุแค่แอลกอฮอล์สูงกว่า...ค่อนข้างมาก จุนฮงไม่คิดว่าตัวเองชอบทีรามิสุแต่เขากลับหยุดตอบสนองอีกฝ่ายไม่ได้เลย สติสัมปชัญญะสั่งให้ผลักมือของอีกฝ่ายที่เริ่มเล่นซนกับผิวเนื้อเขาออกไปแต่ร่างกายของเขาช่างอ่อนแรงและทรยศต่อการควบคุม มันทำเพียงแค่ยกมือสัมผัสแขนแกร่งอีกฝ่ายเบาๆราวกับไล้ชมผิวอีกฝ่ายเสียมากกว่า โกรธตัวเองแต่ก็รู้สึกดีกับสัมผัสที่ไม่ได้ปฏิเสธอย่างที่พยายามทำ ปากหนาของอีกคนผละจากริมฝีปากเขา ไล่ลงไปที่ต้นคอที่แดงร้อนและเริ่มขบเม้ม....
“นายฟังพี่อยู่รึเปล่า” เสียงของแดฮยอนเสียงจุนฮงให้ตื่นขึ้นจากความคิด เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะให้กับตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของห้อง
“ผมไม่ได้ฟัง พูดใหม่สิฮะ” แดฮยอนมองหน้าจุนฮงแล้วถอนหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆเด็กตัวสูง
“พี่ถามว่านายได้พูดอะไรกับจงออบบ้าง” แดฮยอนวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มของจุนฮงแล้วจ้องหน้ารอคอยคำตอบ แต่เด็กหนุ่มกลับทำเพียงมองหน้าแดฮยอนแล้วหัวเราะกับตัวเองอีกครั้ง
“อะไรกัน เห็นฉากเมื่อกี๊แล้วมีอารมณ์รึไง”
“ตลกร้ายนะครับ พี่เนี่ย...”
“อืม..” แดฮยอนพยักหน้ารับคำพูดที่ดูเหมือนชมแล้วยกแก้วน้ำส้มของตัวเองขึ้นดื่ม ก็ถ้าไม่ตลกร้าย...
“ผมไม่ได้กลับเข้าไปในห้องตอนที่หมอตรวจเสร็จ”
“งั้นเหรอ” แดฮยอนทิ้งความคิดไว้แล้วหันกลับมาสนใจจุนฮงใหม่ จุนฮงกัดริมฝีปากสีชมพูอ่อนของตัวเองแรงจนเหมือนจะช้ำ มือบีบแก้วในมือแน่นทำท่าเหมือนจะยกขึ้นดื่มแต่ก็ไม่ แดฮยอนกำลังรอให้เด็กน้อยตรงหน้าพูดเรื่องที่อยากพูด... เขารู้ว่าจุนฮงอยากพูด... เกือบจะมั่นใจด้วยว่าเรื่องอะไร...
“จงออบฮยองพูดเหมือนรู้... ผมว่าเขารู้... เขาจะขับรถชนฮยองแต่เราทะเลาะกันแล้วมันก็เป็นแบบนี้... เขาเปลี่ยนใจตอนนาทีสุดท้าย” เหมือนต้องใช้แรงทั้งหมดในการพูด จุนฮงยกน้ำส้มขึ้นดื่มจนหมดแก้ว แดฮยอนรับแก้วมาเติมให้ แต่คราวนี้ไม่ใช่น้ำส้ม... ระหว่างจุนฮงกำลังเรียบเรียงความคิด เขาหยิบของสองสามอย่างในตู้แล้วผสมมันอยู่ จินโทนิคสีใสถูกกรอกลงปาก จุนฮงรับรู้ถึงความต่างได้ตั้งแต่ช่วงแรกแต่ยั้งมือไม่ทันจึงสำลักจนตัวสั่น แดฮยอนตบหลังให้รุ่นน้องแล้วก็กลับมาผสมเครื่องดื่มรอ
“โหดใช้ได้เหมือนกันนะจงออบเนี่ย” ประโยคทีเล่นทีจริงทำให้จุนฮงหงุดหงิดนิดหน่อย เขาอยากให้แดฮยอนแสดงความคิดเห็นหรือท่าทีรับผิดชอบมากกว่านี้ แต่ก็ลืมนิสัยของพี่ชายคนสนิทไป... ใช่ว่าแดฮยอนไม่รู้สึกอะไร แต่เขาไม่รู้ว่าการแสดงความรู้สึกออกไปมันจะช่วยให้ตัวเองได้ประโยชน์อะไร ถ้าไม่เกิดเรื่องคนที่ไปนอนในโรงพยาบาลคงเป็นเขา...
“ฮยอง ผมไม่เอาจินแล้ว” จุนฮงปฏิเสธเมื่อแดฮยอนยื่นเครื่องดื่มอีกแก้วให้
“จะเอาอะไรล่ะ หืม ?” ถามเสียงนุ่ม แต่เมื่อมองตารุ่นน้องก็รู้คำตอบ แดฮยอนก้มหน้าจนหน้าผากชิดกับจุนฮง ปลายจมูกทั้งคู่เคลียกันก่อนที่ริมฝีปากจะเริ่มบดเบียดแย่งกันชิมรสชาติของแต่ละฝ่าย จินโทนิคผสมกับน้ำส้มเคล้าอยู่ในรสจูบของทั้งสองคน จุนฮงรู้สึกเหมือนแตะโดนรสชาติของลิปสติกในปากแดฮยอน คงเป็นของพี่สาวคนที่เพิ่งออกไป ลิ้นร้อนของแดฮยอนเริ่มสอดเข้ามาในปากของจุนฮง เด็กหนุ่มจึงส่งลิ้นตัวเองออกไปแลกสัมผัสกับคนที่ส่งมาก่อน เสียงการกระทำที่ดูโจ่งแจ้งเพิ่มความต้องการที่มากขึ้นให้กับเด็กหนุ่มที่ต้องการปลดปล่อย และพี่ชายที่พร้อมสนอง....
สติของจุนฮงพร่าเลือนเหมือนคืนนั้น... ดูเหมือนจะมีงานเลี้ยงฉลองอะไรซักอย่างที่จงออบไม่สะดวกมาด้วย จงออบมีธุระนู่นนี่เต็มแน่นติดกันเป็นอาทิตย์จนจุงฮงทั้งเบื่อและโกรธแต่เขาไม่คิดว่าจะห้ามตัวเองไม่ได้เมื่อได้รับสัมผัสของแดฮยอน สัมผัสแบบที่จงออบไม่เคยใช้กับเขา และเพราะไม่เคยคิดจุนฮงจึงหยุดตัวเองไม่ได้ในคืนนั้น... และหลังจากนั้น...ใช่....
ความคิดเห็น