คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อารัมภบท : หลง (4)
หิสาว้อนสายาึ้นสบนัยน์าลึลับเปรียบัหุบเหวอีรั้ เธออย่าพยายาม้นหาอะไรบาอย่า แ่็พบเพียวามว่าเปล่า
ายหนุ่มรหน้าแทบไม่หลเหลือราบอ ‘นร์’ เลย นอเสียารูปลัษ์ภายนอที่เปลี่ยนแปลไปเล็น้อย
ะนั้น ีนอ่านสายาอันทน์หอมออว่าำลัิอะไรอยู่ ึหยุารระทำพลารนั้น้วยารเลื่อนใบหน้าไปะโบมูบเร่าร้อน
ายหนุ่มับร่าเล็พลิัวนอนราบับเีย ่อนะ่อยๆ สอใส่แ่นลาายเ้าไปในายสาว ะเียวัน็อรับวัร่าแน่น้อยที่ผวาัวเ้าสู่อ้อมแนเา ปลายมูโ่ล้าหูหอมอย่าปลอบประโลม
“อื้อ” ันทน์หอมหลับาพริ้ม ราสะอื้นรับแรอึ บปาแน่นอย่า้อารสะลั้นอารม์
“ู่ อีนินะรับนสวย” ีนระิบิระหม่อมื้นเหื่อ ประทับริมฝีปาลแผ่วๆ
เวลาเียวันนั้น สะโพสอบ็ยัสอประสานลาายเื่อเ้าไปสุลำายเพื่อแนบสนิทับวามอ่อนนุ่มในายสาว
เ้าอเสียหวานแหบพร่าราระเส่า ิรเล็บลบนผิวาวัระบายวามเสียว่าน
“ุีนาอแรว่านี้หน่อยไ้ไหม อื้อ...ีนา”
รั้นเมื่อสิ้นเสียหวานรื่นหู ีนัให้หิสาวามำอ ไม่มีอิออเหมือนเาเอ็รออยประโยนี้าเธออยู่เ่นัน
เาอัระแทสะโพใส่ายสาวแรยิ่ว่าเิม
“รู้สึีหรือเปล่าหอม...หืม อยาไ้มาว่านี้ไหมนสวย” นัวโถามเสียละมุน
“อื้อ” นใ้อาัิพยัหน้ารัวเร็ว เนื้อัวสั่นระริ
เวลานี้ันทน์หอมถูีนมอมเมานหลระเริไปับท่วทำนอรัหนัหน่วที่เาั้ใมอบให้ เธอไว่ว้าัวีนเ้ามาอแนบแน่น บฝีปาลบนไหล่ทรพลัระบายวามสยิว่านใน่อท้อ
“ถ้าไม่ไหว็ไปวิ่เล่นบนวิมานอเรา่อนเลยนะ...” เสียทุ้ม่ำิหอบระิบ้าใบหูเล็ ไล้ริมฝีปาหยัูบับเม็เหื่อที่ผุึ้นมาามผิวหน้าามให้แผ่วๆ “เี๋ยวผมะรีบามหอมไป”
บเสียทุ้มแหบเ็ี่อีน ผีเสื้อนับล้านัวในท้อันทน์หอม่าพร้อมใันระพือปีบิน แระเิ พวมันพาันบินว่อนไปนละทิศนละทาอย่าสวยาม
ันทน์หอมระุเร็โอบรัท่อนเนื้อแ็เื่อ เนื้อัวเธอสั่นสะท้าน้วยวามสุสม
ทว่าใลาสาวยัถูีนอสะโพเ้าสุออสุไม่หยุยั้
ระทั่เาปลปล่อยสายธารีวิในัวันทน์หอม
เ้าอร่าายบึบึนระุเร็หลายรั้ ส่เสียำราม่ำัลั่นห้อเมื่อมือหนาไว่ว้าแะอบวิมานสีรุ้ามหิสาวไปิๆ ระนั้น็ไม่ลืมเอียหน้าหอมแ้มนุ่มนิ่มให้ราวัลนน่ารัหนึ่ที
หิสาวัวอ่อนยวบยามรับุมพินุ่มนวลอีน ล้ายับว่าเาำลัปลุปลอบวั
ีนทิ้่วิรรมรัไม่ถึหนึ่นาที ายแร่ที่เพิ่ถอนออไป็เ้สวนลับเ้ามาใหม่อีรอบ
บทสวาทรั้ใหม่่าเร่าร้อนินเวลายาวนานว่ารึ่่อนืน นวามสุสมรอบสุท้ายถูอัีใส่ลาายสาวทุหยาหย
ายหนุ่มแ่แท่ร้อนึัที่อ่อนำลัลทีละนิไว้หลายนาที ่อนะ่อยๆ ึัวนออาโพรน้ำผึ้หวานหยาเยิ้ม
นิ้วเรียวยาวถออุปร์ป้อันาลำายหลัเสร็ิ
เ้าอเรือนายสมบูร์แบบหยัายึ้นยืน้าเียแล้วหย่อนถุยาลถัยะใบเล็ วาสีนิล็ับ้อนเปลือยเปล่าู้ัวนอนอัวเออยู่ใ้ผ้าห่มผืนหนา
เพียเสี้ยววินาทีหนึ่ที่วามริบทอประายแสหม่น ่อนเปลี่ยนลับเป็นเย็นาและแ็ระ้าัเิม
านั้นึหมุนัวเินหายไปในห้อน้ำพัให่ ลับออมาโยที่เาสวมเิ้สีาวพับแนึ้นถึศอและาเสแล็ส์สีำเรียบร้อย
ายหนุ่มสาวเท้าไปหยุลที่ั้นวาอทรสี่เหลี่ยมผืนผ้า้าหัวเีย หยิบสมาร์โฟนึ้น่อสายหาบอีาร์หนุ่ม ุยราวสอสามประโย็วาสาย านั้นเินออาห้อนอนไปอย่าไม่เหลียวหลั
ะที่หิสาวบนเียนั้นอยเฝ้ามอารเลื่อนไหวอายหนุ่มนหายลับไป
ันทน์หอมรู้ีว่าเส้นทาที่เธอเลือ ถูโรย้วยหนามอุหลาบ แ่หาย้อนเวลาลับไปไ้
เธอ็ยัยืนยันะเลือเส้นทานี้เหมือนเิม...
ความคิดเห็น