คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 ผู้สืบราชบัลลังก์
ห้อท้อพระโร พระราวัเพิร์ล
ราอาาัรเพิร์ล ฟารีา
เื้อพระวศ์ทุพระอ์ รวมทั้เหล่า้าราบริพาร่ายืนเรียแถวเพื่อรอส่เส็อ์ราา เ็มลอสอฝั่อท้อพระโรหินอ่อนสีาวสลัลวลาย้วยอัมีสีทออย่าวิิรระารา โยอัมีเป็นลายเอลัษ์ อีทั้ยัเป็นทรัพยารธรรมาิหลัที่หล่อเลี้ยปวประา และประเทศเพิร์ล ฟารีา ให้ร่ำรวยิอันับโล
เมื่อษัริย์โอินับพระราินีอิาเบลล่าทรพระำเนินบนพรมแผ่านหน้าเหล่า้าราบริพารเพื่อลับพระำหนัส่วนพระอ์ หลัาเสร็สิ้นภาริออว่าราารเร่่วน เหล่า้าราบริพาร็่าพาัน้มศีรษะลทำวามเารพทั้สอพระอ์ามธรรมเนียมอประเทศ
รั้นหลัาทั้สอพระอ์ทรเส็ออไปาท้อพระโรแล้ว เสียพูุยอเหล่าเื้อพระวศ์ทุพระอ์ และเหล่า้าราบริพาร็ัึ้นเ็แ่ สีหน้าอบานูหวั่นวิัวล บ้า็ยัูใไม่หายับพระบรมราโอาร
ไม่เว้นแม้แ่หน่อเนื้อัิยะทั้สามพระอ์ออ์ราาผู้ยิ่ให่ในินแนแห่นี้ พวเายืนเรียามลำับพระนมายุ หนึ่ในสามมีสีหน้าและท่าทาที่บ่บอถึวามไม่พอใ่อพระบรมราโอารอพระราบิาไม่น้อยอย่าไม่อาปิบั แ่ถึระนั้น็ไม่ล้าัพระประส์อพระอ์ท่าน
เ้าายอีธาน เฮอร์มีส มีใบหน้าเรียบรึมเือเร่เรีย ไม่เอ่ยวาาับใรทั้สิ้น เา้าวับๆ ออาท้อพระโร โยที่พระายาแทเธอรีน เทย์เลอร์ ้อรีบสาวเท้ายาวึ้นเพื่อะ้าวามพระสวามีให้ทัน
“อีธานไม่พอใับมเียรบาลบับใหม่อท่านพ่อ” เสียทุ้มอเ้าายอลันัึ้นพลาที่ผู้พูยับัวหัน้า ทอสายมอามหลัพระเษาับพระเษนี
ู่สนทนาอเ้าายอลัน แอรีส เพียแ่ปรายาเรียบเยมอามหลัไวๆ อพระเษาที่ประสูิแ่พระมาราเียวันแล้วไหวไหล่ว้าเบาๆ เท่านั้น ไม่เห็นว่าท่าทีอพระเษามีอะไรให้้อหวาหวั่น เาลาสายามาทาพระเษา่าพระมาราในวัยไล่เลี่ยัน ึ่พระประสูิแ่พระมเหสีเร าเทียร์
“หรือว่านายอยาะลอลิำแหน่อ์รัทายาทผู้สืบราสันิวศ์ับอีธานูไหมล่ะ...อลัน แอรีส” ประโยท้ายเาเอ่ย้วยน้ำเสียโทน่ำ
“ัน ไม่รู้สิ...” เ้าอเสียทุ้มอบเบาหวิว สายามริบล้ายลึับู่สนทนาเิวามลัเล “แล้วนายล่ะ ไม่สนใบ้าหรือไ”
อลันเอ่ยถามายร่าสูโปร่สมส่วน อผายไหล่ผึ่สมายารี ใบหน้ามเ้มหล่อเหลาเอาาร ไร้ที่ิั่พระเ้าสรร์สร้า ไม่ว่าะเป็นา มู ปาล้วนรับับใบหน้าหล่อเ้มไ้อย่าลัวและสมบูร์แบบ
วามริบเลือบวามน่าเรามอยู่ลอเวลา แววาู่นั้นบ่บอถึวามเบื่อหน่าย “นาย็รู้ว่าันไม่อบ”
ำอบอพระอนุาอย่าเ้าายออสิน ทำเอาอลันแ่นเสียหัวเราะในลำอ ำอบที่ไ้รับไม่ไ้เินวามาหมายแม้แ่น้อย
“ทำไมล่ะ ันว่ามเียรบาลบับใหม่อท่านพ่อ็ูน่าสนใีออ”
อลันยัสนุับารแล้น้อายที่อบปั้นหน้านิ่เรียบึล้ายนเบื่อโลอยู่ลอเวลา
อ์ายออสิน อพอลโล ผู้แสนเย็นา มีนิสัยสันโษ รัอิสระ มเียรบาลเรื่อารสืบราสันิวศ์บับใหม่ที่เพิ่ไ้รับารแถลนั้นทำให้เาอยาะหลีหนีาารเป็นอ์รัทายาทเ้าไปอีเป็นเท่าัว
“...อ์รัทายาทในอ์ษัริย์ที่มีสิทธิในพระราบัลลั์ะ้อมีพระราโอรสเพื่อสืบราสันิวศ์่อไป ่อนึ้นรอราย์...”
เสียออมนรีในพระอ์สมเ็พระราาธิบีโอินที่ห้าแห่เพิร์ล ฟารีา ยััึ้อในห้ววามิอออสิน
“นาย็น่าะรู้นี่อลัน ว่าท่านพ่อั้ใเปลี่ยนมเียรบาลใหม่็เพียเพื่อะันอีธานเท่านั้น อีอย่าำแหน่นี้มันเป็นออีธานมาั้นานแล้ว หาำแหน่อ์รัทายาทลำับที่หนึ่ไม่ใ่ออีธาน เฮอร์มีส ัน็ไม่เห็นว่ามีใรเหมาะสมที่ะไ้ึ้นเป็นษัริย์อ์่อไปแทนท่านพ่อไ้” เสียราบเรียบัึ้นามวามรู้สึนึิ
“แล้วนายไม่ิว่าำแหน่นี้มันเหมาะับันบ้าหรือยัไ”
บประโยออลัน วามริบเรียบเยอออสิน็้อลึเ้าไปในวาสีำลับอย่า้นหาอะไรบาอย่า
“นี่ ันล้อเล่นน่า นาย็รู้ว่าันเอ็ไม่ไ้้อารำแหน่นี้พอๆ ับนายนั่นแหละออสิน” อลันบไหล่ว้าอน้อาย ยยิ้มระนำ
ออสินถอนหายใยาวเหยีย “ันะเ้าไปเยี่ยมุแม่ที่วัเสียหน่อย นายะไป้วยันไหม”
อลันส่ายหน้า้าๆ “ไม่ละ ันมีาน้า้อไปทำ่อ ฝานายถวายพระพรอ์ราินีแทนัน้วย็แล้วัน”
ออสินพยัหน้ารับ หมุนัวเินออาท้อพระโรนาให่มโหฬารในพระราวัเพิร์ล ะที่ร่าสูส่าที่สวมุสูทสาลสีำย่ารายผ่านเหล่า้าราบริพาร พวเา็พาันทำวามเารพหน่อเนื้อษัริย์โยับพลัน
ในัหวะนั้นเอ ออสิน็ลอบหันศีรษะั้รไปมอ้าน้าเพียเล็น้อย ำเลือไปเห็นอลันำลัยืนุยอยู่ับใรบานพอี เสี้ยววินาทีนั้นเา็ลับมาเิหน้าั้อร้วยท่าทาส่าามเ่นเิม เรียวายาว้าวออาท้อพระโรไปยัุหมายปลายทาอย่าวัฟารีาอพระราินีอิาเบลล่า
ออสินเ้ามาในห้อทรานออ์ราินี เาโ้ศีรษะลเล็น้อยเพื่อทำวามเารพ รอน้าหลวเินออาห้อนหมแล้วึเินไปนั่ลบนโฟา้าราินีอิาเบลล่า
“ุแม่เป็นอย่าไรบ้า อาารีึ้นหรือยัรับ” เาถาม้วยวามเป็นห่วอาารประวรอท่าน เมื่ออนอยู่ในท้อพระโรแอบเห็นว่าสีหน้าท่านไม่สู้ีนั
ราินีลี่ยิ้มที่มุมปาบาๆ “แม่ไม่ไ้เป็นอะไรมา ไ้พันิหน่อย็ีึ้น นี่หมอหลว็เพิ่ะลับออไป” ไม่้อารให้พระราโอรสอ์เล็้อเป็นัวล่ออาารป่วยไ้อน
“ไ้ยินแบบนี้แล้วลู็สบายใึ้น” ออสินระบายยิ้มอ่อน ผ่อนลายวามึเรียสะสมไ้นิหน่อย ระนั้นยัไม่อารอพ้นสายาอพระมารา
“พอลัวลเรื่อพระบรมราโอารอท่านพ่อวันนี้เหรอลู” ราินีพู้วยน้ำเสียอบอุ่น และนุ่มนวล
นถูถามสบสายาอ่อนโยนอพระมารา “นิหน่อยรับุแม่” พูพลาถอนหายใพลา
ราินีอิาเบลล่ายมือึ้นมาปิริมปาเอาไว้แล้วยิ้มบาๆ อีรั้ับสีหน้าเร่รึมนิ้วหนาอพระราโอรสอพระอ์ผูเป็นปมยุ่เหยิไปหม “็ไหนว่าพอลไม่สนใำแหน่อ์รัทายาทอย่าไร แ่ถ้าหาว่าพอลเิอยาะเปลี่ยนใลิำแหน่ แม่็พร้อมสนับสนุน”
เ้าายหนุ่มหรี่าแบลมอพระมาราอย่ารู้ทัน แลบลิ้นออมาเล็น้อยเลียริมฝีปาล่า พอเห็นใบหน้าอท่านทรมีรอยยิ้มเล็ๆ ประับ็ไม่อาลั่นวาาัวามสุอท่าน
“หาลูสนใ แม่มีเหล่าสาวามุสมบัิเพียบพร้อมอยู่หลายนอยาแนะนำ”
สิ้นเสียอพระมารา ออสิน็รีบเ้ัวลุาโฟาทันทีราวับถูอร้อน มือสอ้าึระับสูทที่ปลระุมหมแล้วทุเม็มาิใหม่เพียเม็เียว
“ลูเพิ่นึไ้ว่ายัมีาน้ารออยู่ ยัไลูอัวลับวั่อน อ์ราินีทรูแลัวเอ้วย อพระอ์ทรมีพระพลานามัยแ็แร สมบูร์ อลันฝาลูมาถวายพระพรุแม่้วยเ่นัน” พูบ ็ไม่รอให้ราินีไ้ถามไถ่ หรือเอื้อนเอ่ยวาาใๆ อี รีบหมุนัวเิน ้าวยาวๆ ออาห้อไป
ราินีอิาเบลล่าทรเผยรอยยิ้มละมุนละไม ่อนะทรพระสรวลเบาๆ ามหลัพระราโอรสอ์เล็ ส่ายหน้าไปมา้าๆ ับอาารลัวารถูับให้มีู่รอ ทั้ๆ ที่ใล้ะย่าเ้าพระันษาสามสิบสี่ปีแล้วแท้ๆ
ในระหว่าที่ร่าสูเินลับวัอพอลโล็พบับพระเษนีรโถทาเินเื่อมระหว่าวัอพอลโลและวัฟารีาเ้าพอี เท้าหนัหยุ้าวับ
พระายาแทเธอรีน เทย์เลอร์เอ็หยุยืนอยู่เบื้อหน้าพระอนุาอพระสวามี เว้นระยะห่าพอสมวร เ้าอวาู่หวานที่ในแววามีประายวามเศร้าหมออยู่ลอเวลาหลุบามอพื้นระเบื้อลายหินอ่อนัมันเา เ็บมือสอ้าไว้รบริเวท้อน้อย ไว้เรียวาสวย้าหนึ่ไป้านหลัเพียเล็น้อยแล้วย่อัวลเพื่อทำวามเารพเ้าฟ้าายผู้มีอิสริยยศสูั้นว่า
ออสินับ้อารระทำอพระเษนีรหน้า้วยอารม์วามรู้สึหลาหลาย ่อนที่หิสาวะเินสวนเียลาไหล่เาออไป น้ำลายเหนียวหนืถูลืนลลำอแห้เหืออึให่ วามริบหลับลเพียเสี้ยวนาที็ลืมึ้น ประวบเหมาะับที่ราอรัษ์นสนิทนามว่า ไมเิล เินเ้ามาหยุโ้ำนับ่อหน้าพอิบพอี
ไมเิลสบสายาพระอ์ายอนโยปราศาำพูใๆ เพียเท่านั้น็เ้าใวามหมายอนัยน์ามริบู่นั้นในทันที เาเบี่ยัวหลบทาให้หน่อษัริย์เินนำหน้าแล้วสาวเท้าามไปยัวัอพอลโลที่อยู่ไม่ไลนั
เ้าายออสิน อพอลโล เินเ้ามาหย่อนายลบนเ้าอี้ในห้อทรานภายในวัส่วนพระอ์ วามริบวาสายามอ้าราบริพารนสนิททั้สามนที่ยืนเรียันอยู่เบื้อหน้า
“ว่ามาเถอะไม์”
สิ้นเสียรับสั่ออ์าย ราอรัษ์ฝ่ายวาึเอ่ยรายาน “นอเรารายานว่าท่านรัมนรีฯ ารลัมาอเ้าเฝ้าอ์ายอลันที่วัเป็นารส่วนพระอ์”
ำล่าวรายานวามเลื่อนไหวอราอรัษ์ฝ่ายวาไม่ไ้ทำให้เารู้สึหวั่นใแม้แ่น้อย
“พระอ์ทรมีวามิเห็นเ่นไร ระหม่อมเรว่า...”
น้ำเสียอราอรัษ์ูเป็นัวล่อสิ่ผิปิที่พบเห็นมา ทว่าพระอ์ายอนลับไม่ไ้มีท่าทีที่เปลี่ยนไปาเิมเลยแม้แ่น้อย
ออสินเผยรอยยิ้มเย็น “ยัหรอ” หวัลึๆ ว่าทุอย่าะไม่เป็นอย่าที่ามสืบมาลอ
เ้าายหนุ่มเอนหลัพิพนัเ้าอี้ ลาสายามาหยุที่ราเลานุาร “แล้วเรื่อที่ไทยเป็นอย่าไรบ้าาร์ล”
เมื่อไ้รับารานนาม าร์ล หรือาร์ลี ึเอ่ยึ้น “สถานาร์อนนี้ยัปิี แ่ระหม่อมิว่าหาในเวลานี้เิมีใรระแะระายเรื่อพระอ์ายอิราห์ึ้นมาอาะไม่เป็นผลีนั”
ออสินพยัหน้าเห็น้วยับราเลานุาร ึหันไปเอ่ยสั่ารับราอรัษ์ฝ่าย้าย “เอบ นายเรียมัวบินไปไทย อารัษ์าพระอ์าย้วยัวเอพร้อมับสั่ารเพิ่มำลัูแลรอบรัวอพระอ์ายึ้นอีเป็นหนึ่เท่าัว ระวัอย่าให้พวเาับไ้ล่ะ”
เอบโ้ศีรษะน้อมรับำสั่อพระอ์าย
“พระอ์ทรไม่ิะบอเรื่ออพระอ์ายอิราห์ับ เอ่อ...” าร์ลีล่าวึ้นไม่เ็มเสียนั เาลอบสบสายามริบเรียบเยแล้วรู้สึนลุเรียว
ออสินวัสายาอย่าเื่อ้าไปที่ราเลานุาร โน้มัวมา้าหน้า เท้าศอทั้สอ้าบนโ๊ะทำานัวให่พลาระบายลมหายใหนัๆ ยาวเหยีย
“เิมทีันเอ้อารพาอ์ายอิราห์ลับเพิร์ล ฟารีา หลัาท่านพ่อทรประาศสถาปนาอีธานึ้นเป็นอ์รัทายาทอย่าเป็นทาาร” หน้าผาว้าโน้มลมารปลายนิ้วหัวแม่มือ ปลายนิ้วนวลึเบาๆ “แ่เพราะพระบรมราโอารว่า้วยมเียรบาลบับใหม่วันนี้ ทำให้ัน้อเ็บเรื่อนี้มาิใหม่ให้รอบอบว่านี้”
้าราบริพารทั้สามลอบมอหน้าัน พยัหน้าเห็น้วยับพระอ์ายอพวน
“แล้วเรื่อที่เราเพิ่ทราบว่านายพลโรเบิร์ไปเออีนายรัมนรีแฟร์ลิน ่อนถูนายโัวารรมล่ะพระเ้า่ะ”
“รอูท่าทีอเา่อไปเรื่อยๆ ่อน เรื่อนี้ยัไม่มีมูลแน่ั ันไม่อยาปรัปรำว่าเป็นใรเป็นผู้่อบแบบส่เ อีอย่า...” เาเียบเสียไปอึใ “อย่าไรเสียนายพลโรเบิร์็เป็นบิาอพระายาในอ์ายอีธาน นั่น็เท่าับว่าเาเปรียบเสมือนาินหนึ่อัน หาทำอะไรไม่ิหน้าิหลัอาะส่ผลเสียไปถึพระายาแทเธอรีน”
ออสินล่าวบ็ทิ้ัวพิพนัามเิม วามริบ่อยๆ ปิลอย่า้อารพัสายา
้าราบริพารทั้สามโ้ำนับน้อมรับำสั่อย่าพร้อมเพียันโยไม่มีใรเอ่ยแย้อี ทั้สามเรียมะเินออาห้อเพื่อให้เ้าายหนุ่มไ้ทรพัผ่อน เมื่อเห็นว่าพระอ์ูเหนื่อยล้าเ็มที
ทว่าเสียทุ้มเรียบๆ ลับัึ้นอีรั้เสีย่อน
“าร์ล เือนหน้าันะเินทาไปประเทศไทย”
นสนิททั้สาม่าหันมอหน้าันเลิ่ลั่ เ้าอื่อเยหน้าึ้นมอพระอ์ายอนอย่าสสัยระนแปลใ ระนั้น็ไม่ล้าเอ่ยถาม ทำไ้เพียเอ่ยว่า “ระหม่อมะแ้เรื่อแ่ท่านเออัรราทูประำประเทศไทยให้เรียมาร้อนรับเส็ และอยอำนวยวามสะว่อพระอ์...”
“ไม่าร์ล” พูพลาลืมาึ้นมอราเลานุาร “ันะไปพัผ่อนเป็นารส่วนัว และเรื่อนี้ะเป็นวามลับ ห้ามแพร่พรายให้ใรรู้เ็า แม้แ่อ์ราินีเอ็้วย”
“ไม่ไ้นะพระอ์!”
้าราบริพารนสนิททั้สามรีบร้อห้ามปรามเป็นเสียเียวัน
“ระหม่อมไม่เห็น้วยับพระอ์ สถานาร์ในอนนี้ยัไม่่อยีนั ระหม่อมเรว่าะเิเรื่อไม่ีึ้น” ราเลานุารหนุ่มรีบร้อห้าม้วยสีหน้าหนัใ
ทว่าแ่เริ่มั้ท่า็ูเหมือนว่าารเราในรั้นี้ะไม่เป็นผล
“ในระหว่าที่ันไม่อยู่ที่เพิร์ล ฟารีา ฝานายอยูู่แลานทานี้แทนันสัสอสามสัปาห์้วยนะาร์ล” เาไม่ฟัำทัทานอราเลานุาร
“โธ่! พระอ์” าร์ลีเอ่ยึ้น น้ำเสียอ่อนออ่อนใ
ออสินระบายยิ้มมุมปาเมื่อเห็นอาารนิ่วหน้าและท่าทาหนัใอราเลานุารนสนิท “นายอย่ามาทำหน้าัวลนานั้นไ้ไหมาร์ล ันไม่ใ่เ็ๆ แล้วนะ แล้วนี่็ไม่ใ่รั้แรที่ันเินทาไปพัผ่อนนเียวเสียหน่อย แ่เอาเถอะ เอาเป็นว่ารั้นี้ันะให้ไม์ิามไป้วยเพื่อวามสบายใอนาย็แล้วัน”
สิ้นเสียราบเรียบอพระอ์าย เ้าอื่อ็ียิ้มว้าทันทีพลารีบล่าว “ระหม่อมะอารัษ์าูแลพระอ์เท่าับีวิอระหม่อม” ว่าบ็หันไปยัิ้ววนๆ ให้าร์ลี
ออสินมอเหล่านสนิทเม่นันไม่ริั ส่ายหน้า้าๆ เาปล่อยให้ทั้สามเม่นันไปมา ส่วนัวเอ็้มหน้าล เปิแฟ้มเอสารรวานอพีโอิวเวลรี [1] ึ่เานั่เ้าอี้ำแหน่ผู้บริหารสูสุอยู่ ะนี้
เพล้!
วแ้วเหล้าใสหรูหรารูปทรสี่เหลี่ยม ลวลายเราิเ๋ไ๋ถูมือหนาว้าึ้นมาเวี้ยใส่พื้นหินอ่อนนมันแระายเ็มพื้น น้ำสีอำพันไหลนอเป็นวว้า
แทเธอรีนที่ไ้ยินเสียแ้วแัมาาในห้อนอน็รีบเินึ่วิ่เ้ามาหยุยืนลาห้อนอนนาให่ วาู่หวานเือเศร้ามีประายหยาน้ำวูบไหว เมื่อสายาปะทะับร่าสูให่ที่นอนเหยียายเ็มเียนอนิไ์ เธอไล่สายาลมาที่พื้นห้อ้าๆ
“พระอ์” เสียหวานสั่นเรือยามเธอเอ่ยเรียพระสวามีแผ่วเบา
“ใร!” อีฝ่ายวาลั่นเสียทุ้มุัน ะที่วายัปิสนิท
หิสาวลืนน้ำลายลอ ่มวามลัว ่อยๆ ยับเท้าเ้าไปใล้ “...หม่อมันเอ แทเธอรีน”
สิ้นเสียหวานที่แฝวามหวาหวั่น วาุัน็ลืมาึ้นทันที เ้าายอีธานหันหน้ามอพระายาอัวเอ้วยสายาับแ้นใ
เรียวาสวยหยุ้าวเินับพลัน แทเธอรีนเม้มริมฝีปาอวบอิ่มเ้าหาันแน่นยามสบสายามริบน่าลัว มือไม้เย็นเียบ ไม่ล้ายับเยื้อน หรือแม้ระทั่หายใ ลัวว่าะทำให้เาไม่พอใ
อีธานพยุัวเอให้ลุึ้นมานั่หย่อนาล้าเีย้วยวามทุลัทุเล เพราะฤทธิ์มึนเมาอแอลอฮอล์ั้นเลิศ เาโน้มัวลเล็น้อย พยุร่าายหนัอึ้อัวเอ้วยารเอาท่อนแนทั้สอ้านานไปับหน้าา ้อนใบหน้ามอนยืนัวสั่นอยู่ลาห้อ
“หึ!” เ้าอเสียทุ้มแ่นเสียหัวเราะในลำอ “เธอะรู้หน้าที่อเธอ่อานี้โยที่ันไม่้อบอแล้วนะแท”
แทเธอรีนรู้ และเ้าใวามหมายอประโยนั้นไ้ทันที โยไม่้อฟัำอธิบายเพิ่มเิม เธอส่ายหน้า้าๆ ทั้น้ำาที่ไหลลมาเปรอะเปื้อนแ้ม
“หม่อมันไม่อาทำามพระประส์้อนี้อพระอ์ไ้” เป็นรั้แรั้แ่เ้าพิธีอภิเษสมรสมาที่เธอเอ่ยปิเสธพระสวามี
เวลานี้วามริบำลับู่นั้นมีเพียวามน่าสะพรึลัว ล้ายับมีไอออสูรร้ายวนเวียนอยู่รอบัวอผู้เป็นเ้าอวัเฮอร์มีสแห่นี้ เท้าเรียวเล็้าวถอยหลั้าๆ เมื่อบันี้อสูรัวร้ายำลัย่ารายโเมาทาเธอ
เมื่อเห็นว่าอีธาน้าวผ่านเศษแ้วระัระายเ็มพื้นโยไม่รู้สึรู้สาใๆ นมาถึัวอเธอ น้ำาเม็แล้วเม็เล่า็ไหลาวาู่หวาน หิสาวหวาลัวนรหน้านั แม้สมอะสั่ารให้รีบหนีไปารนี้เสีย แ่าลับ้าวไม่ออ
ระทั่้อมือ้าหนึ่ถูมือหนาว้าไปบีบรัแน่น พร้อมับระาอย่าไม่ถนอมนเธอถลาบอแร่
“พระอ์เยสัาับหม่อมันว่าะไม่เอาเ็มาเี่ยว้อับเรื่อนี้” วหน้าสวย้อนึ้นมออสูรเบื้อหน้า เสียหวานสั่นเรือเือนสิอีนถึ้อล ่อนที่เธอับเาะเ้าพิธีอภิเษสมรสัน
อีธานแสยะยิ้มมุมปา “เธอ็เห็นแล้วนี่แท ว่าถ้าไม่มีเ็ ัน็ไม่สามารถึ้นเป็นให่ในินแนแห่นี้ไ้”
น้ำาอแทเธอรีนไหลพรา หัวใเหมือนถูมือออสูรร้ายนนี้บีบรันใล้ะหยุเ้น “พระอ์อยาให้หม่อมันทำอะไร หม่อมันยอมทั้นั้น เว้นแ่เรื่อนี้เรื่อเียว”
“...” อีนลับเียบ
“หรือไม่พระอ์็ทรถอยศอหม่อมันออาำแหน่พระายา เพราะหม่อมันไม่อาให้ประสูิาลพระราโอรสแ่พระอ์ไ้ พระอ์เอมี้าบาทบริาริาอีั้มามาย ทรเลือใรสันึ้นมาทำหน้าที่นี้แทนหม่อมัน็ไ้นี่เพะ”
“ทำไม มีลูับันมันะายมาเหรอแท หรือันไม่ใ่มัน...” อีธานว้า้อมือเล็มาำแน่น วาวาวโรน์นูน่าลัว
หิสาวส่ายหน้าทั้น้ำา “เรื่อนี้ไม่เี่ยวับเ้าายออสินเลยสันินะเพะ” เธอมอเา้วยสายาอ้อนวอน แ่มีหรือนอย่าอ์ายอีธาน เฮอร์มีส ะสนใน้ำาอหิสาวรหน้า
มือหนาเอื้อมมาอบุมแ้มระ่าใส้าหนึ่ไว้ นิ้วโป้เลี่ยน้ำาออให้แผ่วเบา “ถ้าไม่เี่ยวับมัน เธอ็มีลูให้ันสิ ันไม่ยอมให้ลูายอันเิาใร็ไ้หรอนะ นอาเธอเพียนเียว แทเธอรีน เทย์เลอร์”
พูบ็้อนอุ้มร่าบอบบาสั่นระริไว้ในอ้อมแน ้าวเินรไปยัห้อนอนอหิสาวที่อยู่ห้อ้าๆ ัน
อีธานวาร่าบาอพระายาลบนเียนอนอเธอ ่อนะามลมาทาบทับ รริมฝีปาลลาหน้าผานูนสวย ไล้ลมาามสันมูโ่รับวหน้าหวาน
ลาลมาูบริมฝีปาอวบอิ่ม ะที่มือหนา้าหนึ่สอาม่ามนิ้วเรียวยาวทั้ห้า อบุมมือเล็ไว้แน่น ส่วนอีมือสอเ้าไปใ้ระโปรอุเรสพอีัว
อีธานถอนริมฝีปาออาริมฝีปาหยัอวบอิ่ม มาูบับน้ำาที่ยัั่้าอยู่บนใบหน้าสวยหวาน
“อ๊ะ! อื้อออ!”
เ้าอมุมปาหนาระุยิ้มร้ายาพึพอใที่ไ้ยินอีนรวราเสียหวานเบาๆ เามอนใ้ร่าหลับาพริ้ม สอปลายนิ้วี้เ้าไปในลีบอุหลาบามุ่ม่ำที่เารอบรอแล้วนับรั้ไม่ไ้อย่าไม่รู้เบื่อ ยับปลายนิ้วเ้าออเื่อ้า
แทเธอรีนเม้มปาแน่น้วยวามเสียว่าน ศีรษะสะบัไปมานผมสีน้ำาลเ้มสยายเ็มหมอนใบให่ ปลปล่อยเสียราระเส่าออมาเสียัไม่อาสะลั้นไ้อี
“พระอ์ อา...ะ ่วยหม่อมัน้วย อ๊ะ!” มือเล็ที่ไม่ไ้ถูพันธนาารยึ้นมาับ้อมือหนา้าที่ปลายนิ้วหยุนิ่้าอยู่ในายอเธอ วาลมโลืมึ้นมาสบสายาู่มริบ
นุมเมสวาททีุ่มอำนาเหนือว่ามาลอ มอนร้ออบทรัร้อนแราเา แ่นเ้าเล่ห์มีหรือะพลาโอาสามแบบนี้ เ้าอใบหน้าหล่อ้มลระิบแผ่วเบาที่้าหูออีน สร้าวามสยิวไม่น้อย
“่อานี้เธอ้อเลิินยาุมพวนั้นะแท ถ้าเธอรับปาว่าะมีลูับัน ันสัาว่าะให้ทุอย่าที่เธอ้อาร”
้อเสนอแลีวิับเ็์านบนัวทำเอาแทเธอรีนเหมือนโนไม้หน้าสามฟาใส่หน้า้ำๆ เธอส่ายหน้าไม่อายอมรับ้อเสนอนี้ไ้เ็า
อีธานยัใเย็น เาถอนิ้วออาลาายหิสาวอย่ารวเร็ว
“อ๊า อื้อ!...” แทเธอรีนราเสียหวานลายาว ัพ้อ่อว่านใร้ายผ่านทาสายา
แ่มีหรือนสร้าวามวาบหวามะสนใ เาไหวไหล่น้อยๆ ยันัวลุึ้นยืนเ็มวามสูบนพื้น มือหนาัารปลระุมเสื้อเิ้ ถอาเทั้ัวในและัวนอ เหลือเพียร่าายเปลือยเปล่า
“ถอุออให้หมแท” ไม่วายเอ่ยสั่นนอนมออยู่บนเีย
แทเธอรีนไม่มีทาเลือ เธอลุึ้นนั่ ัารถอุเรสสีหวานออาร่าาย มือสั่นเทา่อยๆ ปละอเสื้อั้นในสีำลายเรียบ โยใ้แน้าหนึ่ประอเ้าอวบามเอาไว้ ้อนสายาึ้นสบับพระสวามี
“ิ้นล่านั่น้วย” อีธานเอ่ยสั่เ้าอเรือนร่าามน้ำเสียระเส่า แนายแร่เริ่มปวร้าว ลิ้นร้อนลอบเลียริมฝีปาล่าอยู่หลาย่อหลายที
หิสาวไม่มีทาเลือ เธอใ้มือสอ้ารูาเั้นในลไปามเรียวาสวยนร่าายเปลือยเปล่าไม่่าานสั่
อีธานมออย่าพึพอใับวามว่า่ายอหิสาว ่อนที่ะโน้มัวลมาหาโยันเ่า้าหนึ่ับเีย เท้าอี้ายัยืนอยู่บนพื้น มือ้า้ายสอเ้าไปในลุ่มผมนุ่มลื่น ลำแน้าวาสอเ้าไปโอบรัรอบเอวบอบา แล้ว้มหน้าลมาประบริมฝีปาบนลีบปามพูอวบอิ่ม อนไลิ้นร้อนเ้าไปเี่ยววัหยอเอินลิ้นเล็อยู่นานสอนาน
แทเธอรีน้มหน้าลหอบหายใอย่าเหนื่อยหอบ หลัูบอันเร่าร้อนึ่ินเวลาหลายนาทีสิ้นสุล เธอหายใแทบไม่ทัน
“หม่อมันเ็บเพะ อ๊ะ!” หิสาวร้อห้ามปรามเสียหลเมื่อมือหนาที่เยเาะอยู่ที่เอว เลื้อยึ้นมาบีบนวลึหน้าออเธอไม่เบามือนั
อีธานเหลือบาสบับวาู่สวยปนเศร้า “เธอ็รู้ว่าันถนอมร่าายอเธอมานาไหนนี่แท” บอพลาันร่าบอบบาให้นอนราบไปับพื้นเีย แล้วามลมาทาบทับไว้เหมือนอนแร
ใบหน้าทั้สออยู่ห่าันไม่ถึืบ ่าฝ่าย่าสัมผัสถึลมหายใอันและัน
“เลิินยาุมะแท รั้นี้ไม่ใ่้อเสนอ แ่เป็นำสั่” พูบเา็้มลมาูบปิปาอวบอิ่มไม่ให้เอ่ยปิเสธ
เาใ้วาม่ำอและวามเหนือั้นว่าเล้าโลมนนใ้ร่าหลลืมที่ะเอ่ยปิเสธ แ่ถึเธอะมีสิเ็มร้อย็ไม่อาัำสั่อเาไ้เหมือนัน
หลัาพายุอารม์อนเอาแ่ใบลแล้ว แทเธอรีนนอนะแ้าหันมามอนที่อ่ายเธออย่ามื่น ลอเวลาที่ผ่านมาเาทำเหมือนเธอืออายที่ยัมีลมหายใ น้ำาไหลรินอาบแ้ม รู้ีแ่ใว่าัวเอมาอยู่ในำแหน่นี้้วยเหุใ ทว่าเธอยัแอบหวัลึๆ ว่าเาะหันมาสนใวามรู้สึน้อยเนื้อ่ำใอเธอบ้า แม้สัเสี้ยวหนึ่อหัวใอเา็ยัี
[1] P.O. Jewelry
*****************************
เล้าลา/วาฝันแห่รั
ความคิดเห็น