คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท : หลง (1)
สายฟ้าลาเป็นทายาวลพื้นโลพร้อมแสาวสว่าวาบประหนึ่มีนัเอร์ ทั้ที่ไม่ี่ั่วโม่อนหน้านั้น วอาทิย์ยัเิ้านร้อนระอุ ทว่าอนนี้ลับมืรึ้ม มวลเม้อนให่่อัวันำทะมึน ทั้ยัมีลมพายุโหมระหน่ำรุนแรนูน่าสะพรึลัว
ูเหมือนทุอย่ารอบัวเธอะมีแ่เรื่อเลวร้ายไปเสียหม
แหมะ!
หยน้ำฝนหล่นระทบฝ่ามือน้อยที่ยื่นออมารหน้า
เ้าอเรือนร่าสะโอสะอแหนหน้าึ้นมอเมฝนั้เ้า ่อนสายฝนะโปรยปรายหนัึ้นเรื่อยๆ พร้อมับเสียฟ้าู่ำรามัึ้นเป็นระยะ
ะเียวนั้น โทรศัพท์ในมือเล็็สั่นไม่หยุ
ันทน์หอมลระับสายาลมอหน้าอมือถือ อ่านื่อนโทร. หาเพียอึใเียว็วสายาลับึ้นไปยัแผ่นป้ายไม้สัทอัเิม ปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอยู่อย่านั้นโยไม่ิสนใ รวมถึเส้นผมปลิวไสวามแรลมที่ำลัีใส่หน้าเธอ้วย
‘เรือนหอมรัวน’
ร้านอาหารไทยิแม่น้ำบาปะ เมื่อหลายสิบปี่อนเยมีื่อเสียัไลไปทั่วทัุ้้น้ำ ไ้รับราวัลารันีาหลายสำนั ทั้ไทยและ่าประเทศ ลู้าที่มาใ้บริารมีหลาหลายระับ แม้แ่บุลนสำัอประเทศ่า็เยมาเยือนร้านแห่นี้ันแล้วทั้นั้น
ทว่าอนนี้เหลือทิ้ไว้เพียภาพทรำ เนื่อาเรือนหอมรัวนปิให้บริารมานานว่าแปปี
วาลมเสมือนลูแ้วายแววอ้ำ หาในอหลืบหัวใลับยัมีแสสว่าุประาย ‘วามหวั’ เสมอ
หิสาวว่าหวัสัวันหนึ่ เธอะนำพาร้านอาหารอบิามาราลับมายืนผาสู่สายาประานอีรั้อย่าส่าามให้ไ้
ะนั้นเอ หาาู่ามเหลือบไปเห็นสายฟ้าแลบแปลบปลาบ
เปรี้ย!
ามมา้วยเสียร้อัระหึ่มาฟาฟ้า
ร่าอรรสะุ้เฮือ รีบยมือปิหูแล้ววิ่ไปยัรถเ๋บีเอ็มับเบิลยูันเ่า มรทอาบิาึ่อทิ้ไว้ริมถนน
หลัปิประูรถ หิสาวใ้มือปัป่ายามใบหน้า และเรียวแนที่มีเม็ฝนเาะอยู่รำไร
่า!
ันทน์หอมแหนหน้ามอผ่านระหน้ารถูสายฝนาวโพลนแล้วบ่นอุบอิบ
“มาอะไรอนนี้เนี่ย”
เธอผ่อนลมหายใยาวเหยีย ปล่อยิปล่อยใให้ล่อลอยไปับเม็ฝนนับล้าน บิถึเหุาร์่าๆ ที่ผ่านเ้ามาในีวิ
รู่่อมา เสียสั่นอโทรศัพท์็ัึ้นมาอีรั้
เ้าอวหน้าามแล้มำ้อหันหาแสสว่าาอมือถือที่เธอเพิ่เหวี่ยมันทิ้ไปบนเบาะนั่้านับ
บนหน้าอำลัแสื่อและเบอร์โทร. อปลายสาย
ันทน์หอมเม้มปาเ้าหาันเบาๆ หามือลับเอื้อมไปหยิบมันมารับสาย
“หอมำลัไป่ะ” หิสาวิพูึ้น่อน เพราะรู้ันิสัยใออนปลายสายี
‘้า’ น้ำเสียออีฝ่ายเย็นเยียบยิ่ว่าธารน้ำแ็ั้วโล ‘อียี่สิบนาทีุ้อมายืนอยู่ปลายเียผม’
ันทน์หอมปิเปลือาล เธอนิ่ไปั่วะเมื่อวามรู้สึุเสียแวบผ่านมาเยี่ยมเยือนหัวใ ่อนะลืมาึ้นมอเรือนไทยโบราสอั้นรหน้าแล้วถอนใอีรั้ ราวับเรียวัำลัใให้นเอ
“อสามสิบนาทีไ้ไหมะ อนนี้ฝนหนัมา” พยายาม่อรอ แม้เธอะรู้ำอบว่าสุท้ายแล้วผลลัพธ์ะออมาทิศทาไหน
‘ยี่สิบนาที...ถ้ายัไม่ถึรีสอร์็ไม่้อมาเอันอี’
นปลายสายไม่ผ่อนปรนให้แม้แ่วินาทีเียว นั่นเพราะีวิอเาทุนาทีือเม็เินมหาศาล
ันทน์หอมไม่ทันไ้เอ่ยอะไร็ถูเาัสายไปเสีย่อน
หิสาวโยนมือถือลับไปที่เิม แม้อยารีร้อให้ัสุเสีย ให้สมับวามอัอั้นที่ทับถมอยู่ในใ แ่วามเป็นริทำไ้เพียยมือึ้นลูบใบหน้าัวเอแรๆ เพื่อรวบรวมสิ
่อนะับรถริ่ไปยัรีสอร์แห่หนึ่ ึ่ห่าาุที่เธออยู่ประมาห้าิโลเมร
ความคิดเห็น