ใต้ปีกเสน่หา (รีไรท์)

ดาริกาตื่นนอนเพราะเสียงอะไรบางอย่างที่ดังจากหน้าบ้านของตัวเองแท้ๆ เธอจึงพยายามชะโงกมองหาที่มาของต้นเสียงและเพียงเห็นเงาคนวูบวาบอยู่ในบริเวณบ้านเท่านั้น หญิงสาวก็วิ่งพรวดพราดออกไปด้วยความตกใจ

“เข้ามาทำไมในบ้านฉันน่ะ”

“อ้าวตื่นแล้วหรือ”

ชายหนุ่มที่หมุนตัวขวับแล้วหันมาส่งยิ้มกว้างทำให้ดาริกาต้องอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง...เขมวันต์ซึ่งอยู่ในชุด

กางเกงขายาวและสวมเสื้อกล้ามจนเธอสามารถมองเห็นแผ่นหลังตึงด้วยกล้ามเนื้อและที่สำคัญเธอมั่นใจว่า

เห็นภาพวาดอะไรบางอย่างลอดออกมาจากใต้เสื้อบางๆนั้น

                หญิงสาวพยายามไม่ซักถามสิ่งที่ตัวเองเห็นบนแผ่นหลังกว้างถึงแม้ตัวเองจะสงสัยอย่างที่สุด ก่อนจะชี้ปลายนิ้วไปที่จอบซึ่งอยู่ในมือของเขา

“คุณเขม...นี่คุณทำอะไรคะ”

“จะทำแปลงปลูกดอกไม้ให้”

“คุณทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรือคะ”

“ดูถูก”

ดวงตาคมที่ตวัดแวบหวานระยับก่อนจะตอบเสียงนุ่มนั้นมันพอจะทำให้สาวน้อยหวั่นไหวใจเต้นอยู่แล้ว แต่เมื่อร่างสูงตระหง่านที่มีเหงื่อเกาะพรายย่างเท้าเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยเสียงแผ่วตามมา มันก็ทำให้ดาริกาก็หน้าแดงซ่านตั้งแต่ยังเช้า

“นอกจากปลูกดอกไม้แล้วฉันยังทำเป็นอีกหลายอย่างนะริน”

ชายหนุ่มพูดเหมือนอธิบายแต่ปลายนิ้วกลับเกลี่ยผมยาวที่รุ่ยร่ายอยู่ข้างแก้มสาวแล้วนำไปทัดข้างหู อุ้งมือหนาค่อยทาบนิ่งกับแก้มนวลจนดาริกาต้องหลบสายตาลงต่ำและเจ้ากรรมที่เธอดันเห็นแผงอกกว้างจนเต็มตา

                สาวน้อยต้องกัดริมฝีปากไว้แน่นเมื่อสัมผัสจากฝ่ามือเขาลูบไล้อยู่แถวแก้มก่อนชายหนุ่มจะดันใบหน้า

นั้นขึ้นสูงแล้วถามอีกครั้งด้วยเสียงยั่วยวน

“อยากรู้บ้างหรือเปล่าว่าฉันทำอะไรได้อีก”

“ไม่ค่ะ...ไม่อยากรู้”

“แต่ฉันอยากบอก.....รินฉันเก่งทุกเรื่องทำได้ตั้งแต่งานกระจอกจนถึงงานใหญ่ และถ้าเธอคาดหวังว่าถ้าถึงเวลานั้นฉันจะหยาบคายเพราะฉันโหดร้ายละก็เธอคิดผิด”

เขมวันต์หยุดพูดไปชั่วครู่ก่อนจะทาบมือข้างหนึ่งไปรอบเอวคอดแล้วรั้งเข้าชิด ร่างสาวที่สั่นสะท้านและหลุบตาต่ำ

เพื่อหลบสายตาของเขานั้นถูกกอดกระชับจนร่างเนียนนุ่มแนบติดไปกับกล้ามเนื้อแกร่งแน่นไปทั้งตัวของเขา และคำพูดทุ้มนุ่มนวลที่ดังตามมามันก็แทบจะทำให้ดาริกาคล้ายจะเป็นลม

“ฉันจะดูแลเธออย่างดีจะทนุถนอมให้ถึงที่สุดและฉันมั่นใจว่าจะสนองความอยากรู้อยากเห็นของภรรยาคนนี้ได้อย่างไม่มีขีดจำกัด..ตอบตกลงแต่งงานกับฉันนะรินแล้วเธอจะรู้ว่าที่ฉันพูดมามันจริงทุกอย่าง”