คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ฟ้ามีตา (แต่ไม่มีแวว)
ฟ้ามีตา (แต่ไม่มีแวว)
“ฉันไปก่อนนะรุ้ง”
“มันจะมีเด็กมาสายอีกเหรอ.. โรงเรียนเองก็มีหอให้อยู่แล้วแบบนี้มันจะมีใครมาโรงเรียนสายอีกล่ะ”
-_-^ ฉันคิดว่าฉันพูดกับยัยนั่นรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ
“ก็พวกที่ไปเช่าคอนโดฯ หรือไม่ก็อยู่อาพาร์ตเมนท์ไง แกนี่ก็ถามแปลกๆ ฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้วนะยัยรุ้ง ฉันไปก่อนล่ะ” ฉันโบกมือบ๊ายบายยัยนั่นก่อนจะเดินออกมา
“…”
เมื่อฉันมาถึงหน้าประตูโรงเรียน นายคินก็หันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาทันที สงสัยคงอยากจะบอกฉันว่า ‘เธอมาช้าไป 3 วินาที’ อะไรประมาณนี้ =_=
“ขอโทษที่มาช้า -_-“
“…” เหอะ ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่าหมอนั่นเคยยิ้มให้ใครบ้างหรือเปล่าเนี่ย -_-^^
“ตกลงนายจะไม่พูดกับฉันใช่มั้ย? -_-^”
“…” หมอนั่นไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แต่กลับหันมามองหน้าฉันแทน
“-_-^” ฉันเองก็หันไปจ้องหมอนั่นพร้อมกับแผ่รังสีอำหิตใส่ ไม่นานบรรยากาศรอบๆ ตัวฉันก็เริ่มเย็นลงทุกที สาเหตุก็มาจากหมอนั่นละ ไม่รู้ว่าตอนเด็กๆ ไปกินน้ำแข็งจากขั้วโลกมาหรือไงนะ ชอบแผ่รังสีเย็นเยียบออกมาจริงๆ เลย -_-
“…”
“คนเรานี่ก็แปลกเนอะ มีปากแต่ไม่ยอมพูดออกมา สงสัยว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปาก”
ฉันพูดกระแนะกระแหนหมอนั่น ก่อนจะหันไปสนใจเด็กที่มาสายแทน
“หอพักในโรงเรียนก็มีไม่ยอมอยู่ ชอบไปเช่าคอนโดฯอยู่กันจริงๆ... คราวหน้าถ้ามาสายอีกละก็ ฉันจะตัดคะแนนความประพฤติออกซะ!”
“ค่ะๆ T_T” รุ่นน้องคนที่โดนฉันแว้ดใส่ทำหน้าละห้อย ก่อนจะเดินซึมออกไป ส่วนนายคินก็ได้แต่ยืนมองยัยรุ่นน้องที่เพิ่งเดินออกไปตาไม่กระพริบ
พอได้โอกาสฉันก็หันกลับไปหาอีตาคินพร้อมกับพูดแขวะ
“ทำไม เกิดมาไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงรึไง จ้องอยู่ได้”
“ไม่เคยเห็นผู้หญิงปากมากเหมือนเธอมาก่อนต่างหาก”
ขวับ!
ฉันหันกลับไปมองหมอนั่นอย่างตกใจ มะ..เมื่อกี้หมอนั่นพูดกับฉันงั้นเหรอ พระเจ้า! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ให้ตายเถอะ -_-^ หรือว่าฉันจะหูฝาดไปหว่า!
ไม่นานนักฉันก็จดชื่อนักเรียนที่มาสายลงสมุดบันทึกครบทุกคนแล้ว ส่วนนายคิน จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าแอบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ -_-;;
“เมื่อกี้เธอทำยังไง คินถึงได้พูดกับเธอได้นะ” เสียงหนึ่งลอยมาทึกโสตประสาทของฉัน
ฉันหันกลับไปมองทางต้นเสียง ปรากฏว่าเป็นยัยปาขี้นั่นเอง
“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย จู่ๆ หมอนั่นพูดออกมาเองต่างหาก -O-” จริงๆ นะ
ยัยนั่นมองฉันด้วยสายตาคมกริบก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย.. แต่อย่ามาแย่งคินไปจากฉันละกัน ไม่อย่างนั้นเธอไม่ตายดีแน่ -_-^” จะแย่งหรือไม่แย่ง ฉันก็มีชะตากรรมเดียวกันละหว้า
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะ ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว”
“อีกสองวันฉันจะให้เธอเริ่มแผนแรก เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีด้วยล่ะ.. อ้อ ส่วนแผนการฉันเป็นคนคิด เธอมีหน้าที่แค่จัดฉากจำเอาไว้ด้วยล่ะ” พูดจบยัยนั่นก็สะบัดตูดเดินจากไปซะดื้อๆ
อะไรฟะ... ฉันมีหน้าที่แค่จัดฉากเองเหรอเนี่ย =_= แล้วยัยนั่นจะจ้างฉันเอาไว้ทำซากอะไร
“ฟู่ ยัยริบบิ้น ฉันนึกว่าแกจะได้เรียนห้องเดียวกับพวก Royal Knight ซะอีก ใจฉันเนี่ยคว่ำไปไม่รู้กี่ตลบแล้ว -^-“ พอฉันย่างเท้าเข้ามาในห้องเรียนก็ได้ยินเสียงบ่นเว่อร์ๆ ของยัยรุ้งดังเข้ามากระทบแก้วหูจนขี้ฉันแทบจะลุกขึ้นมาเต้นระบำ
“แกก็พูดเกินไป ฉันหัวสมองไม่ถึงขั้นอัจฉริยะขนาดนั้นหรอก นายพวกนั้นออกจะเก่งตายชัก”
“แถมหล่อเลิศ เพอร์เฟ็กต์อีกต่างหาก >O<” ยันรุ้งพูดเสริม ฉันหันไปมองหน้ายัยนั่นอย่างเอือมๆ ไม่รู้ว่ายัยนั่นจะคลั่งพวก Royal Knight อะไรนักหนา ถ้าจะคลั่งล่ะก็ สาเหตุก็คงมาจาก
เรียนเก่ง เพราะนายพวกนั้นหัวสมองระดับหัวกะทิขิงประเทศไทยเลยล่ะ -_-
รูปร่างหน้าตา ก็ไม่ได้แย่ และก็ไม่ได้หล่อเลิศเหมือนเทพบุตรมากนัก
ก็จริงอยู่ว่าเจ้าพวกนั้นเพอร์เฟ็กต์กัน (เกือบจะ) รอบด้านจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าจะมีนิสัยแย่ๆ เหมือนกันทุกรายแบบนี้น่ะนะ
“นี่ๆ ยัยรุ้ง...เคยมีใครบอกเธอมั้ยว่าเธอน่ะบ้าผู้ชาย -_-^” ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิดอ่านเพื่อเตรียมเรียน
“ไรของแกหว้า.. บ่นไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ”
ฉันไม่พยายาม (ที่จะ) ไม่สนใจเสียงบ่นกระเหง้ากระหงอดของยัยรุ้ง นอกจากยัยนั่นจะบ้าผู้ชายเข้าขั้นเทพชนิดอาการสาหัสแบบกู่ไม่กลับแล้ว ยัยนั่นยังบ่นเก่งอีกต่างหาก ฉันคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่มีเพื่อนเก่งไปซะทุกเรื่อง (ยกเว้นเรื่องเรียน) แบบนี้นะ =_=;;;
ความคิดเห็น