Yoru no neko!! มหาขโมยยามราตรี

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

ณ สวนวิจัยที่แห่งหนึ่ง ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนและความเงียบสงบ แสงไฟสว่างรุกโชติช่วงจากสวนวิจัยแห่งนี้โดยรอบเต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผากลุ่มนักวิจัยนาๆคนที่กำลังทดลองสารเคมี

ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าของเด็กชายที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบพร้อมร้องตะโกนเสียงดังไปมา

  “พ่อครับ แม่ครับ ริน อยู่ที่ไหนช่วยตอบผมที” เสียงร้องตะโกนดังก้องไปทั่วสถานวิจัยแต่หามีเสียงตอบรับไม่
  ......

  “เรน! ลูกอยู่ไหนตอบพ่อที” เมื่อเด็กชายที่ชื่อ เรน ได้ยินเสียงที่ตนคาดหวังก็รีบวิ่งไปหาต้นเสียงของผู้พ่อในทันที ขณะที่วิ่งไปนั้นกลับหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งมีผู้ชายที่ร่างใหญ่กำลังค้ำท่อนเสาเพื่อไม่ให้หล่นทับเด็กสาว กับผู้หญิงคนหนึ่ง
  “พ่อครับ แม่ครับ ริน...” เรนหยุดเงียบไปเพราะช็อคกับสภาพที่เห็นตรงหน้า เป็นภาพที่ใบหน้าของผู้เป็นพ่อย้อมไปด้วยสีแดงสดและแขนที่เป็นแผลไฟไหม้
  “เรนเดินมาหาพ่อหน่อยสิลูก” เรนค่อยๆเดินไปหาพ่อพร้อมร้องไห้ไปด้วย

  “พ่อครับ-แม่ครับ.. ฮึก ฮึก”

  “เรน พ่อกับแม่คงจะไม่รอดแล้ว..แต่ว่าสำหรับลูกกับน้องแล้ว”

  “ไม่นะ! พ่อกับแม่..ฮึก..จะต้อง..ม..มีชีวิตต่อไปนะ ฮึก” ผู้เป็นพ่อส่ายหัวปฎิเสธ

  “แต่ว่า..”

  “พี่ค่ะ หนูร้อน หนูหายใจไม่ออก แคกๆ” 

  “เรน! ลูกผู้้ชายห้ามร้องไห้เด็กคาด ไม่ว่าจะยังไงลูกก็ต้องหนีออกไปพร้อมกับน้อง แล้วห้ามหันหลังกลับมาอีกเด็ดคาด" ผู้เป็นพ่อพูดคำคาดพร้อมให้ ผู้เป็นแม่ส่งรินให้กับเรนดูแล

  “เรนจ๊ะ ไม่ว่ายังไงพวกลูกก็จะต้อง.." ผู้เป็นแม่ขยับปากพูดบางคำออกมา แล้วผลักทั้งสองให้หนีไป

เร็นทิ้งท่านทั้งสองแล้วพารินวิ่งผ่านกองไฟหนีตายออกมาจนถึงทางออก

  “พี่ค่ะ พ่อกับแม่จะเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ” รินถามด้วยความเป็นห่วง

  “ม..ไม่เป็นอะไรหรอก พวกท่านต้องไม่เป็นไรแน่” น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากเร็นทีละน้อยพร้อมปฏิญาณตนว่าจะไม่ร้องไห้อีกเป็นอันคาด

  “นั่น..นั่นไงทางออก พี่ค่ะ” รินชี้นำทางหให้เมื่อเรนจึงรีบวิ่งตรงไปยังทางออก

แล้วทั้งสองก็ออกมาได้อย่างปลอดภัยข้างนอกเต็มไปด้วยเหล่าเจ้าหน้าที่ดับเพลิง และชาวบ้านระแวกใกล้เคียงมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นเด็กทั้งสองคนที่เนื้อตัวมอมแมมออกมาจากสวนวิจัย ก็รีบไปรับทันที

  “หนูเป็นอะไรรึเปล่า” เจ้าหน้าที่ถามด้วยความเป็นห่วง
   ........
แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ

  “น้า ผมขอฝากน้องของผมด้วย แล้วผมจะมารับนะ” หลังจากที่เรนมอบรินให้เจ้าหน้าที่ดูแลเสร็จ ตัวเองก็รีบวิ่งเข้าไปในสวนวิจัยอีกครั้ง

โครม เสียงของท่อนเสาหล่นทับปิดทางเข้า-ออกสวนวิจัย ดังสนั่น

  “พี่ค๊าาาาาาา” รินคว้ามือออกไปมองพี่ชายที่หายไปกับกองไฟ

ฮือ ฮือ ฮือ เสียงของรินที่ร้องไห้หวังว่าพี่เร็นจะได้ยินแล้วตามเสียงออกมาหาเหมือนทุกทีแต่ก็ไม่มีใครออกมาจากสวนวิจัยจึงทำให้รินร้องไห้หนักว่าเดิม

  “สาวน้อย มีเรื่องอะไรหรอจ๊ะถึงร้องไห้อย่างงี้??” รินหันไปตามเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง

  “พ่อแม่ของหนูอยู่ไหนหรอจ๊ะ” หญิงสาวถามด้วยความหวังดี

  “ย..อยู่ข้างใน ฮึก ฮึก” รินพูดพร้อมสะอื้นไปพลางพูดไปพลาง

  “เอ๊ะตายจริง...” หญิงสาวเงียบไปขณะหนึ่งแล้วหันไปมองรอบข้าง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง

  “หนูอยากมาอยู่กับน้ามัย มาอยู่รอจนกว่าคุณพ่อกับคุณแม่หนูจะมารับนะ”
  ........

เด็กสาวไม่ตอบแต่เพียงแค่ผงกหัวรับเท่านั้น