คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำตอบที่รอมานาน...[END]
ซ่า ซ่า ซ่า ๆๆๆๆๆๆ!!!!!! เสียงฝนยังคงตกหนักอยู่เรื่อยๆ ราวกับฟ้ารั่ว พร้อมเสียงฟ้าผ่า ฟ้าร้อง และลม ที่มาเป็น ระยะ ระยะ เด็กหนุ่มทั้งสอง ตอนนี้กำลังเริ่มเตรียมอาหารเย็นกันอยู่ในครัว อย่างเงียบๆ โดยที่กำลังรวมวัตถุดิบในการทำอาหารอยู่……………
“เอ...............ในตู้เย็นมีอะไรบ้างน้า” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลเปิดตู้เย็นเพื่อหาของทำกับข้าว
“อ๊ะ! ดีจังเลย คุณแม่ซื้อของเตรียมไว้ให้แล้ว จะทำอะไรดีนะ?”เด็กหนุ่มพบวัตถุดิบต่างๆเตรียมไว้ในตู้เย็นโดยไม่มีอะไรขาดแม้แต่น้อย....
“แล้ว ฟุริฮาตะคุง อยากจะทำอะไรทานล่ะครับ?”เพื่อนผมฟ้าถามขึ้น
“อืมมม...........ยังไม่ได้คิดเลยอะ แฮะๆ …..แล้วคุโรโกะล่ะ นายอยากกินอะไร?”
“ผมทานอะไรก็ได้ครับ แค่ฟุริฮาตะคุงทำก็พอ.....” ทำหน้าตาย
“=///=’…….พ..พูดอะไร ง่ายๆจังเลยนะนาย ชั้นก็ไม่ได้สันทัดเรื่องอาหารซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็พอได้ช่วยคุณแม่ทำบ้างน่ะ”
“แต่...ผมน่ะ ถ้าเป็นเรื่องไข่ต้มล่ะก็...ไม่แพ้ใครแน่นอนครับ” พูดแล้วทำหน้าภูมิใจอย่างยิ่ง
“ง...งั้นหรอ.....(หมอนี่ทำกับข้าวไม่เป็นสินะ)”
“ถ้างั้น.........ทำอะไรที่กินง่ายๆ คล่องคอ แล้วกันนะ เดี๋ยวชั้นหุงข้าวก่อนแล้วกัน”
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ?”
“งั้นนายเอาผักตรงนั้นไปล้างให้หน่อยนะ”
.......................................................................................................
เวลาผ่านไป ทั้งสอง เริ่มทำอาหาร อาหารมีสามอย่าง ตอนนี้เหลือเพียงเมนูเดียว
“อืม..........เบคอนพันหน่อไม้ฝรั่ง เสร็จแล้ว.........ผัดผัก ก็เสร็จแล้ว..อะไรที่ซดคล่องคอดีน้า....อ๋อ! ซุป มิโสะ แล้วกัน” ฟุริฮาตะคิดเมนูสุดท้ายแล้วเริ่มทำทันที
“ฟุริฮาตะคุงเนี้ย.........ทำอาหารเก่งเหมือนกันนะครับ” คุโรโกะพูดชมเพื่อนผมน้ำตาล
“ฮะๆ ก็นะ บางครั้งก็เผลอทำไปเรื่อยล่ะนะ” ฟุริฮาตะหันมาคุยพราง ต้มซุปไปพราง
ไม่ทันไรการพูดคุยกันก็ก่อเหตุอีกครั้ง
“อ๊ะ!!” เสียงของเด็กหนุ่มที่ทำมิโสะอยู่ร้องออกมาแบบตกใจ
“ฟุริฮาตะคุงเป็นอะไรครับ” เด็กหนุ่มผมฟ้าที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคอยดูเพื่อนผมน้ำตาลทำข้าวเย็นถามขึ้น
“ล...........ล..เลือด!!! เหหหหหห เลือดชั้นไหลอ่า!!!!!! ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี!!!!”ฟุริฮาตะตกใจที่เลือดที่นิ้วชี้ของตนไหลออกมา เพราะ ตอนหั่นเต้าหู่พลาดไปโดนนิ้วเข้า ลุกลี้ ลุกลน ทำให้มือไปฟาดโดนหม้อต้มซุป หกเล็กน้อยจนถูกน้ำซุปลวกเข้าให้ (ซวยจิงน้อง) “โอ๊ยยย!!!”
“ฟุริฮาตะคุง!! ใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ” คุโรโกะเห็นท่าไม่ดีรีบเข้าไปแล้วค่อยผ่อนคลายสถานการณ์
“ไหนครับ ขอดูแผลมีดบาดกับน้ำซุปลวกหน่อยครับ” เด็กหนุ่มถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“อืม....ชั้นเจ็บอะQ^Q” เด็กหนุ่มยื่นมือที่เป็นแผลมีดบาดและน้ำร้อนลวก...โชคดีที่โดนมือแค่ฝั่งเดียว
“เลือดยังไม่หยุดเลยนะครับ” ................. จุ๊ป.........เด็กหนุ่มผมฟ้าดูดนิ้วที่โดนมีดบาดของเพื่อนหวังจะห้ามเลือดให้
“ว......หวา ทำอะไรน่ะ นั่นมันเลือดนะ”
“ก็ทำแบบนี้จะได้หยุดใหลงัยครับ........นี่งัยไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวทำแผลก่อนนะครับ ส่วนซุปน่ะ เหลือแค่ใส่เต้าหู่ใช่มั้ยครับ ผมจัดการเอง”
“ข..ขอบใจนะ”
.....
.
.
.
.
.
.
“ล้างแผลก่อนนะครับ เดี๋ยวผมล้างให้นะ” เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งที่โต๊ะ ในครัวแล้วเช็คอาการของเพื่อนที่ซวยซ้ำซ้อน...
“ม..ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นทำเองก็ได้” ฟุริฮาตะเกรงใจแล้วดึงมืออกมา
“คนเจ็บน่ะ!อยู่นิ่งๆเถอะครับ!!” คุโรโกะเริ่มฟิวขาดเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง
“ผมว่า......ฟุริฮาตะคุงนั่นแหละครับ ที่ควรจะพึ่งคนอื่นบ้างนะ เพราะฉะนั้นจากนี้ไปผมจะดูแลคุณเอง.......” เด็กผมฟ้า พูดบ่นไปพราง ทำแผลไปพราง
“อะ เสร็จแล้วครับ”
“ขอโทษนะ ทั้งที่เป็นแขกแท้ๆ................. ชั้นมันไม่ได้เรื่องจิงๆสินะ” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลสลดกับความไม่ได้เรื่องของตัวเอง มือกำแน่น แววตา สีน้ำตาลคู่สวยเริ่ม ส่อแววใสๆ และน้ำที่คลออยู่ในตา
“ฟุริฮาตะคุง..............” เสียงเรียบๆเรียกเพื่อน มือเรียว โอบล้อมกุมมือของเพื่อนไว้อย่างอบอุ่น
“คนเราต้องมีผิดพลาดกันบ้างนะครับ อย่าคิดมากเลยนะ ถ้าวันนี้ผมไม่มา ผมก็อาจจะไม่ได้พบคุณอีก....... วันนี้น่ะคุณโชคดีนะรู้มั้ย ที่ให้ผมมาอยู่ด้วยน่ะ”
“เพราะฉะนั้น.................ให้ผมดูแลคุณเถอะนะ” คุโรโกะกระชับมือให้แน่นเล็กน้อย หวังให้กำลังใจเพื่อนที่จิตตก
“แต่ว่า.................”
จุ๊ป...........ไม่ทันได้พูดอะไร......ริมฝีปากบางอุ่นๆ ประทับลงที่หน้าผากของฟุริฮาตะอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องเกรงใจครับ เชิญใช้ผมได้ตามสบายเลย..........”
“อื๊ม..........ถ้างั้นเราทานข้าวเย็นกันก่อนเถอะนะ” ฟุริฮาตะตอบแบบเข้าใจ ในใจก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนผมฟ้าคนนี้ที่มีต่อตน ถ้าไม่มีเค้าคนนี้อยู่ด้วย บางทีตัวเขาอาจจะไม่ได้โชคดีแบบวันนี้ก็ได้..........
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังทานข้าวเย็น.......
.
.
.
“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะครับ อร่อยมากเลย”
“อะ.........ขอบใจนะ..................................................พึ่งจะทุ่มนึงเอง ฝนยังไม่หยุดตกเลยอะ”
“ช่วงนี้เหมือนจะพายุเข้าบ่อยๆน่ะครับ งั้นเอาจานไปล้างนะครับ ส่งของฟุริฮาตะคุงมาสิครับ ผมล้างเอง”
“ขอบใจนะ ทำให้รบกวนอีกจนได้” เด็กผมน้ำตาลไม่ขัดคำขอ ส่งจานให้อย่างว่าง่าย
“ผมอยากทำน่ะครับ” คุโรโกะตอบกลับแล้วแอบยิ้มเล็กๆ
...................
.
.
.
.
.
.
.
“อาบน้ำเสร็จแล้วครับ น้ำอุ่นสบายมากเลย” เด็กหนุ่มผมฟ้าเดินเข้าห้องเพื่อนตรงไปที่เตียงที่ตอนนี้เพื่อนผมน้ำตาลกำลังอ่านหนังสืออยู่
“’งั้นหรอ ดีจัง นึกว่าน้ำร้อนไปรึป่าวนะ” ฟุริฮาตะ ล่ะสายตาจากหนังสือแล้วตอบกลับ
“อ่านแล้วสนุกดีใช่มั้ยครับ”คุโรโกะนั่งข้างๆแล้วถามคนอ่าน
“อื๊ม สนุกมากเลยล่ะแต่นายเล่าสนุกกว่าเยอะเลยนะ”
“ขอบคุณครับ.........ฟุริฮาตะคุง ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วครับ’’
“เออ............สองทุ่มกว่าใกล้สามทุ่มแล้วล่ะ ง่วงนอนหรอ?”
“ไม่ครับ ผมแค่คิดว่า เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันไวจังเลยนะ”
“พูดอะไรเป็นตาแก่ไปได้นะนาย......(เวลาที่เราอยู่ด้วยกันชั้นก็มีความสุขมากเลย)” ฟุริฮาตะพูดขึ้นแล้วค่อยๆพูดเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะครับ?”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แฮะๆๆๆ” ตอบแบบลนๆแล้วแถ หัวเราะกลบเกลื่อน
ความรู้สึกนี้..................................ที่ใจเต้นแรงแบบนี้............. หน้าที่แดงแบบนี้.........เราน่ะคงจะเข้าใจแล้วล่ะว่า ........เราก็คงจะชอบเขาเข้าให้แล้ว ฟุริฮาตะคิดในใจ ไม่ทันไร
พรึ๊บ!
…………………………………………………………………………………….
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มที่กำลังคิดถึงความรู้สึกของตน ร้องออกมาเพราะไฟดับ
เขากอดเพื่อนที่นั่งข้างๆอย่างรวดเร็วแล้วหลับตาปี๋............
“ฟุริฮาตะคุง...”คนถูกกอดเรียกชื่อเพื่อนแล้วค่อยๆโอบกอดร่างนั้นแบบอ่อนโยน
“ไฟมาแล้วนะครับ”
“เอ๋?...............” เด็กหนุ่มลืมตาในสภาพที่กอดเพื่อนของตนเอง มือของเพื่อนที่โอบกอดกำลังจะคลายออก
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งปล่อยชั้นได้รึป่าว”
“ครับ?”
“ชั้นน่ะเข้าใจความรู้สึกของนายแล้วก็ของตัวเองแล้วล่ะ……………ถึงจะไม่เข้าใจแต่ความอบอุ่นของนายไม่ใช่สิเรียกชื่อดีกว่าสินะ คุโรโกะ มันทำให้ชั้นเข้าใจแล้วว่าชั้นคงจะชอบนายซะแล้วว”
“เอ๋...ผมน่ะรอคำนี้มานานแล้วครับ ผมก็ชอบฟุริฮาตะคุงเหมือนกัน ชอบกลิ่นของฟุริฮาตะคุง ผมถึงอยากดูแลคุณงัยล่ะ”
…………เงียบ......................................................................
“…….อ๊ะ! ฝนหยุดตกแล้ว” ตอนนี้ทั้งคู่หน้าแดงกล่ำทำอะไรไม่ถูก คนที่กระโดดกอดเมื่อกี้แถ แล้ววิ่งไปที่ประตูระเบียงห้อง
“ว้าวววว..............คุโรโกะมาดูนี่สิ” ฟุริฮาตะที่ยังคงเขินอยู่นั้น เรียกเพื่อนที่นั่งเขินอยู่บนเตียงให้ออกมาที่ระเบียงกับตน
“อ....อะไรหรอครับ”เด็กหนุ่มผมฟ้าถามแบบเคอะเขิน ไม่ทันไร ดวงตาสีฟ้าใสก็เบิกกว้างง
……………………………………
ดวงดาวที่ฉายอยู่บนท้องฟ้าหลังเมฆฝนจางช่างงดงาม เหมือนกำลังล่องลอยอยู่กลางอวกาศ
เขาหันไปมองคนที่เรียกคน ตอนนี้กำลังต้องมนสะกดของเหล่าดาราที่เปล่งประกายอยู่บนฟ้า
“ฟุริฮาตะคุง................ช่วยคบกับผมได้รึป่าว” เด็กหนุ่มผมฟ้าถามเรียบๆปนเขินหน้าแดง
“เห๊ะ? น......นั่นสินะ นาย เอ้ย ไม่ใช่สิ คุโรโกะ เป็นฝ่ายถามชั้นอย่างเดียวมาตลอดเลยนี่นะ”
“ครับ ผมรอคำตอบทั้งหมดจาก ฟุริฮาตะคุง ครับ จะช่วยตอบผมได้รึป่าว?”
“นั่นสิ.............ชั้นน่ะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองมาก แล้วก็ยังไม่รู้ว่าความรักน่ะคืออะไร แต่คำถามที่คุโรโกะถามมาน่ะ ทำให้ชั้นดีใจมากเลยนะ...........”
ที่ถามว่า ขอหัวใจของชั้นไปอยู่กับนายได้รึป่าวน่ะ ก.... ก็ คงจะต้องยกให้ล่ะมั้งนะ
แล้วก็คง ต้องให้นายดูแล แน่นอนเลย ชั้นก็อยากมีใครซักคนเหมือนกัน……..
สรุปแล้ว สุดท้าย ...................ชั้นน่ะ.........................ก็รักนายเหมือนกัน..........
“ถ้างั้นน.......”
“อื๊ม........ จากนี้ไปขอฝากหัวใจไว้ที่นายนะ คุโรโกะ เท็ตสึยะ”
“ครับ .... ผมจะดูแลทั้งหัวใจของคุณและคุณให้ดีที่สุดเลยครับ”
มือของทั้งสองผสานกัน ใบหน้า สีแดง และดวงตาที่โหยหากัน สบ กันอย่างไม่ละสายตา ท่ามกลางหมู่ดาวที่ลายล้อม เหมือนเป็นพยานความรักของทั้งคู่ ได้เปล่งแสงที่งดงาม ทำให้ค่ำคืนที่เงียบเหงาและเปียกแฉะ เต็มไปด้วย ความอบอุ่น...... ริมฝีปากที่เลื่อนเข้าหากันใบหน้าที่เข้าประชิดกันเรื่อยๆ ทำให้ เวลาเดินช้าลงเรื่อยๆ เหมือนหยุดอยู่กับที่ มือ ของทั้งสอง โอบกอดกันและกันอย่างอบอุ่น ริมฝีปากที่ตอนนี้ประกบกันนั้น ทำให้ความรู้สึกเริ่มเอ่อล้นออกไปอย่างไม่ขาดสาย
“ผมรักคุณครับ..........ฟุริฮาตะ.......... โคคิ........”เสียงที่ดังแล้วดังเล่า สะกด เด็กหนุ่มผมน้ำตาลให้หลงใหลตามอารมณ์ไปเรื่อยๆ.............................................
ไม่ว่าเพราะเหตุใด เพราะ หนังสือ หรือ สายฝน ที่ทำให้พวกเขาได้พบกัน......แต่นั่นคงจะเป็นพรหมลิขิต และโชคชะตาแน่นอน พวกเขาคงจะสุขใจเมื่อความรู้สึกทั้งหมดเปิดเผยออกมาจนหมดแล้ว ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่วิเศษที่สุดของพวกเขาและคงจะไม่มีวันลืม
...............
“คุโรโกะ.......ชั้นลืมถามไปเลย...”
“อะไรหรอครับ?”
“ต........ตอนที่นายจูบชั้นแล้วชั้นบอกว่า.....ต้องกินข้าวก่อนกินของหวานสิ....นั่นน่ะ”
“ครับ?”
“ตอนนี้ น่ะ......นายอยากกินของหวานรึยัง?”
…………………………………………………………………………
“ผมน่ะรอของหวานมานานแล้วครับ.........................”
“จะกินไม่ให้เหลือเลย.......”
………………FIN…………………..
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อั๊ยยยยย!!!!!!จบซักทีครับ อยากบ้าตายที่ดองนาน ขี้เกียจมากกกกกก งานนนเยอะเว่อๆครับ ดึกเลยคึกแต่งให้จบ หวังว่าจะสนุกกันนะครับ ผลงาน ต่อไปก็คิดไว้แล้วล่ะ ฝากติดตามเรื่อยๆเลยนะครับ ขอบคุณ แฟรคลับ และคอมเม้น ทุกคนครับ ไว้พบกันใหม่ในผลงานหน้านะครับ^^
ความคิดเห็น