คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนังสือและสายฝน...
ในวันหยุดที่ท้องฟ้าดูแจ่มใสมีเมฆลอยหนาตาพอควร…….
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีฟ้าผิวขาวใสกำลังเดินไปยังร้านหนังสือที่ชอบไปเป็นประจำถึงแม้อากาศดีแต่เขาก็ยังพกร่มพับคันนึงมาด้วย วันนี้มีสิ่งที่พิเศษกว่าทุกๆวัน เพราะเมื่อเค้าก้าวเท้าเข้าไปสู่ร้านหนังสือกับเจอกับเพื่อนที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน 'ฟุริฮาตะ โคคิ'
“เอ่อ....ฟุริฮาตะคุง รึป่าวครับ”เสียงเรียบเอ่ยเบาๆตามมารยาทในร้านหนังสือ
“วะ....หวา อ... อ่าว คุโรโกะ น......นายเองหรอ” เด็กหนุ่มผู้ถูกทักเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล ตกใจพูดติดขัดตามนิสัยของตน ตอบคนที่ตนสูงกว่าเพียง 2 เซน
“น...นายมาให้มันดีๆกว่านี้หน่อยได้มั้ยเนี้ย”
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ”
“นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
“มาร้านหนังสือจะให้ผมซื้อวานิลาเชคหรอครับ ก็ต้องซื้อหนังสือสิครับ”
“นายนี่มันพวก เกรียนจิงๆด้วยสินะ”ถึงไม่เคยคิดแบบนั้นแต่ คางามิก็บ่นให้ฟังบ่อยๆถึงความกวนของคุโรโกะในบางเวลา แต่คิดว่ามันเป็นเรื่องดีที่สามารถใช้หยุดอารมณ์ของคางามิได้ ดีจังเลยน้า ที่มีคู่หูดีๆแบบนี้น่ะ.................
“ฟุริฮาตะคุง ฟุริฮาตะคุง “โควคิคุง!!”
“ฮะ.. ฮะ เอ๊ะ ม มีอะไรหรอ?” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตกใจหลุดออกจากความคิด
“อยู่ดีๆก็เงียบไป เป็นอะไรรึป่าวครับ”
“ปะ.. เปล่า ไม่มีอะไร อย่าสนใจเลย”
มะ เมื่อกี้ เขาเรียกชื่อต้นของเรา “โควคิคุง” งั้นหรอ เป็นอะไรไปเรา ทำไมใจเต้นแบบนี้ เราแค่ตกใจสินะ ตกใจเท่านั้น ความคิดที่ตีกัน ทำให้เขาสับสน เขาไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายแบบนั้น ก็แค่ตกใจที่ถูกคุโรโกะเรียกชื่อเท่านั้นเอง.......
.
.
.
.
.
.
เวลาวิ่งผ่านไปไม่นานนัก.............
.
.
.
.
................จู่ๆเมฆครึ้มก้อนใหญ่ก็โปรยสายฝนลงมา.....เด็กหนุ่มทั้งสองที่ยืนเลือกดูหนังสือไปพลาง คุยกันไปพลาง สังเกตเห็นสายฝนจากหน้าต่างร้าน....
"ฝนเริ่มตกแล้วนะครับ"
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ทำเอาคนที่เคอะเขินยืนดูหนังสือข้างๆนั้น ถึงกับสดุงเฮือกหลุดจากความคิดต่างๆ
"อ๊ะ!..ห๊ะ อะ อื๊ม นั่นสินะ จะตกแรงรึป่าวนะ"
เด็กหนุ่มเพื่อนร่วมทีมบาสผมสีน้ำตาล พูด ปนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ คุมสติอีกครั้ง แล้วพูดขึ้น
"หวา..ถ้าตกแรงกว่านี้ กลับบ้านไม่ได้แน่ๆเลย ที่บ้านวันนี้ไม่มีใครอยู่ด้วยสิ" เด็กหนุ่มผมน้ำตาลพูดขึ้นด้วยความกังวลใจ
"งั้นจะกลับเลยรึป่าวครับ?"
.
"อะ อื๊ม แต่ว่า.....ชั้นไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียวน่ะ........ พอไม่มีใครอยู่ก็กลัวทุกสิ่งทุกอย่างเลย.."
เด็กหนุ่มผมน้ำตาลเอ่ยตอบเหมือน สารภาพความลับของตัวเองถึงสิ่งที่ไม่ชอบเอาซะเลยและทำหน้าตาเศร้าเล็กน้อย
คนร่างบางเรือนผมสีฟ้า เมื่อได้ยินและเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจซักเท่าไหร่ของเพื่อนรวมทีมบาส ตรงหน้า ก็คุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"ฟุริฮาตะคุง..วันนี้ให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนได้มั้ยครับ?"
"อ๊ะ เอ๊ะ! พะ...พูดอะไรน่ะ ช.. ชั้นไม่รบกวนดีกว่านะ" เด็กหนุ่มผู้ถูกถามตกใจกับคำถามเล็กน้อย พร้อมใจที่เต้นแรง ตุ๊บ ตุ๊บ...
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนฟุริฮาตะคุงจิงๆ” หน้าขาวใสที่จิงจัง แววตากลมโตสีฟ้าเปล่งประกาย ระริก เหมือน อ้อนขอด้วยความต้องการที่แน่วแน่ และเปรี่ยมล้น จนทำเอาคนถูกถาม ใจยิ่งเต้นแรง หน้าแดงระเรื่อ ทำเอาปฏิเสธคนตรงหน้าที่จิงจังมากไม่ได้เลย….
“ถะ.....ถ้าพูดแบบนั้นแล้ว ก็ช่วยไม่ได้นะ ง...งั้น ขอรบกวนมาอยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยนะ ” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลพูดติดขัด เพราะความตกใจและเขินอาย ที่ถูกขอแบบนี้ ถึงแม้เขาจะไม่อยากคิดเรื่องแบบรักหวานแหววกับผู้ชายด้วยกัน แต่คนผมฟ้ากลับทำให้เขาใจเต้นแรง จนจะละลายลงตรงนั้นเลยทีเดียว
“ผมต่างหากที่ต้องขอความกรุณา ขอรบกวนด้วยนะครับ”พูดแล้วเด็กหนุ่มผมฟ้าก็ก้มโค้งเล็กน้อย
“ถ้างั้น ชั้นเอาเล่มนี้แหละ น่าอ่านดี” เด็กหนุ่มขี้ตกใจ หยิบหนังสือเล่มนึงแล้วตัดสินใจซื้อไปอ่านตอนอยู่กับเพื่อนที่บ้าน..
“ฟุริฮาตะคุง อยากอ่านเรื่องนี้หรอครับ”เสียงเรียบดูอารมณ์ดี เอ่ยถาม
“อื๊ม...ถึงมันจะตีพิมพ์หลายรอบแล้ว ชั้นก็ไม่มีโอกาสซื้อซักทีวันนี้โชคดีจัง^.^”
เด็กหนุ่มผมน้ำตาลอารมณ์ผ่อนคลายขึ้นอย่างมากเมื่อได้สิ่งที่ต้องการและหันไปยิ้มให้คนที่คุยด้วยข้างๆ ทำเอาคนผมฟ้ายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย..
“ผมเคยอ่านนะครับ เดี๋ยวเล่าให้ฟังเอามั้ยครับ?” คำถามที่น่าสนใจเอ่ยมาแบบชักชวนคนถูกถาม
“เอาสิ เอาสิ ถึงจะพูดแบบนั้นถ้าอ่านทั้งหมดนี่ เล่มนี้ก็ยังไม่เข้าใจแน่ๆเลย........งั้นรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะยิ่งตกหนักกว่าเดิมนะ....”
“ครับ”
.
.
.
.
…...
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ”เสียงพนักงานแคชเชียร์พูดขอบคุณทั้งสองคนก่อนทั้งสองจะเดินออกจากร้านไป
ตึก. ฟุริฮาตะ ชะงักหน้าร้านหนังสือที่เพิ่งออกมา ทำเอาคนผมฟ้าที่นิ่งๆเงียบๆ เดินตามมา ถึงกับตกใจ
“ฟุริฮาตะ...คุงเป็นอะไรไปครับ” ร่างผมฟ้าสงสัย
“คุโรโกะ ช...ชั้นไม่มีร่มมาอ่ะ ฝนเริ่มตกแรงแล้วด้วย” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลทำหน้ากังวลขึ้นอย่างกระทันหัน
“ผมพกร่มมาด้วยครับ ยังงัยก็ไปบ้านฟุริฮาตะคุงอยู่แล้วร่มคันเดียวก็ได้ครับ” เด็กหนุ่มผมฟ้าพูดให้เด็กหนุ่มผมน้ำตาลหายกังวลเล็กน้อย
“งะ...งั้นหรอ ถ้างั้นรีบกลับกันเถอะ” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลรู้สึกอุ่นใจ ที่ได้พบคุโรโกะ
“ทั้งๆที่เป็นคนจืดจางแท้ๆ ทำไมเราถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ที่อยู่ใกล้เขากันนะ”เด็กผมน้ำตาลคิดในใจ............
เมื่อคนผมฟ้ากลางร่มออกแล้วขยับเข้ามาใกล้ ทำเอาคนที่ยืนคิด สะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่เรินเร่อมากไป
“เอ้า... ไปกันเถอะครับ” เด็กหนุ่มผมฟ้าเอ่ยเรียกเด็กผมน้ำตาลพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่สื่อออกมาว่า ไม่เป็นไรนะ ให้แก่ผู้ถูกเรียก
ฟุริฮาตะ นัยน์ตาเบิกกว้างเล็กน้อย ที่เห็นรอยยิ้มที่หาดูยากจากคุโรโกะผู้เฉยชาและจืดจางคนนั้น ทำเอาหัวใจเต้นแรง หน้าแดงระเรื่อ อีกครั้ง ก่อนจะรวมสติทั้งหมดตอบกลับ
“อะ...อื๊ม….”
ก้าวแรกที่เหยียบพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำที่นองบนพื้นไปพร้อมๆกันในร่มเล็กๆคันเดียวกันนั้น ช่างทำให้ความรู้สึกของทั้งสองเริ่มมีบ้างอย่างเกิดขึ้น ..................ความรู้สึกนั้นจะเรียกว่าอะไรกัน......................................
จบ Part1 เลยครับ... ทู บี คอน ที นิววว
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
สวัสดีครับ^^ ผมเพิ่งเคยแต่งฟิค เป็นครั้งแรกนี่เป็นผลงานแรกครับ ไม่รู้ว่าจะชอบ คู่แรร์ (ดำฟุริกำเนิดใหม่) รึป่าว ความจิงแล้วเริ่มเรื่องของคู่นี้ ผมเอามาจากเพื่อนที่แต่งมาให้ดูน่ะครับ ตั้งแต่ช่วง ฝนตกลงมา ผมก็แต่งเองหมดเลย ขอบคุณเพื่อนด้วยนะครัช //Ananya T^T หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ “ถึงผมเป็นผู้ชาย ก็ชอบอ่านวายนะฮัป” ช่วย อ่าน ช่วยคอมเม้นเยอะๆเลยนะครับ ขอบคุณมากครับ โปรดติดตามตอนต่อไป (สปอย:ผู้แต่งคิดว่าตอนหน้าจบเลยดีกว่า)
ความคิดเห็น