บันทึก...สายฝน

ข้อมูลเบื้องต้น

ทุกคนมีช่วงเวลาที่ชอบต่างกัน  ฉันชอบสายฝน ชอบความหนาวจากหยดฝน  ชอบกลิ่นอายดินยามฝนตก ชอบเสียงฝน ชอบแสงแดดอ่อนๆ  สายรุ้งและท้องฟ้าหลังฝนตก 

เพราะสายฝนไม่เพียงแค่หอบหยดน้ำมาสาดเทบนพื้นดิน 

หอบสายลมอันหนาวเหน็บมาแตะกาย  แต่ยังหอบความสุขมาเติมเต็มให้ใจของฉัน
 
บันทึก...สายฝน เป็นเรื่องราวสั้นๆที่ถ่ายทอดออกมาในแง่มุมความคิดที่มีต่อสายฝนที่ต่างกัน ต่างเหตุการณ์ ต่างเรื่องราว ต่างความรู้สึกที่เกิดขึ้นพร้อมสายฝนที่เทลงมา

เนื้อเรื่อง

"กลับมาแล้วค่ะ แม่ค่ะ"

วันนี้แม่ไปงานเลี้ยงที่บริษัทดึกๆคงจะกลับ  ทานข้าวด้วยแม่ซื้อไว้ให้แล้ว

รักลูกจะ

"รักแม่ค่ะ"

ฉันเดินเข้าห้องนอนด้วยความเหนื่อยอ่อนหมดแรง ก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่คุ้นเคย สายตาก็เหม่อมองไปรอบห้อง

"เต็มฝาผนังแล้ว สงสัยพรุ่งนี้ต้องติดบนเพดานแน่เลย"

"วันนี้ฟ้าสวยจัง" ฉันพูดพร้อมสายตาที่มองออกไปนอกหน้าต่าง ภายหลังกระจกบานใสเป็นท้องฟ้าสีครามถูกแต้มด้วยหมู่เมฆขาวปุย

 "กี่โมงแล้วเนี้ย ทำไมมืดจัง" ฉันพยายามลืมตาที่ปิดลงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  และตอนนี้สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ทีเดิมแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว  หลังกระจกบานใสไม่ใช่ฟ้าที่สวยงามดั่งก่อน  เมฆก้อนโตสีดำลอยล่องอยู่เหนือท้องฟ้าสีเทา มันเคยเป็นภาพที่ฉันเฝ้ารอในวัยเยาว์

"แม่ค่ะ ถ้าฝนตกหนูจะไปเล่นฝน"

"เดี๋ยวก็เป็นหวัดอีกหรอก"

"ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ พ่อไปเล่นด้วย"

"ตามใจลูกสักวันเถอะคุณ"

"เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดทั้งพ่อทั้งลูกหรอก"

"ดีออกได้มีเพื่อนป่วยจริงไหมลูก"

"ค่ะ"

พ่อยิ้ม ฉันหัวเราะร่าแม่ที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ก็ถึงกลับยิ้มออก มันเป็นภาพแห่งความสุขในอดีตกาล

    แต่วันนี้มันกลับเป็นภาพที่หม่นหมองและน่ากลัว เพราะคืนนั้นคืนที่ฝนตกคืนที่ฉันรอพ่อกลับบ้าน

"แม่ค่ะเกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ" ฉันถามแม่ที่นั่งร้องไห้อยู่  แม่โผล่เข้ากอดฉันทั้งน้ำตาและมีเพียงเสียงสะอื้นแทนคำตอบ

      พ่อได้จากเราไปพร้อมสายฝนอย่างไม่มีวันกลับ ค่ำคืนนั้นมีหยดน้ำตาของผู้หญิงสองคนที่กำลังไหลแข่งกับสายฝนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และตอนนี้มันก็กำลังไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว  ความกลัวถาโถมเข้าในจิตใจ  ฉันกลัว กลัวว่าจะไม่ได้เจอแม่อีก กลัวว่าจะต้องสูญเสียคนที่รักไปพร้อมสายฝนอีก

"แม่ค่ะ เมื่อไหร่แม่จะกลับมา หนูกลัว" เสียงสะอื้นของฉันยังคงดังออกมาในทุกครั้งที่ฝนตก แต่ฉันก็ยังหวังเสมอว่าทุกเช้าที่ลืมตาตื่นขึ้นมาจะได้เจอหน้าแม่หรือเพียงกระดาษโน้ตใบเล็กที่คอยสื่อสารเชื่อมต่อเราผ่านประตูตู้เย็นเหมือนทุกเย็นก็ตาม

   ทุกวันนี้แม่ต้องทำงานหนักไม่ใช่เพื่ออื่นใดฉันรู้ดี ฉันไม่คิดที่จะเรียกร้องปรารถนาสิ่งใดจากเธอ เพี่ยงแค่มีเธออยู่เคียงข้างฉันแม้สัมผัสไม่ได้ด้วยมือแต่ก็ยังคงสัมผัสได้ด้วยใจเสมอมาและตลอดไป