ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Bum Part Real End
แบบว่ายังจบไม่สนิทอ่ะ
เรามาลองดูความรู้สึกที่แท้จริงของบอมบ้างดีกว่า
******************************************************
ผมคิม คิบอมครับ เป็นแฟนกับ ลี ฮยอกแจ แต่กว่าจะเข้าใจกันได้เนี่ย ก็นานพอดู แล้วผมจะเริ่มยังไงดีล่ะเอาเป็นว่าเริ่มตอนที่ผมช่วยเค้าไว้
ความจริงมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกครับที่ผมไปอยู่ตรงนั้น่ะ มันเป็นความตั้งใจของผม
ผู้สมรู้ร่วมคิดของผมเป็นใครอื่นไม่ได้ครับ ความคิดแทบทั้งหมดเป็นของน้องสาวตัวดีของผมนี่แหละ
ผมไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่บอกไปว่าผมชอบเด็กคนนึงในโรงเรียนที่มีชื่อว่า ลี ฮยอกแจ
"พี่ชายไม่ต้องกังวลนะคะ ยุนอาช่วยพี่ชายเอง พี่ฮยอกแจจะต้องมาเป็นพี่สะใภ้ยุนอา" นี่แหละครับกลายเป็นเป้าหมายของชีวิตยุนอาไปเลย
น้องสาวตัวดีของผมเริ่มปฎิบัติการทันที พาผมไปที่หน้าห้องของเค้าแล้วก็สั่งให้ผมใช้ที่รักของผมไปซื้อข้าวกลางวันให้
เห็นหน้าของฮยอกแจแล้วทำให้ผมลืมคำพูดที่แสนหวานที่ยุนอาพร่ำบอกให้ผมพูดให้ได้ไปหมดเลย
ก็ไก่น้อยของผมน่ารักน้อยที่ไหนล่ะ มันเลยเป็นคำพูดที่แสนเย็นชาแทน พอเค้าทำท่าจะไปปากผมมันไวกว่าความคิดก็เลยเรียกเค้าไว้
'ยัยเบ๊อะ' ก็ผมไม่รู้ว่าจะเรียกเค้ายังไงดีน่ะ เฮ้อ....คิบอมเอ๊ย แกมันน่าเขกกระโหลกจริงๆ
หลังจากวันนั้น ยุนอาก็เจ้ากี้เจ้าการให้ผมไปหาฮยอกแจทุกวัน ความจริงผมก็ชอบนะที่จะได้เห็นหน้าเค้าทุกวัน
แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปหาด้วยเรื่องอะไรนี่สิครับ ก็เลยต้องหาเรื่องใช้เค้าทำนู้นทำนี่ไปเรื่อยอ่ะ
ผมไม่รู้ว่าเค้าจะโกธรผมหรือเปล่า ก็เค้าไม่เห็นบอกผมเลยนี่ (ใครจะกล้าบอกแกล่ะ / ไรเตอร์) ช่างเหอะผมไม่สนใจหรอก
แล้วก็เป็นยุนอาอีกแล้วครับที่ให้ผมชวนไก่น้อยมางานหมั้นเธอด้วย
แต่พวกคุณก็น่าจะรู้ว่าผมพูดเก่งที่ไหนล่ะ ที่ผมทำได้ก็คือสั่งไงครับ
พอมาถึงบ้านผมก็เอาแต่ยืนเอ๋อไม่ยอมเดินตามมาซะที ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ต้องมาเจอตาแป๊วๆนั่นจ้องผมอีก
จะบอกยังไงดีล่ะ คือผมก็มั่นใจในรูปร่างของผมพอสมควรเหมือนกันนะ แต่มาโดนจ้องแบบนี้ความมั่นใจผมมันก็ตกเหมือนกัน
โป๊ก......
"จะมองชั้นอีกนานมั้ย"
"นี่เสื้อผ้า ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนซะ"
นี่แหละครับวิธีการแก้เขินของผม
เมื่อถึงเวลางานหมั้นของยุนอา ไก่น้อยของผมดูจะไม่มั่นใจอยู่ ผมเลยถือโอกาสจับมือที่นุ่มนิ่มนั้นไว้ ยังไงเค้าก็ยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
แต่ที่ผมไม่เข้าใจอย่างมากเลยก็คือ
"นายไม่ได้หมั้นกับยุนอาเหรอ" ประโยคนี้แหละครับ ทำไมผมต้องมั่นกับน้องตัวเองด้วย เค้าไปเอาความคิดนี้มาจากไหนนะ
โป๊ก....... ผมก็เลยต้องไล่ความคิดพิเลนของเค้าออกไป ผมมองหน้าเค้า ไล่ลงมาถึงปากอิ่มสีเชอร์รี่นั่น
ร่างกายผมมันไปก่อนสมองอีกแล้ว ผมจูบเค้าแล้วครับ จูบที่หวานที่สุด จูบที่น่าหลงใหล
ความจริงผมก็เขินเหมือนกันนะ มาจูบเค้าในงานแบบนี้ ก็เลยไปหาอะไรให้เค้ารองท้องดีกว่า
พอกลับมาซิครับ ภาพที่ผมเห็นน่ะ ผมปี้ดขึ้นสมองเลย ปี้ดมากด้วย ปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้เลยนะ ลี ฮยอกแจ
มีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม อาจจะแก่กว่าผมซักปีสองปี แต่งตัวดูภูมิฐานเหมาะกับใบหน้า
แต่มันไม่เหมาะที่จะมาเกาะแกะกับ ยัยเบ๊อะของผม ยิ่งทำหน้าเป็นสุภาพบุรุษแบบนั้น ยิ่งไม่เหมาะใหญ่
ผมรีบเดินเข้าไปหาตัวดีทันทีเลย ช่างเหมาะเจาะเจอประโยคเด็ดพอดี แต่ยัยเบ๊อะของผมอ้ำอึ้งไม่ตอบซักที
"มากับแฟนน่ะ แล้วแฟนเค้าก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย" ผมกดเสียงให้ต่ำ แสดงให้เค้ารู้เต็มที่เลย
ได้เวลามาจัดการตัวดีแล้วครับ
"ไปให้มันจ้องทำไม ห๊ะ" ผมหันมาถามเค้าทันทีที่เห็นหมอนั่นเดินออกไป
"ก็ชั้นไม่รู้จะทำยังไงนี่" อ้อผมเพิ่งเข้าใจที่ยืนตัวแข็งให้เค้าจ้อง ก็เพราะทำอะไรไม่ถูก
"ทีหลังถ้ามีใครมามอง หรือมาจ้องให้เดินมาอยู่ข้างหลังชั้น เข้าใจมั้ย ยัยเบ๊อะ" นี่แหละครับคำพูดหวานๆของผม
"ชั้นเป็นแฟนนายจริงๆเหรอ" นี่เค้าไม่รู้ตัวเหรอว่าเค้าเป็นแฟนผมน่ะ ผมคิดว่าเค้าจะรู้ซะอีก
เอ๊ะ...หรือว่าเค้าไม่อยากเป็นแฟนผมอ่ะ ผมมองหน้าอึ้งๆของฮยอกแจ เค้าคงไม่อยากเป็นแฟนผมแน่เลย
"อ๊ะ..อยากซิชั้น..ฮึก..อยากเป็นแฟนนาย" ร้องไห้ใหญ่เลย แถมยัง......
"รักคิบอมจัง" บอกรักผม
"รู้แล้วน่า" ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ก้เลยพูดได้แค้นี้แหละครับ
และความไม่เข้าใจอย่างที่สองของผมก็กระจ่าง
"พี่ชายเหรอ" ก็พี่ชายน่ะซิ นี่เค้าคิดว่าผมเป็นอะไรกับยุนอาเหรอเนี่ย
"ทำไม.... คิบอมถึงจูบกับยุนอาล่ะ" นี่เค้าคิดว่าผมเป็นแฟนกับยุนอางั้นเหรอเนี่ย ยัยเบ๊อะเอ๊ย
ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมว่าผมแสดงออกชัดเจนแล้วนะว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน (ตรงไหนอ่ะ / ไรเตอร์)
แต่ตอนนี้เราเข้าใจตรงกันแล้วครับ
"รักคิบอมจัง"
"ก็บอกว่ารู้แล้วไง"
ผมก็เขินเป็นนะ.
*************************************************************
จบจริงๆแล้วอ่ะนะ
โปรดติดตามเรื่องอื่นๆกันต่อไปด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
^_^
เรามาลองดูความรู้สึกที่แท้จริงของบอมบ้างดีกว่า
******************************************************
ผมคิม คิบอมครับ เป็นแฟนกับ ลี ฮยอกแจ แต่กว่าจะเข้าใจกันได้เนี่ย ก็นานพอดู แล้วผมจะเริ่มยังไงดีล่ะเอาเป็นว่าเริ่มตอนที่ผมช่วยเค้าไว้
ความจริงมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกครับที่ผมไปอยู่ตรงนั้น่ะ มันเป็นความตั้งใจของผม
ผู้สมรู้ร่วมคิดของผมเป็นใครอื่นไม่ได้ครับ ความคิดแทบทั้งหมดเป็นของน้องสาวตัวดีของผมนี่แหละ
ผมไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่บอกไปว่าผมชอบเด็กคนนึงในโรงเรียนที่มีชื่อว่า ลี ฮยอกแจ
"พี่ชายไม่ต้องกังวลนะคะ ยุนอาช่วยพี่ชายเอง พี่ฮยอกแจจะต้องมาเป็นพี่สะใภ้ยุนอา" นี่แหละครับกลายเป็นเป้าหมายของชีวิตยุนอาไปเลย
น้องสาวตัวดีของผมเริ่มปฎิบัติการทันที พาผมไปที่หน้าห้องของเค้าแล้วก็สั่งให้ผมใช้ที่รักของผมไปซื้อข้าวกลางวันให้
เห็นหน้าของฮยอกแจแล้วทำให้ผมลืมคำพูดที่แสนหวานที่ยุนอาพร่ำบอกให้ผมพูดให้ได้ไปหมดเลย
ก็ไก่น้อยของผมน่ารักน้อยที่ไหนล่ะ มันเลยเป็นคำพูดที่แสนเย็นชาแทน พอเค้าทำท่าจะไปปากผมมันไวกว่าความคิดก็เลยเรียกเค้าไว้
'ยัยเบ๊อะ' ก็ผมไม่รู้ว่าจะเรียกเค้ายังไงดีน่ะ เฮ้อ....คิบอมเอ๊ย แกมันน่าเขกกระโหลกจริงๆ
หลังจากวันนั้น ยุนอาก็เจ้ากี้เจ้าการให้ผมไปหาฮยอกแจทุกวัน ความจริงผมก็ชอบนะที่จะได้เห็นหน้าเค้าทุกวัน
แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปหาด้วยเรื่องอะไรนี่สิครับ ก็เลยต้องหาเรื่องใช้เค้าทำนู้นทำนี่ไปเรื่อยอ่ะ
ผมไม่รู้ว่าเค้าจะโกธรผมหรือเปล่า ก็เค้าไม่เห็นบอกผมเลยนี่ (ใครจะกล้าบอกแกล่ะ / ไรเตอร์) ช่างเหอะผมไม่สนใจหรอก
แล้วก็เป็นยุนอาอีกแล้วครับที่ให้ผมชวนไก่น้อยมางานหมั้นเธอด้วย
แต่พวกคุณก็น่าจะรู้ว่าผมพูดเก่งที่ไหนล่ะ ที่ผมทำได้ก็คือสั่งไงครับ
พอมาถึงบ้านผมก็เอาแต่ยืนเอ๋อไม่ยอมเดินตามมาซะที ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ต้องมาเจอตาแป๊วๆนั่นจ้องผมอีก
จะบอกยังไงดีล่ะ คือผมก็มั่นใจในรูปร่างของผมพอสมควรเหมือนกันนะ แต่มาโดนจ้องแบบนี้ความมั่นใจผมมันก็ตกเหมือนกัน
โป๊ก......
"จะมองชั้นอีกนานมั้ย"
"นี่เสื้อผ้า ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนซะ"
นี่แหละครับวิธีการแก้เขินของผม
เมื่อถึงเวลางานหมั้นของยุนอา ไก่น้อยของผมดูจะไม่มั่นใจอยู่ ผมเลยถือโอกาสจับมือที่นุ่มนิ่มนั้นไว้ ยังไงเค้าก็ยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
แต่ที่ผมไม่เข้าใจอย่างมากเลยก็คือ
"นายไม่ได้หมั้นกับยุนอาเหรอ" ประโยคนี้แหละครับ ทำไมผมต้องมั่นกับน้องตัวเองด้วย เค้าไปเอาความคิดนี้มาจากไหนนะ
โป๊ก....... ผมก็เลยต้องไล่ความคิดพิเลนของเค้าออกไป ผมมองหน้าเค้า ไล่ลงมาถึงปากอิ่มสีเชอร์รี่นั่น
ร่างกายผมมันไปก่อนสมองอีกแล้ว ผมจูบเค้าแล้วครับ จูบที่หวานที่สุด จูบที่น่าหลงใหล
ความจริงผมก็เขินเหมือนกันนะ มาจูบเค้าในงานแบบนี้ ก็เลยไปหาอะไรให้เค้ารองท้องดีกว่า
พอกลับมาซิครับ ภาพที่ผมเห็นน่ะ ผมปี้ดขึ้นสมองเลย ปี้ดมากด้วย ปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้เลยนะ ลี ฮยอกแจ
มีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผม อาจจะแก่กว่าผมซักปีสองปี แต่งตัวดูภูมิฐานเหมาะกับใบหน้า
แต่มันไม่เหมาะที่จะมาเกาะแกะกับ ยัยเบ๊อะของผม ยิ่งทำหน้าเป็นสุภาพบุรุษแบบนั้น ยิ่งไม่เหมาะใหญ่
ผมรีบเดินเข้าไปหาตัวดีทันทีเลย ช่างเหมาะเจาะเจอประโยคเด็ดพอดี แต่ยัยเบ๊อะของผมอ้ำอึ้งไม่ตอบซักที
"มากับแฟนน่ะ แล้วแฟนเค้าก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย" ผมกดเสียงให้ต่ำ แสดงให้เค้ารู้เต็มที่เลย
ได้เวลามาจัดการตัวดีแล้วครับ
"ไปให้มันจ้องทำไม ห๊ะ" ผมหันมาถามเค้าทันทีที่เห็นหมอนั่นเดินออกไป
"ก็ชั้นไม่รู้จะทำยังไงนี่" อ้อผมเพิ่งเข้าใจที่ยืนตัวแข็งให้เค้าจ้อง ก็เพราะทำอะไรไม่ถูก
"ทีหลังถ้ามีใครมามอง หรือมาจ้องให้เดินมาอยู่ข้างหลังชั้น เข้าใจมั้ย ยัยเบ๊อะ" นี่แหละครับคำพูดหวานๆของผม
"ชั้นเป็นแฟนนายจริงๆเหรอ" นี่เค้าไม่รู้ตัวเหรอว่าเค้าเป็นแฟนผมน่ะ ผมคิดว่าเค้าจะรู้ซะอีก
เอ๊ะ...หรือว่าเค้าไม่อยากเป็นแฟนผมอ่ะ ผมมองหน้าอึ้งๆของฮยอกแจ เค้าคงไม่อยากเป็นแฟนผมแน่เลย
"อ๊ะ..อยากซิชั้น..ฮึก..อยากเป็นแฟนนาย" ร้องไห้ใหญ่เลย แถมยัง......
"รักคิบอมจัง" บอกรักผม
"รู้แล้วน่า" ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ก้เลยพูดได้แค้นี้แหละครับ
และความไม่เข้าใจอย่างที่สองของผมก็กระจ่าง
"พี่ชายเหรอ" ก็พี่ชายน่ะซิ นี่เค้าคิดว่าผมเป็นอะไรกับยุนอาเหรอเนี่ย
"ทำไม.... คิบอมถึงจูบกับยุนอาล่ะ" นี่เค้าคิดว่าผมเป็นแฟนกับยุนอางั้นเหรอเนี่ย ยัยเบ๊อะเอ๊ย
ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมว่าผมแสดงออกชัดเจนแล้วนะว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน (ตรงไหนอ่ะ / ไรเตอร์)
แต่ตอนนี้เราเข้าใจตรงกันแล้วครับ
"รักคิบอมจัง"
"ก็บอกว่ารู้แล้วไง"
ผมก็เขินเป็นนะ.
*************************************************************
จบจริงๆแล้วอ่ะนะ
โปรดติดตามเรื่องอื่นๆกันต่อไปด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น