SJ สืบลับ สืบรัก Bumhyuk

ลำดับตอนที่ #3 : หายไป

หายไป




    หลังจากที่คิบอมโทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจแล้ว ก็ใช้เวลาไม่นานรถตำรวจก็มาถึง ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามาในร้านสองคน
ดูลักษณะท่าทางแล้วคงมีอายุมากกว่าพวกผมไม่เท่าไร แต่งตัวภูมิฐานกันทั้งคู่ ถ้าไม่ได้เป็นตำรวจคงก็อนุมานได้ว่าต้อง
เป็นนักธุรกิจแนวหน้าแน่

    "ที่เกิดเหตุอยู่ที่ไหนครับ" ชายหุน่มคนแรกถามขึ้น เค้ารูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา สายตาของเค้ามองหาสถานที่เกิดเหตุ

    "อยู่ด้านในทางนี้ครับ" ชายเจ้าของร้านตอบ พรางชี้มือไปที่ด้านใน เข้าเดินไปตามมือที่บอกทาง

    "ยังไม่ใครออกไปนอกร้านใช้มั้ยครับ" ชายอีกคนที่มีหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กัน แต่อาจมีเชื้อสายอื่นปนอยู่ถามอีกคน

    "ครับ ไม่มีใครออกไปไหน พอดีเด็กคนนั้นเค้าห้ามเอาไว้น่ะครับ" เจ้าของร้านว่าแล้วก็ชี้มาที่กลุ่มของผม

    "พวกเธอเหรอที่บอกไม่ให้คนในร้านออกไปไหนน่ะ" ชายหนุ่มที่มีเชื้อสายอื่นปนอยู่ถามมาที่กลุ่มผม

    "ฮะ ผมบอกพวกเค้าเอง" ผมตอบเค้าไป เค้ามองหน้าผมอย่างพิจารณาหรือกำลังเก็บข้อมูล

    "ตรวจค้นร่างกายของทุกคนโดยเฉพาะคนที่นั่นแถวเดียวกันกับผู้ตาย" เค้าหันไปบอกลูกน้องที่ยืนรอคำสั่งอยู่

    "เอ่อ...ผมว่าควรตรวจอย่างมากกับคนที่มีเรื่องกับผู้ตายมาก่อนน่ะฮะ"ผมอดไม่ได้ที่จะบอกเค้า เพราะว่าจะได้ไม่ต้องเสียเวลา

    "คนที่มีเรื่องกับผู้ตายงั้นเหรอ" เค้าทวนคำพูดของผม

    "แล้วเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง  หรือเธอเองที่มีเรื่องกับผู้ตาย" ชายร่างโปร่งเดินเข้ามาเสริม โดยใช้น้ำเสียงที่ไม่ดีกับผม
พร้อมส่งสายตาเก็บข้อมูลแบบเพื่อนเค้าอีกคน ไม่วายเลยไปถึงคนที่ยืนข้างๆผมอย่างมินมินมันด้วย

    "จะมากไปแล้วนะ ฮยอกแจไม่ใช่คนที่มีเรื่องนะ โน่นสามคนนู้นต่างหาก" มินมินมันเริ่มแล้วฮะ อาการออกหน้าแทนผมอ่ะ

    "ชิ คนอุตส่าห์ช่วยจะได้ปิดคดีไวๆ ยังจะมาใช้เสียงแบบนี้อีก" มันยังคงบ่นอยู่

    "ช่างมันเหอะน่า เค้าไม่รู้นี่ แกอย่าอารมณ์เสียดิ" ผมปลอบมันฮะ มันจะได้สงบลงหน่อย

    "ช่วยเหรอ ก็ได้งั้นเธอบอกมาซิว่าเธอรู้อะไรบ้าง" ชายร่างโปร่งนั่นหันมาถามผม คิบอมก็เดินมาอยู่ข้างๆผม

    "เอ่อ..ผมสันนิษฐานว่าเค้าโดนยาพิษฮะ เพราะสภาพของเค้าตอนนี้จะเป็นอย่างอื่นยากมาก และเป็นไปได้อย่างมากว่ายาพิษจะอยู่ในซูชิ ที่เค้ากิน เพราะว่าที่นิ้วของเค้ามีเศษเม็ดข้าวติดอยู่จำนวนนึง แต่ผมยังไม่เข้าใจว่าเค้าใช้วิธีไหนที่จะทำให้ผู้ตายจับซูชิที่มียาพิษได้อย่างถูกต้องเพราะว่าที่นี่มันเป็นร้านซูชิแบบจานเวียน ถ้าเกิดเป็นลูกค้าคนอื่นมาหยิบไปจะทำยังไง ฉะนั้นคนร้ายต้องมั่นใจมากเลยว่าจะมีแต่ผู้ตายคนเดียวเท่านั้นที่จะหยิบมันมาทานน่ะฮะ " ผมร่ายยาวให้เค้าฟัง เค้าเองก็คงจะคิดตามคำที่ผมพูดมากจะมคิดไปมากกว่านั้น ก็เลยสั่งให้ลูกน้องไปตรวจหาสิ่งของที่คาดว่าจะใช้ใส่ยาพิษ

    "ที่เธอบอกว่า มีคนมีเรื่องกับผู้ตายน่ะ รู้รึเปล่าว่าเป็นใครบ้าง" ชายร่างโปร่งถามผมอีกครั้ง

    "นี่ไม่คิดจะแนะนำตัวเลยหรือไง" เจ้าเดิมฮะ มินมินมันคงจะหมั่นไส้ไม่เลิก

    "ก็ได้ชั้นชื่อ คยูฮยอน  ส่วนนั่น ฮันกยอง พอใจมั้ยกระต่ายอวบ" เค้าแนะนำชื่อตัวเองกับเพื่อนของเค้าอีกคน แต่ไม่วายมากัดมินมินมัน
แถมยังยิ้มชอบใจอีก งานนี้ไม่จบง่ายๆแน่

    "นายว่าไงนะ...." มินมินมันเริ่มจะเดือดแล้วฮะ

    "อย่าซิแก ตอนนี้กำลังทำคดีอยู่นะ ใจเย็นๆดิ" ผมห้ามทัพไว้ก่อนโดยมีคิบอมช่วยจับมันไว้ เพราะว่ามันทำท่าเดินตรงดิ่งไป
ที่คุณคยูฮยอน

    "ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้หมาป่า" มินมินมันชี้หน้าเค้า
 
    "แล้วจะรอมาเอาคืนนะ กระต่ายอวบ" ยิ้มอย่างผู้มีชัยอีกแล้วฮะ

    "เอ่อ คนที่มีเรื่องกับผู้ตายมีอยู่สามคนฮะ คนแรกเป็นเจ้าของร้าน คนที่สองคือคุณที่นั่งอยู่ข้างๆผู้ตายคนนั้น ส่วนคนที่สามก็เป็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีแดงตรงนั้นฮะ"ผมบอกพร้อมชี้ไปที่คนกลุ่มนั้นตามลำดับ เค้าก็เลยให้ลูกน้องไปเชิญคนทั้งสามมารวมตัวกัน เค้าให้เจ้าหน้าที่ค้นตัวบุคคลทั้งสามที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ต้องสงสัยหลังจากเวลาผ่านไปไม่นานเจ้าหน้าที่ก็เดินมาแจ้งผลการตรวจค้นทั้งตัวบุคคลและสถานที่ในร้าน รวมทั้งของใช้ต่างๆ

    "อะไรนะ  ไม่มี หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่มีน่ะ" ฮันกยองถามลูกน้องเสียงดังมาก จนผมสะดุ้ง คิบอมเลยเอามือมาจับแขนผมไว้ ผมหันไปมองหน้าคิบอมเค้ายิ้มแก้มปริให้ผมอีกแล้ว ยิ้มจนเห็นตาเป็นขีด

    "คือ พวกเราค้นจนทั่วแล้วครับ ไม่มีสิ่งที่ใช้เก็บพิษเลย และที่ตัวผู้ต้องสงสัยทั้งสามคนก็ไม่มีสิ่งของที่ใช้ใส่พิษ หรือว่าชุบยาพิษมาเลยครับ" เจ้าหน้าที่รายงานผลให้หัวหน้าของเขาทราบโดยละเอียด

    'มันจะเป็นไปได้ยังไง จะไม่มีเลยหรือ โอกาสที่พวกเค้าจะยาพิษไปทิ้งก็ไม่มีนี่นา แล้วทำไมถึงไม่มีหลงเหลือเลยนะ แล้วมันจะมีวิธีเหรอที่สามารถเล่นงานผู้ตายได้โดยที่คนอื่นไม่โดนลูกหลงไปด้วย' มันน่าสงสัยจริงๆนะฮะ
.
.
.
.
.
.
.
.

    "ฮัลโหล ช่วยตรวจสอบประวัตินายจาง โฮดงให้ด้วยครับ แล้วช่วยโทรกลับมาบอกผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" คุณฮันกยองโทรไปที่สำนักงานตำรวจเพื่อให้ช่วยตรวจสอบประวัติผู้ตายว่าเป็นใคร เพราะตอนนี้เรารู้เพียงว่าเค้าเป็นนักวิจารณ์อาหารเท่านั้น แล้วเค้าก็หันมาผู้ต้องสงสัยทั้งสามคน

    "ผมขอให้พวกคุณแนะนำตัวเองพร้อมกับสาเหตุที่มีเรื่องกับผู้ตายด้วยครับ และกรุณาบอกตามความเป็นจริงด้วย อย่าปิดบังอะไร
เพื่อตัวขอพวกคุณเองนะครับ"

    "ครับ/ครับ/ค่ะ" ทั้งสามคนรับคำ  จากนั้นก็เล่าคร่าวๆให้คุณตำรวจฟัง




   
    "ฮยอก แกรู้รึปล่าว่าใครเป็นคนร้ายอ่ะ" ดงเฮมันคงสงสัยมากก็เลยถามผม
   
    "ชั้นยังไม่รู้หรอก ยังหาคำตอบบางอย่างไม่ได้เลย ปวดหัวชะมัด" ผมตอบมันพรางกุมขมับ 'วิธีการไหนนะ ชั้นต้องรู้ให้ได้'

    "นายทำตัวอย่างกับนักสืบเลยอ่ะ นายเคยสืบอะไรทำนองนี้าก่อนเหรอ" คิบอมเค้าหัมมายิ้มแก้มปริให้ผม ผมรู้สึกหมั่นไส้แก้มป่องๆนั่นขึ้นมาตะงิดๆแล้ว 'ถ้าชั้นหยิกแก้มนาย นายจะโกธรชั้นมั้ย'ไม่ได้คิดเปล่าฮะ ร่างกายผมมันทำตามสมองเป๊ะเลย มือผมเลื่อนไปที่แก้มของคิบอม แล้วก็หยิมันขึ้นมา ผมไม่รู้ว่าออกแรงหยิกไปมากหรือน้อย มารู้ตัวอีกทีก็

    "ฮยอก แกไปหยิกแก้มคิบอมเค้าทำไม" เสียงของมินมินมันมาปลุกผมออกจากภวังค์
   
    "อ๊ะ..ชั้นขอโทษนะคิบอม คือว่ามือมัน เอ่อ...คือ...มัน" *///* หน้าผมแดงไปถึงไหนแล้วเนี่ย ผมไม่รู้ว่าจะบอกเค้ายังไงดี
จะให้บอกเหรอว่าผมอยากหยิกแก้มเค้ามานานแล้วอ่ะ  โอ๊ย..ฮยอกแจ แกทำอะไรลงไปเนี่ย

    "ไม่เป็นไรหรอก แก้มชั้นมันป่องเพิ่มกว่านี้ชี้นก็ไม่ว่าหรอกนะ" เค้ายิ้มให้ผม แล้วก็ยื่นมือมาขยี้หัวผมเล่นเบาๆ

    "คิบอมอ่า หัวยุ่งหมดแล้วน้า"

****************************************************************************************************

มันหายไปไหนนะ