คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เบเกอรี่ ที่รัก X
*************************************************************************************
ท้องฟ้าที่เคยสว่างกำลังถูกแทนที่ด้วยความมืดยามราตรี แต่ราตรีนี้ไม่มีความหมายสำหรับใครบางคน แต่อาจจะมีความหมายสำหรับใครหลายคน เสียงโทรศัพท์ภายในร้านดังขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมอยู่นาน ร่างบางเดินไปสู่สิ่งที่เสียงดัง ในใจหวังไว้ลึกๆว่าจะเป็นใครบางคนที่ตนรอคอยมาตั้งแต่กลางวัน
"คิบอมเหรอ" ไม่ แม้แต่จะพูดสวัสดีกับปลายสาย
"เปล่าฮะ นี่คิบอมยังไม่กลับมาอีกเหรอ มันจะสองทุ่มแล้วนะ" เป็นเสียงของทงเฮเอง ความหวังที่จะได้ยินเสียงก็หมดลงไป
"ยังไม่กลับมาเลยน่ะ ไม่รูว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปลาอ่ะ" พูดเสียงอ่อยๆ
"คงไม่เป็นอะไรหรอก ฮยอกแจใจเย็นนะ" 'ไปไหนของเค้านะ ปล่อยให้ฮยอกแจอยู่ร้านคนเดียว' ทำเป็นปลอบใจร่างบางแต่ตัวเองก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
"คิบอมไม่อยู่เหรอ" เสียงชีวอนแทรกเข้ามาตามสาย
"อืม ยังไม่กลับมาเลย" ทงเฮหันไปบอกคนข้ากาย
"ทงเฮมีอะไรหรือเปล่า" ฮยอกแจกรอกเสียงลงไปอีกครั้งหลังจากที่เงียบอยู่นาน
"ไม่มีอะไรมากหรอกฮะ แค่จะโทรมาบอกว่าผมไม่เข้าร้านแล้วนะฮะ พอดีว่าพี่ชีวอนเค้าจะไปส่งที่บ้านน่ะฮะ"
"อืม ไม่ต้องเข้ามาแล้วล่ะ นี่มันก็มืดแล้ว เดี๋ยวชั้นก็จะปิดร้านแล้วล่ะ" ตอบเสียงสดใสไปให้ เพราะไม่มีความจำเป็นต้องให้คนอื่นมารู้สึกไม่ดีตามไปกับตัวเองด้วย
"ฮยอกแจปิดร้านคนเดียวได้แน่เหรอฮะ" ยังคงเป็นห่วงร่างบางอยู่ ก็ตัวเล็กแบบนั้น แถมแรงก็ไม่ค่อยะมีอยู่ด้วย
"ได้ซิ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ กลับบ้านกับคุณแฟนให้สบายใจเถอะ"
"งั้นอันไหนที่ยกไม่ไหว หรือว่ามันใหญ่ไปก็ไม่ต้องทำนะฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาจัดการเอง บายนะฮะ" ว่าจบก็ตัดสายทิ้งไป
"จ้า บาย" เสียงที่ตอบกลับไม่ได้มีความสุข โดนที่คนปลายสายก็ไม่ได้ยิน
ถึงตอนนี้เวลาก็ล่วงเข้าไปสองทุ่มแล้ว ร่างบางยังคงง่วนอยู่กับการทำความสะอาดพื้นร้าน ไม่นานนักเสียงกระดิ่งที่ติดหน้าร้านดังขึ้น ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตู พบชายหนุ่มห้าตาดีมาก รูปร่างสูงโปร่ง ไว้ผมสั้นซอยตามสมัยนิยมของวัยรุ่นดูเข้ากับใบหน้าที่คมเข้มนั้น
"เอ่อ ร้านเราปิดแล้วฮะ" ร่างบางนึกในใจว่าทำไม่ถึงได้ลืมไปแขวนป้ายบอกที่หน้าร้าน
"ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือว่าผมต้องการจะซื้อเค้กน่ะครับ คือวันนี้เป็นวันเกิดแม่ของผมครับ" ร่างโปร่งกล่าวด้วยความสุภาพ
"งั้นเหรอฮะ ก็ได้ฮะคุณอยากได้เค้กแบบไหนล่ะ" ส่งยิ้มสดใสไปให้ แอบนึกปลื้มคนๆนี้อยู่เหมือนกัน ที่มีความรักต่อคนที่ให้กำเนิด
"ผมเลือกไม่ถูกเหมือนกันครับ คุณ เอ่อช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยครับ" แอบเขินเล็กน้อยที่ต้องให้ร่างบางช่วย
"งั้น.. เอาเป็นเค้กผลไม้ดีกว่านะฮะ ข้างในสอดไส้ผมไม้เชื่อมสูตรพิเศษของผมอยู่ด้วย น่าจะเหมาะนะฮะ" ส่งยิ้มหวานไปให้
ลูกค้าคนสุดท้ายองวัน
"ตามนั้นเลยครับ"
"คุณเปิดร้านคนเดียวเหรอครับ เอ่อขอโทษนะครับที่ละลาบละล้วง" หน้าหน้าเจื่อนนิดๆ ก็แค่อยากจะชวนคุยเพราะว่าภายในร้านมันเงียบร่างบางเงยหน้าขึ้นมายิ้มขณะที่สองมือเล็กกำลังจัดเค้กใส่กล่องอยู่
"เปล่าหรอกฮะ มีกันอยู่สามคนฮะ ผมทำคนเดียวไม่ไหวหรอกฮะ ตัวแค่นี้เอง" ว่าไปพลางมองร่างตัวเองแล้วยิ้ม คนตรงหน้าก็ยิ้มเห็นด้วยกับคำพูดของฮยอกแจ ว่าตัวเล็กจริงๆ น่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า หน้าตาก็น่ารักดี
"แล้วไปไหนกันหมดล่ะครับ ทำไมคุณอยู่ร้านคนเดียว" ทำหน้าสงสัย ฮยอกแจกลั้นยิ้มเล็กน้อย
"คนนึงไปเที่ยวกับแฟน ส่วนอีกคนไปซื้อของที่ขั้วโลกน่ะฮะ" ว่าแล้วก็ขำกับความคิดตัวเอง
"ขั้วโลก ไปถึงขั้วโลกเลยเหรอครับ"
"ฮ่า ฮ่า ผมหมายถึงวาเค้าไปซื้อของนานมากฮะ ไปตั้งแต่กลางวันแล้วยังไม่กลับมาเลยน่ะฮะ" ขำกับท่าทางของลกค้าที่เชื่อว่าคิบอมไปขั้วโลกจริงๆ
"อ๋อ แฮะๆ ผมยังนึกอยู่ว่าจะต้องไปซื้ออะไรถึงขั้วโลก"
"ได้แล้วฮะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะฮะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะฮะ ร้านของเรายินดีบริการเต็มที่เลยฮะ" ยื่นกล่องเค้กให้คนตรงหน้าพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณครับ ที่ยังอุตส่าห์ขายให้ แม่ผมเค้าต้องดีใจแน่" ส่งยิ้มให้ร่างบางอกครั้ง แล้วหันหลังเดินออกจากร้านไป
ฮยอกแจหันกลับมามองนร้านที่ตอนนี้ยังเก็บร้านยังไม่เสร็จ แถมเวลาก็เลยไปเกือบจะสามทุ่มแล้ว พลางคิดในใจจะเอายังไงดีนะ ตัวเองก็เหนื่อยกับการทำทุกอย่างคนเดียวมาทั้งวันแล้ว จะเก็บร้านต่อหรือว่าจะกลับบ้านดี คิดแล้วก็เดินเข้าหยิบกระเป๋ามาสะพาย 'กลับบ้านดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาให้คิบอมว่าก็แล้วกัน'
++++++++++++++++++++++++++++++++++
"โทษทีนะ ชั้นอยากได้ผ้าพันคอนี้มากเลย มันดูเข้ากับชั้นที่สุด นายว่ามั้ย" ร่างเพรียวบาง หน้าสะสวยเอ่ยกับอีกคนที่จับปลายผ้าอยู่อีกข้าง
"เอ่อ..ครับ" สายตายังจ้องที่หน้า
"งั้นก็แปลว่านายจะปล่อยมันให้ชั้น ใช่มั้ย" ว่าแล้วก็ออกแรงกระตุกผ้าเป็นระยะ
"ครับ" คิบอมปล่อยปลายผ้าอีกข้างที่ตนจับอยู่ มันดูเข้ากับเค้ามาก อาจจะมากว่าฮยอกแจเสียอีก
"ขอบใจ งั้นชั้นให้นี่เป็นการตอบแทนก็แล้วกัน แบมือซิ" ยื่นมือออกมาด้านหน้า คิบอมแบมือออก สิ่งที่ได้รับมันเป็นลูกอมเม็ดโตหลากสี
"เวลานายเครียด มันช่วยให้ผ่อนคลายได้นะ"
"ขอบคุณครับ เอ่อ ผมคิม คิบอมครับ แล้วคุณล่ะ" รีบแนะนำตัวเมื่อเห็นว่าคนรงหน้ากำลังจะเดินจากไป
"คิม ฮีซอล" ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ผมช่วยถือมั้ยครับ ของพวกนั้นน่ะ" ไม่รู้ทำไมถึงอยากอยู่ใกล้คนๆนี้ (อะไรสิงบอมว่ะเนี่ย ช่างกล้า/ไรเตอร์)
"ก็เอาซิ" แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปเลือกซื้อของกัน โดยที่มีคิบอมเป็นคนถือของให้ หลังจากที่ใช้เวลาไปมากพอสมควรทั้งคู่ก็เดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตกึ่งห้างสรรพสินค้านั้น เดินตรงกันมาที่รถของฮีซอล
"นายซื้อแป้งทำขนมเค้กมาเยอะแยะเลย จะเอไปทำอะไรน่ะ" ร่างเพรียวเอ่ยถามเพราะเห็นคิบอมซื้อมามากมาย
"ผมเปิดร้านเค้กอยู่ไม่ไกลจากนี้หรอกครับ" ว่าพลางเอาของที่เป็นฮีซอลใส่รถไป
"เหรอ น่าสนใจนี่ แล้วนี่นายเอารถมาหรือเปล่า"
"เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ได้ครับ" มือยังสาละวันกับการเก็บของ ของร่างเพรียว
"ชั้นไปส่งนายดีกว่า ของนายก็เยอะแบบนี้" สายตาจ้องมองไปที่ถุงใส่ของ ของคิบอม
"ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจคุณฮีซอลน่ะครับ" หันมามองหน้าคู่สนทนาของตนเอง 'คุณสวยจริงๆเลย '
"เรียกชั้นฮีนิมก็ได้ แล้วชั้นก็อยากเห็นร้านของนายด้วย ขึ้นรถซะ" ประโยคหลังเหมือนกับสั่งยังไงไม่รู้ แล้วรถคันหรูก็แล่นออกไป
ภายในรถคนทั้งคู่คุยกันอย่างออกรส ไม่เหมือนคนเพิ่งรู้จักกัน ไม่นานการเดินทางของคิบอมก็สิ้นสุดเมื่อรถมาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน ที่ตอนนี้มืดสนิทไม่มีแสงไฟภายในร้านเลย คิบอบยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา เข็มมันบอกความหมายว่าตอนนี้เวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว ช่วงเวลาช่างเร็วเหลือเกินเมื่อได้อยู่กับคนๆนี้ ไม่ได้มีความนึกถึงใครบางคนที่เคยห่วง
********************************************
to be con....
ความคิดเห็น