ไทฟอน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8

คฤหาสน์ของ เคนวิลล์

"ฉันอยากออกไปข้างนอก..." บาร์เธอที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเอ่ย

"........" เคนวิลล์ยังคงยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนทุกที

"ฉันขอออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ" เขารู้สึกเบื่อเต็มทน คนตัวเล็กลุกจากโซฟากำลังจะเดินออกจากห้องของเคนวิลล์ แต่คนที่ยืนเงียบตรงหน้าต่างกลับสั่งห้ามบาร์เธอร์ขึ้นมาซะงั้น

"ไม่!..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหันมามองบาร์เธอร์ที่ยืนทำหน้าบูดบึ้งเพราะความโกรธ

"ฉันไม่ใช่นักโทษนะ.." บาร์เธอร์บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไป พร้อมกับบ่นอุบอิบ เคนวิลล์ไม่ได้อยากจะขังบาร์เธอร์เอาไว้ แต่เพราะว่าข้างนอกนั่นมีอันตรายมากกว่าโลกมนุษย์หลายเท่า ถ้าเกิดพวกปีศาจรู้ว่ามีมนุษย์หลงเข้ามาละก็ พวกนั้นคงออกตามล่าบาร์เธอร์แน่ ...ทางที่ดีข้าควรจะส่งตัวเขากลับในวันพรุ่งนี้...

บาร์เธอร์เริ่มหงุดหงิดที่เห็นว่าเคนวิลล์ไม่ค่อยสนใจตัวเอง ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่เคนที่ปกติเย็นชาอยู่แล้ว ตอนนี้เย็นชากว่าเดิมอีก แถมไม่ยอมให้เขาออกไปไหน อาหารก็ไม่ให้ ให้แต่แอปเปิล นี่กินจนหน้าจะเป็นลูกแอปเปิลอยู่แล้ว บ้าจริง หิวชะมัด... บาร์เธอเดินลงบันไดหันมองซ้ายมองขวาก็พบว่าไม่มีใคร แล้วเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าคฤหาสน์นี้เคนวิลล์ อาศัยอยู่คนเดียว ไม่แปลกใจว่าทำไมเคนวิลล์ถึงดูไม่มีความสุข 

“เขาคงจะโดดเดี่ยวน่าดู”

...เดี๋ยวสิ งั้นก็แปลว่าเคนวิลล์ตัวคนเดียวไม่ต่างจากเราน่ะสิ... บาร์เธอร์ทำหน้าเซ็งถึงแม้ในใจลึกๆจะรู้สึกสงสารเคนวิลล์อยู่บ้าง แต่เขาก็สงสารตัวเองมากกว่า เคนวิลล์ยังมีบ้าน มีคฤหาสน์หลังโต ต่างกับบาร์เธอร์ที่ไม่มีแม้แต่เอผ้าจะใส่ บาร์เธอร์ก้มมองเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองใส่พลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ...เฮ้อ ดูสิขนาดเสื้อเราก็ยังไงของหมอนั่น...

เดินคิดอะไรไปเรื่อยอยู่สักพักประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออกก่อนจะปรากฏร่างของชายในชุดผ้าคลุมสีดำ บาร์เธอร์ชะงักค้างกับภาพตรงหน้า ให้ตายสิ ...หมอนั่นพึ่งขึ้นมาจากขุมนรกหรือไงนะ... เพลียงพริบตายอสก็เดินมาหยุดตรงหน้าบาร์เธอร์พร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาอาฆาต ...นี่ตูไปทำอะไรให้หมอนี่โกรธเคืองขนาดนี้ฟะ... ท่ามกลางความรู้สึกอึดอัดจนบอกไม่ถูก ยอสก็ทำเสียงในลำคอก่อนจะสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินขึ้นบันไดไป

หลังจากที่ยอสเดินหายไปจากบันได บาร์เธอร์ก็ไปหยุดที่ประตูคฤหาสน์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ดวงตากลมเบิกโพลงทันทีที่เห็นบรรยากาศข้างนอก เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี่จะเป็นโลกมนุษย์ บาร์เธอร์ยังเข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในโลกเดิมและก็ยังเข้าใจว่าเคนวิลล์คือมนุษย์ที่ร่ำรวยคนหนึ่ง เขาละสายตาจากทางด้านนอกไม่ได้จนเผลอเดินออกจากประตูคฤหาสน์ไป โดยคิดว่าแค่ออกไปเดินเล่นที่สวนหน้าคฤหาสน์คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

...ถึงจะเคยมองมุมนี้จากทางหน้าต่างแล้ว ก็เถอะ แต่พอได้เดินออกมาเห็นข้างนอกมันรู้สึกตื่นเต้นชะมัด เหมือนหลุดมาอยู่ในโลกแฟนตาซีเลนแฮะ...

"ฮ่าๆ " โลกปีศาจในตอนกลางวันก็เหมือนโลกมนุษย์ทั่วไป บาร์เธอร์วิ่งไปตรงสะพานก่อนจะหมุนตัวมองไปรอบๆก็พบกับน้ำตกที่ไหลเป็นทางอยู่ใต้สะพาน ต้นไม้ดอกไม้ขึ้นเป็นสีชมพูสดใส เป็นไปได้ยังไง ใบไม้เป็นสีชมพูไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเดินข้ามสะพานไปก็จะเห็นสนามหญ้าสีเขียวขจีขึ้นเป็นทางทำให้ดูสบายตา เขาเดินไปนั่งบนโขดหินก่อนจะชะโงกหน้าไปดูน้ำที่ไหลไปทางเดียวกันก็เห็นเงาหน้าตัวเองอยู่ในนั้น บาร์เธอร์ยกยิ้มมองตัวเองที่มีใบหน้าหล่อเหลามิแพ้ชายใดด้วยความภาคภูมิใจ ที่นี่คงถูกตกแต่งขึ้นมาจากเงินสินะ เงินทำได้ทุกอย่าง คนรวยอย่างเคนวิลล์ ต้องทำได้อยู่แล้ว 

"เย้ย ตะ ...ตัวอะไรวะนั่น"

บาร์เธอร์ที่นั่งมองเงาตัวเองในน้ำสะดุ้งโหยงก่อนจะหงายท้องลงไปนอนบนโขดหินด้วยความตกใจเมื่อเห็นปลาทองที่มีหน้าตาแปลกประหลาดว่ายน้ำมาจ้องตาตน ถึงตัวจะเป็นปลา แต่มีใบหน้าที่ประหลาดเสียจริง เขาไม่เคยเห็นเจ้าสิ่งนี้มาก่อน แต่อาจจะเป็นเพราะเคนวิลล์ของแปลกเลยเอาตัวประหลาดนี่มาเลี้ยง ยึ๋ย …ขนลุกชะมัด…

"ถ้าเจ้าไม่บอกว่าเจ้ากำลังคิดจะทำอะไร ข้าจะฆ่ามนุษย์นั่นจริงๆนะ" ยอสยังคงขู่เคนวิลล์ที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง 

"......." คิ้วทั้งสองข้างของเคนวิลล์ขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นใครบางคนกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนของตนเองเพลียงลำพัง "เป็นเด็กหรือไง.."

"ฮะ!!.." ยอสเข้าใจว่าเคนวิลล์พูดกับตน "ข้าไม่ใช่เด็กแบบเมื่อก่อน เจ้าก็รู้ ถ้าไม่อยากให้ข้าตอแยเจ้า เจ้าก็มาประลองกับข้าสิ"

ยอสยังคงย้ำคำเดิม เขาอยากจะเห็นฝีมือการต่อสู้ของเคนวิลล์ด้วยตาตัวเอง จริงหรือ? ยอสรุ้ดีว่าเคนวิลล์ไม่มีทางทำร้ายตนแน่ เขาจึงหาข้ออ้างเพื่อมาหาเพื่อนเก่าต่างหากล่ะ แต่ทุกครั้งที่มาเคนวิลล์ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองเพื่อนเก่าคนนี้เลย แต่กลับกัน เจ้าบ้านี่กับไปโลกมนุษย์แล้วพามนุษย์มาที่โลกปีศาจอีก เขาคิกอะไรของเขานะ ในขณะที่ยอสกำลังจะอ้าปากพูด เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นมุมปากสวยถูกยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ดวงตากลมรีมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความอ่อนโยน

พันกว่าปีแล้วที่ยอสไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ เคนวิลล์เพื่อนของเขายังไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด แต่เดี๋ยวก่อนสิ ตั้งแต่กลับมาเจอกันในรอบหนึ่งพันแปดร้อยปี เคนวิลล์ยังไม่เคยยิ้มให้ใครเห็นมาก่อน ทำไมอยู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมาล่ะ

เพราะความสงสัยอสุรเซอร์เบอรัสจึงเดินไปใกล้เคนวิลล์แล้วชะโงกหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ก็ปรากฏร่างของมนุษย์หนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังทำหน้าตกใจอยู่ข้างโขดหิน คาดว่า เจ้ามนุษย์นั่นคงตกใจอะไรบางอย่าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่ารอยยิ้มเมื่อกี้ถูกเจ้ามนุษย์โลกขโมยไปยอสก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หน้าอกซ้าย เขารู้สึกจุกจนพูดไม่ออก

"นี่เจ้ายิ้มเพราะมนุษย์นั่นหรือ!.." ทั้งๆที่ข้าอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่เจ้ากับสนใจแต่มนุษย์ที่วิ่งเล่นอยู่ด้านล่างนั่น "เจ้ามนุษย์นั่นรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน..." คำพูดนี้ทำให้นัยต์ตาสีรัติกาลวูบไหวอยู่วูบหนึ่งไม่นานก็กลับมาสงบนิ่งเยือกเย็นอีกครั้ง ยอสที่เห็นดังนั้นจึงทำเสียงในลำคอ "คงไม่รู้สินะ..."

เมื่อเคนวิลล์หันมามองตนด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย ยอสจึงหยุดพูดไว้เพียงแค่นั้น ถึงยอสจะรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เขาก็ไม่เคยคิดที่จะโกรธเคนวิลล์ ที่เคนวิลล์เปลี่ยนไปต้องมีเหตุผล ที่เขาทำตัวห่างเหินก็ต้องมีเหตุผลแน่ ดังนั้นยอสจึงตัดสินใจแล้วว่าจะคอยอยู่ข้างเคนวิลล์เยี่ยงทาสที่ซื่อสัตว์ดังในตำนาน เคนวิลล์ในสายตาของยอสเขาก็เป็นเหมือนผู้มี่พระคุณ ถ้าหากวันนั้นเคนวิลล์ไม่ได้มาช่วยเขาออกไปจากสถานที่โสโครกป่านนี้ตัวเขาคงถูกขายให้พวกป่าเถื่อนที่ไหนไปแล้วก็ไม่รู้

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งก่อนจะหันออกไปมองคนข้างนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ทว่าเจ้ามนุษย์ที่มีนิสัยอยากรู้อยากเห็นได้ตะปีนรั้วหายออกไปข้างนอกเสียแล้ว