ไทฟอน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7

ไม่นานก็มีข่าวมาอีกว่าเคนวิลล์อาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งหนึ่งในโลกปีศาจ เขาใช้ชีวิตโดดเดี่ยวอยู่ในนั้นมาตลอดพันปี เมื่อยอสได้ยินข่าวลือนี้ เขาก็มุ่งหน้าตามหาคฤหาสน์หลังนี้จนพบ ร่างสูงอยู่ในชุดผ้าคลุมสีดำ ไหล่กว้างมีเคียวยาวห้อยอยู่กลางหลัง เขายืนมองคฤหาสน์แห่งนี้อย่างมีหวัง เขาต้องรู้ให้ได้ว่าอสูรตนนั้นคือเคนวิลล์จริงหรือไม่

เมื่อก้าวขาตรงไปยังประตูหน้าคฤหาสน์ยอสก็ดันประตูขนาดใหญ่ให้เปิดออกก่อนจะเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ที่นี่ดูโล่งสะอาดตา ทั้งรอบด้านแทบไม่มีอะไรเลย ไม่มีของตกแต่งหรือเฟอร์นิเจอร์เลยสักชิ้น มีเพียงแค่บันไดที่ตั้งอยู่กลางตัวคฤหาสน์ ยอสมองไปรอบๆก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป เมื่อถึงชั้นบนเขาก็เดินไปหยุดตรงรูปปั้นสุนัขสีทอง...

คฤหาสน์ออกจะใหญ่โตแต่กับไม่มีใครเลย ถ้ามีคนอยู่ที่นี่ต้องรู้แล้วสิว่ามีคนแปลกหน้าเดินเข้ามา อสูรตนนั้นจะใช่เพื่อนรักของเขาไหมนะ ถ้าใช่ตอนนี้หน้าตาเขาจะเป็นอย่างไร ยังยิ้มเก่งเหมือนเมื่อก่อนไหม แล้วยังชอบเล่นมุกฝืดๆอยู่หรือเปล่า แล้วที่สำคัญเขาจะดีใจไหมที่เจอข้า

อสูรในชุดคลุมสีดำเดินคิดอะไรไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่ง... เหมือนเขาจะเจอเจ้าของบ้านแล้ว ชายตรงหน้ายืนหันหลังให้ตนโดยที่สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ระวังตัวเลยสักนิด "เจ้า...ใช่เคนวิลล์ เพื่อนรักของข้าหรือไม่"

".........." ชายผู้นั้นไม่ตอบเอาแต่ยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงคนที่อยู่ข้างหลัง

"เจ้ากล้าเมินข้าหรือ!!..." ไม่มีทางที่คนตรงนี้จะเป็นเพื่อนรักของเขาแน่ เพราะเคนวิลล์ไม่ใช่คนที่จะเมินเขาแน่นอน

".........." 

"ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าเป็นใคร แต่ถ้าเจ้าไม่ใช่เพื่อนข้า เจ้าก็คือคนที่ฆ่าเพื่อนฆ่า" เพราะที่นั่นย่อยยับไม่มีชิ้นดี ต้องเป็นเพราะฝีมือเจ้า

เคนวิลล์ไม่ตอบแต่หันมามองยอสที่กำลังเกรี้ยวกราด เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ยอสก็ยืนอึ้งตะลึงงันทันที ชายคนนี้คือเคนวิลล์แน่ ถึงตอนนี้เขาจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เค้าโครงหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปสักนิด ที่เปลี่ยนไปก็มีแต่แววตาที่เย็นชาอยู่ตลอดเวลา

"เจ้าอยู่ที่นี่มาตลอดเลยหรือ" 

"..........." ร่างสูงกะพริบตาปริบๆมอง ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงโซฟายาว

"เจ้าจำข้าได้ใช่ไหมเคน" คนที่ยืนอยู่ถาม เคนวิลล์ไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าขอโทษที่ข้ามาหาเจ้าช้าเกินไป" ยอสรู้สึกผิดที่คิดว่าเขาตายแล้วจึงไม่ได้ออกตามหา แต่พอได้เห็นเคนวิลล์ในตอนนี้ก็รู้สึกโล่งอกที่เขายังมีชีวิตอยู่ "แล้วจีอาล่ะ"

พอเห็นว่าเคนวิลล์ไม่ตอบ เขาก็รู้ทันที ...เจ้าช่างน่าสงสารนัก ข้านี่ช่างไม่รู้อะไรเลย เพื่อนข้ากำลังลำบากอยู่แท้ๆ... ยอสโทษตัวเอง เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจที่เห็นเพื่อนรักตรงหน้ากลายเป็นคนเย็นชาเช่นนี้

"พวกปีศาจข้างนอกนั่น บอกว่าเจ้าเป็นคนทำลายหมู่บ้าน เป็นเรื่องจริงหรือ" เขารู้ว่าเคนวิลล์แข็งแกร่ง แต่อสูรเลือดจะมีพลังมหาศาลแบบนั้นได้เช่นไร ยิ่งบอกว่าคนๆนี้คือไทฟอนช่างเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี

"ใช่" ยอสชะงักเมื่อได้ยินคำตอบ

"อย่ามาอำกันเล่นสิ ข้าไม่ตลกนะ" เขายังคงคิดว่าคำพูดนั้นเป็นการหยอกล้อ เหมือนที่เคนเคยเล่นกับเขาเมื่อสมัยยังเด็ก

"เพราะฉะนั้น เจ้ากลับไปเถอะ... อย่ากลับมาหาข้าอีก" พูดจบเคนวิลล์ก็ลุกเดินไปยืนที่ริมหน้าต่างอีกครั้ง เขาทอดสายตามองออกไปข้างนอกโดยที่ไม่สนใจยอสที่ยืนปากกระตุกอยู่ข้างหลัง

"ข้าอุตส่าห์ตามหาเจ้า เพราะข้าเป็นห่วงเจ้า แต่เจ้ากลับไล่ข้างั้นหรือ เคนวิลล์!. .." เขารู้สึกโกรธที่เคนวิลล์ ทำตัวเย็นชาใส่เขา แถมยังไล่ให้เขาไปอีก "หึ...ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเมืองมรณะจะเป็นฝีมือเจ้า ถ้าเจ้าอยากให้ข้าเชื่อ เจ้าต้องมาประลองกับข้า"

เคนวิลล์ยังคงยืนนิ่งดั่งรูปปั้น

"ข้าจะมาที่นี่ จนกว่าเจ้าจะยอมประลองกับข้า!.." ยอสพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป

เขาไม่เชื่อว่าเมืองมรณะจะเป็นฝีมือของเคนวิลล์เพื่อนรักตนไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ แล้วเหตุใดเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ เป็นเพราะจีอาหรือ ไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องประลองฝีมือกับเพื่อนรักให้ได้ ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าปิดบังอะไรข้าอยู่เคนวิลล์

หลังจากวันนั้นยอสก็เดินทางมาที่คฤหาสน์แห่งนี้เพื่อประลองกับเคนวิลล์ให้ได้ แต่เคนวิลล์ก็ปฏิเสธเขาด้วยการยืนเงียบเหมือนทุกที วันหนึ่งเขาทนไม่ไหวจึงใช้เคียวยมทูตหวังจะสั่งสอนเคนวิลล์ที่ทำตัวหยิ่งยโสให้บาดเจ็บ แต่เคนวิลล์กับใช้มือข้างเดียวมารับเคียวไว้โดยที่เขาไม่บาดเจ็บหรือเป็นอะไรเลย หลังจากวันนั้นเขาก็ช็อกไปหลายวัน หรือที่ปีศาจลำลือกันจะเป็นเรื่องจริง ไทฟอน

ไม่ว่าเคนวิลล์จะเป็นอะไรเขารับได้หมด เพียงแค่หวังให้เคนกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง และเขาก็อยากให้เคนเปิดใจรับเพื่อนคนนี้ด้วย แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนเคนก็ไม่สนใจเขา แต่บัดนี้ เจ้ามนุษย์นั่น กลับได้สิ่งที่เขาต้องการ "เจ้ามนุษย์หน้าโง่"

เขาทำได้แค่ข่มอารมณ์ความโกรธไว้ในใจ ข้าจะไม่มีวันยอมเสียเคนให้มนุษย์อย่างเจ้าแน่ อสูรในชุดคลุมสีดำเดินขบกรามออกจากคฤหาสน์ไป ปล่อยให้บาร์เธอร์ยืนงงไม่เข้าใจอยู่ตรงบันได

"โดนโกรธซะงั้น" ดูจากแววตาแล้วน่าจะเกลียดเลยแหละ "เฮ้อ มีศัตรูเพิ่มมาอีกจนได้"

"กินซะ..." เคนวิลล์เดินมาจากทางด้านหลังโยนแอปเปิลให้บาร์เธอร์ที่กำลังยืนคิดอะไรอยู่คนเดียวตรงบันได เมื่อเห็นลูกแอปเปิลลอยมา เขาก็รีบกระโดดตะครุบทันที

"ให้ดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องโยนเลย ฉันไม่ใช่หมานะ" ร่างสูงไม่อยู่ฟังเสียงบ่น เขาเดินหายกลับไปที่ห้องเดิมโดยที่ไม่สนใจบาร์เธอร์ เมื่อเห็นแบบนั้น บาร์เธอร์ก็กัดลูกแอปเปิลพลางคิดในใจ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นปีศาจชัดๆ คนหิวจะตายแล้วกับให้แค่ลูกแอบเปิลแล้วให้มาแค่ลูกเดียวด้วยนะ แล้วฉันจะหายหิวไหมล่ะ ขี้งก แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรกินรองท้องล่ะนะ เฮ้ออออ คิดถึงบ้านจังเลย "บ้านไหนล่ะ ฉันไม่เคยมีบ้าน"