คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6
ตั้งแต่ตื่นนอนมาผมยังไม่ได้กินอะไรเลย เคนวิลล์ก็เอาแต่ยืนจ้องนอกหน้าต่าง ให้ตายสิ เอาผมมาทรมานชัดๆ บาร์เธอร์เดินบ่นตลอดทางเดิน เขาพยายามหาห้องครัวในคฤหาสน์แล้วแต่ก็ไม่พบ หมอนั่นไม่กินข้าวกินปลาเลยหรือไงนะ
ในเมื่อไม่เจอสิ่งที่ต้องการบาร์เธอร์จึงนั่งลงตรงบันไดในคฤหาสน์พร้อมกับบ่นอุบอิบ "ไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี่ไม่มีห้องครัว หมอนั้่นกินอากาศเป็นอาหารหรือไง" บาร์เธอร์ที่นั่งบ่นอยู่นั้นไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ เขามารู้ตัวก็ตอนที่มีชายใส่ผ้าคลุมสีดำเดินมาหยุดตรงหน้าตนแล้ว ...เขาอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ คฤหาสน์ออกใหญ่โตไม่มีทางที่เคนวิลล์จะอยู่คนเดียวแน่ ทักทายก่อนแล้วกัน... "สวัสดี"
"......" ...มนุษย์ มนุษย์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ยอสรู้อยู่แล้วว่ามีใครบางคนนั้งอยู่ที่บันได เขารู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ในคฤหาสน์ของเคนวิลล์จะมีคนแปลกหน้า แต่ก็ไม่คิดว่าคนแปลกหน้าผู้นี้จะเป็นมนุษย์
"อ้อ... ผมเป็นเพื่อนของเคนวิลล์ครับ ชื่อบาร์เธอร์ แฮะๆ ถึงจะดูเป็นทางการไปหน่อย แต่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" บาร์เธอร์ยกยิ้มทักทายอีกฝ่ายอย่างจริงใจ
"เพื่อน..." ไม่จริง ไม่มีทางเป็นไปได้ที่คนอย่างเคนวิลล์จะมีเพื่อน "หึ" ยอสทำเสียงในลำคอก่อนจะสลัดผ้าคลุมแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปห้องที่คุ้นเคย เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเคนวิลล์ คิดจะทำอะไรถึงได้พามนุษย์มาที่นี่
"หยิ่งชะมัด" คนรวยก็แบบนี้แหละ บาร์เธอร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะนั่งลงที่เดิมโดยไม่เก็บเอาเรื่องของคนไร้มารยาทเมื่อคู่มาใส่ใจ
ยอสอยู่ในชุดผ้าคลุมสีดำเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย เขายืนจ้องชายตรงหน้า ครั้งหนึ่งชายผู้นี้เคยมีรอยยิ้มที่สวยที่สุดแต่ตอนนี้ เขากลับเอาแต่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง "เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่"
"..........." เคนวิลล์ยืนเงียบไม่ตอบเหมือนทุกที เขายังคงยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
"เจ้าเป็นเพื่อนกับมนุษย์นั่นเป็นเรื่องจริงหรือ เคน...เจ้าตอบข้ามานะ" ยอสรู้สึกน้อยใจ เขาพยายามเข้าหาผู้ชายคนนี้แต่เคนวิลล์ก็ไม่เคยเปิดใจรับเขา
"อืม" คำพูดเดียวที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากหนาทำเอาคนฟังเจ็บแปล๊บไปทั้งหัวใจ
"เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไงกัน...เจ้าจะเมินข้าจะทำเป็นมองไม่เห็นข้าก็ได้ แล้วทำไม ทำไมเจ้าถึงต้องเปิดใจรับคนอื่น"
"......"
"ในเมื่อเจ้าไม่ยอมประลองกับข้า ข้าจะไปฆ่าเด็กนั่นซะ!" ในเมื่อตอนนี้เคนมีจุดอ่อนแล้ว เขาก็จะใช้วิธีนี้กำจัดมนุษย์คนนั้นเสีย
"....."
ยอสหันหลังเดินออกจากห้องแล้วเดินตรงไปหาคนที่นั่งอยู่ตรงบันได เจ้านี้น่ะหรือ "เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ"
"พูดอย่างงี้ก็สวยสิครับ!!" บาร์เธอร์ที่ไม่รู้อีโนอีเน ลุกขึ้นยืนมองคนที่มาหาเรื่องตนอย่างไม่เข้าใจ
"หึ...." ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีปัญหา แต่เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาต่างหาก ยอสสบถเบาๆก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์ไป มนุษย์คนนั้นมีอะไรดีนักหนาถึงทำให้อสูรลึกลับอย่างเคนวิลล์เปิดใจได้
เมื่อ 1 พันปีก่อน
ณ ตลาดในโลกปีศาจเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้ามากมาย ส่วนใหญ่จะขายพวกลูกอสูรส่วนพวกอาหารจะเป็นผลไม้ที่มีหน้าตาแปลกประหลาด ยอสในวัยเด็ก เขามีรูปร่างหน้าตาเหมือนเด็กอายุ 9 ขวบบนโลกมนุษย์ แต่ทว่าความจริงแล้วเขามีอายุ 500 ปี ยอสเดินอยู่กลางฝูงชนของเหล่าอสุรกายมากหน้าหลายตา เขาอยู่ในชุดเสื้อกล้ามตัวบางขาดๆกับกางเกงขาสามส่วนเก่าๆ ไม่ต่างจากขอทานบนโลกมนุษย์เลยสักนิด เด็กผู้ชายเดินโซซัดโซเซไปมาโดยไร้คนช่วยเหลือ
เด็กน้อยถูกพ่อค้าอสูรจับมาขายที่ตลาดแห่งนี้ ในขณะที่พ่อค้ากำลังเผลอยอสในวัยเด็กก็ได้หลบหนีออกมาจากกรง แต่เมื่อออกมาแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เขาเลยเดินหลงอยู่กลางตลาดด้วยสภาพที่อิดโรย เซอร์เบอรัสเป็นอสูรที่หายาก จึงมีราคาดีเลยมีนักล่าอสูรจำนวนมากจับอสูรอย่างเซอร์เบอรัสไปรับใช้ ไม่ก็เอาไปขายในราคาที่สูงเพราะเชื่อกันว่าเซอร์เบอรัสเป็นทาสที่ซื่อสัตย์
"นั่น มันอยู่ตรงนั้น" ปีศาจพ่อค้าที่หมีหัวเหมือนหมูแต่มีตัวเหมือนมนุษย์พากันวิ่งตรงไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น เมื่อยอสเห็นว่าตัวเองถูกพบแล้ว ก็วิ่งหนีเข้าไปในตรอกมืดโดยที่มีพ่อค้าวิ่งตามมาติดๆ เป็นเพราะเขายังเด็กและมีร่างกายที่อิดโรย ทำให้เซอร์เบอรัสวิ่งช้าลง ไม่นานพวกพ่อค้าหมูก็จับตัวเขาได้ "ถ้าไม่ติดว่าเจ้าเป็นของหายากคงได้ตายคามือข้าไปแล้ว"
"ปล่อยข้าไปเถอะ... ข้าขอร้อง" ฮ่าๆ ปีศาจหมู สามตัวยืนหัวเราะชอบใจที่ทาสเด็กในกำมือร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนตน
พวกมันเอาปลอกคอแหลมฆ้องคออสูรเด็กเซอร์เบอรัสก่อนจะเอาโซ่มาล่ามเพื่อจูงออกไป เพื่อที่จะเอาสินค้าทาสกลับไปใส่กรงขายก็ต้องหยุดชะงักมองเด็กผู้ชายคนใหม่ที่มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ร่างกายอัปลักษณ์แสยะยิ้มดีใจก่อนจะสั่งลูกน้องอีกสองตัวว่า "เฮ้ย เอามันไปด้วย ดูแล้วน่าจะได้ราคาดี" ทันทีที่ได้ยินคำสั่งปีศาจหมูอีกสองตัวก็เดินเข้าไปหาเคนวิลล์ในวัยเด็กพร้อมกับหัวเราะสะใจที่วันนี้จะได้ทาสมาเพิ่ม "ไอ้หนู เจ้าไม่น่ามาอยู่ตรงนี้เลย ฮ่าๆ"
"พวกสวะ!" เคนวิลล์ในวัยเด็กสบถใส่พวกพ่อค้าทาสก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างดันปีศาจหมูทั้งสองตัวพร้อมกันจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง
พ่อค้าทาสที่จูงยอสอยู่มองเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาโตเบิกโพลงก่อนจะแสยะยิ้มน่าเกลียดออกมา เขาเจอของดีเข้าแล้วสิ มือหนาของมันปล่อยโซ่ในมือออกแล้วพุ่งตรงไปหาเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยความเร็ว ถึงปีศาจหมูจะมีรูปร่างที่ใหญ่ แต่การเคลื่อนไหวของมันก็เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าเมื่อพ่อค้าทาสถึงตัวเคนวิลล์มันก็หยุดชะงักค้างไป 2 วินาที ไม่นานร่างหมูตอนก็ปลิวไปติดกำแพง ยอสที่ยืนอ้าปากค้างตั้งสติได้ ก็วิ่งไปจูงมือเคนวิลล์ ออกไปจากตรอกนี้โดยผ่านฝูงชนและเหล่าพ่อค้าอสูรมากมายออกไปนอกตลาด เมื่อแน่ใจว่าตนเองปลอดภัยแล้ว เด็กผู้ชายสองคนจึงหยุดยืนหอบหายใจอยู่ใต้ต้นไม้กลางป่า
"ขอบใจเจ้ามากนะ" ยอสในวัย 500 ปี กล่าวขอบคุณเคนวิลล์ที่มีอายุไล่เลี่ยกัน
"เจ้าติดหนี้ข้าแล้ว" เคนวิลล์บอกพร้อมยืนหอบอยู่ข้างกัน
"ข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้แน่นอน" ยอสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เจ้าอยากเป็นเพื่อนกับข้าไหม"
"ไม่!..."
"เอ้า" ยอสทำหน้าผิดหวัง
"เจ้าจะเป็นเพื่อนข้าได้อย่างไรในเมื่อคอของเจ้ายังมีห่วงฆ้องเหมือนกับทาสเช่นนี้" ไม่พูดเปล่า เด็กผู้ชายที่ตัวสูงกว่าขยับร่างกายเข้าไปประชิดอีกคนก่อนจะใช้สองมือจับห่วงที่คอ
"เจ้าจะทำอะไรน่ะ" ยอสหน้าร้อนผ่าวด้วยความตกใจ
เคนไม่ตอบแต่ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนยอสที่ยืนตะลึงหลับตาปี๋ ไม่นานก็รู้สึกเบาที่คอเขาจึงลืมตาขึ้นก็พบว่าห่วงที่คอหายไปอยู่ในมือเด็กอีกคนแล้ว
"ทีนี้เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม" อสูรเซอร์เบอรัสในวัยเด็กถามพร้อมแก้มแดงก่ำ
"ได้สิ ยังไงข้าก็ขี้เบื่ออยู่แล้ว" เคนวิลล์ส่งยิ้มให้ยอสก่อนจะเดินออกไปอีกทางโดยมียอสวิ่งตามไปเดินข้างๆ
"งั้นเจ้าก็จะเบื่อข้าน่ะสิ"
"นั่นมันก็อยู่ที่ตัวเจ้า"
"แล้วเมื่อกี้เจ้าทำได้ยังไง เจ้าต่อสู้กับพวกมันด้วยมือเปล่า แถมถอดปลอกคอที่มีอาคมออกได้ง่ายๆอีก เจ้าไปเรียนที่ไหนมา บอกข้ามานะ" เด็กผู้ชายทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปตลอดทาง จนคิดว่า นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่ทั้งคู่คิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป
ยอสมาอาศัยและคอยรับใช้ครอบครัวของเคนวิลล์ด้วยความสมัครใจ โดยมีจีอาเป็นผู้ปกครอง ทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้อง ก่อนที่พลังของอสูรเซอร์เบอรัสจะตื่นขึ้นจีอาจึงส่งยอสให้ทหารชนชั้นสูง เนื่องจากยอสมีความสามารถในด้านการต่อสู้มากจึงได้รับเลือกเป็นทหารโดยที่อายุยังน้อย แต่อยู่ได้ไม่นานเขาก็ได้รับข่าวว่าเมือง Natural healing ที่เพื่อนรักของเขาอาศัยอยู่ที่นั่นได้ล่มสลายกลายเป็นเมืองมรณะไปแล้ว ยอสจึงหนีทหารแล้วกลับมาที่นี่ แต่ก็ไม่พบกับใครสักคน เขาจึงคิดว่า เคนวิลล์ ได้ตายไปแล้ว
เนื่องจากหนีทหารจึงไม่สามารถกลับไปเป็นทหารชั้นสูงได้อีกเขาจึงถูกทำโทษด้วยการไปเป็นทาส แต่เพราะเขามีความสามารถรอบด้าน และมีพลังที่แข็งแกร่ง จึงถูกส่งตัวให้ไปเป็นหัวหน้ายามเฝ้าประตูนรกเป็นเวลาหนึ่งพันปี เขาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นั่นมาตลอดพันปีแต่แล้วก็มีข่าวลือว่าเคนวิลล์ยังไม่ตาย และมีคนคาดเดากันอีกกว่า ที่เมืองมรณะกลายเป็นเช่นนั้นเป็นเพราะเขาแต่เคนวิลล์จะมีพลังแข็งแกร่งขนาดที่ทำลายเมืองทั้งเมืองได้เลยน่ะจริงหรือ
ยอสเคยเห็นเคนวิลล์ต่อสู้กับพ่อค้าหมูในตอนนั้นพลังของเคนวิลล์ยังหลับใหล แต่เขาก็ยังสามารถจัดการพวกนั้นได้อยู่หมัด ไม่ว่าจะใช่เคนวิลล์หรือไม่ เขาก็จะต้องออกไปตามหาผู้ชายคนนั้นให้ได้ ผ่านไปไม่กี่วัน เขาก็พ้นโทษสิ่งแรกที่ยอสทำคือออกตามหาเคนวิลล์ จากการสอบถามผู้คนที่เคยได้ยินตำนานที่เล่าขานกันมา บางคนก็บอกว่าเคนวิลล์ ไม่ใช่อสูรธรรมดา แต่เป็นไทฟอนที่สูญพันธุ์ไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าใช่เรื่องจริงหรือไม่เขาต้องไปเห็นกับตาให้ได้
ความคิดเห็น