ไทฟอน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 (Nc-18)

ถึงจะแข็งแกร่งหรือมีร่างกายที่แข็งแรงขนาดไหน แต่มนุษย์ก็คือมนุษย์อยู่วันยังค่ำ เจ้าของร่างที่บอบช้ำนอนซมอยู่บนเตียงหรูขนาด 6 ฟุต โดยมีใครบางคนนั่งจ้องมองเขาอยู่ข้างเตียงนอนตลอดเวลา

เวลาผ่านไปสามวันเต็ม นิ้วมือเรียวสวยก็เริ่มขยับ ไม่นานคนบนเตียงนอนก็ลืมตาตื่นขึ้น ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปชั่วขณะ จนกระทั่งบาร์เธอร์กะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตาจนภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น เขานอนมองเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคยอยู่ครู่หนึ่ง ที่นี่คือโรงพยาบาลหรือ...

บาร์เธอร์พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งที่ขอบเตียงก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง เมื่อเห็นสิ่งต่างๆ ตรงหน้าคนที่พึ่งฟื้นนั่งตัวแข็งทื่อค้างไปชั่วขณะ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล แต่เป็นห้องนอนของใครบางคน เป็นห้องที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้โบราณออกไปทางแนวตะวันตก กำแพงมีผ้าม่านสีแดงประดับคุมทำให้ตัวห้องดูหรูหรา ตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้สักหายากถูกวางตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง ทำให้ห้องดูโล่งสะอาดตา

"ฉันฝันอยู่เหรอ... ไม่จริงน่า" คิดได้ดังนั้นคนที่ตัวแข็งทื่อก็ลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตูห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกก็พบกับห้องน้ำขนาดใหญ่ เขาก้าวเท้าตรงไปยังกระจกใสในห้องน้ำเพื่อสำรวจว่าตัวเองยังเป็นคนเดิมมิใช่ใครอื่นเหมือนในหนังแฟนตาซีที่เคยดู

เมื่อทุกอย่างยังเหมือนเดิมบาร์เธอร์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจที่หน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ที่เปลี่ยนไปมีเพียงแค่เสื้อผ้าที่ใส่เท่านั้น ไม่นานคนในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็เดินออกมาจากตัวห้อง ยังไม่ทันได้ก้าวขาเดินบาร์เธอร์ก็ต้องตกตะลึงกับพื้นถูกปูด้วยพรมแดงหรูหราตลอดทาง ขาเรียวขยับก้าวเดินช้าๆ พร้อมกับกวาดสายตามองสำรวจรอบตัวบ้าน จนมาหยุดลงตรงหน้ารู้ปั้นสุนัขสีทอง นี่เป็นทองจริงๆหรือ โอ้มายก๊อด ก่อนที่จะช็อกไปมากกว่านี้ บาร์เธอร์ก็รีบจ้ำอ้าวเดินหาทางออกทันที แต่เหมือนถูกติดอยู่ในวงกต เพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เขาก็จะกลับมาที่รูปปั้นทองทุกครั้ง ที่นี่มันที่ไหนกันฟะเนี่ย

คนตัวเล็กเริ่มล้า จึงจะเดินกลับไปที่ห้องที่ตนพึ่งออกมา ในขณะที่กำลังเดินกลับเขาก็ได้พบกับห้อง ห้องหนึ่ง ที่ไม่ได้มีประตูกั้นเอาไว้ รอบแรกที่เขาเดินผ่านตรงนี้ เขาพลาดห้องนี้ไปได้ยังไงกัน หรือนี่จะเป็นทางออก บาร์เธอร์ไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปในนั้นทันที

แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย กำลังยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน เมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบผิวขาวซีด ทำให้แสงสีขาวเปล่งประกายเป็นออร่า บาร์เธอร์รู้สึกโล่งอกที่คนตรงหน้าคือเคนวิลล์ เขาคิดว่าตัวเองถูกใครบางคนจับตัวมาเสียอีก

"นายรวยจริงๆ ด้วยแฮะ" คิดไว้ไม่มีผิดเลย ผมนี่มีสายตาที่แหลมคมจริงๆ

เคนวิลล์ยังคงยืนเงียบเหมือนทุกที

"ขอบคุณนะ" ความทรงจำของบาร์เธอร์เลือนราง แต่เขายังพอจำได้ว่า ก่อนที่ตนเองจะสลบไปนั้น เขาได้ต่อสู้กับชายแปลกหน้าตัวใหญ่ ...แล้วผมก็แพ้หมอนั่น...

ดวงตาคมหันมาสบตาบาร์เธอร์ด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้ามนุษย์หนุ่ม ริมฝีปากของไทฟอนยังคงเหยียดตรงเป็นเส้นแนวนอน จนบาร์เธอร์อยากรู้จังว่าผู้ชายคนนี้เวลาได้ยิ้มเขาจะเป็นยังไง "เจ้าไม่กลัวข้าหรือ"

"......." คำแรกที่อสูรเย็นชาพูดออกมาทำให้คนตรงหน้ายืนเงียบอย่างไม่เข้าใจ

เคนวิลล์ไม่พูดต่อ เขาขยับตัวเข้าประชิดบาร์เธอร์อีกครั้ง บาร์เธอร์ที่ตอนแรกรู้สึกโล่งใจเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย เขายอมรับว่าเคนวิลล์ตอนนี้น่ากลัวมาก ขาเรียวขยับถอยหลังหนีเพราะมองไม่เห็นว่าทางด้านหลังมีเตียงนอนตั้งขวางทางอยู่ จึงทำให้เขาล้มลงไปนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีร่างกายของเคนล้มทับมาคร่อมตน ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจ

"นายเป็นอะไรไปน่ะ" ไปกินอะไรมาฟะ หัวใจจะวายแล้วนะเฟ้ย

"ถ้าเกิดข้าไม่ใช่คนดี เจ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนกับข้าอยู่ไหม" เคนวิลล์ถามพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของอีกฝ่าย

"กะ.. ก็นายเป็นเพื่อนฉันนี่ ไม่ว่าจะดีหรือเลวก็มาตัดความเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก" หัวใจของบาร์เธอร์เริ่มเต้นเร็วผิดจังหวะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอึดอัดจากคนบนตัวหรือเขินอายจากเขากันแน่

เคนวิลล์ได้ยินดังนั้นก็ชะงักค้างไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็ลุกออกจากอีกคน บาร์เธอร์หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีกลับไปที่ห้องนอนห้องเดิมทันที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมอยู่ๆ เคนวิลล์ก็เป็นแบบนั้น แล้วทำไมผมถึงอยากให้เขาทำมากกว่านี้ บ้าจริงน่าอายชะมัด

เมื่อหาห้องของตัวเองจนพบ บาร์เธอร์ก็วิ่งตรงไปในห้องน้ำพร้อมกับเปิดฝักบัวให้น้ำไหลลดตัวหวังให้ใจเย็นลง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล บาร์เธอร์แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำออกแล้วโยนมันทิ้งไป ไม่นานใบหน้าของเคนวิลล์ที่คร่อมอยู่บนตัวเขาก็ปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง บาร์เธอร์จึงถอดกางเกงออกจนไม่เหลืออะไรให้ถอดอีก มือเรียวลูบไล้ลำตัวตนเอง ก่อนจะไปหยุดจับอยู่ที่บาร์เธอร์น้อยที่ตั้งตระง่านอยู่นานแล้ว

มือหนาขยับแก่นกายขึ้นลงเป็นจังหว่ะ พร้อมกับนึกถึงใบหน้าคนเมื่อครู่ไปด้วย เคนวิลล์ก้มลงจูบแลกลิ้นพร้อมกับใช้มือลูบไล้ไปทั่วร่างบาง แก่นกายของทั้งสองถูโดนสัมผัสกันจนเสียวซ่านไปทั่วทั้งตัว บาร์เธอร์เริ่มขยับแก่นกายถี่ขึ้นเพราะความเสียวทำให้คนที่ช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำเผลอหลุดร้องครางเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ ไม่นานก็มีน้ำสีขาวขุนของลูกผู้ชายไหลพุ่งออกมาเต็มพื้น มนุษย์หนุ่มยืนหอบหายใจรวยรินพร้อมกับชักแก่นกายเข้าออกช้าๆ จนแน่ใจว่าน้ำออกหมดแล้ว เขาจึงดึงฝักบัวที่แขวนอยู่ลงมาฉีดล้างที่พื้นเพื่อทำลายหลักฐานที่ตัวเองพึ่งทำไว้

ไม่จริงน่า นี่เรามีอารมณ์กับหมอนั่น บาร์เธอร์หน้าแดงก่ำไม่คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องแบบนี้ น่าอายจริงๆ

ออกมาจากห้องน้ำเขาก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ในนั้นมีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาว 4-5 ตัว บาร์เธอร์หยิบมาดูก็พบว่าทุกตัวมีไซส์และขนาดเท่ากันหมด เคนวิลล์คงหามาไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เมื่อนึกถึงเคนวิลล์ แก้มขาวของนักเลงก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะก็ มีหวังมองหน้าเคนวิลล์ไม่ติดแน่

อีกด้านหนึ่งของ เคนวิลล์

ชายในร่างสูงยังคงยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนทุกที โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ความเป็นห่วงเป็นใยของตนเองนั้น ได้สร้างความหวั่นไหวให้บาร์เธอร์อยู่ไม่น้อย เคนวิลล์คิดไว้ก่อนแล้วว่าหากบาร์เธอร์หายดีเมื่อไหร่เขาจะส่งมนุษย์คนนั้นกลับโลกเดิมทันที เพื่อความปลอดภัยของตัวบาร์เธอร์เองเคนวิลล์จึงขอไม่พบกับเขาอีก แล้วเขาก็จะเลิกตามหาคำตอบนั้น

...ที่นี่คงเหมาะกับข้าที่สุดแล้ว...