คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 20
หลังจากพื้นที่ในเขต12 เป็นพื้นที่สีแดงมาได้หนึ่งสัปดาห์ ร้านค้าและผู้คนก็เริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้ง เนื่องจากทางตำรวจได้ออกมาประกาศว่าคนร้ายได้ถูกวิสามัญเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งแน่นอนว่านั่นเป็นฝีมือของยอส เพื่อไม่ให้โลกมนุษย์ได้รับผลกระทบอสูรเซอร์เบอรัสจึงสะกดจิตคนทั้งเมืองรวมถึงตำรวจด้วย เขาได้สร้างภาพมายาทำให้มนุษย์เชื่อใมสิ่งที่เขาพูด
“นายจะเอาแบบนี้จริงเหรอ” บาร์เธอร์ยืนกอดอกมองพนักงานใหม่ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
“เอาน่า ตอนนี้เขาจำอะไรไม่ได้ ให้เขาช่วยงานร้านเราไปก่อนก็แล้วกัน” มิวเรย์ที่ยืนอยู่อธิบาย
“คุณจะไปรู้อะไร หมอนั่นน่ะอันตรายจะตาย” ถึงจะไม่เท่าผมก็เถอะ แต่พวกคุณก็รู้ดีนี่ว่าผมกับไอ้เส็งเคร็งนั่นไม่ถูกกัน จะว่าไปก็นานมากแล้วนะที่ผมไม่ได้เจอเขา พอได้กลับมาเจอกันทำไมมันถึงความจำเสื่อมได้ “ว่าแต่คุณไปเจอเขาได้ยังไง”
“ถามเขาสิ” มิวเรย์ส่งสายตาไปมองเคนวิลล์ที่ยืนอยู่ข้างบาร์เธอร์ก่อนจะเดินจากไป ทำให้มนุษย์หนุ่มรู้สึกอึ้งขึ้นมาอีกครั้ง เคนวิลล์ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เหรอ ขณะที่กำลังจะหันไปซักถามเคนวิลล์ก็เอาตัวรอดด้วยการเดินหนีไปนั่งประจำที่ที่หน้าร้านด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบดังคนไม่มีความรู้สึก ทำให้บาร์เธอร์ต้องจำใจร่วมงานกับคู่อริเก่า
การทำงานในร้านราเม็งที่พึ่งเปิดใหม่หลังจากที่ปิดบริการไปหนึ่งสัปดาห์เต็มก็ถือว่าไม่แย่เท่าไหร่ ถึงแม้จะมีสมาชิกใหม่ที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันอย่างชินยุเข้ามาเป็นเพื่อนร่วมงานก็ไม่ถือว่าเป็นอุปสรรคเพราะตอนนี้เขาจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แต่สิ่งที่แปลกออกไปก็คือยัยโกลเด้นที่ไม่เคยสนใจเขา ในตอนนี้กับเดินตามตูดบาร์เธอร์แจ ...แล้วบอกว่าตัวเองไม่ใช่หมา...
“ฉันพึ่งจะสังเกต ว่านายก็หน้าตาดีใช้ได้ ฉันขอโทษนะที่มองข้ามนายมาตลอด” สำลัก!! บาร์เธอร์ที่กำลังยืนกินน้ำไอแค่กๆ สองทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“อะไรของเธอ” ตอนนั้นยังบอกว่าเราอยู่คนละโลกกับพวกนั้นอยู่เลยแท้ๆ
เรนนี่และพายที่เห็นความผิดปกติของจิลล่าก็พากันยืนเงียบ คอยแอบมองอยู่ห่างๆ พอร้านปิดแล้ว ทั้งสามคนเลยได้โอกาสพูดคุยกันระหว่างทางเดินกลับบ้าน เรนนี่จึงเป็นฝ่ายเปิดคำถามก่อน “ช่วงนี้เธอเป็นอะไรน่ะ ปกติเธอจะสนใจแต่เคนวิลล์กับยอส แต่วันนี้ฉันไม่เห็นเธอมองพวกเขาเลยนะ”
เรนนี่พูดจบพายก็เอ่ยต่อ“เธอเป็นอะไรบอกเราได้นะ”
“หือ... ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่” จิลล่าตอบโดยที่ดวงตาเอาแต่จับจ้องไปที่โทรศัพท์ เรนนี่ที่เห็นว่าเพื่อนเปลี่ยนไปก็เริ่มรับไม่ได้จึงพูดดึงสติหวังจะให้จิลล่ากลับมาสนใจเคนวิลล์และยอสเหมือนเดิม
“ฉันไม่ชอบเลยที่เธอเป็นแบบนี้ วันนี้เธอเอาแต่เดินตามเจ้าบาร์เธอร์นั่น อย่าลืมสิว่าเรามาทำงานที่นี่เพื่ออะไร พวกเราต้องโกหกพ่อแม่ว่ามาเรียนต่อเพื่อที่จะได้มาอยู่ใกล้ชิดกับเจ้าชายของเรานะ แล้วตอนนี้เธอก็มาเป็นแบบนี้จะให้พวกฉันรู้สึกยังไง ถ้าไม่อยากเป็นประธานสมาคมนิยมคนหน้าตาดีแล้วงั้นก็ยกเพจให้ฉันเลยสิ”
“เรน...” พายตกใจไม่คิดว่าเรนนี่จะพูดแบบนั้น ต่างกับจิลล่าที่เงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองก่อนจะยกยิ้มดังคนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทำเอาเรนนี่ที่พึ่งต่อว่าเพื่อนรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ฉันคิดออกแล้ว” เพื่อนสาวทั้งสองมองจิลล่าอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาก็เอาทั้งสองอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกอีกเลย “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะเป็นแฟนคลับของคุณบาร์เธอร์”
“เอ๋....”
สมาคมนิยมคนหน้าตาดี : [ครั้งหนึ่งฉันเป็นคนที่ชอบมองคนที่ภายนอกก็จริง แต่ในวันนี้ฉันได้บรรลุแล้ว ว่าผู้ชายดีๆก็มีอยู่จริง (รูปภาพ)] โพสต์เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว
สมาคมนิยมคนหน้าตาดี : [คุณบาร์เธอร์คะ ถึงแม้ว่าใครหลายๆคนมักจะมองข้ามคุณ แต่ในสายตาของฉันคุณจะเป็นที่ 1 ไปตลอดกาล (รูปภาพ)] โพสต์เมื่อ 7 นาทีที่แล้ว
[ตอนแรกที่เห็นโพสต์รัวๆของผู้ชายคนนี้พวกเราก็ไม่เข้าใจหรอกนะคะ แต่พอได้เห็นรูปของคนที่ชื่อว่าบาร์เธอร์ ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นคนดีมากแน่ๆ]
[คอมเม้นบน ฉันว่าเขาก็น่าตาดีอยู่นะ แอดมินบอกว่าผู้ชายดีๆมีอยู่จริงหมายถึงผู้ชายคนนี้เหรอ]
[ไม่นะ แอดมินกำลังมีความรัก?]
เรนนี่และพายที่ได้เห็นโพสต์ในเพจสมาคมนิยมคนหน้าตาดีก็พากันสำลักน้ำที่กำลังยกดื่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ บาร์เธอร์ก็มีหน้าตาดีจริงๆนั่นแหละถึงจะไม่เท่าเคนวิลล์กับยอสก็ตาม แต่เนื้อหาที่ยัยประธานเพจโพสต์มันไม่เลี่ยนไปหรือไง ...ผู้หญิงที่กำลังคลั่งรักน่ากลัวแฮะ...
อีกด้านหนึ่งของโลกปีศาจ
ร่างกำยำไร้หัวของอสูรมิโนทอร์นอนหงายอยู่ที่พื้น เลือดสีแดงสดของอสูรกระจัดกระจายไปทั่วพื้นจนมาหยุดที่ส่วนหัวที่มีลักษณะเหมือนหัววัว ได้ปรากฎร่างของชายในชุดทหารชนชั้นสูงในมือของเขาถือดาบยาวอยู่ด้ามหนึ่ง ปลายดาบนั้นเลอะไปด้วยน้ำสีแดงสดทำให้รู้ว่าการตายของมิโนทอร์เป็นฝีมือของเขา
“เจอตัวพวกมันแล้วครับ” โฮปขบฟันกรอดด้วยความรู้สึกเดือดดาน ตั้งแต่โดนเคนวิลล์จัดการไปตอนนั้นทำให้นักล่าอสูรอย่างเขารับไม่ได้ที่ผู้ล่าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ต่อเหยื่อของตนเอง
“พาข้าไปที่นั่น”
กลับมาที่โลกมนุษย์อีกครั้ง
กรอบรูปขนาดเท่ากระดาษเอสี่ถูกนำมาแขวนไว้ข้างประตูทางเข้าร้าน ในกรอบรูปนั้นมีมิวเรย์อยู่ตรงกลางระหว่างพายกับเรนนี่และต่อด้วยยอส เคนวิลล์ที่ถูกบาร์เธอร์กอดแขนไว้โดยมีจิลล่ายืนทำหน้าบึ้งอยู่ด้านข้าง ทั้งเจ็ดคนในภาพดูมีความสุข
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีความเห็นไม่ตรงกันบ้าง แต่พวกเขากับเข้ากันได้ด้วยดี วันนี้หลังจากปิดร้านแล้วทุกคนต่างพากันเดินหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขโดยเฉพาะบาร์เธอร์ที่เอาแต่เล่าเรื่องตลกไม่หยุด พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าบนดาดฟ้าของตึกสูงมีใครบางคนกำลังมองพวกเขาอยู่
“คิดว่าใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์แล้วตัวเองจะเป็นมนุษย์หรือไง ช่างน่าสมเพช” โฮปกล่าวก่อนจะมีชายในชุดสูทเดินออกมาจากมุมมืด ผมของเขาถูกเซ็ตเป็นทรงสวย ดวงตาทั้งสองข้างถูกแว่นสีดำปกปิดไว้ทำให้เห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนมากนัก
“ให้ฉันจัดการพวกมันเลยดีไหม” ผู้มาใหม่แสยะยิ้มโดยที่มือทั้งสองข้างล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“มนุษย์นั่นทำสัญญากับอสูร” หัวคิ้วของนักล่าอสูรขมวดเข้าหากัน เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอพวกเขา ตอนนั้นมนุษย์ยังไม่ได้ทำสัญญา เขามั่นใจ แล้วเพราะอะไรล่ะ ทำไมตอนนี้เขาถึงได้ทำสัญญากับอสูรไปแล้ว
เจไดถอดแว่นตาที่ตัวเองส่วมใส่อยู่ออกแล้วมองไปข้างล้างอีกครั้งเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าคนที่เขาเห็นอยู่ในตอนนี้ใช้คนที่เขาคิดอยู่ไหมนะ เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่ตนเองเห็นนั้นคือชินยุ นัยน์ตาของเจไดก็สั่นวูบก่อนจะหลุดพูดความคิดของตัวเองออกมา “น่าสนใจจริงๆ”
ความคิดเห็น