เกิดใหม่อีกทีกลายเป็นผู้หญิงเฉยเลยครับ

ลำดับตอนที่ #2 : Ep2 โรงเรียนของโลกใหม่

"อะไร เกิดอะไรขึ้น" ขณะที่ผมกำลังตกใจอยู่นั้นก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านนอก ก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องของผม เมื่อผู้มาใหม่เห็นผมยืนอยู่หน้ากระจกก็ตะโกนด่าผมว่า "จะแหกปากทำไมแต่เช้า รีบแต่งตัวไปโรงเรียนซะ"

"เอ๊ะ!" โรงเรียนเหรอ

"เลิกทำตัวเรียกร้องความสนใจได้แล้วนะ ถึงเธอจะตายก็ไม่มีใครสนใจคนที่ไร้พลังอย่างเธอหรอก" กล่าวจบก็ปิดประตูลง ปล่อยให้ผมยืนงงกับคำพูดเมื่อกี้ เรียกร้องความสนใจ ถึงตายก็ไม่มีใครสนใจรึ 

พึมพำกับตัวเองเบาๆก็หันไปมองตัวเองในกระจก ผู้หญิงคนนี้กินยานอนหลับเพราะต้องการฆ่าตัวตายสินะ ถ้างั้น ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ...

"มินอารีบลงมาได้แล้ว" ผู้หญิงคนเดิมตะโกนบอกผม ผมจึงหยุดคิดก่อนจะเข้าห้องน้ำ 

เพราะลืมตัวคิดว่าตัวเองคือผู้ชายผมจึงตั้งท่าจะถอดเสื้อผ้าออกด้วยความเคยชิน แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมือของตัวไปได้สัมผัสกับความนุ่มนิ่มที่หน้าอก รู้สึกตัวอีกทีสองแก้มก็ร้อนผ่าว อึ๊ยยยยย เขินเหมือนกันแฮะ

ก้มมองรูปร่างของตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนอนพร้อมกับสูบลมหายใจเข้าออกอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจถอดชุดกระโปรงออกโดยที่ดวงตาก็หลับตาปี๋ ยัยผู้หญิงคนนี้โนบราเหรอเนี่ย

ถึงแม้ว่าอยากจะก้มไปดูความอึ๋มของร่างนี้ขนาดไหน แต่จิตใต้สำนึกหนึ่งก็ห้ามผมเอาไว้ ความคิดในหัวตีกันไปหมด ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้อยู่ละก็... ไม่ได้การละ เอาวะ ยังไงร่างนี้ก็เป็นของเราแล้ว

คิดดังนั้นผมก็หรี่ตาตัวเองมองกำแพงในห้องน้ำจากนั้นก็ก้มหน้าลงไปดูที่หน้าอกสุดอึ๋ม พระเจ้า! จากตอนแรกที่ดวงตาหรี่เล็กก็เบิกโพลง ก็ยัยเด็กคนนี้หน้าอกอึ๋มจริงๆนี่ครับ

"นี่ เสร็จหรือยัง" โชคดีที่มนุษย์ป้าท่านนั้นได้เรียกผมเอาไว้เสียก่อน ไม่งั้นสติผมของแตกกระเจิง

"คร้าบบบ เอ๊ย ค่าาา" ผมทำเสียงหวานตอบรับกลับไป จากนั้นก็เปิดก๊อกน้ำที่อยู่ข้างตัว ทำให้น้ำที่อยู่บนหัวไหลลงมาลดลำตัวของผม 

ยัยผู้หญิงคนนี้สกปรกชะมัด ยังกับคนไม่เคยอาบน้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เล็บมือก็ไร้การดูแล ไม่ได้การ ถึงจะเป็นร่างของผู้หญิงก็ต้องสะอาด ผมจึงกดแชมพูที่อยู่ข้างกำแพงใส่มือ จากนั้นก็สระผมของตัวเองพร้อมกับหมัก แล้วก็ตามด้วยการฟอกสบู่จนตัวหอมฟุ้ง เกือบชั่วโมงผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างใจเย็น

"ยัยนี่หุ่นก็ดี หน้าตาก็ดีทำไมถึงคิดจะฆ่าตัวตายได้ล่ะ" ผมยืนสำรวจรูปร่างของเธอในกระจก ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ก็พบว่านนั้นแทบไม่มีชุดใส่เล่นเลย ตู้เสื้อผ้าโล่งโจ้ง มีแค่ชุดนักเรียนเก่าๆ อยู่หนึ่งชุด พอหยิบมาดมผมก็ได้กลิ่นเหม็นสาบ อึ๊ย "เคยซักบ้างไหมเนี่ย"

ปังๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังรัวๆ ผมจึงต้องจำใจใส่เสื้อผ้าชุดนี้อย่างเงอะงะ เพราะไม่เคยใส่ชุดกระโปรงจึงรู้สึกอึดอัด หลังจากใส่เสื้อคลุมสีเลือดหมู ผมก็เดินไปเปิดประตูพร้อมกับเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหัว

"รู้ไหมว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว" ป้าคนเดิมเห็นผมก็ชะงักไปครู่หนึ่ง มองผมอย่างตกใจ "นี่เธอสระผมหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิ" ผมตอบไปส่งๆ จากนั้นก็เดินออกมาด้านนอก ก็พบว่าที่นี่มันคฤหาสน์ชัดๆ มือของผมที่กำลังเช็ดผมอยู่หยุดชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองของประดับตกแต่งบ้านที่หรูหราพร้อมกับยิ้มกว้าง นี่คงเป็นบ้านของผมสินะ... มันช่างใหญ่โตจริงๆ

"รีบไปล้างจานสิ" ผมหุบยิ้มก่อนจะหันไปมองป้า

"ล้างจาน"

"ใช่ ล้างเสร็จก็ไปโรงเรียน เธอทำแบบนี้ทุกวันไม่ใช่หรือไง" ทำไมเจ้าของบ้านต้องล้างจานด้วยล่ะ

"นั่นมันหน้าที่ของคนรับใช้ไม่ใช่หรือไง"

"ยัยมินอาาาา!"

"โอ๊ยยยยยยยย" ป้าคนนั้นเดินมาบิดหูผม ทำให้ผมร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด

ขณะที่ผมกำลังทะเลาะกับมนุษย์ป้า ก็มีร่างสูงของใครบางคนเดินลงมาจากบันได เขาอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกับผม จึงเดาได้ว่าคนนั้นน่าจะเรียนที่เดียวกับผม ดังนั้นจึงยกมือขึ้นลูบหูตัวเอง ก่อนจะไปกล่าวทักทายเขา

"ไง"

ร่างสูงที่กำลังเดินผ่านไปหยุดชะงักก่อนจะเหลือบตามองมาที่ผมด้วยหางตา "หึ..."

เขาไม่แม้แต่จะมองผมตรงๆ ร่างสูงทำเสียงในลำคอก่อนจะก้าวขาเดินออกไปทำเหมือนกับว่าผมเป็นแค่แมลงตัวหนึ่ง ไอ้บ้านั่น คนเขาอุตส่าห์ทักทาย ไอ้คนไร้มารยาทเอ๊ย

"เธอจะไปทักเขาทำไม" มนุษย์ป้าคนนั้นตีไหล่ผมไม่แรงมากนักผมจึงหันไปมองเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"ทำไมผม..." ไม่สิ "ทำไมฉันถึงทักเขาไม่ได้ล่ะครับ เอ๊ย คะ" 

"เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาสั่งให้เธอทำเป็นไม่รู้จักเขาน่ะ" 

"......" ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักกันด้วย 

"เอาเถอะ เดี๋ยววันนี้ฉันล้างเอง ไปโรงเรียนเถอะ"

"แล้วโรงเรียน ผมต้อง" ผมยังไม่ชินกับการเป็นผู้หญิงจริงๆแฮะ "คือฉันจะถามว่าโรงเรียนไปทางไหนเหรอคะ"

"........" หญิงวัยกลางคนมองผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

เธอบอกว่าไม่ค่อยแปลกใจเรื่องผมสักเท่าไหร่ เพราะปกติผมก็ไม่เคยปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูเหมือนจะหนักกว่าวันอื่นๆ ถึงขั้นจำทางไปโรงเรียนไม่ได้ ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงกว่าๆ เวลาของที่โลกนี้ไม่แตกต่างจากโลกเดิมสักเท่าไหร่ แต่ที่แตกต่างกันคือโรงเรียนของที่นี่สามารถไปสายได้ เพราะเริ่มเข้าเรียนตอนสิบโมง 

มันช่างดีอะไรขนาดนี้ ระหว่างทางเดินไปโรงเรียนของเจ้าของร่างก็สังเกตเห็นว่ารอบด้านเต็มไปด้วยป่าไม้ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์แตกต่างจากโลกเดิมของผมหลายเท่า พอพ้นช่วงนั้นมาก็เจอลำธารอยู่ทางด้านขวามือ และเริ่มเห็นนักเรียนที่ใส่ชุดคล้ายๆผมกำลังพากันเดินอยู่ตลอดทาง

ขณะที่กำลังมองสำรวจบรรยากาศรอบด้าน รถสุดหรูคันหนึ่งก็แล่นผ่านผมไป เมื่อหันไปมองก็พบว่าคนที่นั่งอยู่บนรถคือเด็กหนุ่มคนเมื่อเช้า เพราะกระจกที่นั่งด้านหลังเปิดอยู่ทำให้เห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน ดวงตาคมรียาวจ้องมองออกมานอกรถ ปลายคางใต้สันจมูกโด่งเชิดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาหยิ่งยโสของหมอนั่นทำให้ผมแอบรู้สึกหมั่นไส้อยู่ในใจ 

ที่แท้เราก็เป็นคนรับใช้ของหมอนั่นนี่เอง เฮ้อ คิดว่าได้เกิดใหม่ทั้งทีจะมีอะไรดีๆเสียอีก พระเจ้านะพระเจ้า เพราะไอ้ยมทูตนั่นแท้ๆ

"ดูยัยนั่นสิ ยังกล้ามาโรงเรียนอีกหรอเนี่ย" รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทามาจากผู้คนรอบข้าง ผมจึงชำเลืองตาไปมองสาวๆกลุ่มนั้น แต่พอได้สบตาผมพวกเธอก็หันหน้าหนีและเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น

ทำไมทุกคนถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้นกันนะ ถึงจะไม่เข้าใจแต่ผมก็เดินต่อไปจนมาถึงทางเข้ารั้วโรงเรียน เมื่อนัยน์ตาของผมสะท้อนเห็นสิ่งตรงหน้าก็หยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าโรงเรียนที่ตัวเองเรียนอยู่นั้นไม่ต่างจากปราสาทในแฮรี่พอตเตอร์ หรือราชวังของอังกฤษ

ที่นี่คือโรงเรียนจริงหรอวะ ท่ามกลางความตื่นตาตื่นใจ ผมก็ก้าวขาเข้าไปในโรงเรียนของเจ้าของร่างอย่างเชื่องช้า โดยที่สายตาก็กวาดมองสำรวจรอบข้างตาไม่กะพริบ พอเดินพ้นรั้วมาก็จะเห็นว่าระหว่างทางเดินจะเต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดหรือจะเรียกว่านั่นคือป่าขนาดเล็กของโรงเรียนแห่งนี้ก็ว่าได้ หน้าทางเข้าป่าก็มีม้านั่งเอาไว้สำหรับนั่งเล่น และตอนนี้ก็มีหญิงสาวกำลังนั่งคุยกันอยู่ตรงนั้น พอพ้นจุดนี้ไปก็มีพวกหนุ่มสาวหน้าตาดีเดินผ่านไปผ่านมา ก่อนที่จะมีเสียงกรี๊ดของหญิงสาวจำนวนมากดังขึ้น

ผมละสายตาจากบรรยากาศรอบด้านไปสนใจเสียงกรี๊ดตรงทางขึ้นนันไดปราสาท ก็พบว่าตรงนั้นมีกลุ่มหญิงสาวมากมายกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง เพราะความอยากรู้ผมจึงเดินไปใกล้วงล้อมนั้น ก็เห็นว่าคนที่เดินลงมาจากรถก็คือผู้ชายคนหนึ่ง เขามีผมสีดำสนิท ขัดกับสีผิวที่ขาวผุดพล่อง เมื่อร่างสูงก้าวขาขึ้นบันไดไปชั้นบน หญิงสาวที่อยู่ในชุดนักเรียนก็จะพากันกรู่ตามร่างนั้นขึ้นไป

โลกนี้ก็มีพวกไอดอลเหมือนกันสินะ... คิดในใจก็ก้าวขาตามพวกหญิงสาวกลุ่มนั้นเข้าไปด้านใน ก็นึกขึ้นได้ว่าห้องเรียนเราอยู่ตรงไหน "ตายละ ลืมซะสนิทเลย" 

หลุดพูดสิ่งที่คิดในใจออกมา ผมก็ถอดใจ เมื่อได้ยินเสียงแหลมเล็กของตัวเอง คิดถึงเสียงแมนๆตอนเป็นชายชาตรีชะมัด 

ด้านในก็ไม่ต่างจากปราสาททั่วไปในทีวี เพียงแต่ละห้องเรียนจะมีโต๊ะที่นั่งเป็นทรงโค้งคล้ายกับห้องเรียนของมหาลัยในโลกเก่า ไม่มีโต๊ะตั้งเรียงกันเป็นแถวเหมือนของช่วงชั้นมัธยม ให้บรรยากาศเหมือนกลับมาเรียนมหาลัยอีกครั้ง เพียงแค่รอบนี้มาในรูปแบบชุดนักเรียน และเป็นผู้หญิงอีกด้วย ใช้เวลาอยู่หลายนาทีที่เดินเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ในปราสาทของโรงเรียนแห่งนี้ ก็ยังไม่พบห้องของตัวเอง ผมจึงเดินออกมาที่ห้องโถงใหญ่ก็พบว่ามีคนจำนวนมากกำลังยืนอ่านหนังสือ แต่พอจะเดินเข้าไปถาม พวกเขาก็เดินหนีผมกันหมด บางคนก็มองด้วยสายตาเหยียดหยาม... 

"ขอโทษนะ คือว่า" ยังไม่ทันได้ถามหญิงสาวตรงหน้าก็ทำหน้าตาเหมือนรังเกียจ จากนั้นก็วางหนังสือในมือลงแล้วเดินจากไปทันที

 ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมทุกคนถึงดูเกลียดยัยนี่ขนาดนี้กันนะ เฮ้อ ถอนหายใจออกมาอีกครั้งก็ตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกปราสาท กำลังจะก้าวขาเดินลงบันได ก็มีเสียงดังกระหึ่มจากรถบิ๊กไบค์ดังมาจากหน้าทางเข้า ผมจึงชำเลืองตามองพวกนั้นด้วยความสนใจ 

รถบิ๊กไบค์คันสีแดงมาหยุดจอดที่ทางขึ้นบันไดเป็นคันแรก จากนั้นก็ตามด้วยรถยี่ห้อเดียวกันแต่เป็นสีดำมาจอดเรียงกันอยู่ทางด้านหลังรถคันสีแดง นักเรียนคนอื่นที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาก็หันไปมองพวกเขาเป็นตาเดียวเช่นกัน ทันทีที่หมวกกันน็อกของคันแรกเปิดออกก็เผยให้เห็นโฉมหน้าของเจ้าของรถ เขามีดวงตาคมรียาว สีผมออกชมพูเข้ม ทั้งสามลงมายืนที่ราวบันไดจากนั้นก็พากันเดินขึ้นบันไดมาตรงหน้าผมอย่างเชื่องช้า

ถ้าขืนยืนขวางอยู่แบบนี้ ผมคงโดนด่าแน่เลย ดังนั้นจึงละสายตาจากสามหนุ่มแล้วเดินลงไปจากบันไดโดยไม่หันกลับไปมองพวกเขา จากนั้นหนุ่มหล่อผมสีชมพูเมื่อกี้จึงหยุดชะงักก่อนจะหันเหลียวมองมาตามแผ่นหลังของผม มุมปากของเด็กหนุ่มคลี่ยิ้มขึ้น จากนั้นก็ถามเพื่อนที่อยู่ทางด้านหลังว่า

"เธอคนนั้นเป็นใคร"