คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 13
"แกมาที่นี่ทำไม" ดารินวางชามข้าวลงก่อนจะลุกขึ้นยืนมองชายแปลกหน้าคนนั้นด้วยความตกใจ
"ฮ่าๆ... คิดว่าใคร ฮ่าๆ บังเอิญจริงๆ... บังเอิญจริงๆ" เขายืนหัวเราะเสียงดังก่อนจะพูดต่อว่า "ตอนนี้ผมเชื่อแล้วว่าโลกนี้มันกลมจริงๆ" ฮ่าๆๆ
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณมาที่นี่ทำไม แต่พวกเราไม่มีอะไรจะคุยด้วย" พูดจบดารินก็หันไปหาลูกชายพร้อมกับบอกให้ชินยุเข้าไปในบ้าน "ไปลูก เข้าบ้าน"
"เดี๋ยวสิครับคุณริน" เจไดรั้งดารินไว้
ชินยุที่กำลังเดินเข้าบ้านจึงหยุดชะงัก ...เขารู้ชื่อแม่ได้ยังไง... ชินยุยืนสับสนอยู่พักหนึ่งดารินก็สั่งย้ำให้เขาเดินเข้าไปในบ้าน ชินยุจึงเก็บคำถามไว้ในใจแล้วเชื่อฟังผู้เป็นแม่ แต่ยังไม่ทันได้เดินหายเข้าไปในบ้านชินยุก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
"ลูกชายของคุณนายพึ่งฆ่าคนตายนะครับ"
"!!!..."
"แต่โชคดีจริงๆที่คนที่ตายเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งรุ่นที่สอง..."
ชายในชุดสูทเรียบร้อยสะอาดตาพูดยังไม่ทันจบ ร่างบางของหญิงวัยทำงานก็ล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นแล้ว ชินยุเห็นดังนั้นจึงวิ่งไปดูแม่ของตน พร้อมกับร้องเรียกหาแม่ด้วยความตกใจ เขาประคองร่างผู้เป็นแม่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปต่อว่าเจได ที่พูดเรื่องเขาเป็นฆาตกรออกมา ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องจริง "คุณทำแบบนี้ทำไม"
"หึ..." เจไดไม่ตอบ เขายืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานไคลีนก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง โดยค่ารักษาทั้งหมดเจไดเป็นคนออกให้ ในขณะที่ผู้เป็นแม่นอนพักฟื้นอยู่นั้น ชินยุก็ออกมานั่งคุยกับเจไดหน้าห้อง
"ต่อจากนี้ไปนายจะไม่ใช่เด็กนักเรียนธรรมดาอีกแล้ว นายจะเป็นตำนาน" เจไดพูด
"ตำนงตำนานอะไรของคุณ ผมไม่สนใจ..." เพราะผู้ชายคนน้ำให้แม่ของเขาต้องเข้าโรงบาล ชินยุจึงรู้สึกไม่ชอบใจเจไดนัก
"ในแก๊งของเราถ้าใครได้เข้ามาแล้วจะไม่สามารถออกไปได้ หรือถ้าอยากออกก็มีแต่เป็นวิญญาณแล้วเท่านั้น" เจไดพูดด้วยแววตานิ่งเฉยดังคนไม่รู้สึกอะไร
"วิญญาณ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ..." เมื่อชินยุทวนคำว่าวิญญาณชายในชุดสูทเรียบร้อยก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร ทำให้ชินยุที่นั่งอยู่ด้านข้างหันซ้ายแลขวามองว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม เมื่อเห็นว่าไม่มีใครชินยุจึงถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกมาก
"คุณกับแม่ผมรู้จักกันด้วยเหรอ"
คนที่นั่งหัวเราะเสียงดังเมื่อครู่ ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ "เพราะพ่อของนายก็เคยเป็นตำนานน่ะสิ"
"......"
"เมื่อ 20 กว่าปีก่อน พ่อของนายน่ะเคยเป็นรองหัวหน้าแก๊งหมาในรุ่นแรก เขาคือตำนานเลยนะ เป็นไอดอลของฉันเลยแหละ นายเหมือนกับพ่อของนายจริงๆ" พูดจบมุมปากของเจไดก็ยกขึ้นเป็นเส้นโค้งดวงตาคมเหลือบมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างตัว ชินยุไม่ทันได้สังเกตแววตาของเจไดก็ลุกพรวดเดินตรงไปยังห้องคนป่วยทันที
เมื่อชินยุเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยก็พบว่าดารินได้ลืมตาตื่นนานแล้ว เขาจึงเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่แต่คำแรกที่แม่พูดออกมาเมื่อเห็นหน้าชินยุคือ "ลูกฆ่าคนตายจริงเหรอ ไม่จริงใช่ไหมชิน"
"แม่" นัยต์ตาของแม่เศร้าหมอง เธอมองลูกชายคนเดียวของตัวเองอย่างมีความหวัง เธอหวังแค่เพียงว่าลูกจะตอบว่าไม่จริง
"เราไปอยู่ที่อื่นกันเถอะ แม่ว่าเราสองคนไปใช้ชีวิตอยู่บนเกาะดีไหม แม่ว่าเกาะแถวทางภาคใต้หน้าไปเปิดร้านอาหารเล็กๆที่นั่นนะ ส่วนลูกก็เรียนหนังสือเก่ง สอบได้ที่ 1 ตลอดทุกเทอม แม่ว่าจบไปลูกคงหางานทำง่าย ดีไม่ดีอาจจะมีคนมาซื้อตัวลูกไปทำงานดีๆก็ได้" เธอพูดยาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันแน่" ชินยุไม่ตอบแต่เขาถามเรื่องพ่อขึ้นมาแทน ทำให้ดารินที่นอนอยู่บนเตียงมองหน้าลูกอย่างไม่เข้าใจ
"ผมรู้มาว่าพ่อเคยเป็นรองหัวหน้าแก๊งมาเฟีย"
"ลูกพูดอะไรน่ะ!" ดารินมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"แล้วผมก็รู้อีกด้วย ว่าใครได้เข้าแก๊งก็จะไม่สามารถออกจากแก๊งได้ แม่คิดว่าผมโง่เหรอครับ พ่อจะหนีไปต่างประเทศจริงเหรอ" เขาเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งเชียวนะ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันแน่...
ดารินพูดไม่ออกเธอรู้สึกจุกอยู่ในอก ผู้เป็นแม่มองจ้องเข้าไปในตาของลูกชายด้วยความเจ็บปวด "พ่อของแกน่ะ"
เมื่อได้ยินคำว่าพ่อชินยุจึงเม้มปากเข้าหากันแน่น และตั้งใจฟังสิ่งที่แม่เคยปิดบังไว้ ดารินตอนที่ยังสาวเธอได้ตกหลุมรักกับนักเลงธรรมดาคนหนึ่งก่อนที่จะมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามาเฟียไม่ใช่คนดี แต่ดารินก็รับได้ทั้งสองจึงคบหาดูใจกัน หลังจากนั้นพ่อของชินยุก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น จนได้มีชินยุเกิดมา พวกเขาเลยตัดสินใจจะพากันหนี พ่อของชินยุเลยไปกู้เงินจำนวนหนึ่งกับเพื่อนสนิทของเขาก็คือชาลรองหัวหน้าแก๊งหมาในที่พึ่งตายไป แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าชาลจะหักหลังเขาด้วยการแทงพ่อของชินยุจากทางข้างหลังและหอบเงินนั่นไปพร้อมกับรับตำแหน่งรองหัวหน้าแก๊ง "เพราะแม่ไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนพ่อ แม่เลยต้องปิดบังไว้ แม่ไม่อยากให้แกต้องเจอจุดจบแบบเขา"
ชินยุมองแม่ด้วยสายตาเจ็บปวด ตลอดสิบปีที่เขาจำความได้ เขาโกรธและเกลียดพ่อของตัวเองมาตลอด "นั่นเป็นเพราะแม่เห็นแก่ตัวต่างหาก แม่ทำให้ผมเกลียดพ่อ แม่รู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมตั้งใจเรียนสอบได้ที่ 1 ตลอด เพราะหวังว่าสักวันพ่อจะกลับมาหาเรา และผมจะได้บอกเขาว่าผมดูแลตัวเองได้ แต่ตอนนี้..."
"ชิน" หัวใจของผู้เป็นแม่ก็สลายไม่ต่างกัน ดารินยื่นมือไปจับแขนของชินยุไว้ "แม่ขอโทษ ในเมื่อลูกรู้ความจริงแล้ว เราสองคนหนีไปกันเถอะ... แม่พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง"
"ไม่" เขาปฏิเสธ
"ชินยุ.." ดารินปล่อยมือลูกชายออกพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง "แกรู้ขนาดนี้แล้วแกก็ยังเลือกที่จะเดินทางนั้นเหรอ แกอยากจะตายเหมือนพ่อแกหรือไง"
"ผมตัดสินใจแล้วครับ" ดารินยินดังนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าแขนของชินยุไว้อีกครั้ง
"อย่าไปเลย" ชินยุยืนนิ่งก่อนจะแกะนิ้วมือออกจากแขนแล้วเดินออกจากห้องคนป่วยไปโดยไม่หันกลับไปมองผู้เป็นแม่ที่นั่งน้ำตาคลอมองแผ่นหลังของลูกที่เดินจากไป
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่ลูกได้พูดคุยกัน ชินยุเดินตามรอยพ่อเพราะรู้สึกผิด ส่วนแม่ของเขาก็โกรธเขามากที่ชินยุไม่เชื่อฟัง หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นชินยุก็ไม่เคยเข้าไปหาแม่อีกเลย เขาทำแค่เพียงยืนชะโงกหน้ามองผู้เป็นแม่อยู่ข้างกำแพง มีบ้างที่เอาเงินไปวางไว้ให้แต่แม่ก็เลือกที่จะวางมันไว้ที่เดิม แต่ชินยุก็ยังคอยเฝ้ามองเธออยู่ทุกวัน ตอนที่แม่ของเขาเดินกลับบ้านในตอนค่ำชินยุก็จะคอยแอบเดินตามหลังเพื่อปกป้องแม่ให้กลับบ้านอย่างปลอดภัย แต่ต่อจากนี้ไปเขาคงทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
ความคิดเห็น