ไทฟอน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10

กลางดึกสงัดในโลกปีศาจตกอยู่ในบรรยากาศที่แสนเงียบสงบ เคนวิลล์อุ้มบาร์เธอร์วางลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ในห้องตัวเอง โดยมีสายตาของยอสจับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เผยให้เห็นใบหน้าที่แสนเย็นชาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเคนวิลล์ที่ปิดเอาไว้ไม่มิด 

"เจ้าจะดูแลมนุษย์หน้าโง่นี่ไหวหรือ" ชายในชุดผ้าคลุมสีดำยืนกอดอกพิงกำแพงถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ยืนเงียบมองมนุษย์ที่บาดเจ็บ ยอสที่รู้สึกปวดใจจึงตั้งท่าจะเดินจากไป ขณะที่กำลังจะก้าวขาออกจากห้องก็มีเสียงทุ้มต่ำมาหยุดเขาไว้ 

"ขอบคุณ..." เคนวิลล์กล่าวโดยที่ดวงตายังคงจับจ้องมองร่างมนุษย์บนเตียง

"อืม" เพื่อนรักของเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ เด็กที่เคยร่าเริงยิ้มเก่งคนนั้น กลายเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ไปได้ยังไง... ดวงตาคมเหลือบมองเคนวิลล์วูบหนึ่งก็เห็นอีกฝ่ายดูเป็นกังวลยอสที่รู้สึกอิจฉาอยู่ในใจจึงเดินออกไปเพราะไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า

สายตาอ่อนโยนแบบนั่น... ยอสรับไม่ได้จริงๆ อารมณ์ของยอสในตอนนี้จะเรียกว่าหวงเพื่อนก็ได้ เขากับเคนวิลล์เคยสนิทกันมาก่อนแต่ตอนนี้เจ้ามนุษย์นั่นกับได้รับทุกอย่างที่เขาเคยได้รับ ได้ทั้งรอยยิ้ม ความห่วงใยและความอ่อนโยน... “ทีกับฉันดันกลายเป็นแค่คนรู้จัก”

เคนวิลล์ยืนมองมนุษย์ที่ร่างกายเปื้อนไปด้วยดินโคลน เจ้าของร่างยังคงนอนหลับไม่ได้สติ มือหนาเอื้อมไปแกะกระดุมเสื้อที่ขาดหลุดรุ้ยเผยให้เห็นหน้าอกขาวเปื้อนไปด้วยดินโคลนมีรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำ เคนวิลล์ไม่เคยได้สัมผัสความเจ็บปวดจากทางร่างกายมาก่อน จึงไม่รู้ว่าความเจ็บปวดทางกายนั้นรู้สึกเช่นไร แต่ที่เห็นจากบาดแผลและริมฝีปากที่ซีดเซียวของบาร์เธอร์ เขาก็พอจะเดาได้ว่ามนุษย์หนุ่มคงเจ็บปวดไม่น้อย

ดวงจันทร์ในโลกปีศาจนั้นมีขนาดใหญ่กว่าดวงจันทร์บนโลกมนุษย์หลายเท่า ทำให้โลกปีศาจในตอนกลางคืนไม่ได้มืดมิดอย่างที่คิด แสงจันทร์นวนสาดส่องกระทบเข้ากับผิวขาวซีดของอสูรไทฟอนทำให้แสงสีขาวที่กระทบเข้ากับแผ่นหลังที่เปลือยสว่างเป็นออร่า ด้านหน้าของไทฟอนได้อุ้มร่างเปลือยของมนุษย์ผู้หนึ่งไว้ที่อ้อมแขน บาร์เธอร์เริ่มหายใจแผ่วลงทุกที เคนวิลล์จึงไม่มีทางเลือก 

ขาเรียวยาวก้าวลงไปในอ่างน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ริมระเบียงมุมหนึ่งของคฤหาสน์ เมื่อย่อนกายนั่งลงปริมาณน้ำก็อยู่ในระดับอกของเคนวิลล์พอดี ทำให้คนในอ้อมแขนค่อยๆจมลงไปในน้ำโดยมีสายตาคมกริบทอดมองใบหน้าสวยที่หลับใหลอยู่ตลอดเวลา ไม่นานก็ปรากฏแสงไฟสีเขียวสว่างเจิดจ้าออกมาจากในอ่างเหมือนแสงเหนือไม่มีผิด ไม่นานก็เกิดปฏิกิริยากับมนุษย์ที่ร่างกายจมอยู่ใต้น้ำ บาดแผลของมนุษย์ที่ไร้สติเริ่มสมานเข้าหากันจนปิดสนิทจางหายไปทีละจุด ไม่นานใบหน้าที่เขียวช้ำก็กลับมามีผิวนุ่มเนียนละเอียดผุดผ่องดูละมุนจนน่าหลงใหล ไม่กี่นาทีต่อมาแสงสีเขียวที่ส่องสว่างขึ้นมาจากใต้น้ำก็หายวับไป

บาร์เธอร์ปวดหัวจี๊ดขั้นรุนแรงจนสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งตัวตรงในอ่างน้ำพร้อมกับไอเพื่อขับน้ำที่เข้าไปในร่างกายออก โดยที่ไม่รู้เลยว่าในอ่างมีใครอีกคนนั่งมองตนอยู่ ราวกับถูกรถสิบล้อทับจนสมองแยกออกเป็นเสี่ยงๆ มนุษย์หนุ่มรู้สึกปวดแปล๊บในสมองเหมือนโดนเข็มพันเล่มแทงจนทนไม่ไหว สองมือยกขึ้นจับกุมขมับด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับดึงสติของตนกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น 

เมื่อสองมือที่กุมขมับถูกชักออก บาร์เธอร์ก็กวาดสายตามองไปรอบด้าน แต่เป็นเพราะพึ่งลืมตาภาพตรงหน้าจึงพร่าเลือน บาร์เธอร์เห็นแค่เงาของใครบางคนนั่งอยู่ตรงหน้าตนเท่านั้น "คุณเป็นใคร.."

ดวงตาเรียวเล็กหรี่ตาลงเพื่อปรับสายตา ไม่นานภาพตรงหน้าก็ปากฎชัดขึ้น เผยให้เห็นหน้าคมเข้มของเคนวิลล์นั่งอยู่ข้างขอบอ่างด้วยแววตาสงบนิ่งและเยือกเย็น

"เย้ยยยย... เคนวิลล์ นะ..นี่นายจะทำอะไรฉันฮะ" ร่างกายที่กลับมาแข็งแรงยกมือทั้งสองข้างมาปิดบังหน้าอกตนเองไว้ ...ให้ตายสิ นี่ผมโป๊อยู่ต่อหน้าเคนวิลล์.. ไม่สิ เขาก็โป๊อยู่เหมือนกันนี่หว่า ไม่นะ...หรือผมจะโดนทำแบบนั้นไปแล้ว...

เคนวิลล์นั่งนิ่งมองคนที่กำลังคิดอกุศลด้วยความระอา “อย่างน้อยเจ้าก็ควรถามข้าสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อความทรงจำทั้งหมดถูกเอามาหลอมรวมประกอบกัน บาร์เธอร์ก็จำได้ว่าตนเองได้วิ่งออกไปนอกคฤหาสน์แล้วได้หลงเข้าไปในป่าที่มีต้นไม้ขยับได้ แล้วยังไปเจอโคลนดูดอีก แต่ก็มีสัตว์ประหลาดมาช่วยตนไว้ คิดว่าตัวเองจะรอดแล้วสัตว์ประหลาดที่มีหัวเป็นวัวนั่นกับเอาอะไรบางอย่างมาฆ้องที่คอของเขา ก่อนจะเดินไปลากขาของบาร์เธอร์ไปกับพื้น.. แล้วหลังจากนั้น เคนวิลล์ ก็โผล่มาก ...ใช่แล้ว เขาโผล่มา...

"นายเป็นอะไรหรือเปล่า.." นึกขึ้นได้ว่าเคนวิลล์ต้องเผชิญหน้ากับเจ้าวัวอ้วนตัวนั้น เขาก็พุ่งตัวไปจับไหล่กว้างสองข้างด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างที่อยู่เหนือน้ำ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้บาดเจ็บหรือเป็นอะไรมาก บาร์เธอร์ก็โล่งใจ "นายหนีจากไอ้เจ้าตัวประหลาดนั่นมาได้ยังไง"

"ยอสมาช่วยไว้" เคนวิลล์ตอบตามความจริง

"เจ้าคนประหลาดในชุดดำนั่นอะนะ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเก่งขนาดนั้น ว่าแต่ไอ้ตัวประหลาดนั้นมันคือตัวอะไร" บาร์เธอร์หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดต่อว่า "อ้อ ไอ้โรคจิตนั่นต้องใส่หน้ากากแน่เลย ฉันเคยดูหนังแนวสยองขวัญ พวกฆาตกรต่อเนื่องส่วนใหญ่ชอบใส่หน้ากาก เฮ้อ...เกือบไปแล้ว" บาร์เธอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสำรวจมองตัวเอง ตั้งแต่ได้สติก็เอาแต่ห่วงคนตรงหน้าจนลืมไปว่าตนเองก็บาดเจ็บ "แปลกแฮะ ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด" บาร์เธอร์บอกเคนวิลล์ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ "แถมไม่มีแผลอยู่บนตัวฉันด้วย"

น้ำในอ่างที่พวกเขาแช่กายอยู่นั้น ไม่ใช่น้ำธรรมดา แต่เป็นน้ำบริสุทธิ์ที่เกิดขึ้นมาจากพรของเทพเจ้า หลังจากเมื่อมรณะได้มอดไหม้ เคนวิลล์ก็รู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์นั้นจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ คนที่รักของเขาได้ตายไปพร้อมกับเพื่อนและคนในหมู่บ้านที่แสนดี ถึงโลกปีศาจจะเป็นแหล่งรวมพวกคนเลวที่ชอบทำชั่วก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าปีศาจหรืออสูรทุกตัวจะเลวเหมือนกันไปซะหมด อดีตของเมืองมรณะก็เช่นกัน มีปีศาจและอสูรหลายตนกลับใจจึงรวมตัวกันมาที่สถานที่แห่งนี้เพื่อบำเพ็ญตนว่าจะไม่ทำชั่วอีก แต่สถานที่แบบนั้นปัจจุบันได้มอดไหม้ไปหมดแล้ว ในขณะที่เคนวิลล์ตัดสินใจจะตรอมใจตาย ก็ได้ปรากฎร่างของชายชนชั้นสูงผู้หนึ่ง เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มกายมีน้อยชิ้น เนื้อผ้าเป็นสีขาวสะอาดตา ท่อนบนเปลือยอกเผยให้เห็นลำคอและไหปลาร้าขาวผ่อง 

“การมีตัวตนอยู่ของเจ้าถือว่าเป็นภัยของทั้งสองโลก” เคนวิลล์เงยหน้ามองเจ้าของเสียงด้วยแววตาสำนึกผิด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตนเองนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายถึงขีดสุด “บาปของเจ้าในวันนี้เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” 

ดวงตารีเล็กขยับปิดลงโดยไร้การต่อต้าน เคนวิลล์รู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาสมควรได้รับมันแล้ว อสูรไทฟอนไม่ควรมีตัวตนอยู่ไม่ว่าจะในโลกไหนก็ตาม เพราะฉะนั้นการหายสาบสูญคงเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยโลกมนุษย์และโลกปีศาจไว้ได้

“แต่การชดใช้ด้วยชีวิตของเจ้ามันเบาเกินไป” เคนวิลล์ที่ยืนหลับตาอยู่พักนึงได้ลืมตามองชายชนชั้นสูงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ “ดังนั้นเจ้าจงมีชีวิตอยู่เพื่อชดใช้กรรมที่เจ้าได้กระทำไว้ จงซ่อนตัวแล้วอย่าเปิดเผยตัวตนของเจ้าให้ใครรู้เป็นอันขาด หากมีผู้ใดรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้าผู้นั้นจะถึงแก่ชีวิต”

นี่คือคำสาป พริบตาเดียวทั้งสองร่างก็หายวับมาที่สถานที่ใหม่กลางป่า เคนวิลล์มองชายข้างตนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากสายตาก็ไปหยุดชะงักกับภาพตรงหน้า เมื่อจู่ๆก็มีคฤหาสน์หลังใหญ่โผล่ขึ้นมากลางป่า “ท่านจะพาข้าไปไหน”

เคนวิลล์ในวัยเก้าร้อยปีร่างกายของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับวัยรุ่นในโลกมนุษย์ ถามชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ “เจ้าต้องแช่อ่างน้ำบริสุทธิ์เพื่อสัญญากับข้าว่าเจ้าจะไม่เปิดเผยตัวตนของเจ้ากับใครเป็นอันขาด”

“แต่...” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากค้าน ชายแปลกหน้าก็เดินนำเขาเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว “….”

รู้ตัวอีกทีเคนวิลล์ก็ยืนอยู่หน้าอ่างน้ำใสบริสุทธิ์กับชายชนชั้นสูงที่ดูก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนในโลกปีศาจหรือโลกมนุษย์ “ลงไปแช่ในน้ำบริสุทธิ์แล้วความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไป”

ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน

เคนวิลล์ใช้สองมือจับขอบอ่างพยุงร่างเปลือยท่อนบนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากอ่างน้ำไปโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไร เมื่อร่างสูงหายเข้าไปในตัวคฤหาสน์ บาร์เธอร์ที่กำลังสับสนก็หันไปมองสำรวจบรรยากาศรอบข้าง ตอนนี้เขาแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำสีขาวมรกต มองออกไปข้างนอกก็ปรากฎท้องฟ้าที่ถูกตกแต่งด้วยดวงจันทร์ขนาดใหญ่ “พระจันทร์สวยขนาดนี้แต่กับไม่มีดาวสักดวงเลยแฮะ” ดวงตากลมโตเหม่อมองท้องฟ้าในยามราตรีโดยไม่รู้ตัวเลยว่าหลังหูข้างขวาของตนได้มีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้น