ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : you're mine เป็นของฉันซะ
"บอกพี่ได้มั้ย...ว่านายคิดยังไงกับวี"
มือหนาลูบไล้ใบหน้าสวยที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่อากาศค่อนข้างจะเย็น
"ผมไม่ได้รักเค้าฮะ...แต่ผมรักพี่"
"นายรักพี่หรอ"
"อื้ม(พยักหน้า)"
"รักมากมั้ย??"
ซอกจินกระซิบแผ่วเบาข้างหูของคนเป็นน้อง
"รักมากสิครับ"
"งั้นนายก็รักพี่เยอะๆนะ"
พูดจบซอกจินก็ยกร่างบางขึ้นมาวางไว้บนตัก จากนั้นก็พรมจูบไปทั่วหลังเนียน
"พี่จินบ้า!!!..."
"ฮ่าๆๆ เวลานายเขินเนี่ยน่ารักจัง"
พูดจบคนเป็นพี่ก็หอมแก้มน้องฟอดใหญ่สองสามที แล้วกอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น
(ยูเมะ: เดี๋ยวนะ...นี่พวกแกอยู่ในบ่อนนะยะ!)
"ชิ!!! วันนี้พี่ผิดสัญญานะครับ"
"หืม??? เรื่องอะไรล่ะ"
"ก็พี่บอกว่าจะไม่ทำอะไรผมถ้าผมไม่ยอม"
"แต่นายก็ไม่เห็นห้ามเลยอ่ะ"
"ผมห้ามพี่แล้วนะ!!"
"ไม่เห็นได้ยิน...ได้ยินแต่คำว่า...อย่า...หยุด... อย่าหยุด!!"
อั่ก!!"ไอ้พี่จนบ้า ไอพี่จินหื่น"
ร่างบางทุบอกแกร่ง แล้วลุกหนีไปใส่เสื้อผ้าที่ถูกโยนลงมากองระเนระนาดข้างเสาโต๊ะสนุ๊ก
"อีกไม่กี่ชั่วโมงนายต้องไปเรียนนะ"
"ครับรู้แล้ว"
"เสื้อนายขาดน่ะ"
"ก็ใครล่ะที่ทำมันขาด"
จองกุกหันมามองค้อนคนเป็นพี่ที่เมื่อคืนโหดร้ายกับคนตัวเล็กมาก
"เดี๋ยวพี่พาไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้าน"
"ครับ"
@โรงแรมหรูของซอกจิน
"คุณ...ยังเข้าไม่ได้นะครับ!!"
เสียงร้องห้ามปรามของเลขาฯ ไม่ได้ทำให้ร่างบางที่พุ่งตัวเข้ามายังห้องทำงานของซอกจินหยุดเดินเลยแม้แต่นิด
"พี่ซอกจินขา...ดูสิคะตาลุงคนนี้น่ารำคาญชะมัด"
ร่างสวยตรงไปยังผู้บริหารหนุ่มที่นั่งทำงานอย่างเคร่งเครียด
"ไม่เป็นไร...นายกลับไปทำงานต่อเหอะ"
เมื่อซอกจินพูดจบเลขาฯหนุ่มก็เดินออกไปจากห้องทันที
"พี่คะวันนี้โบยองอยากไปซื้อกระเป๋าน่ะค่ะ"
ร่างบางเยื้งกรายเข้ามานั่งตักผู้บริหารสุดหล่ออย่างอ้อนอ่อย
"วันนี้พี่ไม่ว่าง...ขอโทษนะ"
"ไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะ"
นิ้วเรียวกรีดไล้ไปที่แผงอกแกร่งอย่างยั่วยวน ปากสวยประกบจูบไปที่ริมฝีปากหยักอย่างถือวิสาสะ
คนที่ถูกรุกเร้าก็ตอบสนองความต้องการของร่างบางไปอย่าเร่าร้อนเช่นเดียวกัน มือแกร่งยกขึ้นมาเค้นคลึงอกอวบ
อย่างลืมตัว บวกกับกระหน่ำจูบอย่างเร่าร้อนและดุเดือด
"อื้ม..."
เสียงหวานครางกระเส่าความเสียวซ่านทำให้เธอต้องการร่างแกร่งตรงหน้าเป็นอย่างมาก
"แฮ่กๆ...พลั่ก! พี่ขอโทษ กลับบ้านไปซะ"
ซอกจินผลักร่างบางจนปลิวเซกระเด็นออกห่างตัวพอสมควร
"กรี๊ด!!!! พี่ผลักโบยองทำไม!!"
"กลับไปซะ!!!"
"ไม่!!! โบยองไม่กลับ"
"น่ารำคาญจริงๆเล้ยย!!!!"
ร่างสูงลุกขึ้น จากนั้นเดินออกไปจากห้องทำงานทันที ด้วยความหงุดหงิด
"กรี๊ดดดด! ไอ้คนบ้า!!!...กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!"
ร่างสวยยังคงยืนกรีดร้อง เมื่อถูกขัดใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนที่เดินหนีไปหันกลับมามองเลยแม้แต่นิด
@ถนน B.T. ใกล้โรงเรียนมัธยมปลาย
5.45 pm
ร่างบางเดินไปตามถนนทางเดิน ที่ดูโล่งปราศจากรถที่ขับไปมา เนื่องจากถนนสายนี้ถูกปิดการจราจรชั่วคราว
จึงทำให้ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพร่านเหมือนเมื่อสองสามวันก่อน
"จองกุก!!!!!!!!"
เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางถึงกับชะงักแล้วหันกลับไปหาคนที่เรียกชื่อของตน
"อุ๊บ..."
ทันทีที่หันไปร่างบางก็ชนกระแทกเข้ากับสิ่งที่ดูเหมือนกำแพงเข้าอย่างจัง
"ขอโทษๆ...เป็นไรมั้ย??"
"มะ...ไม่เป็นไรฮะ!"
"ชั้นขอโทษนะ..."
"มะ..."
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้าแล้วก็นิ่งไป
"ว่าไงจองกุก"
"พะ...พี่วี!!!!"
คนตัวเล็กทำท่าตื่นตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าคนที่เขาชนคือวี พี่ชายสุดหล่ออีกคนของเขาเอง แถมยังใส่ชุดนักศึกษาด้วย
"ฮ่าๆๆ ทำไมต้องทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีด้วยเนี่ย..."
แหงล่ะสิ...ก็ใครล่ะ ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้คนตัวเล็กถูกซอกจินสั่งสอนตั้งแต่ค่ำยันเช้า
"ก็จำพี่ไม่ได้น่ะสิ...ใส่ชุดนี้แล้วดูดีนะครับ"
"จริงหรอ??"
"อื้ม ครับ"
เมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่จ้องหน้าตนอยู่นั้น จองกุกก็รีบหลบสายตาทันที...อันตรายไปแล้วนะพี่ชายคนนี้!
"นี่จองกุก...นายจะเดินกลับบ้านหรอ?"
"ครับ...ผมชอบบรรยากาศแถวนี้ตอนเย็นๆ"
"หรอ...งั้นพี่เดินกลับเป็นเพื่อน"
"พี่วี..."
จองกุกมองหน้าพี่ชายสุดหล่อคนนี้อย่างปริ่ม ทุกครั้งที่เค้าเดินกลับบ้านซอกจินจะด่าจะว่าตลอด
แต่กับวี ไม่เคยว่าอะไรแถมยังเดินกลับเป็นเพื่อนอีกต่างหาก
"หืม...."
ร่างสูงหยุดมองคนสวยที่ หยุดยืนอยู่ด้านหน้า ร่างบางยืนก้มหน้าและยังคงยืนแบบสั่นๆ
"ทำไมพี่ใจดีกับผมจัง"
เสียงพูดที่ฟังดูสั่นเคลือทำให้วีแน่ใจมากขึ้นว่าจองกุกร้องไห้
"เพราะนายเป็นน้องของชั้นไง"
'น้องที่ไม่อยากให้เป็นแค่น้องชายไงล่ะ...รู้มั้ยเจ้าเด็กขี้แย'
ร่างสูงเดินเข้ามากอดร่างบางแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆจนหมด
"ฮึก ฮือ พี่วีอ่า~~~"
ร่างบางกอดกลับ แขนเรียวบางโอบรัดรอบเอวสอบแล้วกระชับกอดให้แน่นมากขึ้น
"ไม่เอาน่า...นายโตแล้วนะร้องไห้เป็นเด็กไปได้"
มือแกร่งขยี้ผมนุ่มอย่างปลอบโยน...นายอย่าร้องสิ ยิ่งนายร้องชั้นยิ่งเจ็บนะรู้มั้ย?...
"ก็ใครใช้ให้พี่ใจดีกับผมล่ะ"
"ฮ่าๆๆ ก็นายมันน่ารักนี่นา..."
"พี่วีบ้า..."
มือบางทุบอกแกร่งอย่างหัวเสียเมื่อถูกหยอกล้อ
"ฮ่าๆๆ หยุดร้องได้แล้วนะ"
"ผมรักพี่ชายคนนี้มากนะครับ"
ฉึก!!...คำพูดของจองกุกทำให้คนเป็นพี่รู้สึกเหมือนมีอะไรคมๆทิ่มลงกลางหัวใจ และฝังลึกเข้าไปจนเจ็บปวด
...พี่ชายงั้นหรอ...
"แต่ชั้นรักนายมากกว่าน้องชายนะจองกุก"
"พะ...พี่วี"
จองกุกจ้องหน้าอันหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจ เค้าไม่ได้คิดกับวีแบบนั้นนี่
"ชั้นอยากให้นายอยู่ข้างๆชั้นตลอดไป"
ร่างสูงโน้มตัวลงจูบคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง น้ำตาเอ่อล้นเต็มขอบตางามความรู้สึกต่างๆกำลังประเดประดัง เข้ามาครอบคลุม
ความรู้สึกของทั้งสองคน นี่คงเป็นจูบระบุความสัมพันธ์สินะ
"นายไม่รักชั้นไม่เป็นไร...ขอแค่รู้สึกดีเวลาอยู่กับชั้นก็พอ"
ร่างหนาสวมกอดร่างบางที่ดูงดงามไปทุกสัดส่วนเหมือนผู้หญิงทุกประการ และยังคงกอดร่างบางอย่างทะนุถนอม
...ที่จริงก็รู้แล้วล่ะ ว่าคนคนนี้ไม่ได้มีใจให้คนเป็นพี่อย่างเค้าเลย ร่างสวยนี้คงมีเจ้าของแล้วสินะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น