[fic BTS] no more dream...เธอเท่านั้นที่ฉันต้องการ(JinKook)

ลำดับตอนที่ #4 : จะขอยืนอยู่ตรงนี้เพื่อดูแลนาย

@ภัตราคารอาหารจีนสุดหรู ในกรุงโซล

บรรยากาศครึ้มฝน ทำให้ทั่วอณาบริเวรมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจากร้านอาหารเท่านั้นที่ส่องแสงสว่างจ้าไปเป็น
บริเวณกว้างเพื่อดึงดูดลูกค้าให้เข้าร้าน ร่างสูงโปร่งเดินนำร่างบางเสมือนเกราะกำบังที่ต้องคอยปกป้องผู้ที่สวมใส่
ที่มีรูปร่างหน้าตาประดุจสาวงาม ��ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะวีไอพี ที่มีแม่และคนอื่นๆนั่งรออยู่

"สวัสดีครับ..."

ทั้งสองโค้งทักทายผู้ใหญ่ตามมารยาท แล้วก้มหน้าให้กับบุคคลที่ดูท่าทางจะมีอายุเท่าๆกันกับพวกเค้าเล็กน้อย
เป็นการทักทาย

"มาพร้อมกันทั้งคู่เลย..."

คนเป็นแม่พูดทักลูกชายสุดหล่อที่กำลังนั่งลงข้างๆหล่อน

"นี่ลูกชายคุณน้าหรอคะ"

หญิงสาวผิวสวยหน้าตาออกหมวยนิดๆทักด้วยความสนใจ

"จ้ะ...นี่พี่ซอกจินแล้วก็จองกุกน้องเล็ก"

คนเป็นแม่แนะนำตัวลูกชายสุดหล่อทั้งสองให้ผูเป็นแขกได้รู้จัก

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ซอกจินและก็จองกุก"

มือบางยื่นมาตรงหน้าหล่อเหลาของซอกจิน ที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่อย่างชำนาญ

"คัรบ...เอ่อน้อง..."

คนหล่อร้ายทำท่าครุ่นคิดไปสักแป๊ปนึง

"โบยองค่ะ...แล้วนี่ก็น้องชายโบยองเองชื่อวีค่ะ"

มือเรียวแตะที่บ่าหนาของคนที่นั่งข้างๆซึ่งเป็นน้องชายที่มีใบหน้าอันทรงเสน่ห์อย่างร้ายกาจโดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว

"อ่า...รู้จักกันแล้วนะจ้ะ...แล้วนี่ก็ลุงบังซีฮยอกจ้ะ"

คนเป็นแม่แนะนำชายวัยกลางคนซึ่งน่าจะอายุเยอะกว่าหล่อนไม่กี่ปี

"สวัสดีครับ"

จินกับจองกุกโค้งให้ผู้ใหญ่อีกรอบ แล้วหันไปมองแม่ด้วยสายตาสงสัย

"คือคุณลุงซีฮยอกเนี่ยจะมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเรานับจากนี้ไปจ้ะ"

ซอกจินฟังแล้วยิ้มให้คนเป็นพ่อเลี้ยงในอนาคต อย่างยินดี ทว่ากับคนที่นั่งเงียบอย่างน้องเล็กหน้าสวย�

กลับไม่สบอารมณ์ด้วยซะงั้นแถมยังทำหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมากอีกด้วย

"ครับผมยินดี ถ้าแม่มีความสุขผมก็ดีใจแล้วครับ"

"จริงหรอคะ...แหมพี่จินเนี่ยน่ารักจังเลยนะคะ"

โบยองที่เงียบไปพักหนึ่งพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ดีใจสุดขีด อย่างออกนอกหน้า

"ผมขอกลับก่อนนะฮะ"

ร่างบางลุกขึ้นโค้งให้พ่อเลี้ยงเล็กน้อแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนพี่ชายสุดหล่อก็รีบลุกตามน้องออกไป

วีซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับจองกุกก็ได้แต่ปรายตามองตามทั้งคู่อย่างเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใด�

ผิดกับโบยองที่ใบหน้าอันเย้ายวนของเธอเต็มเปรี่ยมไปด้วยข้องสงสัยและความหงุดหงิด

"เฮ้อ...จองกุกนี่จริงๆเลยนะ"

คนเป็นแม่บ่นออกมา ทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะที่ไม่ค่อยพูดอะไรยิ้มให้เธออย่าางส่งกำลังใจ

"ผมไม่โกรธหรอกนะ...ทานข้าวดีกว่านะ"

มือหนากอบกุมมือบางอย่างปลอบประโลม แล้วลูบไปมาอย่างให้กำลังใจ

"ค่ะ"

คุณนายคิมตอบรับแล้วยิ้มเจือนๆที่เห็นลูกชายสุดหล่อคนเล็กลุกหนีไปดื้อๆต่อหน้าต่อตา

ครื่น!!!!!!! ปัง!!!!!! เสียงฟ้าร้องแข่งกับเสียงฝนที่ตกลงมากระทบสิ่งของอย่างหนัก ร่างบางวิ่งฝ่าสายฝน

ที่เทกระหน่ำตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา ร่างเล็กบอบบางเหมือนผู้หญิงเดินตรงไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย

"จองกุก!!!!!!!!"

ร่างบางยังคงย่ำเท้าเดินต่อไปเรื่อยๆ ทั้งที่ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีร้องเรียกอยู่ด้านหลัง

ฟึ่บ!! มือแกร่งคว้าร่างบางแล้วกระชากเข้ามากอดอย่างแน่น จนใบหน้าสวยๆกระแทกกับอกแกร่งของร่างหนา

"ฮือๆๆๆๆ ปล่อยผมนะ!!!!"

ร่างบางสะอื้นไห้ภายใต้อกแร่ง กำปั้นน้อยๆกระทบลงบนอกแกร่งไม่ยั้ง

"ฟังพี่นะ...นายควรให้โอกาสเขา...ถ้าเขาทำให้แม่มีความสุขมันก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่!!"

คนเป็นพี่ตะโกนแข่งกับเสียงฝน ร่างหนายังคงโอบกอดร่างบางไว้แน่น กลัวว่าคนตัวเล็กจะโดนฝนไปมากกว่านี้

"ไม่จำเป็น...แม่ก็มีผมกับพี่แล้ว...ไม่เห็นจะต้องมีเขาคนนั้นเลย!!!"

"ก็จริงอยู่...แต่นายทำให้แม่มีความสุขได้เหมือนเค้ารึไง? ทุกวันนี้นายยังต้องให้แม่ดูแลอยู่เลยนี่ แม่รักเรา

ที่เราเป็นลูก ไม่ใช่คนรักนะอย่าลืมสิ!!!!"

ร่างบางนิ่งไปพักนึงเมื่อคิดได้ มือแกร่งกอบกุมใบหน้าสวยที่เลอะไปด้วยหยดน้ำฝนและน้ำตา

นิ้วแกร่งเกลี่ยไล้แก้มบางด้วยความอ่อนหวานและทะนุถนอม

"ส่วนนายก็มีพี่ที่รักนายมากที่สุดนะ"

ซอกจินประทับปากลงบนริมฝีปากบาง เป็นการปลอบคนเป็นน้อง ว่านายยังมีพี่อยู่นะ

สัมผัสที่อ่อนโยนและลึกซึ้งท่ามกลางสายฝน ทำให้อารมณ์ของคนตัวเล็กเอนอ่อนไปตามการควบคุมของซอกจิน

ความรู้สึกต่างประเดประดังเข้ามาในหัวคนตัวเล็กอย่างต่อเนื่อง ร่างหนาค่อยๆผละร่างบางทีละนิด�

แล้วกอดร่างบางอย่างแนบแน่น ท่ามกลางหยาดฝนที่ยังคงสาดเทลงมาอย่างหนัก

�

ตอนนี้ ผู้แต่งเบลอๆหน่อยนะคะ
ถ้าไม่รู้เรื่องก็ขอโทษด้วยนะคะ^____^