ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ซอกจิน ฟรีเวอร์
@โรงแรมหรูในโซลของ...ซอกจิน
คนเป็นพี่กดวางสายอย่างงงๆ ปกติเวลาจะไปรับก็จะดีใจมากนี่หว่า....
"ใครโทรมาหรอคะ?"
หญิงสาวสุดเซ็กซี่ถามซอกจินด้วยความอยากรู้
"อยากรู้ไปทำไม!!"
ซอกจินมองหน้าหญิงสาวอย่างเรียบเฉยถึงเธอจะสวยและเซ็กซี่ขนาดไหนเค้าก็ไม่สนใจ
"จองกุกโทรมา ใช่มะ?"
เธอพูดเหมือนเธอรู้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ซอกจินอ่อนหวานได้คือน้องชายสุดที่รักของเค้านั่นเอง
"รู้แล้วถามทำไม"
"ไม่เอาน่า...คุณรู้มั้ยว่าคุณอ่อนหวานทุกครั้งที่น้องชายโทรมาคุยกับคุณ ฉันชักอยากจะเห็นหน้าน้องชาย
สุดที่รักของคุณแล้วล่ะ...อยากรู้จังว่าเค้าจะสู้ฉันได้รึป่าว"
หญิงสาวพูดพลางลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาที่เป็นที่ต้องการของสาวๆทั่วเกาหลีอย่างลุ่มหลง นิ้วเรียวบาง
สอดแทรกเข้าไปหาอกแกร่งภายใต้สูทหรูที่ร่างหนาสวมใส่อยู่ อย่างเชิญชวน
"คนอย่างเธอไม่เหมาะสมที่จะมาเทียบกับหมอนั่น...รู้ไว้ซะ!!!!"
มือแกร่งคว้าข้อมือบางที่กำลังยั่วสวาทเค้าอยู่ กำข้อมือบางอย่างแรงด้วยความโกรธ
"โอ๊ย!! ซอกจินปล่อยนะ ฉันเจ็บ!"
เสียงหวานโอดครวนด้วยความเจ็บปวด แววตาที่ดูยั่วยวน บัดนี้แดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา
"ฮึ...แค่นี้มันยังน้อยไปถ้าเธอยังพูดถึงหมอนั่นอีก...ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!!!"
"ฮึก...ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่พูดอีกเด็ดขาด! ฉันผิดไปแล้วค่ะ "
"รู้ตัวดีนี่!!"
พูดจบซอกจินก็กระชากร่างเซ็กซี่ที่สวยได้ด้วยมีดหมอ เข้ามาประทับจูบอย่างเร่าร้อน หนักหน่วง เหมือนต้อง
การจะลงโทษในความผิดพลาดที่ร่างสวยทำลงไป มือแกร่งลูบไล้ร่างงามเค้นคลึงด้วยแรงโทสะที่มีต่อร่างนี้
Pink Pink 1
@บ้านคุณนายคิม
"กลับบ้านเร็วดีนะ"
ร่างบางที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู คนตัวเล็กค่อยๆไปทางห้องรับแขกที่ตนเพิ่งวิ่งผ่านมาแหม่บๆ แล้วก็ต้องเกือบหยุดหายใจเมื่อเห็นคนเป็นพี่นั่งดูโทรทัศน์อยู่อย่างเรียบเฉย
"พะ...พี่ซอกจิน!!!"
ร่างหนาลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางที่ยืนแข็งทื่อเป็นหินไปแล้วอยู่ตีนบันได
"ใช่...พี่เอง! ตกใจหรอที่เห็นพี่กลับมาถึงบ้านก่อน"
มือแกร่งคว้าแขนบางไว้แน่น บีบเค้นตามอารมณ์โกรธ
"ปะ...ปล่าวผะ...ผมแค่ไม่คิดว่าพี่จะกลับบ้านเร็ว"
คนตัวเล็กตกใจจนพูดอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะแถยังไงแล้ววว
"คิมจองกุก!!!!!! เลิกแถซะที!!นายโกหกพี่ทำไม?!"
คนเป็นพี่เริ่มหงุดหงิดและอารมณ์ขึ้นเมื่อเห็นท่าทางไม่สำนึกผิดของคนเป็นน้อง
"ผะ...ผมแค่ไม่อยากให้ยะ...ยัยนั่นเจอพี่นี่"
จองกุกพูดเสียงกลั้วสะอื้นเล็กน้อยเมื่อความกลัวและความเจ็บประเดประดังเข้ามาในหัว ทำไม่พี่เค้าโกรธได้น่ากลัวจัง
"โดยการโกหก...ไม่ให้พี่ไปรับ...แล้วลำบากกลับบ้านเองเนี่ยนะ"
"ผม...ผม...มะ..."
ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด~~~~~~~~~~~~
เสียงโทรศัพท์ของคนเป็นพี่ดังขึ้น ช่วยขัดจังหวะสงครามอารมณ์ของทั้งสอง ทำให้จองกุกถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ว่าไงครับแม่...."
ทั้งๆที่คุยโทรศัพท์อยู่ มืออีข้างที่ว่างก็ยังอุส่าห์กำข้อมือบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"ครับ...เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ซอกจินหันมามองติน้องชายสุดสวยที่พยายามขัดขืนการเกาะกุมของคนเป็นพี่อยู่ตลอดเวลา
"ครับ...แล้วผมจะบอกให้"
พอวางสายปุ๊ป คนเป็นพี่ก็รีบปล่อยมือน้องให้เป็นอิสระทันที
"พี่บ้าไปแล้วรึไง...กำมือผมซะเป็นรอยช้ำเลย มือจะหักรึป่าวก็ไม่รู้เนี่ย"
คนเป็นน้องตวาดใส่พี่ พร้อมยกมือขึ้นมาลูบๆถูๆด้วยความเจ็บปวด
"พี่ขอโทษ...เจ็บมั้ย...ขอดูหน่อยสิ"
มือหนาคว้าข้อมือบางไวเหมือนลิงไม่ทันที่คนตัวเล็กจะตวัดหลบก็ถูกคว้าไปกุมแล้วเรียบร้อย
"แม่โทรมาทำไม"
คนเจ็บมือที่มีคดีติดตัวรีบเปลี่ยนเรื่องไปตามสถานการณ์ทันที
"แม่บอกให้ไปกินข้าวนอกบ้านน่ะ ท่านรออยู่ที่ร้าน"
คนเป็ยพี่อธิบายความโดยไม่ยอมปล่อยมือน้องซักที่ ส่วนคนที่ถูกจับมืออยู่ก็ไม่เอะใจ เพราะมัวแต่ฟังสิ่งที่พี่บอกเพลิน
จนลืม ว่าถูกจับมือไว้อย่างแน่นหนาจากคนที่แอบแต๊ะอั๋ง
"พี่ว่าแม่มีเรื่องอะไรรึป่าว...ร้อยวันพันปีไม่เคยพาไปกินข้าวนอกบ้าน"
"อยากรู้ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ พี่จะรอตรงนี้"
คนเป็นพี่ขยี้หัวน้องเบาๆด้วยความมันเขี้ยว แล้วแอบปล่อยมือน้องอย่างเนี๊ยนเนียน
"งั้นพี่รอผมแป๊ป...ห้ามไปไหนนะ!"
จองกุกหันมาสั่งพี่ชายสุดหล่อแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว ส่วนคนเป็นพี่ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับการกระทำน่ารักๆ
ของคนเป็นน้องที่เค้าไม่อยากเป็นแค่พี่ชายอีกต่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น