[fic BTS] no more dream...เธอเท่านั้นที่ฉันต้องการ(JinKook)

ลำดับตอนที่ #17 : แผนร้ายซ่อนแผนรัก2

เรือนร่างบอบบางพลิกตัวไปมาเหมือนคนเพิ่งตื่น เพราะฤทธิ์ของยาสลบถึงทำให้คนตัวเล็กนอนสลบสไลได้ขนาดนี้

"จองกุก!!...ตื่นเร็ว!!!"

ร่างหนาทำท่าเรียกคนที่กำลังสะลึมสะลืออย่างรีบรน 

"พะ...พี่...จิน!!"

คนเพิ่งตื่นตกใจสุดขีดเมื่อเห็นใบหน้าที่ตนนึกถึงตลอดเวลาที่สลบไป แล้วโผกอดอย่างลืมตัว ...ใจก็พร่ำร้องเรียกหาแต่คนๆ
นี้

"รีบออกไปจากที่นี่เถอะ!!"

ซอกจินแสยะยิ้มได้ใจเล็กน้อยทีคนตัวเล็กไม่เอะใจอะไร แถมดูเหมือนว่าจะทำตามที่บอกทุกอย่างซะด้วย

"พี่มาช่วยผมหรอ?..."

ทันทีที่ยืนได้ร่างบางก็เปิดประเด็นถามเลย

"นายเป็นน้องพี่นะ..."

ร่างหนานั่งลงยองๆ เสมือนว่าจะให้คนตัวเล็กขี่หลัง

"ไม่เป็นไร...ผมมีเท้าเดินเองได้"

พูดจบก็ปัดตูดเดินไปอีกทางอย่างแง่งอน

"เดี๋ยวสิ...แล้วจองกุกก็คือคนที่พี่รักด้วยนะ"

ซอกจินรั้งร่างบางไว้ แล้วช้อนตัวคนขี้งอนขึ้นมาอุ้มโอบรัดจนจองกุกรู้สึกอุ่นใจ...

"ปล่อยผมนะ!!...ผมเดินเองได้"

คนถูกอุ้มโวยวาย แล้วทุบอกแกร่งสุดแรงอันน้อยนิดที่มีอยู่

"ชู่ววว เงียบหน่อยสิ...เดี๋ยวพวกมันก็ได้แห่มาทางนี้กันพอดี"

คนใช้แผนร้ายทำปากจู๋ใส่ร่างน้อยตรงหน้า แล้วทำหน้าจริงจังใส่จนน่ากลัว

"ขอโทษฮะ...รีบออกจากที่นี่เหอะครับ"

จองกุกทำเสียงกระซิบเบาๆด้วยความกลัว จนไม่ได้สังเกตุว่าคนอุ้มกำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขอยู่

"อื้ม...เกาะไว้ดีๆนะ หลับตาด้วยล่ะ..."

"หืม...หลับตา? หลับทำไมฮะ"

ดูเหมือนตอนนี้ทั้งคู่กำลังเล่นเกมกระวิบกันอยู่เพราะต่างฝ่ายต่างพูดกันเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียงจริงๆ

"นายไม่กลัวผีรึไง?"

ซอกจินอุ้มไปเดินไปแล้วก็คุยไปจนทำให้คนตัวเล็กเริ่มที่จะลืมไปเลยว่าเคยผิดใจกันมาก่อน

"กลัวฮะ...ว่าแต่ที่นี่มีผีด้วยหรอ?"

คนตัวเล็กเริ่มสังเกตุรอบๆตัว ปรากฏว่ารอบๆตัวมีแต่ต้นไม้กับเสาที่ปักตรงหลุมศพ และนั่นก็คือสุสานนั่นเอง

"ป่าช้า..."

"ป่าช้า!!!!!!!! อุ้บ"

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากลำคอของคนตัวเล็ก ซึ่งตอนนี้ถูกกลืนเสียง ดูดกลืนริมฝีปากไปเรียบร้อยแล้ว

"บอกให้เงียบไงล่ะ"

คนฉวยโอกาศ ก้มลงขโมยจูบหวานๆจากร่างตรงหน้าที่ชอบส่งเสียงดังเวอร์ เป็นการลงโทษ

"แล้วพี่จะ...จูบผมทำไมล่ะ?"

"มือไม่ว่าง..."

ตอบอย่างหน้าตาย แลวมองหน้าจองกุกอย่างกวนๆ

"ฮึ่ย!! ไอพี่จินบ้า!! บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล่อยผมเลยนะ"

"นี่อยู่นิ่งๆซี่...อยากโดนจับได้รึไงห้ะ??...คนอุตส่าห์มาช่วย..."

"ก็ปล่อยผมลงสิ!!"

ตุ้บ!! ซอกจินวางร่างบางลงตามคำขอ จนคนตัวเล็กหล่นลงไปจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น ส่งเสียงโอดโอยลั่นป่า

"พี่จิน...ปล่อยผมทำไมห้ะ?!!!!"

"นายบอกให้ปล่อยไม่ใช่หรอ?...นี่ไงปล่อยแล้วเนี่ย!"

พูดจบก็นั่งลงมองคนที่นั่งกองอยูบนพื้นอย่างเยาะเย้ย

"แบบนี้เค้าเรียกว่าโยน...ไม่ใช่ปล่อย!!"

คนโดนแกล้งทำหน้าบูด ส่งค้อนวงงามใส่ร่างสูงที่นั่งเยาะเย้ย...แล้วบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว

"งอนหรอ?"

มือแกร่งยื่นไปหยิกแก้มนวลเบาๆ แล้วลูบไล้ใบหน้าสวยอย่างหลงไหล

"ป่าว...ผมจะลุกแล้ว...หลบด้วย!!!!"

คนตัวเล็กปัดมือแกร่งออกแล้วผลักร่างหนาจนกระเด็นจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินหนีคนตัวโตทันที

"จองกุก...นายยังโกรธพี่อยู่งั้นหรอ"

ร่างหนานั่งลงบนพื้น ทำเสียงออดอ้อนเล็กน้อยปนกับความรู้สึกผิด

กึก! ร่างบางหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของคนที่อยู่ด้านหลัง

"ผมไม่เคยโกรธพี่เลย...แต่ผมแค่เสียใจและเสียความรู้สึกเท่านั้นเอง"

พูดจบก็เดินต่อทันทีโดยไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหหลังว่าจะเป็นอย่างไร

"พี่ขอโทษ..."

ซอกจินยืนขึ้นแล้วมองแผ่นหลังอันบอบบางของจองกุก เด็กคนนี้ที่เค้ารักมากที่สุด เด็กคนนี้คือคนที่เค้าเลือกที่จะให้ยืน
เคียงข้างและเด็กคนนี้ก็คือคนที่เค้าทำร้ายจิตใจและร่างกายมาโดยตลอด...ทุกอย่างมันเป็นเพราะรักมากเลยหึงมากไงล่ะ

"..."

จองกุกหยุดนิ่ง เพื่อจะรอฟังประโยคต่อไป เปิดโอกาศให้ซอกจินได้ขอโทษและอธิบายเหตุผล

"พี่รู้ ว่าสิ่งที่พี่ทำมันอาจจะยากที่จะให้อภัย แต่ที่ผ่านมานายก็เป็นฝ่ายให้อภัยพี่มาโดยตลอด..."

"..."

น้ำตาใสๆเริ่มร่วงเผาะลงบนพื้น มือบางๆยกขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มอย่างรวดเร็ว กลัวว่าใครบางคนจะเดินมาเห็น

"เรื่องของเรามันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย...เพราะนายคือน้องชายที่โตมาด้วยกันกับพี่...แต่พี่ก้เลือกที่จะทำผิด เพราะพี่รักนายไง...พี่เลือกที่จะทำทุกอย่างเพื่อที่นายจะได้รักพี่แบบที่ไม่ใช่พี่ชาย...ตอนแรกพี่คิดที่จะตัดใจแต่กลับเป็นว่า...ยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้พี่ต้องการนายมากขึ้น...เพราะนายยิ่งโตก็ยิ่งดูสวยดูน่าหลงไหลไปซะทุกอย่าง...พี่ขอโทษที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้"

ตอนนี้ซอกจินเริ่มที่จะพูดเสียงสั่นเครือ...ครั้งนี้จะเป็นการสารภาพความจริงทุกๆอย่าง ทุกอย่างที่จองกุกค้างคาใจ...ซอกจินเดินเข้าไปกอดเรือนร่างบางช้าๆ โอบรัดร่างน้อยจนเกือบลอยขึ้นตามความสูงของคนเป็นพี่

"ฮึก...ฮือๆๆ"

จองกุกสะอื้นจนตัวสั่นคลอน...อารมณ์ที่กำลังอ่อนไหวไปกับคำอธิบายของคนเป็นพี่ มันกำลังทำให้ร่างบางใจอ่อน

"พี่พยายามตัดใจจากสิ่งที่ผิดเพราะไม่อยากทำร้ายนาย...ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า โหดร้ายกับนาย ไม่สนใจนาย ทำร้ายนายสารพัด...แต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งดูเหมือนว่าจะทำร้ายทั้งนายและตัวพี่เอง...มันทรมานจังจองกุก...การที่นายเกลียดพี่มันช่างทรมานมากมายจนพี่อยากจะตายวันละหลายๆรอบ"

ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบนไหล่บาง มือแกร่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น เพราะความรักที่มันเกิดจากความผิดมันจึงเป็นรักที่แสนยากต่อการอธิบาย

"ทำไมคิดโง่ๆแบบนี้นะ...ใครจะเกลียดคนที่รักมากลงล่ะ..."

จองกุกแกะแขนแกร่งออกแล้วหันมาจับใบหน้าหล่อๆ แล้วเขย่งตัวขึ้นมาจุ้บที่ปากหนาหนึ่งที่ แล้วยิ้มให้กำลังใจคนที่กำลังเสียใจมากกว่าตน

"นายไม่โกรธพี่แล้วใช่มั้ย...จองกุก!"

มือหนาคว้าไหล่บางสองข้างด้วยความดีใจ

"อื้ม...หายโกรธตั้งแต่ลืมตามาเห็นพี่มาช่วยแล้วล่ะน่า"

"ไอเด็กบ้า...หายโกรธแล้วทำไมต้องชวนทะเลาะด้วยเนี่ย?!!"

"ฮ่าๆๆ ...ก็ผมอยากเอาคืนมั่งไง...ตั้งแต่เด็กจนโตพี่น่ะชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย"

"นี่แหน่ะ...ทำโทษเด็กเกรียนซะเลย"

พูดแล้วก้มลงไปจุ้บแก้มนวลทั้งสองข้าง จากนั้นก็จบลงที่กลีบปากบาง จูบอย่างอ่อนหวานจนมดที่เดินอยู่บนพื้นแทบไต่ขึ้นตัวของทั้งคู่เลยทีเดียว

"อื้ม...พอแล้วฮะ...หาทางออกกันเถอะฮะ"

"อ่าๆ...ป่ะเดี๋ยวพี่นำเอง"

ซอกจินยื่นมือไปทางจองกุก จากนั้นจองกุกก็วางมือลงที่ฝ่ามือหนาแล้วทั้งคู่ก็เดินจับมือหาทางออกจนกันมาเจอกับทีมตำรวจ(หลอกๆ)ที่ยืนรอตรงทางเข้าสุสานซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่ซอกจินพาจองกุกไปเก็บไว้ตั้งแต่แรก(ทำเหมือนนางเป็นรองเท้ายังไงอย่างนั้น^^!)


ติดตามตอนต่อไปนะฮรัช...
ตอนนี้อย่าลืมเทรน Boy in Luv-Bangtanboys กันนะอาร์มี่จ๋าาาา^๐^
#SkoolLuvAffair ตามแฮชแท็กนี้นะคะอาร์มี่