[fic BTS] no more dream...เธอเท่านั้นที่ฉันต้องการ(JinKook)

ลำดับตอนที่ #15 : จองกุก say...1

"คุณจองกุก มีคนฝากของมาให้น่ะครับ"

ในขณะที่ผมกำลังจะเข้าไปในลิฟท์ ก็มีพนักงานโรงแรมร่างสูงใหญ่ตามฉบับคนยุโรป ทักผมแล้วยื่นกล่องสีชมพูขนาดเล็กเหมาะมือมาให้ผม

"อ่า...ขอบคุณมากฮะ"

ผมรีบรับกล่องนั่นมาก่อนที่ลิฟท์จะปิดลงด้วยความมึนงงเล็กน้อย ...ว่าแต่ว่ามันคือกล่องอะไรเนี่ย...เอ ตรงก้นกล่องมีอะไรเขียนไว้ด้วยแฮะ

...ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง ยกโทษให้ผม แล้วมาชดใช้บาปกับผมนะครับ...

ข้อความที่อ่านแล้วเหมือนโดนขอแต่งงานนี้ ทำเอาผมฉีกยิ้มจนแทบจะถึงหูอยู่แล้ว แต่ก็ไม่น่าจะเป็นของผมหรอกนะ เพราะผมเองก็ไม่ได้รู้จักหรือมีความรักกับใครที่ไหน นอกเสียจาก...ช่างเหอะ ผมไม่อยากนึกถึงคนๆนั้นอีก

ว่าแต่กล่องนี่เปิดยังไงเนี่ย ผมพยายามเปิดตั้งแต่ในลิฟท์จนถึงเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ยังเปิดไม่ได้สักที แล้วสุดท้ายผมก็เลิกพยายามวางมันไว้ที่หัวเตียง แล้วก็ไปอาบน้ำ เพราะวันนี้นอกจากจะวิ่งตามจีมินแล้วผมยังวิ่งเล่นรอบๆเมืองจนเหงื่อตกทั้งๆที่อากาศออกจะเย็นสบาย . . . 

อุ้บ!! ทันทีที่ผมหันตัวผมก็รู้สึกเหมือนเดินชนเข้ากับอะไรบางอย่าง แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็กอดผมไว้ซะแน่น
ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมอง

"พี่จิน!!!!"

ทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นผมก็เห็นคนที่ผมคิดว่าเค้าหนีกลับเกาหลีแล้วทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว แล้วก็ผมเองกำลังจะตัดใจจากเค้า

 

"ตกใจหรอ?!"

พูดจบพี่ก็กอดผมทันที แล้วก็หอมแก้มผมตั้งหลายทีทั้งๆที่ผมเองก็เบี่ยงหลบแต่ก็ไม่พ้นคนหื่นอย่างพี่

"อย่า!!!"

ทันทีที่มือของพี่เริ่มไล้ถกเสื้อผมขึ้น มันก็ทำให้ผมเริ่มกลัว กลัวว่าจะเป็นแบบเมื่อคืน ที่ผมคิดถึงพี่มาก จนเผลอตัวไปตามอารมณ์แล้วสุดท้ายก็โดนทิ้ง

"รักพี่เถอะนะ...หายโกรธพี่นะครับ"

มือซนๆของพี่ยังคงสัมผัสเรือนร่างของผมไว้แล้วลวงเข้าไปในกางเกง ผมเองก็เริ่มรู้สึกเสียวๆ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องใจแข็งห้ามใจอ่อนเด็ดขาด!!

"อย่านะ!!...ผมบอกว่าอย่าไง!!!!! อย่ามาแตะต้องตัวผมนะ!!!!!!!!!"

ผมตะโกนห้ามอย่างแข็งกร้าว ต่อไปนี้ผมจะไม่ห่วงความรู้สึกของพี่อีกต่อไป ผมจะแข็งแกร่งให้ได้...ร่างสูงตรงหน้าถูกผลักอย่างเต็มแรงจนเซเล็กน้อย แต่ก็มาพอที่จะทำให้ห่างจากตัวผมแล้วผมก็สามารถวิ่งหนีได้ทัน

"จองกุก!!!!...เป็นบ้าอะไรห้ะ?!!!!"

ทันทีที่พี่ตั้งหลักได้ก็โวยวายใส่ผมเลย แหงสิผมเล่นผลักเค้าซะเต็มแรงเหมือนรังเกียจขนาดนั้น จะไม่ให้โกรธได้ไง

"ออกไปจากห้องผม...เดี๋ยวนี้!!!!"

เราทั้งคู่ต่างปล่อยให้อารมณ์เข้ามาแทรกแซงเหตุผล ทำให้เหตุการณ์ดูเริ่มจะรุนแรงขึ้น

"ไม่!!!...ถ้านายยังไม่หายบ้า!!"

พี่ก้าวเท้าเข้ามากระชากแขนผม บีบจนเลือดแทบจะหยุดเดิน จากแขนที่ดูขาวใสตอนนี้กลายเป็นแขนสีม่วงคล้ำจนเห็นได้ชัดเจน ผมรู้สึกเหมือนหมดแรงแล้วสิ. . .

"พี่นั่นแหละที่บ้า!!!!!!! ปล่อย!!"

ถึงจะมีแรงเพียงน้อยนิดแต่ผมก็พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือแกร่งๆของพี่ให้ได้ เพราะมันเจ็บเหลือเกิน

"งั้นหรอ?!!"

พี่มองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกดูแล้วน่ากลัวชะมัด...หวังว่าพี่คงจะไม่...

"ฮึก...อื้ม...อ๊ะ!!"

ทั้งเสียงและลมหายใจของผมเหมือนมันถูกดูดกลืนไปจนหมด ผมเหมือนคนหมดแล้วซึ่งแรงที่จะต่อต้านและขัดขืน ผมไม่ได้ยอมแพ้แต่ผมเหนื่อยจริงๆ ริมฝีปากที่เคยใช้ด่าคนตรงหน้าตอนนี้ก็ดูเหมือนจะถูกครอบครองด้วยคนๆนั้นเสียแล้ว รสจูบที่ดูขมขื่นเจ็บปวดรวดร้าวมันน่าสะอิดสะเอียนเต็มทน ผมเหมือนคนใกล้ตายที่กำลังขาดอากาศหายใจ หัวใจที่ทนเจ็บปวดมานานมันได้ตายด้านไปนานแล้วตั้งแต่วันที่พี่ทำแบบนั้นกับผม

.
.
.

'ปล่อยผม!!...ปล่อย!!'

ผมตะโกนร้องขอพี่ที่ล่ามโซ่ที่ข้อเท้าผมไว้เหมือนหมา...กับอีแค่เรื่องที่พี่แทฮยองคอยไปรับไปส่งที่โรงเรียนถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือกับผมเลยหรอ...

'เงียบน่า!!...รู้ไว้ซะว่านี่คือการลงโทษ'

พี่ที่กำลังล็อคโซ่อยู่ หันมาตะคอกใส่แล้วลากขาผมให้เข้าไปใกล้เค้ามากขึ้น ก่อนจะบดขยี้ปากผมด้วยรสจูบที่แสนเจ็บปวด...

'ฮึก...แฮ่กๆ...พี่ใจร้ายที่สุด คนไม่มีเหตุผล'

'ใช่...ชั้นไม่มีเหตุผล...ทีนายล่ะกอดจูบกับมันมีเหตุผลมั้ยล่ะ!'

'ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันคืออุบัติเหตุ...พี่ก็ไม่เคยฟัง'

'อุบัติเหตุบ้าบออะไร นัวกันข้างถนนแบบนั้นน่ะหรออุบัติเหตุ?'

เพี้ยะ!! ฝ่ามืออันบอบบางฟาดลงบนใบหน้าสาก...จนพี่หันไปตามแรงตบ

'อยากตายรึไงห้ะ?!!!!!'

พี่พยายามจะลงโทษผมด้วยการดูดเม้มและกัดบริเวณซอกคอ ตามเนื้อตามตัวเท่าที่พี่จะหาพื้นที่ได้

'อ๊ะ...ฮึก...อื้อ...อ้ะ'

ผมกัดฟันกรอด ทั้งเจ็บและแสบไปทั่วตัวแต่ก็หนีไปไหนไม่ได้...ตั้งแต่โตมาด้วยกันผมไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้มาก่อน พี่ทั้งโหดร้ายและเจ้าอารมณ์สุดๆนี่สินะด้านมืดอันแสนน่ากลัวของผู้ชายที่ชื่อคิมซอกจิน...

'อืม...อ่า...'

พี่ยังคงกัดตัวผมไม่หยุด ผมก้มลงมองหน้าท้องและไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยห้อเลือด มันดูไม่ได้เลยล่ะรอยพวกนี้มันช่างน่ากลัวเกินกว่าจะบรรยาย

'ฮึก...ฮือๆๆ...อึก ฮือๆๆๆ'

น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นมาตั้งนาน ในที่สุดมันก็ไหลรินลงมาอาบแก้มช้ำๆของผม ถึงพี่จะไม่ได้ทุบตีผมหรือทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บแต่รอยที่เกิดจากความหื่นกามและหึงหวงนี่ ดูยังไงๆก็เหมือนรอยช้ำที่ถูกซ้อมอย่างหนักหน่วง...

 

'จองกุก...พะ...พี่ขอโทษ!!'

ทันทีที่พี่ได้สติกลับมา พี่ก็ชักสีหน้าตกใจเหมือนคนที่กำลังล้มละลายยังไงอย่างนั้น...เมื่อพี่เปิดผ้าห่มขึ้นแล้วเห็นผลงานของตัวเอง

'ออกไป!!!...อย่ามายุ่งกับชั้น!!!'

ความโกรธเคืองมันจุกแน่นเต็มอก ผมเจ็บปวดแค่ไหนกับค่ำคืนที่ผ่านมา เหมือนตกนรกทั้งเป็น...

'พี่ขอโทษ...'

ผมพลิกตัวหนีแล้วหลับตาลง ตัดบทสนทนา เพราะต่อให้ผมไล่ให้ตายยังไงพี่ก็ไม่ยอมไปแน่...แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้พี่จูบที่ไหล่ผมหนึ่งทีพูดขอโทษข้างๆกกหู จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที...

 

ถ้าขืนผมยังยอมพี่อยู่อย่างนี้ ผมคงไม่มีความสุขแน่ นิสัยของพี่เปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ จนผมเริ่มงงว่านี่คือพี่ซอกจินพี่ชายผมจริงๆหรือ? หลังจากวันนั้นวันที่เป็นเหมือนนรกของผมผ่านไป ผมก็เริ่มเห็นว่าพี่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมยังพาพวกเธอมานอนที่ห้องทั้งๆที่ผมก็อยู่ และเรื่องนี้ผมเองก้เคยเจอมาก่อนแล้ว...แต่พี่ก็ยังทำเหมือนเดิม จนผมเริ่มจะหมดความอดทนซะแล้วสิ...

.
.
.